Ο χαρακτήρας είναι μοίρα και το να μην έχεις μοιραίο...

Ας υποθέσουμε πως ένας δημοσιογράφος έχει στην διάθεσή του στοιχεία για μολυσμένο νερό σε ορισμένες περιοχές, τα οποία βασίζονται σε σχετική δειγματοληπτική έρευνα ανεξάρτητου φορέα, η οποία βρίσκεται ήδη στα χέρια τής δικαιοσύνης. Σύμφωνα με όσα διδάσκονται οι φοιτητές στις σχολές δημοσιογραφίας και με όσα θα όριζαν έναν ιδανικό κόσμο, θα τα δημοσίευε ανεπιφυλάκτως, από τη στιγμή που πρόκειται για τον ορισμό τού ζητήματος δημοσίου συμφέροντος...

Στις μπανανίες, ωστόσο, όπως η Ελλάδα, οι οποίες διοικούνται από κομματάρχες με τη συνεργασία μιντιακών φερεφώνων τους, στην θέση τού απολογούμενου δεν βρίσκονται όσοι ευθύνονται για τη μόλυνση και οι προστάτες τους, αλλά ο δημοσιογράφος που το έφερε στο φως, με αμίμητα επιχειρήματα του τύπου "υπάρχουν άλλα χίλια θέματα, γιατί να ασχοληθείς με αυτό από τη στιγμή που μπορεί να εμπλέκονται και φίλοι μας"; Ο δημοσιογράφος, μάλιστα, κατηγορείται για ανικανότητα επειδή δεν έκλεισε τα μάτια και τη μύτη του μπροστά στη σήψη και στη δυσωδία, όπως κάποιοι άλλοι που έχουν μπερδέψει το "κάνω καριέρα ως ορντινάντσα" με το "ασκώ δημοσιογραφία"...

Προσκλήθηκα πριν λίγο καιρό να μιλήσω σε σπουδαστές δημοσιογραφίας για το επάγγελμα. Σε αντίθεση με τον Αλ. Τσίπρα, επέλεξα συνειδητά να μην τους γεμίσω με αυταπάτες, γι' αυτό και τους διαχώρισα το πώς θα έπρεπε να ασκείται η δημοσιογραφία στην Ελλάδα και πώς ασκείται στην πραγματικότητα. Πιστέψτε με, πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, σε τέτοιο βαθμό που αναρωτιέμαι όλο και συχνότερα αν αξίζει να παλεύεις με τα σκατά όταν στην καλύτερη περίπτωση θα κερδίσεις ένα δικαστήριο στο οποίο σε έχουν στείλει φαύλοι και στη χειρότερη θα καταδικαστείς γιατί είχες το θράσος να γράψεις περισσότερα από αυτά που μπορούν να διασφαλίσουν την ευημερία τού συστήματος. Του όποιου συστήματος, δεξιού ή κι αριστερού...

Έχει κάνει κι ο γράφων τους συμβιβασμούς του, μικρούς ή μεγάλους, προσπαθώντας, όχι πάντοτε με επιτυχία, να διατηρεί την αξιοπρέπειά του σε ένα περιβάλλον στο οποίο στον πάτο πάνε οι άξιοι και πλέουν οι φελλοί. Πιθανότατα, εξάλλου, να είχε σήμερα περισσότερα χρήματα και δόξα και να είχε καταλάβει υψηλότερα πόστα αν διέθετε την ικανότητα- δεν την υποτιμώ- να περιγράφει τα ρούχα γυμνών βασιλιάδων ή, έστω, να παραμένει σιωπηλός μπροστά στον τραγέλαφο της όποιας εξουσίας...

Όσο μεγαλώνει, όμως, τόσο περισσότερο δυσκολεύεται να χορεύει όταν του χτυπούν το ντέφι και να παριστάνει τον διασκεδαστή τής κοινής γνώμης την ώρα που δίπλα του σφυρίζουν η λαμογιά και η αναξιοκρατία. Όπως λέει πολύ σοφά και η κουμπάρα μου, "ο χαρακτήρας είναι μοίρα". Θα πρόσθετα, πάντως, πως το να μην έχεις καθόλου χαρακτήρα και να άγεσαι και να φέρεσαι σαν μαριονέτα, πιστεύοντας ότι η σκιά σου είναι το μπόι σου, συνιστά την θλιβερότερη των καταλήξεων...