Ορφανός και πατροκτόνος...

Προφανώς δεν είναι πλέον όλοι οι ολιγάρχες ευχαριστημένοι με το καθεστώς Μητσοτάκη. Εδώ και καιρό είχα γράψει πως δεν θα είναι πάντοτε όλοι οι χορηγοί του ευχαριστημένοι μαζί του αφού οι πλούσιοι ενδιαφέρονται να γίνονται πλουσιότεροι κι όχι ΄"απλώς" να παραμένουν πλούσιοι. Και είχα γράψει, επίσης, πως μόνο όταν ξεσπάσει ένας πόλεμος διαπλεκόμενων θα μάθουμε την αλήθεια. Ενδεχομένως σε αυτό το σημείο να βρισκόμαστε σήμερα. Ενδεχομένως...

Το να ακούς τον πρωθυπουργό και τους υπό παρακολούθηση από τον ίδιο υπουργούς του να κλαυθμηρίζουν πως τους πολεμούν τα συμφέροντα μοιάζει με εκείνον που σκότωσε τους γονείς του, αλλά ζητά επιείκεια από το δικαστήριο γιατί έμεινε ορφανός. Αν κάποιος σε αυτήν τη χώρα δεν δικαιούται να μιλά για διαφθορά, νεποτισμό, διαπλοκή αυτός είναι ο Κ. Μητσοτάκης. Αν δεν υπήρχαν, ο ίδιος θα ήταν περιπτεράς, στην καλύτερη περίπτωση...

Είναι ωφέλιμο για τον τόπο να καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις οι ολιγάρχες του; Φυσικά κι όχι. Ο λαός είχε, όμως, την ευκαιρία σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις να ανατρέψει αυτούς που τον παρακολουθούν, διαθέτουν τα προσωπικά του δεδομένα και τον χειραγωγούν, αλλά προτίμησε το παραμύθι πως τα επιδόματα θα είναι παντοτινά, αδιαφορώντας για το ότι παντοτινά είναι μόνο οι φόροι, ο θάνατος και τα υπερκέρδη των λίγων. Γι' αυτό κι έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη πως θα κάνουν τη δουλειά οι μαριονετίστες από το λούμπεν προλεταριάτο και πρεκαριάτο. Η δημοκρατία ηττήθηκε έτσι κι αλλιώς το 2023 από τα fuel και market pass... 

 

Τα success story καταλήγουν σε εκλογές...

Η εθνικιστική ηγεσία τής Καταλονίας μάλλον ήταν πολύ απασχολημένη με τα αυτονομιστικά της ζητήματα και δεν είχε το χρόνο να μελετήσει το ελληνικό 2015. Αν το είχε πράξει, θα είχε συνειδητοποιήσει ότι αν θες να κερδίσεις ένα διπλωματικό μπρα ντε φερ δεν είναι δυνατό ο αντίπαλός σου να γνωρίζει ή να καταλαβαίνει ότι έχεις όρια μέχρι πού θα τεντώσεις το σκοινί. Όπως στην περίπτωση της Ελλάδας η Γερμανία αντιλαμβανόταν ότι το Grexit ήταν "κόκκινη γραμμή" για τον Αλ. Τσίπρα, με τον ίδιο τρόπο κι ο Μ. Ραχόι κατανοεί, ιδίως μετά από την πρόσφατη αλλοπρόσαλλη απόφαση του καταλανικού Κοινοβουλίου, ότι οι καταλανοί δύσκολα θα διακινδυνεύσουν την ανεξαρτητοποίησή τους όταν τα οφέλη της είναι πολύ λιγότερα από τις απώλειες που φέρνει μαζί του ο απομονωτισμός...

Κι αν η Καταλονία είναι ξένος πόνος, το ερώτημα είναι στα καθ' ημάς αν η ελληνική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να αντισταθεί στην αναμενόμενη πίεση από το ΔΝΤ για νέα μέτρα, αν θα πάει σε εκλογές για να αποφύγει την "καυτή πατάτα" ή θα επιχειρήσει αυτό που μόνο ο σημερινός πρωθυπουργός έχει καταφέρει στη μνημονιακή Ελλάδα: να παρουσιάζει κάθε νέα υποχώρηση στο νεοφιλελευθερισμό ως ένα ακόμα βήμα από την απεμπλοκή από την επιτροπεία και τις πολιτικές άγριας λιτότητας...

Το Μαξίμου δικαιολογημένα αμφισβητεί και τις τελευταίες προβλέψεις τού Ταμείου- έχει άλλωστε αποτύχει σε τόσες στο παρελθόν. Φοβάμαι, όμως, πως σε λίγο ούτε οι αριθμοί θα βγαίνουν για την κυβέρνηση, η οποία καλείται από το 2018 να πετυχαίνει το σχεδόν ακατόρθωτο για μια οικονομία η οποία ανακάμπτει δειλά, να φέρνει δηλαδή πρωτογενή πλεονάσματα του ύψους τού 3,5% για σειρά ετών...

Στο Μαξίμου μέχρι σήμερα πορεύτηκαν με αλχημείες- όπως η καθυστέρηση στην έκδοση συντάξεων ή τα κοινοτικά προγράμματα προσωρινής απασχόλησης- για να επιτυγχάνουν τα πρωτογενή πλεονάσματα και να αφηγούνται το δικό τους "success story". Μόνο που η πραγματικότητα βρίσκει πάντοτε τρόπο να σε εκδικείται κι αυτό συμβαίνει τώρα...

Καλά όλα τα περιφερειακά συνέδρια στα οποία πηγαίνει ο πρωθυπουργός, καλές και οι αναπτυξιακές προτάσεις του, ωστόσο στην αγορά εργασίας επικρατεί η ζούγκλα και η κοινωνική δικαιοσύνη μοιάζει με άπιαστο όνειρο, αφού απλώς αλλάζουν τα αφεντικά αλλά όχι και οι τακτικές. Τα βήματα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου και της διαφθοράς είναι αργόσυρτα, την ίδια ώρα που μια νέα διαπλοκή αντικαθιστά την παλιά. Με λίγα λόγια, δεν θα στοιχημάτιζα πολλά χρήματα στο ότι το καλοκαίρι τού 2018 ξεμπερδεύουμε με τα μνημόνια, πολλώ δε μάλλον πως δεν θα έχουν γίνει εκλογές μέχρι τότε...

Και μόνο το να σκέφτεσαι εκτός κουτιού είναι εθνική προδοσία στη γη των μετρίων...

Ο καλός προπονητής οφείλει να προετοιμάζει την ομάδα του όχι μόνο για το ενδεχόμενο να ξεκινήσει το ματς πετυχαίνοντας τρία τέρματα, αλλά για κάθε αναποδιά που μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκειά του. Ομοίως, πριν μπεις σε μία διαπραγμάτευση ή και κατά τη διάρκειά της πρέπει να έχεις ένα, δύο, τρία, χίλια εναλλακτικά σχέδια, τα οποία να μην συγκρούονται με τις "κόκκινες γραμμές" σου αλλά παραλλήλως να δίνουν το περιθώριο στην άλλη πλευρά να συμφωνήσει δίχως να νιώθει ριγμένη...

Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο αντιπολιτευτικό δόλο μπορώ να διακρίνω στις μομφές που διατυπώνονται για τον περιβόητο εναλλακτικό τρόπο πληρωμών Βαρουφάκη στην περίπτωση έλλειψης ρευστότητας. Ακόμα, εξάλλου, κι αν "σατανικός" στόχος τού τότε υπουργού Οικονομικών ήταν να μας βγάλει από το ευρώ οι αποφάσεις που έλαβε ο Αλ. Τσίπρας αποδεικνύουν το ακριβώς ανάποδο: ο πρωθυπουργός έχει αποδεχθεί τα πάντα προκειμένου να μείνουμε στην Ευρωζώνη...

Η κυβέρνηση είναι ο προφανής στόχος τής αντιπολίτευσης και μέρους τής διαπλοκής. Δεν είναι, όμως, κι ο μοναδικός. Σε ένα πρώτο επίπεδο είναι κι ο Γιάνης Βαρουφάκης, την εκλογική κάθοδο του οποίου δεν φοβάται μόνο ο Αλ. Τσίπρας, αλλά κι ο άθλιος Κούλης. Κι αυτό γιατί κι ο τελευταίος γνωρίζει ότι αν ήταν κυβέρνηση θα περνούσε τα ίδια και περισσότερα μέτρα από αυτά που πέρασαν τους τελευταίους μήνες δίχως την ψήφο του...

Από τη στιγμή που η κυβέρνηση και τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης συναινούν στο "πάση θυσία ευρώ κι ας βγούμε, αν βγούμε, από την κρίση ξεβράκωτοι" είναι λογικό τα πεδία αντιπαράθεσης να εντοπίζονται στο τι είπε ο Π. Καμμένος με έναν ισοβίτη, αν ο πρόεδρος της ΝΔ είναι μπλεγμένος και σε άλλα σκάνδαλα πέρα από της Siemens ή αν ο αρχιερέας τής διαπλοκής δεν ήταν μόνο "τροχονόμος" τής διαφθοράς, αλλά συμμετείχε σε αυτή ενεργώς. Οι ριζοσπαστικές προτάσεις Βαρουφάκη, επομένως, μόνο παράλογο δεν είναι να ανησυχούν το κομματικό κατεστημένο...

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ωστόσο, η κριτική στα ΙΟU's ή σε οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική εδράζεται στη συλλογική μας φοβία να βρίσκουμε λύσεις "εκτός κουτιού", στο να κολυμπάμε σε αχαρτογράφητα ύδατα, λες κι αυτά στα οποία έχουμε κολυμπήσει μέχρι σήμερα δεν έχουν αποδειχθεί επικίνδυνα. Δεν ισχυρίζομαι πως οποιεσδήποτε επινοήσεις μοιάζουν με μαγικά ραβδάκια ή είναι, τέλος πάντων, οι προσφορότερες για την κοινωνική διάσωση. Οφείλουμε, όμως, πού και πού να τις δοκιμάζουμε, πόσω μάλλον όταν οι πιο συμβατικές αποδεικνύονται ατελέσφορες...

Πώς θα απαλλαγούμε από τις αιτίες που μας οδήγησαν στα μνημόνια όταν παρουσιάζουμε αλλεργία σε οποιαδήποτε σκέψη κι οποιοδήποτε μυαλό δεν ανταποκρίνεται στο μέσο όρο και τα αντιμετωπίζουμε ως εφάμιλλα μιας εθνικής προδοσίας; Δεν απαξιώνω τη χρησιμότητα της κοινής λογικής, ιδίως στην Ελλάδα όπου είναι δυσεύρετη. Το έδαφος, ωστόσο, σε μια χρεοκοπημένη από κάθε άποψη χώρα είναι πρόσφορο για την υλοποίηση και πρωτοποριακών ιδεών σε όλους τους τομείς. Αντί να τις στιγματίζουμε ας τις δώσουμε οξυγόνο...

 

  

Το... λιβανίζειν εστί φιλοσοφείν

Η κεντρική υπόσχεση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία τον μετέτρεψε από κόμμα τού 3% σε κόμμα εξουσίας, ήταν το σκίσιμο των μνημονίων. Αντί γι' αυτό ψήφισε άλλα δύο. Η δεύτερη βασική του δέσμευση ήταν πως θα χτυπούσε τη διαπλοκή. Άλλωστε γι' αυτό δεν χρειαζόταν την έγκριση των δανειστών, την οποία πάντως είχε αφού τα συμφέροντά τους σε ορισμένους τουλάχιστον τομείς συγκρούονταν με τα αντίστοιχα των εγχώριων διαπλεκόμενων...

Σε αυτό το πεδίο η κυβέρνηση τα έχει πάει καλύτερα, μολονότι έχει υποστεί και τις ήττες της, όπως στην περίπτωση των τηλεοπτικών αδειών. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από εκείνους που συγκροτούσαν τη μιντιακή διαπλοκή βρίσκονται σε φάση ακούσιας απόσυρσης προκειμένου τουλάχιστον να σώσουν το τομάρι τους ύστερα από την απώλεια της εξουσίας που απολάμβαναν επί δεκαετίες...

Τότε γιατί ο γράφων και πολλοί άλλοι που προσδοκούσαμε την ανατροπή αισθανόμαστε ένα βάρος στην καρδιά, δεν βλέπουμε τον ήλιο να λάμπει κι αντικρίζουμε το ποτήρι μιοσοάδειο κι όχι μισογεμάτο; Γιατί είναι αντιληπτό στο παρασκήνιο και λίαν συντόμως θα αποκαλυφθεί σε όλες του τις διαστάσεις και στο προσκήνιο ότι η κυβέρνηση στήνει τη νέα διαπλοκή μαζί, μάλιστα, με ανθρώπους που δεν υπήρξαν ποτέ Αριστεροί, αλλά που ήξεραν και ξέρουν να προσαρμόζονται στις ανάγκες των καιρών- είναι ένας πιο ευγενικός τρόπος να τους περιγράψω από το να τους πω τυχοδιώκτες...

Θα ήμουν, δηλαδή, ικανοποιημένος αν οι νέας- παλιάς κοπής νταβατζήδες ήταν Αριστεροί ή, έστω, Έλληνες; Όχι βεβαίως, αφού το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι το σπάσιμο της εξάρτησης πολιτικής-ΜΜΕ-τραπεζών-μεγαλοεπιχειρηματιών κι όχι η συνέχισή της με ανθρώπους με αριστερό έστω παρελθόν. Μόνο που είναι ακόμα αποκρουστικότερος ο συναγελασμός εκείνων που υποτίθεται πως ήθελαν να φέρουν την κοινωνική δικαιοσύνη στη χώρα με αυτούς που μπορούν να πουλήσουν και τη μάνα τους στο διάβολο για λίγα φράγκα ή ρούβλια παραπάνω...

Όταν ξέσπασε η κρίση είχα την κρυφή ελπίδα πως τουλάχιστον θα ερχόταν ένας εξορθολογισμός στο χώρο των ΜΜΕ, θα αποσύρονταν από αυτόν όσοι λαθροβιούσαν με κρατικό χρήμα κι αν δεν δημιουργούνταν νέες, τουλάχιστον θα έμεναν ζωντανές οι υγιείς δυνάμεις. Κούνια που με κούναγε! Χρόνο με το χρόνο, μήνα με το μήνα, ώρα με την ώρα πεθαίνουν σε αυτήν τη χώρα και οι τελευταίες γνησίως δημοσιογραφικές εστίες- αυτές, δηλαδή, που παλεύουν ακόμα να αποκαλύπτουν ό,τι κάποιοι θέλουν να αποκρύβουν- κι αντικαθίστανται πλήρως από τις δημόσιες σχέσεις. Οι ρεπόρτερ παραγκωνίζονται για να βρουν χώρο να αναπνεύσουν σαπρόφυτα της διαπλοκής, γλείφτες, ορντινάντσες, ρουφιάνοι και μετριότητες που για να φαίνονται σημαντικότερες από ό,τι είναι μειώνουν τους άλλους γύρω τους. Για όλους αυτούς το λιβανίζειν κι όχι το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν είτε από ανασφάλεια είτε από αυτογνωσία για τις περιορισμένες τους δυνατότητες...

Το τι θα διαβάζει, θα ακούει, θα βλέπει ο πολίτης εξαρτάται όλο και περισσότερο από ανθρώπους που δεν έχουν κάνει ούτε ένα ρεπορτάζ στη ζωή τους, από τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας με μπαρμπάδες στην Κορώνη, που αν δούλευαν όσο αμπελοφιλοσοφούν πίνοντας τα ποτάκια τους και καπνίζοντας τα πουράκια τους η Ελλάδα δεν θα είχε γνωρίσει μνημόνια, από αγνώμονες που μπερδεύουν τη σκιά τους με το μπόι τους. Οι Κρητικοί λένε "καλοχαιρέτα τους πεζούς όταν καβαλικέψεις για να σε χαιρετούν κι αυτοί όταν θα ξεπεζέψεις" ως καμπανάκι για εκείνους που μέσα στη μέθη ακόμα και της πιο ασήμαντης εξουσίας πιστεύουν ότι θα την απολαμβάνουν για πάντα δίχως καμία επίγνωση της γελοιότητας της λιμοκοντόρικης ύπαρξής τους...    

Ο ήλιος βγαίνει την αυγή κι ο Κούλης είναι άθλιος, αλλά να πάμε και παρακάτω...

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως το να επιτίθεσαι στον άθλιο Κούλη για τη σχέση του με τη διαπλοκή και τη διαφθορά είναι σαν να κλέβεις εκκλησία. Το ίδιο ισχύει και για το ότι αν ο πρωθυπουργός είχε λάβει δάνειο άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ κι άρχιζε να το αποπληρώνει 11 χρόνια αργότερα κι αφότου είχε γίνει γνωστή στο πανελλήνιο η μπαταχτσίδικη τακτική του, σήμερα θα μιλούσαμε για το "ελληνικό Γουότεργκεϊτ". Πολλώ δε μάλλον όταν ο πρόεδρος της ΝΔ πέτυχε αυτό που δεν έχει καταφέρει ποτέ ακόμα κι ο πιο έντιμος Έλληνας πολίτης, να καταβάλλει δηλαδή πενταροδεκάρες έως ότου φτάσει η τελευταία δόση- γίγας, την οποία φιλοδοξεί να μην πληρώσει πιστεύοντας ότι τότε θα είναι πρωθυπουργός και θα έχει αναγεννηθεί το τρίγωνο διαπλοκής κομμάτων- τραπεζών- ΜΜΕ...

Καλά κάνει ο Αλέξης Τσίπρας και τα υπενθυμίζει όλα αυτά ανά τακτά χρονικά διαστήματα, όπως βεβαίως και το ότι ο άθλιος Κούλης ταυτίζεται ιδεοληπτικά με τις πιο ακραίες θέσεις των δανειστών. Μόνο που δεν βρισκόμαστε πλέον στο Φεβρουάριο του 2015, όταν ο πρωθυπουργός, φρέσκος στην εξουσία, μπορούσε πολύ εύκολα να πείσει ότι είναι ο Ρομπέν των Δασών που τα βάζει με τους δανειστές και την πέμπτη τους φάλαγγα στη χώρα μας και στις πλατείες να συγκεντρώνονται δεκάδες χιλιάδες για να τον στηρίξουν. Δεν αμφιβάλλω πως από τότε έχει δώσει πολλές μάχες, σε καμία ωστόσο δεν έχει βγει ουσιαστικώς νικητής, πέρα από το ηθικό πεδίο, και καλώς ή κακώς και οι πολιτικοί κρίνονται εκ του αποτελέσματος...

Επομένως, όταν στηθούν κάλπες- νωρίτερα ή αργότερα- ο λαός δεν θα ψηφίσει αξιολογώντας τις μίζες που έχουν τσεπώσει ο άθλιος Κούλης και η "Αγία Οικογένεια" από τη Siemens, αλλά το αν η ζωή του βελτιώθηκε όπως του είχε υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Τυχόν παλινόρθωση του σάπιου πολιτικού συστήματος θα αξιολογήσει ο ιστορικός τού μέλλοντος ως το μεγαλύτερο έγκλημα της κυβέρνησης της Αριστεράς κι όχι το τρίτο μνημόνιο, το οποίο άλλωστε αποτέλεσε προϊόν στυγνού εκβιασμού. Κι αυτό γιατί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έχει δοθεί συγχωροχάρτι σε ένα σύστημα εξουσίας που χρεοκόπησε τη χώρα και το οποίο ζητά τα ρέστα μόνο και μόνο γιατί οι διάδοχοί του θα έχουν επιδείξει ερασιτεχνισμό στη διαχείριση της καταστροφής που τους κληροδοτήθηκε...

Ο άθλιος Κούλης μοιάζει με τον ιδιοκτήτη που παραδίδει στον αγοραστή ένα καρυδότσουφλο κι όταν το δει να βουλιάζει τον κατηγορεί γιατί δεν έκανε ό,τι έπρεπε για να πιάσει λιμάνι. Μόνο που κι ο αγοραστής όφειλε να δείξει μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση στις υποσχέσεις του για το τι θα μπορούσε να καταφέρει με σάπια υλικά, ώστε τώρα οι ναύτες του, απερισκέπτως πάντως δρώντες, να μην θέλουν να τον εκδικηθούν με τον βιαστή τους...    

Ο Τσίπρας τον Κούλη τον έχει για πλάκα, ο Τσίπρας της αντιπολίτευσης είναι ο δύσκολος αντίπαλος...

Το να κρίνεις μια κυβέρνηση ούτε καν στα (συνταγματικά) μισά τής θητείας της είναι σαν να σχολιάζεις πώς κύλησε η ημέρα σου στις 12 το μεσημέρι. Δεν χρειάζεται, ωστόσο, να σηκώσουμε τον Άλμπερτ Αϊνστάιν από τον τάφο του για να μας θυμίσει ότι τα πάντα είναι σχετικά. Αν συγκρίνουμε τα πεπραγμένα τής πρώτης κυβέρνησης της Αριστεράς με τα αντίστοιχα της κυβέρνησης των σαμαροβενιζέλων, το ισοζύγιο βγαίνει θετικό σε όλους τους τομείς: το τρίτο μνημόνιο περιλαμβάνει 20 δισ. ευρώ λιγότερα μέτρα από αυτά που είχαν συμφωνήσει οι προηγούμενοι (πέρα από εκείνα που πρόλαβαν να εφαρμόσουν), οι οικονομικοί δείκτες έχουν θετικό πρόσημο, διεξάγεται ένας ανοιχτός πόλεμος με τη διαπλοκή και στοιχειώδη δικαιώματα επιτέλους κατοχυρώθηκαν, όπως η ιθαγένεια για τους μετανάστες δεύτερης γενιάς και το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλόφιλων...

Τότε γιατί η κυβέρνηση δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης που απολάμβανε στην αρχή τής θητείας της; Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να αντιμετωπίσει έναν πολύ δυνατότερο αντίπαλο από τον άθλιο Κούλη, με την ελάχιστη δυναμική που προκαλεί στην ελληνική κοινωνία το επώνυμό του, η προσωπική του μιζαδόρικη κι αναποτελεσματική προϊστορία, καθώς κι ο νεοφιλελεύθερος οίστρος του. Ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να υπερπηδήσει τον πήχη που ο ίδιος έθεσε πολύ ψηλά την περίοδο που ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους πρώτους έξι μήνες τής πρωθυπουργίας του, όταν η άψη τής υπεσχημένης προεκλογικώς ανοιχτής σύγκρουσης με το γερμανικό φαρισαϊσμό αναπτέρωσε το ταξικό κι εθνικό γόητρο...

Ο λαός δεν αγαπά τους μητσοτάκηδες, ποτέ δεν τους αγάπησε. Ψήφισε, όμως, τον πατέρα τού νυν προέδρου τής ΝΔ όταν αισθάνθηκε πληγωμένος κι απογοητευμένος από την κατάντια τής "Αλλαγής" του Ανδρ. Παπανδρέου κι ενδεχομένως να ψηφίσει και τον γιο στην περίπτωση που ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει κατορθώσει μέχρι το τέλος τής θητείας του να σκίσει τα μνημόνια και να αποκαταστήσει μέρος έστω των χαμένων εισοδημάτων τής μεσαίας τάξης την τελευταία εφταετία...

Φυσικά και η κυβέρνηση της Αριστεράς θα κριθεί από τους πολίτες κυρίως από τις επιδόσεις της στην οικονομία. Ο ιστορικός τού μέλλοντος, ωστόσο, οφείλει να σκάψει πιο βαθιά και να αξιολογήσει το κατά πόσο οι τομές που έκανε ή θα κάνει, έσπρωξαν μπροστά την Ελλάδα ή, στην καλύτερη περίπτωση, την άφησαν στάσιμη. Σε αυτό το πεδίο είναι αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει δώσει ήδη περισσότερες μάχες από τις προηγούμενες, έστω αν κι αυτή λερώνει αναπόφευκτα κάποιες φορές τα χέρια της στη λάσπη. Μόνο που οι περισσότερες, αν όχι όλες, έχουν μείνει ημιτελείς: για παράδειγμα, το τρίγωνο της διαπλοκής τραπεζών- κομμάτων- ΜΜΕ δεν έχει σπάσει κι ας έχει ραγίσει, το κυνήγι τής φοροδιαφυγής- φοροαποφυγής δεν έχει αποφέρει τα αναμενόμενα και η εκκλησία εξακολουθεί να παίζει το ρόλο τού κρατικού νταβατζή...

Το παιχνίδι βεβαίως και δεν έχει τελειώσει, αφού μένει ακόμα κάτι παραπάνω από ένα ημίχρονο. Παρατηρώ, ωστόσο, μια πρόωρη συγκρουσιακή κόπωση και υπαναχωρήσεις που δεν δικαιολογούν τον τίτλο τής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Από αυτά κινδυνεύει η κυβέρνηση κι όχι από μια αξιωματική αντιπολίτευση που φλερτάρει απροκάλυπτα με καθετί αντιλαϊκό κι ακροδεξιό...    

 

    

"Με το δίκιο και το λαό κι όχι με τους νταβατζήδες", φράση που δεν θα πει ποτέ ο άθλιος Κούλης...

Μόνο όποιος ζει σε άλλο γαλαξία δεν έχει αντιληφθεί ότι στο παρασκήνιο διεξάγεται ένας πόλεμος μεγάλων διαστάσεων γύρω από το νέο τηλεοπτικό τοπίο, ο οποίος ακυρώνει ντε φάκτο ένα από τα βασικότερα επιχειρήματα της διαπλοκής: πως, δηλαδή, οι τηλεοπτικές άδειες είναι όπως οι άδειες για τα ψιλικατζίδικα, οι οποίες μπορεί να είναι απεριόριστες και η ελεύθερη αγορά θα κρίνει ποιος θα επιβιώσει και ποιος όχι. Αν οι νόμοι τής υγιούς ελεύθερης αγοράς- αν υποθέσουμε πως υφίσταται τέτοιο πράγμα στον παγκοσμιοποιημένο καζινοκαπιταλισμό- είχαν εφαρμογή στα κανάλια, τα περισσότερα θα είχαν κλείσει εδώ και καιρό, αφού ζούσαν πάνω από τις δυνάμεις τους χάρη σε θαλασσοδάνεια και στον χαριστικό τρόπο με τον οποίο τους συμπεριφερόταν η εξουσία παντοιοτρόπως...

Ακριβώς αυτή η ασυδοσία- αποκορύφωμα της οποίας ήταν πως λειτουργούσαν 27 χρόνια χωρίς άδεια- είναι που οδήγησε στην ανάγκη αυστηρής ρύθμισης της λειτουργίας τους. Ποιος, άλλωστε, πιστεύει στα αλήθεια ότι μια τηλεοπτική άδεια αφορά μόνο τη δυνατότητα παραγωγής εκπομπών ενημέρωσης και ψυχαγωγίας των πολιτών και δεν σχετίζεται και με τη χειραγώγηση ή και τον εκβιασμό τής κοινής γνώμης;...

Η κυβέρνηση, εξάλλου, μπορεί να πέσει για χίλιους δυο άλλους λόγους, αλλά όχι γιατί τα έβαλε με τους εθνικούς μας νταβατζήδες. Κι αυτό γιατί αν ο λαός είναι δυσαρεστημένος από την οικονομική πολιτική που ακολουθείται, από την άλλη βρίσκεται στο πλευρό τού Αλέξη Τσίπρα στη σύγκρουσή του με τους καναλάρχες, την οποία ο πρωθυπουργός δικαιούται να χρησιμοποιήσει ως ατού του όποτε κι αν στηθούν κάλπες. Ο άθλιος Κούλης το γνωρίζει αυτό κι όμως σπεύδει να εμφανίζεται στη Βουλή από το πουθενά για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα μιας δράκας ανθρώπων απέναντι στην πλειονότητα του πληθυσμού...

Δεν τον ενδιαφέρει ούτε η δημοκρατία ούτε η δικαιοσύνη ούτε η ελευθεροτυπία παρά μόνο να φανεί πιστό σκυλάκι όσων ταΐζουν τον ίδιο και την οικογένειά του επί δεκαετίες. Δεν πειράζει αν δεν πάνε περισσότερα παιδιά σε παιδικούς σταθμούς και στα νοσοκομεία δεν προσληφθούν γιατροί και νοσηλευτές. Του αρκεί οι κοντομηνάδες να συνεχίζουν να σερβίρουν Μενεγάκη και παραπληροφόρηση στο πόπολο...

Σε έναν πόλεμο όπως αυτός που διεξάγεται για τις τηλεάδειες είναι ιδεαλιστικό να ισχυρίζεσαι πως μπορεί να κερδηθεί χωρίς να βουτήξεις τα πόδια σου στη λάσπη. Το παράδειγμα του Γκάντι είναι η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας στην ανθρώπινη Ιστορία, όπερ σημαίνει πως είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθούν τρόπον τινά κι αθέμιτα μέσα προκειμένου να εξυπηρετηθεί το ευρύτερο καλό. Η κυβέρνηση το γνωρίζει πολύ καλά και το έχει πράξει. Άλλωστε σε μια τέτοια μάχη δεν μπορείς να έχεις μόνο αντιπάλους, χρειάζεσαι και συμμάχους. Από την ασφάλεια της εξέδρας είμαστε όλοι αναμάρτητοι, το ζητούμενο ωστόσο είναι να βγαίνουμε από την αρένα ζωντανοί, με όσο το δυνατό λιγότερες απώλειες ως προς τις αξίες μας...

Όποια κι αν είναι η απόφαση του ΣτΕ, στο οποίο δεν ασκήθηκε ποτέ τέτοια πίεση όταν έκρινε τη συνταγματικότητα των μνημονίων κι αυτό μιλά από μόνο του, η κυβέρνηση έχει το δίκιο και το λαό, ο οποίος είναι πηγή όλων των εξουσιών- δικαστικής, νομοθετικής, εκτελεστικής-, με το μέρος της. Κι αν το κρίνει απαραίτητο ενδεχομένως αυτό να επιβεβαιωθεί σύντομα και στην κάλπη, η οποία κρύβει πάντοτε δυσάρεστες εκπλήξεις στους θριαμβευτές των στημένων δημοσκοπήσεων, οι σεναριογράφοι των οποίων έχουν θέσεις συμβούλων τού προέδρου τής ΝΔ...    



 

  

Τους Μητσοτάκηδες ο λαός τούς παντρεύεται αλλά δεν τους ερωτεύεται, γι' αυτό και τους χωρίζει...

Πολλοί βουλευτές τής ΝΔ ήταν εξοργισμένοι την Τετάρτη με τον αρχηγό Κούλη γιατί δεν σήκωσε το γάντι που του πέταξε ο Αλέξης Τσίπρας για τη διαπλοκή στη συζήτηση στη Βουλή για την Παιδεία. Όποιος ήθελε περισσότερες αποδείξεις γιατί δεν το έκανε ο Κ. Μητσοτάκης μάλλον τις έλαβε την Πέμπτη με την κακουργηματική δίωξη που ασκήθηκε σε βάρος τού πρώην γενικού διευθυντή τού ΠΑΣΟΚ Ρ. Σπυρόπουλου για τη διαχείριση των οικονομικών τού πάλαι ποτέ κινήματος...

Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό- ο Ρ. Σπυρόπουλος δεν πρόσφερε, για παράδειγμα, σε διάφορες τράπεζες ως εγγύηση την ίδια υπερτιμημένη κρατική χρηματοδότηση για προσωπικό του πλουτισμό- ούτε αφορά αποκλειστικώς τη Χαριλάου Τρικούπη. Την ίδια τακτική ακολουθούσαν- κατόπιν συνεννόησης;- και στην πρώην Ρηγίλλης και Συγγρού και νυν Πειραιώς. Πώς να μιλήσει, επομένως, ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης για σκοινί στο σπίτι τού κρεμασμένου;...

Ο αρχηγός Κούλης κουβαλά ένα τεράστιο βαρίδι, κι αυτό δεν είναι άλλο από το παρελθόν τής παράταξής του, αλλά και το δικό του. Γι' αυτό, άλλωστε, ακόμα και σε αυτές τις αναξιόπιστες δημοσκοπήσεις φαίνεται ξεκάθαρα ότι ναι μεν υπάρχει δυσαρέσκεια για τον Αλέξη Τσίπρα, ωστόσο δεν υφίσταται και κάποιο πλειοψηφικό ρεύμα υπέρ τού μεγάλου του αντιπάλου...

Ενδεχομένως από τις επόμενες εκλογές να προκύψει κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη- αν και τυχόν επιδείνωση της καθημερινότητας του μέσου πολίτη θα οδηγήσει μάλλον σε πιο ακραίες λύσεις είτε προ τα αριστερότερα είτε προς τα δεξιότερα του κομματικού φάσματος-, αλλά αυτή θα είναι απλώς μια επιλογή εκδίκησης του ελληνικού λαού για μεγαλοστομίες που δεν έγιναν πράξη. Μπορεί, δηλαδή, να "παντρευτεί" τον Κυριάκο, θα παραμείνει όμως ερωτευμένος με τον Αλέξη. Όπως, δηλαδή, όταν έκανε πρωθυπουργό τον πατέρα του γιατί τον είχε πικράνει ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην αγκαλιά τού οποίου τελικώς ξαναγύρισε...

Είναι ευφημισμός, πλέον, να ισχυριστούμε πως ο νεοφιλελευθερισμός οδηγεί σε αδιέξοδο όταν στην ουσία έχει διαμορφώσει κοινωνικές συνθήκες που προλειαίνουν το έδαφος ακόμα και για λούμπεν πολεμικές συρράξεις. Δεν τάσσομαι εναντίον των επαναστάσεων, αν δεν υπήρχαν άλλωστε αυτές ακόμα θα ζούσαμε στις σπηλιές. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως για μια ακόμα φορά θα μετατρέψουμε έναν δικαιολογημένο ταξικό πόλεμο σε αναιτιολόγητα εθνικό. Αντί να αγωνιστούμε εναντίον τού 1% του πλανήτη που νέμεται το 99% του πλούτου του θα τα βάλουμε με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους μουσουλμάνους, τους ομοφυλόφιλους ή κάθε άλλου είδους μειονότητα και θα κάνουμε σημαιοφόρους μας σε αυτόν τον πόλεμο χυδαίους όσο κι επικίνδυνους τσαρλατάνους όπως ο Ντ. Τραμπ, ο Μπ. Τζόνσον, η Μ. Λε Πεν, ο Μπ. Γκρίλο ή το AfD στη Γερμανία...

Φυσικά σε έναν τέτοιο πλανήτη υπάρχει άπλετος χώρος για να σχηματιστούν συμμαχίες όπως του αρχηγού Κούλη με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Κι αν όχι φόρα παρτίδα γιατί "τι θα πει ο κόσμος;", τουλάχιστον στα υπόγεια. Εκεί που δεν είναι η θέα, που λέει το τραγούδι, αλλά που εξυφαίνεται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλά άλλα κράτη τής "πολιτισμένης" Δύσης η ανίερη συμμαχία νεοφιλελευθερισμού κι ακροδεξιάς. Πώς, επομένως, να μην αναζητώ ήδη πυρηνικό καταφύγιο;...  




   

Και η γυναίκα τού Αριστερού Καίσαρα πρέπει να φαίνεται τίμια...

Στις ημέρες μας οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, αν δεν το είχαν χάσει εξαρχής. Αν πιστέψει κανείς τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης, αυτήν τη στιγμή διεξάγεται, με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες και την εξεταστική για τα θαλασσοδάνεια στα ΜΜΕ, ένα πογκρόμ σε βάρος των επιχειρηματιών τής χώρας, οι οποίοι παρουσιάζονται σαν οι πιο άμωμοι άνθρωποι του κόσμου, σαν πατριώτες που προσφέρουν δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας και η κακή κυβέρνηση της Αριστεράς θέλει να κλείσει τις επιχειρήσεις τους και να αφήσει στρατιές εργαζόμενων στο δρόμο. Είναι, πράγματι, πρωτοφανές να βλέπεις να λογοδοτεί στη Βουλή των Ελλήνων όλο το σύστημα της διαπλοκής που κυβέρνησε τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά ή και πριν από αυτή. Σε οποιαδήποτε άλλη, ωστόσο, αναπτυγμένη δημοκρατία θα θεωρείτο κάτι παραπάνω από φυσιολογικό να δίνουν εξηγήσεις σε τακτική βάση οι έχοντες και κατέχοντες τον πλούτο τής χώρας...

Το κοινό αίσθημα, ωστόσο, θα μείνει ανικανοποίητο αν ο πόλεμος κατά τής ελίτ περιοριστεί σε ακροάσεις στο Κοινοβούλιο και δεν απλωθεί σε δικαιολογημένες ποινικές διώξεις κι επιστροφή στο κρατικό ταμείο των χρημάτων που αφαιρέθηκαν άμεσα ή έμμεσα από αυτό, προκειμένου ορισμένοι να υποδύονται τους μεταρρυθμιστές και τους Ευρωπαίους με ξένα κόλλυβα. Και, φυσικά, οι πολίτες δεν καρτερούν να αντικατασταθούν οι παλιοί ολιγάρχες καναλάρχες με νέους, πιο αριστερής εσοδείας. Γι' αυτό κι ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες συνιστά μια πολύ δύσκολη εξίσωση: από τη μία είναι ζητούμενο να τις αποκτήσουν όσοι διαθέτουν την όρεξη να ρίξουν λεφτά στους σταθμούς που θα αποκτήσουν κι από την άλλη να μην δημιουργηθεί καν η υποψία πως τις κέρδισαν γιατί είναι του κλίματος ΣΥΡΙΖΑ. Με λίγα λόγια, η γυναίκα τού Καίσαρα οφείλει, κατά το μέτρο τού δυνατού, να πείσει ότι δεν είναι μόνο τίμια αλλά φαίνεται κιόλας πως είναι...

Το αν η κυβέρνηση δημιουργεί το δικό της μιντιακό οπλοστάσιο είναι κάτι που θα αποδειχθεί ή θα διαψευστεί πολύ γρήγορα. Προς το παρόν είναι, αν μη τι άλλο, ευχαρίστηση για τον ελληνικό λαό να παρακολουθεί αυτούς που του κουνούσαν το δάχτυλο με περισσή υποκρισία και τον κατηγορούσαν πως ζει πάνω από τις δυνάμεις του να απολογούνται για τον τρόπο που μεταχειρίστηκαν την εξουσία τους, την οποία δεν άντλησαν μέσα από τη βάσανο της έκθεσής τους στη λαϊκή επιδοκιμασία. Μπορούμε να βρούμε πολλά αρνητικά για το πολιτικό προσωπικό τής χώρας, ωστόσο οφείλουμε επίσης να παραδεχθούμε ότι βρίσκεται στις θέσεις που κατέχει γιατί εμείς το τοποθετήσαμε εκεί. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τους διάφορους επηρμένους μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι τη μία υποδύονται τους εθνικούς ευεργέτες και την άλλη παριστάνουν πως δεν γνωρίζουν τίποτα για τις επιχειρήσεις που διοικούν. Για όλα αυτά είναι απαραίτητο για την πραγματική οικονομία ώστε να πάρει μπρος πρώτα να ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι, για να μην καταλήξουμε πάλι να μιλάμε για λεφτά σε βαρέλι δίχως πάτο...

Υ.Γ. Ο vromostomos θα επιστρέψει- με μία εξαίρεση- τη Δευτέρα, 22 Αυγούστου. Καλές διακοπές σε όλους!

Κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, θα πνιγείτε στα σκατά που δεν είναι δικά σας αλλά δεν τα καθαρίσατε...

Χαίρομαι για την "αγωνία" των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης και της αντιπολίτευσης να μπει μια τάξη στις offshore εταιρίες, ώστε να μην υπάρχει καν υποψία πως εμπλέκονται σε αυτές υπουργοί, βουλευτές, επιχειρηματίες, τραπεζίτες κλπ. Γι' αυτό και υποδέχομαι καλοπροαίρετα ακόμα και κακοπροαίρετα δημοσιεύματα που αφορούν το ηθικό πλεονέκτημα της κυβέρνησης της Αριστεράς, το οποίο γνωρίζουν και οι ίδιοι που τα γράφουν πως είναι το μεγάλο της όπλο σε σχέση με το προηγούμενο καθεστώς. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το στοχοποιούν...

Θα ήμουν, ωστόσο, περισσότερο σίγουρος ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για την κοινωνική δικαιοσύνη αν ήταν πιο αυστηροί όχι γενικώς κι αορίστως για διατάξεις που μπορεί ή δεν μπορεί να αθωώνουν, και μάλιστα κι αναδρομικώς, πολιτικά πρόσωπα, αλλά και για απτά γεγονότα και περιπτώσεις, όπως αυτές, για παράδειγμα, του Στ. Παπασταύρου ή του Ανδρ. Βγενόπουλου. Κι αναφέρομαι σε μερικές από τις πιο καραμπινάτες περιπτώσεις διαπλοκής, όπως αυτή ορίζεται από τις υπόγειες συναλλαγές πολιτικής, δικαιοσύνης, μιντιακής και τραπεζικής εξουσίας...

Λυπάμαι αφάνταστα που το γράφω, αλλά αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον κανένας αθώος δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη, στους κόλπους τής οποίας μαίνεται ένας αδυσώπητος πόλεμος φατριών από τον οποίο μόνο κερδισμένος δεν είναι δυνατό να είναι ο μέσος πολίτης. Τα παραδικαστικά κυκλώματα συνεχίζουν να ζουν και να βασιλεύουν σε όλη τη χώρα κι εκείνοι που τα διευθύνουν να εξακολουθούν να παριστάνουν τα θύματα δήθεν κακόβουλων δημοσιευμάτων που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να στέλνουν προειδοποιητικά σήματα πως κάτι πολύ σάπιο συμβαίνει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας...

Άτομα μπροστά στα οποία ο Κοσκωτάς μοιάζει με την Μητέρα Τερέζα παριστάνουν τους κήνσορες της ηθικής, τους άμωμους επιχειρηματίες οι οποίοι κυνηγιούνται από συγκεκριμένους πολιτικούς και μέσα ενημέρωσης, ενώ οι ίδιοι είναι τάχα πάναγνοι και πανάρετοι. Είναι τόσο μεγάλο το θράσος τους που, έχοντας στη διάθεσή τους δικαστικούς-μαριονέτες, όχι μόνο δεν περιορίζονται σε μια ένοχη σιωπή αλλά εξαπολύουν κι επιθέσεις λάσπης σε πολιτικούς και δημοσιογράφους που φωνάζουν πως οι βασιλιάδες και δεν φορούν ρούχα και κυκλοφορούν γυμνοί...

Η πέμπτη φάλαγγα κάνει τη δουλειά της: χυδαιολογεί σε βάρος των έντιμων και ξεπλένει τους βρομιάρηδες. Το μέγα πρόβλημα είναι πως η κυβέρνηση καθυστερεί να βάλει ένα φινάλε σε όλους εκείνους που αντί να απολογούνται ενώπιον ανακριτών και δικαστών για τα εγκλήματα δεκαετιών υποδύονται τους Ρομπέν των Δασών οι οποίοι τάχα αγωνίζονται, για παράδειγμα, για την ελευθεροτυπία και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης...

Όσο απατεώνες όπως ο Θ. Αναστασιάδης κυκλοφορούν ελεύθεροι μολονότι έπρεπε να σαπίζουν στον Κορυδαλλό αυτοί που κυβερνούν αλλά στην πραγματικότητα δεν ασκούν την εξουσία θα συνεχίζουν να αποτελούν θηράματα μιας κλίκας καθαρμάτων η οποία πλούτισε βυσσοδομώντας και θα πεθάνει πουλώντας ακόμα και το σκοινί από το οποίο θα κρεμαστεί. Αντί, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ να περιοδεύει στη χώρα στήνοντας προπαγανδιστικές εκδηλώσεις κατά τής διαφθοράς θα ήταν προτιμότερο να αφιερώνει περισσότερο χρόνο συγκεντρώνοντας υλικό προκειμένου να στείλει τους διαχρονικούς ένοχους μιας εθνικής προδοσίας πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Στο τέλος, άλλωστε, δεν είναι οι προθέσεις που δικαιώνονται αλλά τα απτά αποτελέσματά τους...        





  





 

Αν ο Τσίπρας θέλει να γίνει Ελευθέριος Βενιζέλος πρέπει σήμερα να ζωστεί με εκρηκτικά...

Το προσφυγικό και η καταπολέμηση της διαφθοράς-διαπλοκής είναι δύο τεράστια ζητήματα, τα οποία δεν επιλύονται βεβαίως από τη μία στιγμή στην άλλη και για τα οποία η κυβέρνηση δεν έχει το μοναδικό λόγο. Αν δεν τερματιστούν οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική- κυρίως αυτός της Συρίας- κι αν δεν συνεργαστεί η Τουρκία δεν μπορούμε να περιμένουμε θεαματικά αποτελέσματα στη μείωση των προσφυγικών ροών, αλλά και των μεταναστευτικών που συνδέονται με το κορυφαίο πρόβλημα παγκοσμίως, αυτό της άνισης κατανομής τού πλούτου. Κι αν, επίσης, η δικαιοσύνη δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, όση πολιτική βούληση κι αν υπάρχει στο τέλος το μάρμαρο θα το πληρώσει η μαρίδα κι όχι οι καρχαρίες. Ακόμα, όμως, κι αν αυτά τα δύο ζητήματα έληγαν σήμερα χάρη σε ένα μαγικό ραβδάκι, αυτό δεν θα βελτίωνε το κύμα απαισιοδοξίας που έχει καταλάβει τη χώρα, κι όχι αδίκως. Με τις νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις- άμεσες κι έμμεσες- προ των πυλών απαιτείται δύναμη ψυχής μόνο και μόνο για να χαμογελάς...

Σε πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση δεν έχει καμιά ελπίδα να λάβει εντολή ανανέωσης της θητείας της στην περίπτωση που δεν βελτιώσει, έστω κατ' ελάχιστο, την ποιότητα ζωής των περισσότερων πολιτών. Ακόμα κι αν όλοι οι πρόσφυγες μετεγκατασταθούν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα κι αν καταλήξουν στη φυλακή οι διάφοροι ψυχάρηδες, ακόμα κι αν βγούμε από το μνημόνιο, όλα αυτά θα έχουν μικρή σημασία για τους ψηφοφόρους αν τα εισοδήματά τους έχουν λεηλατηθεί περαιτέρω στο μεσοδιάστημα...

Θεωρώ δύσκολη υπόθεση, ακόμα κι αν εξαντληθεί η τετραετία και πάμε σε εκλογές τον Οκτώβριο του 2019, την επανεκλογή τής σημερινής κυβέρνησης, η οποία καλείται να υλοποιήσει, μέσα σε ασφυκτικό χρονικό και πολιτικό πλαίσιο, ανυλοποίητες δεσμεύσεις χρόνων απέναντι στους δανειστές. Η εποχή των μνημονίων έχει ανοίξει πολλά τραύματα κι αυτά, ακόμα κι αν πάψουν να αιμορραγούν, θα χρειαστεί τουλάχιστον μια δεκαετία για να επουλωθούν. Τι πρέπει να κάνει, επομένως, ο Αλέξης Τσίπρας; Να παραιτηθεί και να μιμηθεί την ανέξοδη αντιμνημονιακή ρητορική τής ΛΑΕ ή του ΚΚΕ, η οποία είναι ναι μεν ιδεολογικά ορθή αλλά αποδείχθηκε αναποτελεσματική ώστε να αλλάξουν οι διεθνείς πολιτικές ισορροπίες; Να πετά τη μπάλα στην εξέδρα, περιμένοντας η Ευρώπη να αλλάξει τη συνταγή τής λιτότητας, έστω κι αν αυτό σημαίνει αναμονή ετών με τα δημόσια οικονομικά και την πραγματική οικονομία τής χώρας σε φάση απόλυτου στεγνώματος;...

Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορούν να αποδειχθούν ικανά για να δοθεί ένα ισχυρό σοκ σε έναν ετοιμοθάνατο ασθενή. Αυτό που πρέπει να κάνει ο πρωθυπουργός, έστω κι αν δεν διαβάζεται ως politically correct, είναι να λειτουργήσει σαν κομάντο αυτοκτονίας! Να τελειώσει, δηλαδή, με την αξιολόγηση μέχρι το Πάσχα, όσο δυσβάσταχτα μέτρα κι αν υποχρεωθεί να ψηφίσει ξοδεύοντας προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο, ώστε στη συνέχεια να ανοίξει, επιτέλους, η διαπραγμάτευση που δεν έγινε ποτέ τα τελευταία έξι χρόνια, αυτή δηλαδή για τη σοβαρή ελάφρυνση του δημόσιου χρέους και, κυρίως, για την ισχυρή τόνωση της πραγματικής οικονομίας, με άμεσες σημαντικές ενέσεις ρευστότητας και την αλλαγή τού παραγωγικού μοντέλου στη βάση τής κοινωνικής δικαιοσύνης, που απαιτεί ανάμεσα σε άλλα ισότητα ευκαιριών...

Προφανώς τα οφέλη από την απομείωση του χρέους και τη μεταρρύθμιση του αναπτυξιακού προτύπου δεν θα είναι άμεσα ορατά, αφού απαιτείται χρόνος για να πάρουν σάρκα κι οστά, σε αντίθεση με τις άμεσες δυσμενείς συνέπειες για τη δημοφιλία τού Αλέξη Τσίπρα. Ο Έλληνας ψηφίζει αυτόν που του βάζει ή του υπόσχεται χρήματα στην τσέπη εδώ και τώρα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε συμφωνήσει στις Σέβρες την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών και μερικούς μήνες αργότερα δεν εκλέχθηκε ούτε καν βουλευτής και περιμένουν ορισμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας να διασωθεί μόνο και μόνο αν περάσει βραχιολάκια στον Στ. Ψυχάρη;...

Κι εδώ τίθεται το πολιτικό δίλημμα για τον πρωθυπουργό: εγκαταλείπει τη μάχη για να την κερδίσει αργότερα υπό πιο ευνοϊκές συνθήκες ή τη δίνει μέχρι τέλους, αναλαμβάνοντας το ρίσκο τής πολιτικής του κονιορτοποίησης αλλά και την πιθανότητα καταγραφής του στα ιστορικά κιτάπια ως εκείνος που έβγαλε τη χώρα από τις Συμπληγάδες; Αν αυτό μπορεί να βοηθήσει στην απόφασή του, να του υπενθυμίσω ότι η πολιτική καριέρα τού Βενιζέλου δεν σταμάτησε το 1920, όταν ο λαός τον αποδοκίμασε, αλλά ξαναέγινε πρωθυπουργός άλλες τέσσερις φορές από τότε...  

   

Ο Ψυχάρης παρασύρει τον Κούλη σε έναν πόλεμο που είναι πολύ βρόμικος για να κερδίσει...

Θέλω να νομίζω, για το καλό τής δημοκρατίας μας, πως ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι τόσο αφελής όσο εμφανίζεται να είναι στην υπόθεση Παπαγγελόπουλου. Ο Κούλης έχει στη διάθεσή του πολύ πιο προνομιακά πεδία για να φανεί ο καταλληλότερος πρωθυπουργός από αυτά της διαπλοκής και της διαφθοράς. Γι' αυτό, εξάλλου, κι ο Αλέξης Τσίπρας εκμεταλλεύεται την εμμονή τής ΝΔ στο πρόσωπο του αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης για να τη στριμώξει, μέσω της σχετικής συζήτησης στη Βουλή, εκεί που την πονά περισσότερο. Αλήθεια, πιστεύει ο πολιτικός ο οποίος δεν έχει δώσει καμιά απάντηση μέχρι τώρα για τις λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς, για την οικογενειακή σχέση του με τον Στ. Παπασταύρου η για τη Siemens πως αυτή η ατζέντα τον βολεύει; Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως ο αντίπαλός σου είναι βρόμικος, για να παίξεις το χαρτί τού ηθικού πλεονεκτήματος είναι απαραίτητη προϋπόθεση να είσαι εσύ καθαρός.Και ξέρουμε πολύ καλά Κούλη μου πως αν σε γυρίσουμε ανάποδα δεν θα σταματήσουν να πέφτουν στο χώμα σκάνδαλα και σκανδαλάκια σου, όσο κι αν η δικαιοσύνη βαφτίζει, για παράδειγμα, τις μίζες Χριστοφοράκου δωρεές για να μην πληγεί η καριέρα σου...

Ο Κυριάκος δεν είναι αφελής, εγκλωβισμένος είναι από εκείνους που τον εκβιάζουν στο εσωτερικό τού κόμματός του κι από τη διαπλοκή που ψυχορραγεί και η οποία πετά στον ανεμιστήρα ό,τι βρίσκει μπροστά της μήπως και διασωθεί. Αυτός ο πόλεμος είναι του Στ. Ψυχάρη, ο οποίος είναι λογικό να μην αγαπά το βιαστή του, κι όχι του προέδρου τής ΝΔ, μόνο που ο τελευταίος τον έχει υιοθετήσει είτε γιατί έτσι πιστεύει ότι δίνει τα καλύτερα διαπιστευτήρια σε αυτούς που θεωρεί πως πρέπει να τους τα δώσει είτε επειδή τους είναι υποχρεωμένος από τη στιγμή που δίχως αυτούς πιθανότατα δεν θα είχε εκλεγεί ποτέ στην θέση που βρίσκεται σήμερα είτε γιατί ισχύουν και τα δύο...

Η αξιωματική αντιπολίτευση, ιδίως η πολύ ισχυρή καραμανλική της πτέρυγα, αισθάνεται ωστόσο αμηχανία μπροστά στο κυνήγι μαγισσών που έχει στηθεί σε βάρος ενός δικού της παιδιού, όπως είναι ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος. Ο άνθρωπος δεν είναι συριζαίος, αλλά φόλα καραμανλικός. Πώς, επομένως, να βγουν να τον σταυρώσουν οι περισσότεροι στη Συγγρού, ιδίως όταν και οι πέτρες γνωρίζουν ότι η υπόθεση με τις καταγγελίες της νεοδημοκράτισσας εισαγγελέως Τσατάνη μπάζει από παντού; Γι' αυτό, άλλωστε, και το ρόλο τού Ιαβέρη ανάλαβε ο Μ. Βορίδης σε αυτόν τον αχταρμά νεοφιλελεύθερων ακροδεξιών που αποτελεί την ηγετική ομάδα τής αξιωματικής αντιπολίτευσης σήμερα...

Η αμηχανία των υγιών νεοδημοκρατών, άλλωστε, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από τη στιγμή που ηγετική θέση στη σταυροφορία σε βάρος Παπαγγελόπουλου έχουν αναλάβει "μπουμπούκια" όπως ο Β. Βενιζέλος κι ο Ανδρ. Βγενόπουλος. Γιατί, άραγε, ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έχει κάνει τόσες δημόσιες παρεμβάσεις γύρω από το τεχνητό θέμα που έχει προκύψει; Τόσο πολύ νοιάζεται για την προστασία τής διάκρισης των εξουσιών ώστε δεν θέλει καμία παρέμβαση της εκτελεστικής πάνω στη δικαστική εξουσία; Είναι τόσο άγιος ή, μήπως, είναι τόσο αμαρτωλός γι' αυτό και δεν επιθυμεί να ολοκληρώσει το έργο του αυτός που δεν καταχώνιασε, για παράδειγμα, τη λίστα Λαγκάρντ σε κάποιο συρτάρι τού γραφείου του αλλά παρέχει κάθε συνδρομή στις αρμόδιες αρχές ώστε να τη διερευνήσουν σε βάθος; Και ποια είναι η σύνδεση Βενιζέλου-Βγενόπουλου; Μήπως είναι εκ Λιβάνου ορμώμενη κι αρχίζει από Σα και τελειώνει σε φα;...

Δυστυχώς η υπογεννητικότητα συρρικνώνει όλο και περισσότερο τον ελληνικό πληθυσμό, δυσκολεύοντας παραλλήλως όσους θέλουν να κρύβουν πίσω από την ανωνυμία τις πομπές τους. Πόσο θα ήθελε τώρα ο Βαγγέλης να ήταν Κινέζος και να χανόταν μέσα στο πλήθος; Μόνο που κι ο ίδιος δεν φροντίζει να αυτοπροστατεύεται, θαμπωμένος όπως είναι ακόμα από την ψευδαίσθηση του ανύπαρκτου μεγαλείου του. Για όλα αυτά και πολλά περισσότερα το να επιμένουν Κούλης-Βενιζέλος να παλέψουν μέχρις εσχάτων στο γήπεδο της ηθικής ακεραιότητας είναι σαν ο Ολυμπιακός να επιμένει να αγωνιστεί στο Καμπ Νου κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Είναι, το λιγότερο, αυτοκαταστροφικό, αν και κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενο για τη στριμωγμένη κυβέρνηση της Αριστεράς...

Με αντιπάλους όπως ο Κυριάκος...Σαμαράς πώς να μην αποχωρήσει ο Τσίπρας από την πολιτική σκηνή μετά από δεκαετίες;

Του το αναγνωρίζουν, ή θα όφειλαν να του το αναγνωρίζουν τουλάχιστον, και οι εχθροί του: κανένας άλλος πρωθυπουργός δεν έχει μιλήσει στο Κοινοβούλιο τόσο πολύ όσο ο Αλέξης Τσίπρας, όχι μόνο αναλογικώς-σε ένα μόλις χρόνο διακυβέρνησης- αλλά και συνολικώς. Από την άλλη, η ΝΔ, που με αρχηγό τον Αντ. Σαχλαμαρά σνόμπαρε εκ συστήματος τη Βουλή, προχώρησε σε ένα νέο "κατόρθωμα" την Τετάρτη. Ο αρχηγός της δεν εμφανίστηκε καν για να ακούσει και για να απαντήσει σε όσα θα έλεγε ο πρόεδρος της κυβέρνησης σε μια σειρά σημαντικών ζητημάτων. Υπό μια έννοια, ωστόσο, αυτό είναι λογικό γιατί ο Κούλης γνωρίζει ότι δεν έχει θέσεις ούτε για το ασφαλιστικό ούτε για το αγροτικό ούτε για το προσφυγικό, θέσεις τουλάχιστον που να μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τους δανειστές και, κυρίως, να έχουν πρόσημο κοινωνικής δικαιοσύνης. Η έκδηλη αμηχανία του,όμως, πηγάζει από το ότι ο ίδιος κι ο άνθρωπος χάρη στον οποίο δεν θα ήταν σήμερα πρόεδρος της ΝΔ, δηλαδή ο Αντ. Σαχλαμαράς, έχουν πολλούς σκελετούς-σκάνδαλα στη ντουλάπα τους. Στην ουσία οι δυο τους σιγοτραγουδούν "κράτα με να σε κρατώ να μην πέσουμε στο γκρεμό"...

Τί να απαντούσε, άλλωστε, ο Κούλης για το email Μπόργιανς σύμφωνα με το οποίο ο υπουργός Οικονομικών της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας είχε προσφερθεί να συνδράμει τις ελληνικές αρχές και με στοιχεία από CD που αφορούσαν φοροφυγάδες-φοροαποφεύγοντες στη UBS Ελβετίας αλλά εκείνες το αρνήθηκαν επί σαμαροβενιζέλων; Μέσα σε λίγους μήνες έχουν ήδη περάσει από το δημόσιο ταμείο κι έχουν πληρώσει πρόστιμα εκατομμυρίων αρκετοί μεγαλοσχήμονες- βλ. Μπόμπολα, Ψυχάρη-Παπασταύρου- όταν επί χρόνια γελούσαν οι ίδιοι και μόνο στο άκουσμα πως θα ελεγχθούν από τη δικαιοσύνη. Γι' αυτό κι ο ΔΟΛ, για παράδειγμα, έχει λυσσάξει να χαρακτηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση προσωρινή και να πιέζει τον Κούλη να τη ρίξει με κάθε μέσο, όπως είχε συνδράμει το Συγκρότημα πριν πέντε δεκαετίες την Αποστασία: γιατί κάθε ημέρα που παραμένει πρωθυπουργός τής χώρας ο Αλέξης Τσίπρας μπήγεται άλλο ένα καρφί στο φέρετρο της διαπλοκής...

Κι αν βρισκόμαστε πολύ κοντά στα γεγονότα για να αντιληφθούμε τις θεσμικές, αν μη τί άλλο, τομές στις οποίες έχει προχωρήσει αυτή η κυβέρνηση-όπως, για παράδειγμα, ο διεθνής διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες ή το νομοσχέδιο για τη δημόσια διοίκηση που έγινε νόμος τού κράτους-, ο ιστορικός τού μέλλοντος θα βρει να γράψει περισσότερα καλά από όσα θα παραδέχονταν ποτέ φυλλάδες όπως τα "ΝΕΑ" ή το "Πρώτο Θέμα". Για να μην μιλήσω για τα μίντια στην κατοχή ή υπό τον πλάγιο έλεγχο του κυκλώματος εκβιαστών που όταν αποκαλυφθούν όλες οι πτυχές του θα μοιάζει με παρωνυχίδα η περίπτωση των τριών συλληφθέντων...

Όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει κι αυτό συμβαίνει και με τον νυν πρωθυπουργό, ο οποίος αποδεικνύεται ανθεκτικότερος από όσο θα τον ήθελαν η επιχειρηματική, τραπεζική, πολιτική και μιντιακή ελίτ αυτής της χώρας. Κι αυτό γιατί όσο κι αν λένε τα αντίθετα οι στημένες δημοσκοπήσεις και τα ακόμα πιο στημένα παπαγαλάκια των δελτίων ειδήσεων, ο ελληνικός λαός έχει βαθιά συναίσθηση πως με καμιά άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν δεν ήταν ο ίδιος τόσο συμμέτοχος της εξουσίας. Πόσα χρόνια, για παράδειγμα, είχαμε να δούμε πρωθυπουργό να κάνει δημοψήφισμα, να συζητά επί ώρες με επαγγελματικές ομάδες που διαμαρτύρονται ή μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο, όπως αυτό που θέτει το κουαρτέτο, να έχει ως προτεραιότητα την ανακούφιση των πολλών και την επιβάρυνση των λίγων;...

Είναι αλήθεια ότι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του είναι ακόμα άγουροι στη διαχείριση της εξουσίας. Συνέβησαν, ωστόσο, τόσο πολλά μέσα στο 2015 που θα μπορούσε να σταθεί ο παραλληλισμός τού Αλέξη Τσίπρα με κάποιο έφηβο ο οποίος χάνει και τους δύο γονείς του κι αναγκάζεται να ενηλικιωθεί πριν της ώρας του. Ο Τσίπρας είναι πρωθυπουργός πολέμου, με όλη την πίεση αλλά κι όλη τη δόξα που είναι δυνατό να απολαύσει ένας πρωθυπουργός πολέμου στην περίπτωση που τα καταφέρει να νικήσει. Αν, επομένως, με ρωτήσετε πότε θα αποχωρήσει από την πολιτική σκηνή τού τόπου, θα σας απαντήσω "μετά από μερικές δεκαετίες", μαζί με τα περαστικά μου στους διαπλεκόμενους...



   

Απέραντη θλίψη στην αντιπολίτευση: τα παπαγαλάκια μεταναστεύουν στις μπανανίες...

Αυτή η κυβέρνηση έχει κάνει πολλά λάθη, έχει προλάβει ωστόσο να προχωρήσει και σε τομές οι οποίες μπορεί να μην της αναγνωρίζονται τώρα αλλά ο ιστορικός τού μέλλοντος θα τις δικαιώσει. Οι νόμοι, για παράδειγμα, για τη χορήγηση ιθαγένειας και για το σύμφωνο συμβίωσης ομοφυλόφιλων ή αυτός που έρχεται για τη δημόσια διοίκηση ενδεχομένως να μην θεωρούνται πρωτοποριακοί για άλλα κράτη-μέλη τής ΕΕ, για την Ελλάδα ωστόσο αποτελούν βαθιές μεταρρυθμίσεις. Σε αυτούς έρχεται να προστεθεί κι ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες, τον οποίο τόσο λυσσαλέα πολέμησε η διαπλεκόμενη αντιπολίτευση, χρησιμοποιώντας ορισμένα λογικοφανή αλλά υποκριτικά επιχειρήματα. Αυτό με το οποίο προσπαθεί περισσότερο να πείσει την κοινή γνώμη πως ο Αλέξης Τσίπρας συμπεριφέρεται σαν τον Κιμ Γιονγκ Ουν αφορά τον αριθμό των αδειών. "Γιατί μόνο τέσσερις;", αναρωτιούνται δήθεν αθώα, λες και δεν καταλαβαίνουν πως η τηλεόραση δεν είναι σούπερ μάρκετ να ανοίγει από ένα σε κάθε τετράγωνο...

Λες και δεν ξέρουν, επίσης, πως χώρες με τον ίδιο πληθυσμό με το δικό μας έχουν χορηγήσει ακόμα και λιγότερες από τέσσερις άδειες. Καμώνονται πως δεν γνωρίζουν, επίσης, ότι στη Γαλλία είναι πέντε και στη Γερμανία έξι, μολονότι είναι σαφώς μεγαλύτερα κράτη. Παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως σήμερα τα οκτώ πανελλαδικής εμβέλειας κανάλια έχουν επιβιώσει χάρη σε θαλασσοδάνεια, εκβιασμούς κι άμεση συναλλαγή με την πολιτική εξουσία. Οι αρχηγοί και οι βουλευτές τής αντιπολίτευσης κάνουν πως τα αγνοούν όλα αυτά, πως έχουν κατεβεί μόλις πριν μερικές ημέρες από τον Αρη και γι' αυτό δεν έχουν πληροφορηθεί για το ρόλο των διαπλεκόμενων μέσων...

Κι όταν δεν μυξοκλαίγονται για τον αριθμό των αδειών, οιμωγούν για τις απολύσεις των εργαζόμενων στους τηλεοπτικούς σταθμούς που δεν θα αδειοδοτηθούν. Πότε, όμως, κατάθεσαν όλοι αυτοί μια ερώτηση ή προχώρησαν σε κάποια άλλη δημόσια παρέμβαση όταν απολύονταν σωρηδόν δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί υπάλληλοι από τα αγαπημένα τους κανάλια ή πετσοκόβονταν οι μισθοί τους; Πώς είναι δυνατό να λένε στην ελληνική κοινωνία, και ιδιαιτέρως στο εκατομμύριο των ανέργων κι όσων έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, πως δεν πρόκειται να υπάρξει δικαιότερη ανακατανομή τού πλούτου για να μην χάσουν τη δουλειά τους μερικές εκατοντάδες παπαγαλάκια; Οσοι είναι άξιοι, εξάλλου, θα απορροφηθούν από τις υγιέστερες νέες επιχειρήσεις οι οποίες θα προκύψουν από διεθνή διαγωνισμό-μολονότι κι αυτό το αποκρύβουν όσοι ισχυρίζονται πως η κυβέρνηση θα δώσει τις άδειες στους δικούς της- και οι οποίες θα είναι σαφώς πιο βιώσιμες από τους σημερινούς παρασιτικούς οργανισμούς...

Μήπως, άλλωστε, παράγουμε και περισσότερους δημοσιογράφους από όσους μπορούμε να καταναλώσουμε; Πόσους ακόμα αγράμματους θα συντηρεί ο ελληνικός λαός μέσω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που κατέρρευσαν και λόγω των θαλασσοδανείων στα μίντια; Κι από πότε μεταβλήθηκε το ΕΣΡ, το οποίο εδώ και 26 χρόνια τα μόνα στραβά που βλέπει στην τηλεόραση είναι τα ομοφυλόφιλα φιλιά, σε αξιόπιστη ανεξάρτητη αρχή; Το άρθρο 15 παρ.2 του Συντάγματος είναι σαφέστατο: "Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του κράτους". Γιατί η νομίμως εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου δεν μπορεί να υλοποιήσει ένα διεθνή διαγωνισμό με όρους διαφάνειας και το μπορούν πέντε αργόσχολοι εντεταλμένοι; Κι αν η αντιπολίτευση ήθελε τόσο πολύ να λειτουργήσει το ΕΣΡ γιατί αρνείται να συναινέσει στη συγκρότησή του παρότι η πλειοψηφία προτείνει και πρόσωπα που δεν ανήκουν πολιτικώς στην ίδια;...

Θα μπορούσα να θέτω ερωτήματα όλη ημέρα για να καταδείξω την υποκρισία όλων εκείνων που καταψήφισαν την τροπολογία για το διαγωνισμό και οι οποίοι έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα στη συνείδηση του ελληνικού λαού, ο οποίος καταλαβαίνει ποιός προσπαθεί-έστω με λάθη που προέρχονται από την απειρία του- και ποιός υπηρετεί μέχρι τέλους τους νταβατζήδες του. Γνωρίζοντας πέντε πράγματα για το χώρο, σας διαβεβαιώ ότι η κριτική που δέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γιατί δεν έχει σπεύσει να δημιουργήσει το δικό του ισχυρό σύστημα διαπλοκής παρά μόνο επαφίεται σε σκόρπιες συνεργασίες με ορισμένα μέσα ενημέρωσης. Αυτό, ωστόσο, είναι προς τιμή του έστω κι αν επικοινωνιακά αφήνει όλο το παιχνίδι να γίνεται από φαύλους τύπου ΣΚΑΙ, που έφτασαν στο σημείο ακόμα και να "ριτουιτάρουν" ατάκα τού Κούλη από τη Βουλή! Για τόση ανεξαρτησία μιλάμε ένθεν κακείθεν... Οπως κι αν έχει, μπαίνουν επιτέλους κάποιοι κανόνες, των οποίων η εφαρμογή θα δικαιώσει ή θα διαψεύσει. Ετσι κι αλλιώς οι υπερασπιστές τής ανομίας έχουν ήδη εξευτελιστεί...

Οι καναλάρχες νοιάζονται για τους εργαζόμενούς τους τόσο όσο και οι καρχαρίες για την υγεία των σπάρων...

Η προκήρυξη του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες έπρεπε ήδη να είχε δοθεί στη δημοσιότητα και να είχαν κατατεθεί οι σχετικές προσφορές. Η καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης με τους πιστωτές δεν αποτελεί δικαιολογία. Σε αυτό, άλλωστε, αν ήταν λιγότερο υποκριτές θα συμφωνούσαν και οι καναλάρχες με τα παπαγαλάκια τους, οι οποίοι για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα παρουσιάζονται μνημονιακότεροι των μνημονίων εκτός από το θέμα των τηλεοπτικών αδειών: κι αυτές ήταν μνημονιακή υποχρέωση, αλλά "παραδόξως" δεν ακούσαμε και δεν διαβάσαμε ποτέ κάποιο ρεπορτάζ στα διαπλεκόμενα μίντια γι' αυτές. Φαίνεται πως οι δημοσιογράφοι τους ήταν πολύ απασχολημένοι να κυνηγούν τους μπακάληδες και τους τυροπιτάδες που δεν έκοβαν αποδείξεις και δεν είχαν χρόνο να μας ενημερώσουν πως οι σταθμοί για τους οποίους δουλεύουν, λειτουργούν χωρίς άδεια από την ημέρα ίδρυσής τους! Αυτό δεν συμπεριλήφθηκε ποτέ στο "μαζί τα φάγαμε", μολονότι το δημόσιο ταμείο έχει απολέσει εκατοντάδες εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια ευρώ από αυτήν την ολιγωρία...

Είναι γνωστό το τελευταίο καταφύγιο των νεοφιλελεύθερων, με το οποίο εκβιάζουν προκειμένου να μην υπάρξει ποτέ κοινωνική δικαιοσύνη: "θα χαθούν θέσεις εργασίας". Μαθαίνω, μάλιστα, πως οι μιντιάρχες σκοπεύουν να μην καταθέσουν προσφορές και να συνεχίσουν να εκπέμπουν ή να βγει μαύρο στις οθόνες των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών και να απολυθούν εκατοντάδες εργαζόμενοι. Εχουν το θράσος, δηλαδή, να συγκρίνουν το πραξικοπηματικό λουκέτο στη δημόσια ραδιοτηλεόραση- το πρώτο που μπήκε ποτέ παγκοσμίως σε δημοκρατικό καθεστώς- με το μαφιόζικο εκβιασμό τους να μην σεβαστούν τη νομιμότητα για την οποία κατά τα άλλα αγωνιούν τόσο πολύ όταν γίνεται, για παράδειγμα, κατάληψη σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή...

Είμαστε, επίσης, η μοναδική υποτίθεται δημοκρατική χώρα τού κόσμου στην οποία οι τηλεοπτικοί της σταθμοί λειτουργούν χωρίς άδεια και δίχως να πληρώνουν τους αναλογούντες φόρους. Χθες, μάλιστα, ασκήθηκε επιτέλους ποινική δίωξη στο MEGA γιατί επί χρόνια έκλεβε το ρολόι τής ΔΕΗ.Σύμφωνα με τη "λογική" των διαπλεκόμενων, δεν θα έπρεπε η δικαιοσύνη να επέμβει ούτε σε αυτήν την περίπτωση γιατί τώρα με το πρόστιμο που θα πληρώσει το κανάλι θα αναγκαστεί να απολύσει εργαζόμενους. Με αυτό το σκεπτικό θα έπρεπε να καταργήσουμε γενικώς τους φόρους και τους νόμους ώστε όλοι να έχουμε χρήματα για να κινείται η αγορά κι ας καταρρεύσει πλήρως το κοινωνικό οικοδόμημα. Θα όφειλαν, εναλλακτικώς, να εξακολουθούν οι δικαστές να κυνηγούν τους φτωχοδιάβολους γιατί αν πράξουν το ίδιο με την ελίτ θα αυξηθεί η ανεργία. Πολύ "ωραίο" σύστημα ο νεοφιλελευθερισμός σας: τα δικά σας δικά σας και τα δικά μας πάλι δικά σας σε μια εναλλακτική μορφή αναρχίας που σχετίζεται μόνο με λίγους κι εκλεκτούς...

"Ξεχνούν", βεβαίως, οι κήνσορες του θατσερισμού πως αν οι  καναλάρχες πλήρωναν τις νόμιμες υποχρεώσεις τους, αν αναδιανεμόταν δηλαδή δικαίως ο πλούτος τους, κι ο κρατικός κορβανάς θα ενισχυόταν, με ό,τι θετικό σημαίνει αυτό και για το κατασπαραγμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, κι όλοι οι εργαζόμενοι στους τηλεοπτικούς σταθμούς θα αμείβονταν με συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας κι όχι με μπλοκάκια. Αν κάποιος όπως ο Λ. Μπόμπολας έχει εύκαιρο 1,8 εκατομμύριο ευρώ προκειμένου να πληρώσει την εφορία αυθωρεί και παραχρήμα και να μην καταλήξει στη φυλακή, τότε φαντάζομαι πως έχει πολύ περισσότερα στην άκρη τα οποία θα όφειλε να τα δώσει σε αυτούς που του παράγουν τον πλούτο του, σεβόμενος και τη συνταγματική υποχρέωση ο καθένας να συμβάλλει φοροδοτικώς αναλόγως με τις δυνάμεις του. Με λίγα λόγια, οι καναλάρχες νοιάζονται για τους εργαζόμενούς τους τόσο όσο και οι καρχαρίες για την υγεία των σπάρων. Γι' αυτό κι ο αντιμνημονιακός τους αγώνας αποκλειστικώς και μόνο για τις τηλεοπτικές άδειες αντιμετωπίζει τη χλεύη τής πλειονότητας των πολιτών...

Υ.Γ.: Η ρήξη με τη διαπλοκή έχει πολλές όψεις. Η μία αφορά το γκρέμισμα του σημερινού σάπιου συστήματος. Η άλλη αναφέρεται στην αποφυγή δημιουργίας νέων μιντιακών ολιγαρχών στην θέση των παλιών. Φαντάζομαι πως το έχεις αυτό υπόψη Νίκο Παππά... 

"Παλιά κινεζική παροιμία": Αν δεν σκοτώσεις τη διαπλοκή, η διαπλοκή θα σε σκοτώσει...

Οποιος θέλει να απαντήσει καλοπροαίρετα στο ερώτημα αν η κυβέρνηση έχει κάνει κωλοτούμπα, και με αυτό δεν εννοώ υποχωρήσεις που είναι αναπόφευκτες σε μια διαπραγμάτευση, δεν έχει παρά να σκεφτεί τα ακόλουθα ερωτήματα. Ερώτημα πρώτο: είναι η στάση τής γερμανικής κυβέρνησης φιλική απέναντι στην Αθήνα, ειδικώς στο βαθμό που ήταν με τους σαμαροβενιζέλους; Ερώτημα δεύτερο: τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, εγχώρια και διεθνή, αποθεώνουν τον Αλέξη Τσίπρα και τους υπουργούς του; Είμαι, μάλιστα, διατεθειμένος να σας βοηθήσω να απαντήσετε δίνοντάς σας μερικές βοήθειες. Οσον αφορά το πρώτο ερώτημα, σας παραπέμπω σε δηλώσεις Μέρκελ-Σόιμπλε-Σουλτς και δημοσιεύματα εφημερίδων όπως η "Bild", που όταν δεν απαιτούν την απόλυση Βαρουφάκη ζητούν από το ΣΥΡΙΖΑ να αποπέμψει τους ΑΝΕΛΛ και να σχηματίσει κυβέρνηση με το Ποτάμι. Ναι, με το ίδιο Ποτάμι που έχει πάει τη διαπλοκή πολιτικών-μεγαλοεπιχειρηματιών-τραπεζιτών σε άλλο επίπεδο καταθέτοντας σχεδόν αποκλειστικώς κοινοβουλευτικές ερωτήσεις για τα συμφέροντα των εθνικών μας νταβατζήδων...

Κι αναφορικώς με το δεύτερο ερώτημα σας παραπέμπω στο...ρεπορτάζ τού "Βήματος" για τον Γιώργο Κατρούγκαλο, με το οποίο στην ουσία θεωρεί ανήθικο να είναι κάποιος δικηγόρος και να έχει επαγγελματική δραστηριότητα πριν γίνει υπουργός. Η "ναυαρχίδα", ωστόσο, του ψυχαρέικου δείχνει την πυγμή της μόνο όταν πολιτικοί υπερασπίζονται μισθωτούς που χάνουν τη δουλειά τους. Για τον Μ. Βορίδη, ο οποίος είναι συνήγορος των απατεώνων τής Energa και της Hellas Power που έφαγαν τα λεφτά τού κοσμάκη και τώρα διοργανώνουν το ένα πάρτι οργίων μετά από το άλλο σε κοσμικά μέρη, ο "αξιότιμος" Στ. Ψυχάρης δεν έβγαλε ούτε κιχ. Για την ακρίβεια, όπως έχει αποδειχθεί από emails που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα, πίεζε ώστε οι ένοχοι να πέσουν στα μαλακά...

Δεν θέλω να σταθώ πολύ περισσότερο στην υπόθεση Κατρούγκαλου, η οποία μυρίζει στήσιμο από χιλιόμετρα μακριά. Ο "δαιμόνιος" ρεπόρτερ Β. Χιώτης είναι καλός στο να γλείφει τα αφεντικά του στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ, όχι όμως και στο να κάνει έρευνα. Σε διαφορετική περίπτωση θα ήξερε, για παράδειγμα, ότι ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης εκλέχθηκε ευρωβουλευτής το Μάιο κι όχι βουλευτής στις 25 Ιανουαρίου. Τα τρία τέταρτα της Βουλής είναι, άλλωστε, δικηγόροι. Θα έπρεπε, δηλαδή, πριν την εκλογή τους να μην αναλαμβάνουν καμία υπόθεση με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα υπουργοποιηθούν και θα βγάλουν από εκεί λεφτά; Αφήστε που ο Γιώργος Κατρούγκαλος είχε δηλώσει εγκαίρως πως όσοι επαναπροσληφθούν στο Δημόσιο δεν θα λάβουν αποζημίωση απόλυσης. Επομένως, θα λάμβανε μίζα 12% επί του τίποτα... Το θέμα, βεβαίως, δεν είναι ο Γιώργος Κατρούγκαλος αλλά να χτυπηθεί το σύνολο της κυβέρνησης σε αυτό που υπερτερεί περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τομέα σε σύγκριση με την αντιπολίτευση, στην ηθική ακεραιότητα δηλαδή. Η διαπλοκή, με ψέματα και προβοκάτσιες, επιχειρεί να πείσει τον ελληνικό λαό πως κι όλοι οι συριζαίοι και οι ανελίτες είναι σάπιοι, οπότε είναι προτιμότερο να εμπιστευτεί ξανά την πασοκονεοδημοκρατία, η οποία γνωρίζει καλύτερα τη "δουλειά"...

Η ελίτ τελεί σε κατάσταση απελπισίας με αυτούς τους "γραφικούς" που επιμένουν να ταξιδεύουν στην οικονομική θέση ώστε να χρησιμοποιείται το πρωθυπουργικό σκάφος για πολίτες σε ανάγκη και να κάνουν πράξη τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις και να μην υπογράψουν ένα τρίτο μνημόνιο καταβαράθρωσης της συντριπτικής πλειονότητας των ελλήνων. Γι' αυτό και παίζει πλέον παραβιάζοντας οποιοδήποτε κανόνα δεοντολογίας, δίνοντας την ύστατη μάχη διατήρησης των προνομίων της. Η κυβέρνηση, ωστόσο, οφείλει επιτέλους να περάσει στη δυναμική αντεπίθεση, ανακοινώνοντας σήμερα κιόλας το διαγωνισμό για την άδεια χρήσης των τηλεοπτικών συχνοτήτων και τον αυστηρό έλεγχο των θαλασσοδανείων που δόθηκαν και σε μέσα ενημέρωσης την τελευταία δεκαετία. Αν το Μαξίμου δεν σκοτώσει τη διαπλοκή τώρα που διαθέτει τόσο τη λαϊκή υποστήριξη όσο και τη διαχειριστική αγνότητα για να το πράξει, δεν θα τη σκοτώσει ποτέ. Αντιθέτως, στην περίπτωση που ο Αλέξης Τσίπρας επιλέξει την αμυντική στάση θα βρεθεί πολύ σύντομα πολιτικώς νεκρός γιατί οι διαπλεκόμενοι δεν πρόκειται να αφήσουν για πολύ καιρό ακόμα στην εξουσία ανθρώπους που διαπραγματεύονται και λαμβάνουν αποφάσεις με γνώμονα την κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι τα συμφέροντα των ολιγαρχών. Και για μια τέτοια εξέλιξη ευθύνη δεν θα φέρει μόνο ο θύτης που ασέλγησε πάνω στη δημοκρατία, αλλά και το θύμα που δεν τον πολέμησε όσο θα όφειλε...  
 

Το έθνος περιμένει σύγκρουση με τη διαπλοκή Αλέξη, όχι συνεντεύξεις στο "Εθνος"...

Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ανήλθε στην εξουσία αυτή η κυβέρνηση της δημιουργούν ένα μεγάλο μειονέκτημα, αλλά κι ένα σημαντικό πλεονέκτημα σε σύγκριση με τις προηγούμενες. Από τη μία καλείται να διαχειριστεί μία χρεοκοπία, γιατί αυτό της παράδωσαν οι σαμαροβενιζέλοι, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και με τους τοκογλύφους τής χώρας να της απαιτούν να εγκαταλείψει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις για έναν άλλο δρόμο από τον αποτυχημένο που ακολουθήθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια. Από την άλλη, ωστόσο, διαθέτει τη λαϊκή επιδοκιμασία, όσο καμία άλλη κυβέρνηση στο πρόσφατο παρελθόν, ώστε να έρθει σε σύγκρουση με τους διαπλεκόμενους μεγαλοεπιχειρηματίες-τραπεζίτες-μιντιάρχες και τους πολιτικούς τους λακέδες...

Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, άλλωστε, τόσο πριν όσο και μετά από τις εκλογές έχει μιλήσει για πόλεμο στη διαπλοκή κι αυτός εν μέρει έχει ξεκινήσει, αν συμπεριλάβω το λουκέτο στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, συμφερόντων και Μπόμπολα, τον εξονυχιστικό έλεγχο κάθε λίστας φοροδιαφυγής-φοροαποφυγής ή τις εξαγγελίες, προς το παρόν, για το χτύπημα στο λαθρεμπόριο καυσίμων και τσιγάρων. Ο Φρ. Μιτεράν, όμως, δεν ήταν χαζός όταν έλεγε πως πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων. Και η απόφαση του πρωθυπουργού να δώσει την πρώτη μετεκλογική του συνέντευξη στο "Εθνος" του Γ. Μπόμπολα μπορεί να μην λέει τίποτα στην ουσία, αλλά μπορεί και να λέει πολλά, τα οποία με ανησυχούν, για να μην γράψω τίποτα βαρύτερο...

Προφανώς είναι προτιμότερο η υποχώρηση απέναντι στους διαπλεκόμενους να αφορά συνεντεύξεις σε εφημερίδες τους από το να μην ελεγχθούν οι διάφορες βρομιές τους από τις αρμόδιες ελεγκτικές αρχές. Η κυβέρνηση, ωστόσο, θα με καθησύχαζε περισσότερο αν, για παράδειγμα, ο αρμόδιος υπουργός Νίκος Παππάς έφερνε στη Βουλή όχι μόνο το νομοσχέδιο για την ΕΡΤ (η οποία ορθώς επανιδρύεται γιατί το κλείσιμό της ήταν προσβολή στη δημοκρατία, αν και πρέπει να διασφαλιστεί ότι από εδώ και πέρα όσοι θα προσλαμβάνονται σε αυτή δεν θα είναι πλέον αργόμισθα κομματικά κοπρόσκυλα όπως στο παρελθόν), αλλά και την προκήρυξη του διαγωνισμού για τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών, τα οποία λειτουργούν παράνομα από την πρώτη τους ημέρα. Εχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από το σχηματισμό τής κυβέρνησης, οπότε λιγοστεύουν και οι δικαιολογίες για τις καθυστερήσεις, πόσω μάλλον όταν ο λαός ειναι διψασμένος περισσότερο από ποτέ για κοινωνική δικαιοσύνη...

Καλά είναι τα μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης ή οι 100 δόσεις, αλλά αν ο λαός δεν δει τους καρχαρίες να πληρώνουν για τις αμαρτίες τους δεν θα υπάρξει ποτέ ουσιαστική πάταξη και της μικρολαμογιάς σε αυτόν τον τόπο, η οποία δεν είναι διόλου αμελητέα ποσότητα. Στην επιχείρηση, άλλωστε, εξόντωσης των εγχώριων διαπλεκόμενων ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του μπορούν να τύχουν και της στήριξης του Βερολίνου. Κι αυτό όχι βεβαίως γιατί η Γερμανία είναι αμόλυντη από τη διαφθορά (αν αφαιρεθεί από το ελληνικό δημόσιο χρέος το ποσό των μιζών που έχουν κατά καιρούς δώσει οι γερμανικές εταιρείες αυτομάτως θα υπάρξει ένα πολύ γερό "κούρεμά" του), αλλά γιατί έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για την προώθηση των δικών της επιχειρηματικών συμφερόντων. Στην πολιτική, εξάλλου, δεν περιμένεις φιλίες αλλά λυκοφιλίες που εν μέρει να σε εξυπηρετούν...

Μέχρι να διαβάσουμε το κείμενο της μακροπρόθεσμης συμφωνίας (η συνάντηση, άλλωστε, που ζήτησε με τον έλληνα πρωθυπουργό η καγκελάριος της Γερμανίας είναι μια ακόμα ένδειξη πως το Βερολίνο δεν είναι διατεθειμένο να χάσει την Ελλάδα από τη σφαίρα επιρροής του) η μόνη ουσιαστική κριτική που μπορεί να γίνει στην κυβέρνηση αφορά δίκη προθέσεων. Η συζήτηση για το αν η συμφωνία τής 20ής Φεβρουαρίου είναι μνημόνιο ή όχι, για το αν η τρόικα βαφτίστηκε θεσμοί και για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε κωλοτούμπα είναι πιο πολύ φιλολογική και για να γεμίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αναρτήσεις. Το πρόγραμμα-γέφυρα είναι τόσο σαφές όσο οι χρησμοί τής Πυθίας προκειμένου ο καθένας να το ερμηνεύει όπως θέλει στο εσωτερικό του ακροατήριο...

Το πραγματικό ζητούμενο, επομένως, είναι τί θα περιλαμβάνεται στην τελική συμφωνία, στην οποία πρέπει να φτάσουμε όσο το δυνατό συντομότερα γιατί η πραγματική οικονομία στενάζει και δεν έχουμε άλλο καιρό για χάσιμο. Τώρα, σαν άλλοι ονειροκρίτες ή μετεωρολόγοι εκ του προχείρου, ερμηνεύουμε τα σημάδια και με αυτά προσπαθούμε να καταλήξουμε σε πρόωρα συμπεράσματα. Σε αυτό το πλαίσιο εύχομαι η συνέντευξη Τσίπρα στο "Εθνος" να πρόκειται για προπέτασμα καπνού στη διαπλοκή πριν τη μεγάλη έφοδο σε βάρος της. Σε διαφορετική περίπτωση Αλέξη οφείλεις να γνωρίζεις ότι το ηθικό πλεονέκτημα κερδίζεται δύσκολα, αλλά πολύ εύκολα χάνεται. Κι όταν χαθεί δεν υπάρχει οδός επιστροφής...