Καταντήσαμε κάθε λέξη των μνημονίων αυτής της χώρας...

Έχει και η κοροϊδία τα όριά της: το τρίτο μνημόνιο λήγει τον Αύγουστο του 2018. Τα μέτρα που ψηφίστηκαν από τη Βουλή αφορούν το 2019 και το 2020, άρα είναι αδύνατο να αποτελούν μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα του τρίτου μνημονίου. Επομένως, είτε ονομάσουμε το πολυνομοσχέδιο επέκταση του τρίτου μνημονίου ή τέταρτο μνημόνιο- ο τελευταίος είναι κι ο πιο έντιμος χαρακτηρισμός- η χώρα θα βγει, αν βγει, από τα μνημόνια στην ουσία μετά από το 2020.

Αυτό, ανάμεσα σε άλλα, σημαίνει ότι κι αν ακόμα στηθούν κάλπες με τη λήξη τής τετραετίας ο Αλ. Τσίπρας δεν θα μπορεί να επαίρεται πως ήταν εκείνος που έβγαλε τη χώρα από την επιτροπεία. Ενδεχομένως να μπορέσει να καμαρώνει πως πέτυχε μια ουσιαστική απομείωση του χρέους ή πως επί ημερών του περάσαμε από την ύφεση στην ανάπτυξη διαρκείας, όχι όμως και πως έσκισε τα μνημόνια. Πόσω μάλλον όταν με το χθεσινό ισοφάρισε το "ρεκόρ" των προκατόχων του...

Δεν αμφιβάλλω ότι αν ήταν πρωθυπουργός ο άθλιος Κούλης δεν θα είχε φέρει προς ψήφιση- από ιδεοληψία- μια σειρά αντιμέτρων, ανεξαρτήτως του ύψους αυτών που έφερε ο Αλ. Τσίπρας και της αιρεσιμότητας εφαρμογής τους από τη στιγμή που εξαρτάται από την επίτευξη υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων που σε βάθος χρόνου μοιάζουν ανέφικτα. Τουλάχιστον, όμως, ο πρόεδρος της ΝΔ δεν έχει κρύψει πως οραματίζεται μια Ελλάδα δίχως δημόσια δωρεάν Παιδεία ή Υγεία και πως είναι κάθε λέξη των μνημονίων.

Εκείνοι που έχουν πολλά να δικαιολογήσουν δεν είναι άλλοι από αυτούς που ορκίζονταν πως ήταν κάθε λέξη τού Συντάγματος και το έχουν καταστρατηγήσει όσο και οι προηγούμενοι. Αν η εντιμότητα κινητροδοτούσε τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του, θα είχαν οδηγήσει τη χώρα τη χώρα σε εκλογές, όπως πολύ έντιμα είχαν πράξει το Σεπτέμβριο του 2015, όταν αντί για σκίσιμο των μνημονίων κι ομολογουμένως κάτω από πολύ εκβιαστικά διλήμματα έφεραν τρίτο μνημόνιο. Μόνο που τότε προηγούνταν στις δημοσκοπήσεις, ενώ τώρα είναι δεύτεροι και με διαφορά...

Αν ήμουν, εξάλλου, στην θέση τού Αλ. Τσίπρα θα βαριόμουν αφόρητα να διαβάζω ξανά και ξανά λογύδρια με τα οποία θα υπενθύμιζα στον ελληνικό λαό τι συνέβαινε στη μετεμφυλιακή Ελλάδα με τις πολιτικές διώξεις, τα έργα και τις ημέρες των προκατόχων μου που οδήγησαν στη χρεοκοπία, την οποία διαχειρίστηκαν με επονείδιστα μνημόνια, για τα σκάνδαλα, τη λαμογιά και τη διαπλοκή τους με τραπεζίτες- μεγαλοεπιχειρηματίες- καναλάρχες. Το πόπολο, όσο αποχαυνωμένο κι αν είναι από τα διάφορα "Survivor", τα γνωρίζει όλα αυτά. Γι' αυτό, άλλωστε, κι εκτόξευσε στην εξουσία ένα κόμμα τού 3%. Ούτε καταρρέει ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί τον πολεμούν τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης. Αυτά τον πολεμούσαν, και πολύ πιο εντόνως μάλιστα, κι όταν κατήγαγε τη μία εκλογική νίκη μετά από την άλλη. Αφήστε που στο μεσοδιάστημα έχει φροντίσει και φροντίζει ακόμα να δημιουργεί το δικό του μιντιακό σύστημα.

Δεν είναι, επομένως, στραβός ο γιαλός Αλέξη, αλλά στραβά αρμενίζουμε. Κι αν πάψουν να μας υπερασπίζονται ακόμα και οι στατιστικές- το πρώτο τρίμηνο, για παράδειγμα, έκλεισε με ταμειακό έλλειμμα-, τότε ζήτω που καήκαμε. Πολύ φοβάμαι, κοντολογίς, πως και με τα νέα νεοφιλελεύθερα μέτρα δεν κυβερνά η Αριστερά, αλλά μια νεοδεξιά που απλώς ντρέπεται και με το δίκιο της να πει το όνομά της και να αποκηρύξει δημοσίως το παρελθόν της...