Αν ο Τσίπρας θέλει να γίνει Ελευθέριος Βενιζέλος πρέπει σήμερα να ζωστεί με εκρηκτικά...

Το προσφυγικό και η καταπολέμηση της διαφθοράς-διαπλοκής είναι δύο τεράστια ζητήματα, τα οποία δεν επιλύονται βεβαίως από τη μία στιγμή στην άλλη και για τα οποία η κυβέρνηση δεν έχει το μοναδικό λόγο. Αν δεν τερματιστούν οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική- κυρίως αυτός της Συρίας- κι αν δεν συνεργαστεί η Τουρκία δεν μπορούμε να περιμένουμε θεαματικά αποτελέσματα στη μείωση των προσφυγικών ροών, αλλά και των μεταναστευτικών που συνδέονται με το κορυφαίο πρόβλημα παγκοσμίως, αυτό της άνισης κατανομής τού πλούτου. Κι αν, επίσης, η δικαιοσύνη δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, όση πολιτική βούληση κι αν υπάρχει στο τέλος το μάρμαρο θα το πληρώσει η μαρίδα κι όχι οι καρχαρίες. Ακόμα, όμως, κι αν αυτά τα δύο ζητήματα έληγαν σήμερα χάρη σε ένα μαγικό ραβδάκι, αυτό δεν θα βελτίωνε το κύμα απαισιοδοξίας που έχει καταλάβει τη χώρα, κι όχι αδίκως. Με τις νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις- άμεσες κι έμμεσες- προ των πυλών απαιτείται δύναμη ψυχής μόνο και μόνο για να χαμογελάς...

Σε πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση δεν έχει καμιά ελπίδα να λάβει εντολή ανανέωσης της θητείας της στην περίπτωση που δεν βελτιώσει, έστω κατ' ελάχιστο, την ποιότητα ζωής των περισσότερων πολιτών. Ακόμα κι αν όλοι οι πρόσφυγες μετεγκατασταθούν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα κι αν καταλήξουν στη φυλακή οι διάφοροι ψυχάρηδες, ακόμα κι αν βγούμε από το μνημόνιο, όλα αυτά θα έχουν μικρή σημασία για τους ψηφοφόρους αν τα εισοδήματά τους έχουν λεηλατηθεί περαιτέρω στο μεσοδιάστημα...

Θεωρώ δύσκολη υπόθεση, ακόμα κι αν εξαντληθεί η τετραετία και πάμε σε εκλογές τον Οκτώβριο του 2019, την επανεκλογή τής σημερινής κυβέρνησης, η οποία καλείται να υλοποιήσει, μέσα σε ασφυκτικό χρονικό και πολιτικό πλαίσιο, ανυλοποίητες δεσμεύσεις χρόνων απέναντι στους δανειστές. Η εποχή των μνημονίων έχει ανοίξει πολλά τραύματα κι αυτά, ακόμα κι αν πάψουν να αιμορραγούν, θα χρειαστεί τουλάχιστον μια δεκαετία για να επουλωθούν. Τι πρέπει να κάνει, επομένως, ο Αλέξης Τσίπρας; Να παραιτηθεί και να μιμηθεί την ανέξοδη αντιμνημονιακή ρητορική τής ΛΑΕ ή του ΚΚΕ, η οποία είναι ναι μεν ιδεολογικά ορθή αλλά αποδείχθηκε αναποτελεσματική ώστε να αλλάξουν οι διεθνείς πολιτικές ισορροπίες; Να πετά τη μπάλα στην εξέδρα, περιμένοντας η Ευρώπη να αλλάξει τη συνταγή τής λιτότητας, έστω κι αν αυτό σημαίνει αναμονή ετών με τα δημόσια οικονομικά και την πραγματική οικονομία τής χώρας σε φάση απόλυτου στεγνώματος;...

Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορούν να αποδειχθούν ικανά για να δοθεί ένα ισχυρό σοκ σε έναν ετοιμοθάνατο ασθενή. Αυτό που πρέπει να κάνει ο πρωθυπουργός, έστω κι αν δεν διαβάζεται ως politically correct, είναι να λειτουργήσει σαν κομάντο αυτοκτονίας! Να τελειώσει, δηλαδή, με την αξιολόγηση μέχρι το Πάσχα, όσο δυσβάσταχτα μέτρα κι αν υποχρεωθεί να ψηφίσει ξοδεύοντας προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο, ώστε στη συνέχεια να ανοίξει, επιτέλους, η διαπραγμάτευση που δεν έγινε ποτέ τα τελευταία έξι χρόνια, αυτή δηλαδή για τη σοβαρή ελάφρυνση του δημόσιου χρέους και, κυρίως, για την ισχυρή τόνωση της πραγματικής οικονομίας, με άμεσες σημαντικές ενέσεις ρευστότητας και την αλλαγή τού παραγωγικού μοντέλου στη βάση τής κοινωνικής δικαιοσύνης, που απαιτεί ανάμεσα σε άλλα ισότητα ευκαιριών...

Προφανώς τα οφέλη από την απομείωση του χρέους και τη μεταρρύθμιση του αναπτυξιακού προτύπου δεν θα είναι άμεσα ορατά, αφού απαιτείται χρόνος για να πάρουν σάρκα κι οστά, σε αντίθεση με τις άμεσες δυσμενείς συνέπειες για τη δημοφιλία τού Αλέξη Τσίπρα. Ο Έλληνας ψηφίζει αυτόν που του βάζει ή του υπόσχεται χρήματα στην τσέπη εδώ και τώρα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε συμφωνήσει στις Σέβρες την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών και μερικούς μήνες αργότερα δεν εκλέχθηκε ούτε καν βουλευτής και περιμένουν ορισμένοι στο ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας να διασωθεί μόνο και μόνο αν περάσει βραχιολάκια στον Στ. Ψυχάρη;...

Κι εδώ τίθεται το πολιτικό δίλημμα για τον πρωθυπουργό: εγκαταλείπει τη μάχη για να την κερδίσει αργότερα υπό πιο ευνοϊκές συνθήκες ή τη δίνει μέχρι τέλους, αναλαμβάνοντας το ρίσκο τής πολιτικής του κονιορτοποίησης αλλά και την πιθανότητα καταγραφής του στα ιστορικά κιτάπια ως εκείνος που έβγαλε τη χώρα από τις Συμπληγάδες; Αν αυτό μπορεί να βοηθήσει στην απόφασή του, να του υπενθυμίσω ότι η πολιτική καριέρα τού Βενιζέλου δεν σταμάτησε το 1920, όταν ο λαός τον αποδοκίμασε, αλλά ξαναέγινε πρωθυπουργός άλλες τέσσερις φορές από τότε...