Εδώ ο Τσε "συνάντησε" τον Ομπάμα, γιατί ο Αλέξης να μην ενώσει δυνάμεις με Ολάντ-Ρέντσι;...

Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα για κάποιους λειτουργεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία: την έχουν προαναγγείλει ακόμα και πριν από τις εκλογές τού 2012, στηριζόμενοι στο επιχείρημα πως είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, από τη στιγμή μάλιστα που έχει εντάξει πολλούς ανέστιους του πάλαι ποτέ Κινήματος. Το 2015 δύσκολα θα έδινε επιχειρήματα υπέρ αυτής της άποψης, με δεδομένο ότι η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς πάλεψε με θεούς και δαίμονες ακριβώς για να εφαρμόσει πλήρως το αριστερό της πρόγραμμα. Το 2016, ωστόσο, είναι μια άλλη ιστορία αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, πληρώνοντας και το βαρύ τίμημα της διάσπασης, εξωθήθηκε στην υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου, το οποίο βεβαίως είναι χειρότερο από σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, είναι νεοφιλελεύθερο. Με βάση, επομένως, τον τρόπο αντίληψης εκείνων που ομνύουν στην ιδεολογική καθαρότητα, ανεξαρτήτως αν οι συνθήκες δεν έχουν αποδειχθεί ευνοϊκές και οι οποίοι έχουν προφητεύσει την πασοκοποίηση της Κουμουνδούρου εδώ και καιρό, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καν σοσιαλδημοκρατικό κόμμα αλλά νεοφιλελεύθερο...

Αν κάποιοι, πάντως, έχουν σοβαρότερο πρόβλημα αυτοπροσδιορισμού αυτοί βρίσκονται στο ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Η εκλογή τής Φ. Γεννηματά υποτίθεται πως θα έστρεφε το καράβι από το νεοφιλελευθερισμό, όπου το είχε φέρει ο Β. Βενιζέλος, προς τη σοσιαλδημοκρατία, έστω κι αν αυτοί οι δύο χώροι δεν είναι και πολύ εύκολο να διαχωριστούν στις ημέρες μας. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, η πρόεδρος Φώφη θωπεύει τον αρχηγό Κούλη και σπεύδει να αποκλείσει το ΣΥΡΙΖΑ από τη συζήτηση για τη σύμπτυξη δυνάμεων των ευρύτερων αριστερών-κεντροαριστερών δυνάμεων. Στην προσπάθειά της να περιχαρακώσει, σαν άλλο ΚΚΕ, το 5% του άλλοτε κραταιού κόμματός της δαιμονοποιεί την κυβέρνηση την ίδια ώρα που, όπως αποδείχθηκε και με την υπόθεση Μουζάλα, παρουσιάζεται απελπιστικά διαθέσιμη για συμμετοχή σε αυτή...

Κι από την άλλη έχουμε το Ποτάμι, του οποίου ο πρόεδρος είναι κεντροαριστερός κι ανήκει στην ευρωομάδα των Σοσιαλιστών αλλά ένα σημαντικό μέρος του στελεχιακού δυναμικού και των ψηφοφόρων του είναι νεοφιλελεύθερο. Με αυτά τα υλικά, επομένως, δεν μπορεί να αναγεννηθεί καμιά κεντροαριστερά, ακόμα κι αν πιστέψω ότι αυτό είναι που επιζητεί ο λαός, που δεν το επιζητεί. Με μόλις 15% των μισθωτών να έχουν μηνιαίες απολαβές πάνω από 1000 ευρώ ποια μεσαία τάξη υπάρχει για να στηρίζει μεσοβέζικες λύσεις, όπως τις προηγούμενες δεκαετίες; Καμία...

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε κατηγορηθεί το 2015, κι όπως αποδείχθηκε δικαίως, γιατί δεν είχε φροντίσει να δημιουργήσει στην Ευρώπη ευρύτερες του δικού του χώρου συμμαχίες κατά τής λιτότητας. Όταν το κάνει τώρα, αποδεχόμενος εμμέσως το σφάλμα του, κατηγορείται πως μεταλλάχθηκε από Αριστερό σε σοσιαλδημοκράτη. Σε έναν ιδεατό κόσμο μια συμμαχία με το διάβολο προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο για τους μικρομεσαίους θα ήταν βάσιμο να κατηγορηθεί ως προδοτική. Λυπάμαι, όμως, αν σας ξυπνώ από το όνειρο αλλά αυτή η Ευρώπη δεν πρόκειται να αλλάξει αν η ελληνική Αριστερά, έστω κι αν είναι κυβερνώσα, απομονωθεί στο ιδεολογικό της θερμοκήπιο και δεν ενδιαφερθεί να ενωθεί με σχηματισμούς που ναι μεν δεν την εκφράζουν απολύτως αλλά οι οποίοι μπορούν να τη βοηθήσουν να διαδραματίσει κεντρικότερο ρόλο στα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων...

Αν ο πρωθυπουργός διέθετε στο δημόσιο ταμείο δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων ευρώ για να ασκεί τη δική του πολιτική και μόνο, όπως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, δεν θα είχε ανάγκη κανέναν Ολάντ ή Ρεντσι κι έτσι θα ήταν όλοι ευχαριστημένοι, ακόμα και η Ζωή, ο Γιάνης κι ο Παναγιώτης. Από τη στιγμή, ωστόσο, που η χώρα για να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της χρειάζεται ακόμα την υποστήριξη των ξένων, οι οποίοι βεβαίως δεν την προσφέρουν αφιλοκερδώς, τότε σαφώς και είναι απαραίτητο να είναι μαζί μας κι όχι απέναντι ο πρόεδρος της Γαλλίας ή ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, οι οποίοι στο κάτω κάτω της γραφής δεν είναι κι ο διάβολος αυτοπροσώπως. Έτσι κι αλλιώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν δίστασε να επικρίνει το τελευταίο εργασιακό νομοσχέδιο Ολάντ, που δείχνει να λοξοκοιτά προς Σόιμπλε μεριά. Σε έναν κόσμο, όμως, που ο πρόεδρος των ΗΠΑ επισκέπτεται την Κούβα είναι παράλογο να στεγανοποιούμε πολιτικές πρωτοβουλίες στο όνομα μιας αδιέξοδης δήθεν ιδεολογικής συνέπειας...