Και πολύ άργησε το λουκέτο...

Το "πονάει χέρι κόβει χέρι" δεν περιλαμβάνεται στο εγχειρίδιο αποτελεσματικότερων λύσεων για οποιοδήποτε πρόβλημα. Στην περίπτωση, ωστόσο, του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Γι' αυτό και η διακοπή τού Κυπέλλου, ύστερα από τα νέα θλιβερά επεισόδια στην Τούμπα, δεν ήταν καθόλου κακή επιλογή. Θα έλεγα, μάλιστα, πως ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να αποδεχθεί την εισήγηση του υφυπουργού Αθλητισμού, Σταύρου Κοντονή, και να διακόψει και το πρωτάθλημα, ώστε να μπει ένα τέλος σε αυτήν την ντροπή για την οποία δεν μπορώ να βρω αθώους. Δεν νομίζω, άλλωστε, πως υπάρχουν πολλοί υγιείς φίλαθλοι που θα τους λείψει αυτό που παιζόταν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια και το οποίο είχε τόσο ενδιαφέρον για το τελικό αποτέλεσμα όσο οι αγώνες κατς στις ΗΠΑ. Τουλάχιστον στους τελευταίους βλέπεις και κάποιο θέαμα, μολονότι γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι είναι στημένοι. Στην Ελλάδα αν ο Ολυμπιακός χάσει έστω κι ένα βαθμό όλοι υποψιάζονται πως κι αυτό έγινε γιατί ήθελε να τα κονομήσει στο στοίχημα ο Β. Μαρινάκης...

Το πρωτάθλημα δεν μπορεί να διεξάγεται όσο το λυμαίνεται μια εγκληματική οργάνωση, τη δράση τής οποίας γνωρίζουν ακόμα και γυναίκες που το μόνο που ξέρουν από μπάλα είναι οι κοιλιακοί τού Νικοπολίδη και του Ρονάλντο. Ο Ολυμπιακός είναι σαφώς η καλύτερη ομάδα στη χώρα αλλά αυτό θα ήταν αδύνατο να μην συμβαίνει όταν επί χρόνια τα έσοδά του είναι υπερπολλαπλάσια, λόγω βρέξει χιονίσει συμμετοχής του στο Champions League και του ότι έχει δικό του γήπεδο με λεφτά των Ελλήνων φορολογούμενων, σε σύγκριση με τους εγχώριους ανταγωνιστές του. Γι' αυτό και στον Πειραιά είναι προκλητικό να παρουσιάζονται ως θύματα μιας σάπιας κατάστασης για την οποία ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό και οι ίδιοι. Ποιος ελέγχει επί χρόνια τα διοικητικά όργανα του ελληνικού ποδοσφαίρου και τη διαιτησία; Πόσες φορές έχουμε γίνει μάρτυρες αποφάσεων εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων που προσβάλλουν κάθε έννοια δικαιοσύνης; Για να μην αναφερθώ στις δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος παραγόντων ή δημοσιογράφων των οποίων τον ηθικό αυτουργό αναγνωρίζουν ακόμα και οι στρουθοκάμηλοι...

Από την άλλη, εξάλλου, είναι αστείο ακόμα και να συζητούμε πως την κάθαρση στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα φέρουν ο Γ. Αλαφούζος, ο Δ. Μελισσανίδης ή ο Ιβ. Σαββίδης. Ο καθένας από την πλευρά του επιθυμεί να γκρεμίσει το μαρινακισμό δίχως να χρειαστεί να επενδύσει χρήματα για να εγκαθιδρύσει τη δική του κυριαρχία, προμετωπίδα τής οποίας φυσικά και δεν θα είναι το 50-50. Είμαστε μικρή χώρα και γνωρίζουμε πολύ καλά πώς έχει κάνει ο καθένας την περιουσία του, αν για παράδειγμα χρησιμοποίησε λαθραίους τρόπους για να το πετύχει. Γι' αυτό και μόνο η πολιτεία και μια πραγματικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη μπορούν να καθαρίσουν την κόπρο τού Αυγεία, η οποία έχει βρομίσει όλο τον τόπο. Και στην προκειμένη περίπτωση, εξάλλου, δεν χωρούν ασπιρίνες και λοιπά ημίμετρα αλλά απαιτούνται τομές. Σε αυτό το πλαίσιο, το γκρέμισμα του υφιστάμενου καθεστώτος- διαδικασία την οποία καθυστέρησε πάντως η κυβέρνηση- είναι μια καλή αρχή...