Ο νεοφιλελευθερισμός έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως η ανάπτυξη δεν μπορεί να έρθει με τα επιδόματα. Όσα ψάρια κι αν δώσεις σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη, αν δεν τους μάθεις να ψαρεύουν τότε θα ξαναμείνουν νηστικοί. Γι' αυτό και η επιδοματική πολιτική, ιδίως σε αυτήν τη χώρα, χρησιμοποιείται περισσότερο για ψηφοθηρικούς λόγους παρά ουσίας...
Επομένως έχει δίκιο κι ο Αλ. Τσίπρας όταν λέει στην πυρόπληκτη πως έχουν περισσότερη σημασία οι υποδομές από τα χιλιάρικα; Όχι, πρώτον κυρίως γιατί είναι εκείνος που μοιράζει χιλιάρικα σε επιδόματα κι αυξήσεις προκειμένου να διασωθεί πολιτικώς. Δεύτερον, γιατί καλές οι υποδομές, καλή και η παιδεία, αλλά το στομάχι δεν μπορεί να περιμένει και πρέπει να χορταίνει καθημερινώς. Αυτό σημαίνει ότι το κοινωνικό κράτος είναι απαραίτητο αν θέλουμε να διατηρήσουμε την κοινωνική συνοχή και να μην προκαλέσουμε τον κοινωνικό αυτοματισμό...
Αυτό που χρειάζεται περισσότερο από όλα, όμως, κι αποτελεί, μαζί με την κλιματική αλλαγή, τη μεγαλύτερη διακύβευση δεν είναι άλλο από τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και τις ίσες ευκαιρίες για την παραγωγή νέου. Αν πετύχουμε να περιορίσουμε τις χαώδεις διαφορές, τότε θα έχουμε κάνει κι ένα πολύ σημαντικό βήμα για να χτυπήσουμε τον πόλεμο, τη μετανάστευση, την προσφυγιά και την τρομοκρατία. Κι αυτό, βεβαίως, δεν πρόκειται να επιτευχθεί από μία χώρα μόνο, ακόμα κι αν η Ελλάδα ήταν υπερδύναμη, γι' αυτό κι ο οικονομικός απομονωτισμός- εθνικισμός που ταυτίζεται με το Grexit, το Brexit και τα άλλα exit στην εποχή τής αναπόδραστης παγκοσμιοποίησης μόνο να εντείνει τα προβλήματα μπορεί κι όχι να τα λύσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου