Η μεγαλύτερη απογοήτευση της νεώτερης ελληνικής Ιστορίας...

Η μεγαλύτερη υπόσχεση που έδωσε αυτή η κυβέρνηση ήταν πως θα έσκιζε τα μνημόνια και θα ήταν ημέρα μεσημέρι. Ενδεχομένως να τα έχει σκίσει μέχρι τη λήξη τής θητείας της μόνο που κατά το μεσοδιάστημα έχει υπογράψει άλλα δύο. Η δεύτερη μεγαλύτερη υπόσχεση αφορούσε τη σύγκρουση με τη διαπλοκή, όπου η αλήθεια είναι ότι έχει καταφέρει περισσότερα. Υπάρχει, ωστόσο, ένα μεγάλο "αλλά": όταν οι πολίτες ζητούσαν κατεδάφιση της διαπλοκής δεν εννοούσαν αντικατάστασή της με νέα...

Τον φορολογούμενο, εκείνον τέλος πάντων που δεν είναι λούμπεν, ο οποίος θα πληρώσει, για παράδειγμα, περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές για να λάβει μικρότερη σύνταξη δεν τον ενδιαφέρει αν ο νταβατζής του θα λέγεται Βαρδινογιάννης ή Σαββίδης, αλλά να μην έχει νταβατζήδες. Γι' αυτό και η ηθική έκπτωση της κυβέρνησης και προσωπικώς του Αλ. Τσίπρα είναι πολύ μεγαλύτερη σε αυτό το κομμάτι από ό,τι στην οικονομική πολιτική. Γιατί στο θέμα τής διαφθοράς η ευθύνη δεν μπορεί να καταλογιστεί στους δανειστές παρά μόνο σε εμάς τους ίδιους...

Αν ήταν η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ που νομοθετούσαν το χάρισμα των οφειλών γα τη ΣΕΚΑΠ ή χορηγούσαν αμνηστία στους τραπεζίτες που θα "κούρευαν" τα θαλασσοδάνεια των ΜΜΕ, όπως συμβαίνει σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε ξεσηκώσει το σύμπαν. Τώρα, όμως, χρησιμοποιεί τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα περί διάσωσης των θέσεων εργασίας κι επανεκκίνησης της οικονομίας τα οποία χρησιμοποιούσαν και οι σαμαροβενιζέλοι...

"Όλως τυχαίως", μάλιστα, ευνοημένοι νομοθετικών ρυθμίσεων που πολλές φορές περνούν βράδυ ως τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια είναι τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, με εμβληματικότερα τον Χρ. Καλογρίτσα και τον Ιβ. Σαββίδη. Μπορεί ο Αλ. Τσίπρας και οι υπουργοί του να διείδαν κάποιο ρεαλισμό στις κινήσεις των προκατόχων τους κι όχι σκοπιμότητα εξυπηρέτησης συμφερόντων τής ολιγαρχίας. Αν ισχύει το πρώτο, τους οφείλουν μια συγγνώμη, αν ισχύει το δεύτερο πρέπει να δικαστούν για εσχάτη προδοσία τού λαού...

Κι αφού σιγά σιγά η σημερινή κυβέρνηση οικειοποιείται όλο και περισσότερα επιχειρήματα των προηγούμενων, τι λογικότερο από το να οικειοποιηθεί και το φασιστικό "όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας", λες και είναι οι άλλοι που απομακρύνθηκαν από τις ιδεολογικές τους αρχές και τις προγραμματικές τους διακηρύξεις κι όχι εκείνοι που κυβερνούν πιστεύοντας ότι θα εξουσιάζουν για πάντα. Η άσκηση καλόπιστης κριτικής είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να αποφύγει ο όποιος εξουσιαστής αυτό που μοιάζει αναπόφευκτο σε τέτοιες περιστάσεις, να υποκύψει δηλαδή στους πειρασμούς οι οποίοι συνοδεύουν την άσκηση εξουσίας...

Κατανοώ ότι η κυβέρνηση δέχεται και πολύ κακόπιστη κριτική, έλα όμως που κανένας δεν έγινε καλύτερος με το συνεχές λιβάνισμα ή με το να επιδιώκει μόνο αυτό και να δαιμονοποιεί τη διαφορετική άποψη. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει κι όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν στο Μαξίμου τόσο ευκολότερα θα γλιτώσουν το χαρακτηρισμό τής "μεγαλύτερης απογοήτευσης της νεώτερης ελληνικής Ιστορίας"...