Ανακατεύομαι...

Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου, είτε στα αριστερά είτε στα δεξιά. δεν βλέπω ένα κόμμα ή έναν πολιτικό ηγέτη ο οποίος να μπορεί να χαρακτηριστεί κάτι παραπάνω από μέτριος: όσοι δεν είναι λαϊκιστές είναι διεφθαρμένοι κι όσοι δεν είναι διεφθαρμένοι είναι ανίκανοι. Η χθεσινή ημέρα επιβεβαιώνει την απογοήτευσή μου: ο υπουργός Άμυνας έκανε κωλοδάχτυλα σε αγώνα πόλο γυναικών, την ίδια ώρα που περιφερειακός σύμβουλος χτυπούσε γυναίκα συνάδελφό του γιατί αφισοκολλούσε. Κατά τα άλλα υπερηφανευόμαστε για το ότι όταν οι άλλοι μάζευαν βελανίδια εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, απορούμε γιατί θέλουν να μας διώξουν κάποιοι από την ΕΕ κι αναρωτιόμαστε γιατί δεν τελειώνει η εποχή των μνημονίων...

Βεβαίως οι πολιτικοί συνιστούν ευθεία αντανάκλαση μιας κοινωνίας που ρέπει προς τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία, τον κουτσαβακισμό και τη βία. Ούτε ο Π. Καμμένος ούτε ο Θ. Τζήμερος είναι τόσο ανόητοι όσο φαίνονται. Και οι δυο τους απευθύνονται σε πολύ συγκεκριμένα ακροατήρια προκειμένου να εξασφαλίζουν την πολιτική τους επιβίωση, σε ένα λούμπεν προλεταριάτο που περιμένει από τους εντολοδόχους του τις ίδιες χυδαίες συμπεριφορές που εκείνοι του προσφέρουν αφειδώς. Και κάπως έτσι η πολιτική στην Ελλάδα εδώ και πολλά, πολλά χρόνια δεν ασκείται στο πεδίο των ιδεών και των πρακτικών αποτυπώσεών τους, αλλά σε αυτό ενός φτηνού εντυπωσιασμού, ενός λαϊκού θεάματος για πολίτες εθισμένους σε τηλεοπτικά σκουπίδια τύπου "Survivor"...

Όταν πρωτοξέσπασε η κρίση είχα την κρυφή ελπίδα πως τουλάχιστον το δόγμα τού σοκ θα μας αφύπνιζε, θα αντιλαμβανόμασταν τα λάθη μας, θα τα διορθώναμε και κάποια στιγμή θα βγάζαμε ξανά το κεφάλι μας στην επιφάνεια, φτωχότεροι μεν σοφότεροι δε. Αμ δε! Τόσα χρόνια μετά το μόνο που βελτιώθηκε σε αυτή τη χώρα είναι τα στοιχεία τής ΕΛΣΤΑΤ και τίποτα άλλο. Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα μου αντικρίζω αναξιοκρατία, κομματισμό, ρουσφέτια, ήσσονα προσπάθεια, ωχαδερφισμό, μοιρολατρία, δειλία, ρατσισμό, ασυνειδησία, γλείψιμο και πνευματική νωθρότητα...

Φυσικά όλα αυτά δεν ισχύουν για όλους, πολύ φοβάμαι ωστόσο πως εκφράζουν διαυγώς το μέσο όρο. Σε ποια Ελλάδα, επομένως, ζητάμε από τους νέους με προσόντα να μείνουν κι από εκείνους που έχουν φύγει να επιστρέψουν; Στην Ελλάδα τού Καμμένου και του Τζήμερου, του Τσίπρα και του Μητσοτάκη, του Κουτσούμπα και του Λαφαζάνη, της Γεννηματά και του Λεβέντη, της Κωνσταντοπούλου και του Θεοδωράκη, του Μιχαλολιάκου και του Καρατζαφέρη; Ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν θα πάρω. Ανακατεύομαι...