Το... λιβανίζειν εστί φιλοσοφείν

Η κεντρική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τον μετέτρεψε από κόμμα τού 3% σε κόμμα εξουσίας, ήταν το σκίσιμο των μνημονίων. Αντί γι' αυτό ψήφισε άλλα δύο. Η δεύτερη βασική του δέσμευση ήταν πως θα χτυπούσε τη διαπλοκή. Άλλωστε γι' αυτό δεν χρειαζόταν την έγκριση των δανειστών, την οποία πάντως είχε αφού τα συμφέροντά τους σε ορισμένους τουλάχιστον τομείς συγκρούονταν με τα αντίστοιχα των εγχώριων διαπλεκόμενων...

Σε αυτό το πεδίο η κυβέρνηση τα έχει πάει καλύτερα, μολονότι έχει υποστεί και τις ήττες της, όπως στην περίπτωση των τηλεοπτικών αδειών. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από εκείνους που συγκροτούσαν τη μιντιακή διαπλοκή βρίσκονται σε φάση ακούσιας απόσυρσης προκειμένου τουλάχιστον να σώσουν το τομάρι τους ύστερα από την απώλεια της εξουσίας που απολάμβαναν επί δεκαετίες...

Τότε γιατί ο γράφων και πολλοί άλλοι που προσδοκούσαμε την ανατροπή αισθανόμαστε ένα βάρος στην καρδιά, δεν βλέπουμε τον ήλιο να λάμπει κι αντικρίζουμε το ποτήρι μιοσοάδειο κι όχι μισογεμάτο; Γιατί είναι αντιληπτό στο παρασκήνιο και λίαν συντόμως θα αποκαλυφθεί σε όλες του τις διαστάσεις και στο προσκήνιο ότι η κυβέρνηση στήνει τη νέα διαπλοκή μαζί, μάλιστα, με ανθρώπους που δεν υπήρξαν ποτέ Αριστεροί, αλλά που ήξεραν και ξέρουν να προσαρμόζονται στις ανάγκες των καιρών- είναι ένας πιο ευγενικός τρόπος να τους περιγράψω από το να τους πω τυχοδιώκτες...

Θα ήμουν, δηλαδή, ικανοποιημένος αν οι νέας- παλιάς κοπής νταβατζήδες ήταν Αριστεροί ή, έστω, Έλληνες; Όχι βεβαίως, αφού το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι το σπάσιμο της εξάρτησης πολιτικής-ΜΜΕ-τραπεζών-μεγαλοεπιχειρηματιών κι όχι η συνέχισή της με ανθρώπους με αριστερό έστω παρελθόν. Μόνο που είναι ακόμα αποκρουστικότερος ο συναγελασμός εκείνων που υποτίθεται πως ήθελαν να φέρουν την κοινωνική δικαιοσύνη στη χώρα με αυτούς που μπορούν να πουλήσουν και τη μάνα τους στο διάβολο για λίγα φράγκα ή ρούβλια παραπάνω...

Όταν ξέσπασε η κρίση είχα την κρυφή ελπίδα πως τουλάχιστον θα ερχόταν ένας εξορθολογισμός στο χώρο των ΜΜΕ, θα αποσύρονταν από αυτόν όσοι λαθροβιούσαν με κρατικό χρήμα κι αν δεν δημιουργούνταν νέες, τουλάχιστον θα έμεναν ζωντανές οι υγιείς δυνάμεις. Κούνια που με κούναγε! Χρόνο με το χρόνο, μήνα με το μήνα, ώρα με την ώρα πεθαίνουν σε αυτήν τη χώρα και οι τελευταίες γνησίως δημοσιογραφικές εστίες- αυτές, δηλαδή, που παλεύουν ακόμα να αποκαλύπτουν ό,τι κάποιοι θέλουν να αποκρύβουν- κι αντικαθίστανται πλήρως από τις δημόσιες σχέσεις. Οι ρεπόρτερ παραγκωνίζονται για να βρουν χώρο να αναπνεύσουν σαπρόφυτα της διαπλοκής, γλείφτες, ορντινάντσες, ρουφιάνοι και μετριότητες που για να φαίνονται σημαντικότερες από ό,τι είναι μειώνουν τους άλλους γύρω τους. Για όλους αυτούς το λιβανίζειν κι όχι το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν είτε από ανασφάλεια είτε από αυτογνωσία για τις περιορισμένες τους δυνατότητες...

Το τι θα διαβάζει, θα ακούει, θα βλέπει ο πολίτης εξαρτάται όλο και περισσότερο από ανθρώπους που δεν έχουν κάνει ούτε ένα ρεπορτάζ στη ζωή τους, από τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας με μπαρμπάδες στην Κορώνη, που αν δούλευαν όσο αμπελοφιλοσοφούν πίνοντας τα ποτάκια τους και καπνίζοντας τα πουράκια τους η Ελλάδα δεν θα είχε γνωρίσει μνημόνια, από αγνώμονες που μπερδεύουν τη σκιά τους με το μπόι τους. Οι Κρητικοί λένε "καλοχαιρέτα τους πεζούς όταν καβαλικέψεις για να σε χαιρετούν κι αυτοί όταν θα ξεπεζέψεις" ως καμπανάκι για εκείνους που μέσα στη μέθη ακόμα και της πιο ασήμαντης εξουσίας πιστεύουν ότι θα την απολαμβάνουν για πάντα δίχως καμία επίγνωση της γελοιότητας της λιμοκοντόρικης ύπαρξής τους...