Μια οφειλόμενη συγγνώμη στον Σταύρο...

Όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης ίδρυε το Ποτάμι ο στόχος ήταν προφανής, να λειτουργήσει ως ανάχωμα του καταρρέοντος συστήματος της εποχής στον επελαύνοντα τότε ΣΥΡΙΖΑ, καταλαμβάνοντας το χώρο που το ΠΑΣΟΚ άφηνε κενό μετά από την άτακτη οπισθοχώρησή του. Μολονότι μπήκε με φόρα δεν κατάφερε και πολλά, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, διέλυσε τους χρηματοδότες τού Ποταμιού ή τους πήρε μαζί του κι έγινε ο Αλ. Τσίπρας, από τη μνημονιακή του περίοδο τουλάχιστον, ο κατ' εξοχήν εκφραστής τού ευρύτερου αριστερού και κεντροαριστερού ακροατηρίου. Κι από τη στιγμή που πρόεδρος της ΝΔ έγινε ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος τότε προέβαλλε τα φιλελεύθερα κι όχι τα νεοφιλελεύθερα κι ακροδεξιά χαρακτηριστικά του, η αντίστροφη μέτρηση για το Ποτάμι είχε ξεκινήσει και το να στερέψει έγινε απλώς ζήτημα χρόνου...

Όποιοι κι αν ήταν, πάντως, οι λόγοι που ώθησαν τον Σταύρο Θεοδωράκη στην πολιτική, ακόμα κι αν δεν συμφωνώ με τον επίκτητο φιλελευθερισμό του που αποδίδει όλα τα δεινά στο Δημόσιο, εν τούτοις οφείλω να του ζητήσω μια συγγνώμη γιατί αποδείχθηκε αντάξιος των ιστορικών περιστάσεων καυτηριάζοντας τον κομματισμό και συμβάλλοντας στο να πάμε ως κοινωνία ένα βήμα παραπέρα με την θετική του ψήφο στη Βουλή σε νομοσχέδια όπως για την ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών ή την ταυτότητα φύλου, στα οποία αντιδρούσε ο κυβερνητικός εταίρος που κατείχε, μάλιστα, οφίτσια. Κορυφαία, βεβαίως, στιγμή πολιτικής του γενναιότητας αποτελεί η θετική του στάση στην κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, μολονότι γνώριζε ότι θα έμενε ακόμα και δίχως Κοινοβουλευτική Ομάδα. Δεν είχε τίποτα να κερδίσει- αρκετοί, μάλιστα, τον θεωρούν προδότη-, ωστόσο πήγε κόντρα στο πολιτικό κόστος κι αυτό δεν είναι συνηθισμένο για έναν Έλληνα πολιτικό...

Τώρα που επανερχόμαστε στην τρόπον τινά κανονικότητα των δύο μεγάλων, πολυσυλλεκτικών κομμάτων φωνές όπως του Σταύρου Θεοδωράκη, του Γιώργου Μαυρωτά, του Σπύρου Δανέλλη κι άλλων στελεχών τού Ποταμιού δεν πρέπει να χαθούν. Η δημοκρατία μας χρειάζεται τον καθαρό πολιτικό τους λόγο που δεν υποκύπτει στον τακτικισμό κι ας μην συμφωνώ μαζί τους σε αρκετές περιπτώσεις. Θα προτιμούσα όλοι αυτοί να ενταχθούν στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμα κι αν προτιμήσουν τη ΝΔ θα είναι ωφέλιμη για τον τόπο μια τέτοια εξέλιξη, ιδίως στην περίπτωση που καταφέρουν να ξεβρομίσουν την αξιωματική αντιπολίτευση από κατακάθια όπως ο Αντ. Σαμαράς, ο Αδ. Γεωργιάδης κι ο Μ. Βορίδης...

Το 134 του Ποινικού Κώδικα λέει ποιος διαπράττει εσχάτη προδοσία...

Σύμφωνα με το άρθρο 134 του Ποινικού Κώδικα, εσχάτη προδοσία συνιστά, ανάμεσα σε άλλα, να παρακωλύσεις και με την απειλή βίας τη Βουλή, την κυβέρνηση ή τον πρωθυπουργό από την ενάσκηση της εξουσίας που τους παρέχει το Σύνταγμα ή να τους εξαναγκάσεις να εκτελέσουν ή να παραλείψουν πράξεις που απορρέουν από την εξουσία αυτή. Ας το έχουν αυτό υπόψη οι παλιοί κι όψιμοι μακεδονομάχοι τού γλυκού νερού την επόμενη φορά που με νεκροκεφαλές και χυδαίες αφίσες απειλήσουν τους βουλευτές που θέλουν να ψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών κι ας αναρωτηθούν μπροστά στον καθρέφτη τους ποιοι είναι οι πραγματικοί προδότες: αυτοί που επιλύουν με εθνικώς επωφελή τρόπο μια ανούσια διένεξη τριάντα ετών ή όσοι επιχειρούν να επιβιώσουν πολιτικώς ή και να ξεπλύνουν ποινικά τους αδικήματα πουλώντας πατριωτισμό με τη σέσουλα...

Έχουν δίκιο όσοι λένε πως παρόμοιες αφίσες στο στιλ άγριας Δύσης και "wanted dead or alive" είχαν κυκλοφορήσει και την περίοδο των μνημονίων, ιδίως των δύο πρώτων, με θύματα των απειλών τούς βουλευτές που θα τα ψήφιζαν ή τα ψήφισαν. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνο το χρονικό διάστημα δεν ήταν και πολύ ομιλητικός στο να καταδικάζει τέτοια φαινόμενα. Αλίμονο, όμως, αν η δημοκρατία μας πορεύεται με το "μία σου και μία μου" γιατί τότε δεν θα μείνει κανείς όρθιος για να κυβερνήσει την επομένη του αλληλοφαγώματός μας...

Όπως αλίμονο αν κόμματα αρνούνται θετική ψήφο την οποία είχαν προαναγγείλει γιατί ένας βουλευτής τους έχει διαφορετική άποψη από την κομματική γραμμή στην ψήφο εμπιστοσύνης. Δεν είναι δυνατό ο Στ. Θεοδωράκης για ένα γινάτι να μην υπερψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών επειδή ο Σπύρος Δανέλλης δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ώστε να της δώσει τη δυνατότητα να κυρώσει την επίλυση του Μακεδονικού. Αν υποπέσει σε αυτό το ολίσθημα, τότε η όποια θετική παρακαταθήκη τού Ποταμιού, το οποίο πνέει τα λοίσθια, θα εξαφανιστεί από το αμάρτημα του λαϊκισμού με το οποίο τυχόν να θελήσει να ολοκληρώσει την παρουσία του στο δημόσιο βίο...

Υ.Γ.: Ο vromostomos επιστρέφει την Τρίτη, 22 Ιανουαρίου.

Ο κομματικός, εθνικός κι ευρωπαϊκός μας κομπλεξισμός...

Ξεκινώ από μια κοινοτοπία: κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Μπορεί να είναι προβληματικό να κάνεις πολλά σφάλματα, αλλά ακόμα πιο προβληματικό είναι να μην παραδέχεσαι ότι τα έχεις διαπράξει ή να αναγκάζεσαι να ψεύδεσαι γιατί η πολιτική πραγματικότητα έχει αλλάξει. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι ντροπή οι συριζαίοι να θεωρούν πλέον τον Στ. Θεοδωράκη συνετό πολιτικό γιατί θα ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών κι έφυγε από το ΚΙΝΑΛ. Είναι, ωστόσο, ατιμωτικό να μην παραδέχονται ότι μέχρι πρότινος τον θεωρούσαν ύπουλο όργανο της διαπλοκής. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται...

Εξίσου προβληματικό για τη χώρα είναι να καταναλώνει πνευματικές δυνάμεις και να απειλείται να πέσει μια ακόμα κυβέρνησή της για το Μακεδονικό. Ο πλανήτης αλλάζει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, η ανθρωπότητα εξελίσσεται όταν δεν αυτοκαταστρέφεται κι εμείς αδυνατούμε ακόμα να παραδεχθούμε ότι στη Μακεδονία τού 1918 μαζί με τους Έλληνες κατοικούσε ένα μωσαϊκό λαών, ανάμεσά τους και Σλάβοι...

Ο εθνικός μας αυτισμός, εξάλλου, πηγαίνει χέρι χέρι με τον ευρωπαϊκό, ο οποίος αντιμετωπίζει τη μετανάστευση με λαικισμό και ξενοφοβία αντί να εστιάσει στις γενεσιουργες αιτίες της και να συμπεριφερθεί απέναντι σε ανθρώπους με το σεβασμό που αρμόζει στους ομοίους μας. Μόνο οι κομπλεξικοί κι ανασφαλείς λαοί κινδυνεύουν από την πρόσμειξη πολιτισμών, όσοι στέκονται γερά στα πόδια τους την αποδέχονται ως ευχάριστη πρόκληση...

 

Μυρμήγκια μοιράζουν τη ζούγκλα δίχως να έχουν ρωτήσει τον ελέφαντα...

Στην κεντροαριστερά μαλώνουν δίχως τον ξενοδόχο. Κι αυτό γιατί όποιον κι αν εκλέξουν αρχηγό στο νέο φορέα, τον οποίο θα ετοιμάσουν στη συνέχεια- παγκόσμιο παράδοξο- δεν θα έχει καμιά σημασία αν δεν προχωρήσουν σε στρατηγική συμμαχία με το κυρίαρχο κόμμα του χώρου- ΣΥΡΙΖΑ- και το κυρίαρχο πρόσωπο- Αλέξης Σαμαράς.

Από τη στιγμή που η Κουμουνδούρου ζήλεψε τη "δόξα" τής Χαριλάου Τρικούπη παλαιότερων ετών και μετατοπίστηκε προς την υποταγμένη στο νεοφιλελευθερισμό σοσιαλδημοκρατία οι οκτώ, εννέα, δεκάδες υποψήφιοι της κεντροαριστεράς μοιάζουν περισσότερο με μυρμήγκια που μοιράζουν τη ζούγκλα δίχως να λαμβάνουν υπόψη τον ελέφαντα. Κατανοώ το μικρομεγαλισμό όσων επί δεκαετίες υπηρέτησαν το πάλαι ποτέ κυρίαρχο ΠΑΣΟΚ. Αδυνατώ, όμως, να αντιληφθώ από πού αντλούν την αλαζονεία τους πρόσωπα όπως ο Γ. Καμίνης κι ο Στ. Θεοδωράκης- παλαιοσυστημικοί αλεξιπτωτιστές σε μια κοινωνία με πολύ διαφορετικές απαιτήσεις κι ανάγκες από αυτές παλαιότερων δεκαετιών...

Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο τελειωμένος δεν είναι ο Αντώνης Τσίπρας, ιδίως αν αναλογιστούμε ότι οι μεθεπόμενες εκλογές, οι οποίες δεν είναι τόσο μακριά όσο φανταζόμαστε, θα διεξαχθούν με απλή αναλογική. Κι αυτό δεν χρειάζεται να αποτυπωθεί στις τελευταίες δημοσκοπήσεις- που αποτυπώνεται ούτως ή άλλως-, αλλά απορρέει από την ανικανότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αξιοποιήσει τα κυβερνητικά ψεύδη και να συνεγείρει, της κεντροαριστεράς να προβάλει ένα σοβαρό εναλλακτικό αφήγημα και σημαντικές προσωπικότητες, καθώς και της υπόλοιπης Αριστεράς να ξεφύγει από το δογματισμό και το λαϊκισμό. Ανάμεσα σε πολιτικά χόμπιτ είναι λογικό οποιοσδήποτε μετρίου έστω πολιτικού αναστήματος να δείχνει με μονόφθαλμο Κύκλωπα    

    

ΣΥΡΙΖΑ, το νέο Ποτάμι...

To Impact Hub που επισκέφτηκε ο Αλέξης Σαμαράς κέρδισε τη διαχείριση της Δημοτικής Αγοράς Κυψέλης παρουσιάζοντας ένα ολιγοσέλιδο ευχολόγιο- έκθεση ιδεών με το οποίο κατάφερε να πείσει τον Γ. Καμίνη και το παρεάκι του πως είναι το "καλυτερότερο". Αν , δηλαδή, χρειαζόταν εξ αρχής να το πείσει και τα χαρτιά δεν είχαν μοιραστεί από πριν προς όφελός του...

Από όλους τους φορείς κοινωνικής οικονομίας, κάποιοι από τους οποίους έχουν πράγματι έργο να παρουσιάσουν, ο Αντώνης Τσίπρας διάλεξε να επισκεφτεί αυτόν που του θύμιζε σε προδιαγραφές το νέο επικοινωνιακό στιλάκι που επιχειρεί να καθιερώσει για να μην χάσει την πολύτιμη δεξαμενή των νέων ψηφοφόρων και το οποίο παραπέμπει περισσότερο στις σουρεαλιστικές ομιλίες τού άθλιου Κούλη πάνω σε άχυρα ή σε καφάσια για να δείξει πως ξέρει τι θα πει αγροτιά κι αλιεία αντιστοίχως...

Οφείλουμε, ωστόσο, να παραδεχθούμε ότι το πρώτο κόμμα που καθ' έξη εισήγαγε αυτές τις αμερικανιές, δηλαδή το όμορφο περιτύλιγμα σε άδειο κουτί, στην ελληνική πολιτική ζωή ήταν το Ποτάμι. Το κόμμα τού Στ. Θεοδωράκη ήταν αυτό που κατ΄εξοχήν μετέτρεψε τον πολιτικό διάλογο σε, καλόγουστο ομολογουμένως, τηλεοπτικό σόου δίχως ωστόσο βάθος. Ο επικεφαλής του, εξάλλου, τον ίδιο τηλεοπτικό τρόπο διάλεξε για να ανακοινώσει και την υποψηφιότητά του για την ηγεσία τής κεντροαριστεράς...

Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε στην απέναντι όχθη φαίνεται πως είναι πρόθυμος να οικειοποιηθεί όλο και περισσότερες από αυτές τις πρακτικές προκειμένου να καλύψει την επίκτητη ένδειά του σε πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης. Φυσικό, επομένως, και να πληθύνουν οι πρωθυπουργικές εμφανίσεις σε περιποιημένους, "new age" χώρους χωρίς όμως ουσία και ψυχή...

Η κοινωνική οικονομία, η επιχειρηματικότητα των πολιτών δηλαδή, συνιστά κομβικό μοχλό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας αφού έχει ήδη κατορθώσει το ίδιο και σε προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Αλίμονο, όμως, αν περιοριστούμε στα ψίχουλα τα οποία της προσφέρει το ελληνικό κράτος και κυρίως όταν αυτά κατευθύνονται στους ίδιους και στους ίδιους, οι οποίοι "τυγχάνει" να διαθέτουν υψηλές διασυνδέσεις...

Ο Αλέξης Σαμαράς υποδέχεται σε λίγες ημέρες τον Εμ. Μακρόν. Αντί να του ζητήσει το "know how" για το πώς να καθίστανται οι απολύσεις ευκολότερες για τους εργοδότες θα ήταν προτιμότερο να του ζητήσει ενημέρωση για το πώς λειτουργεί το μοντέλο τής κοινωνικής οικονομίας στη Γαλλία, το οποίο θεωρείται πρωτοποριακό κι επιτυχημένο. Κι ας μην αφορά αποκλειστικώς τους "beautiful people" με υψηλές γνωριμίες...  

 



     

Έλα όμως που δεν κυβερνά ο Κούλης...

Ξεκινώ με ένα καλά λησμονημένο στερεότυπο: ο δημοσιογράφος οφείλει να ελέγχει την εξουσία. Στην τελευταία προφανώς συμπεριλαμβάνεται και η αξιωματική αντιπολίτευση. Μόνο που όσο και να 'ναι ο κάθε λαός αναρωτιέται πρωτίστως αν εκείνοι που κυβερνούν κι όχι αν εκείνοι που αντιπολιτεύονται τα κάνουν όλα σύμφωνα με το νόμο και την ηθική. Κι αν ακόμα αυτοί που σήμερα δεν βρίσκονται στα υπουργικά έδρανα βρίσκονταν παλαιότερα σε αυτά έχουν λερωμένη τη φωλιά τους για τον πρότερο βίο τους, οι πολίτες ενδιαφέρονται και με το δίκιο τους για φρέσκα κι όχι για παλιά, ξινισμένα σταφύλια...

Γι' αυτό και τους προκαλεί αλγεινή εντύπωση να διαβάζουν ή να ακούν σε συγκεκριμένα ΜΜΕ μόνο σκάνδαλα που αφορούν τη ΝΔ κι όχι τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, λες και δεν υπάρχει ούτε μια σκοτεινή υπόθεση που να αφορά τους σημερινούς συγκυβερνώντες. Επιτρέψτε μου να γνωρίζω ότι υπάρχουν τέτοιου είδους υποθέσεις, τις οποίες βεβαίως και γνωρίζουν πολύ καλά κι εκείνοι που δημοσιογραφούν σαν να κυβερνούν ο άθλιος Κούλης, ο Άδωνις ή ο Μ. Βορίδης...

Σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ πως πρέπει να δώσουμε συγχωροχάρτια για τα αμαρτήματα του παρελθόντος ή πως αυτά δεν αφορούν το δημόσιο συμφέρον κι επομένως δεν οφείλουν οι δημοσιογράφοι να ασχολούνται μαζί τους. Τα διάφορα "Ντινάν" είναι δικαστικό και πολιτικό χρέος να αποκαλυφθούν και οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν. Αν, όμως, η σημερινή κυβέρνηση δεν επιθυμεί να τη διαδεχθεί ο άθλιος Κούλης, ο οποίος από όπου κι αν τον ψάξεις θα τον βρεις εκτεθειμένο, υποχρεούται να μην κλείνει τα μάτια στις λαμογιές των δικών της και να επιβάλλει το νόμο τής ομερτά στα φιλικά της μίντια για τα λάθη της...

Καταλαβαίνω ότι κάποιες και κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν ευρύτερες φιλοδοξίες από αυτές που καλύπτουν τα σημερινά τους αξιώματα. Αν θέλουν, όμως, να τις υλοποιήσουν δεν είναι απαραίτητο να αποκρύβουν τα λάθη ή τις παραλείψεις τους, αλλά να τα παραδέχονται και να τα διορθώνουν. Δεν είναι αμαρτία να μην είσαι αλάνθαστος, είναι ωστόσο να βουλώνεις στόματα, πολλώ δε μάλλον όταν αυτό γίνεται με άκομψο τρόπο...

Σε αυτό το πλαίσιο και οι φιλικώς προσκείμενοι δημοσιογράφοι δεν υπηρετούν τον Αλ. Τσίπρα και το τσίρκο του όταν περιορίζονται στο να περιγράφουν τα ανύπαρκτα ρούχα τού βασιλιά ή όταν επιτίθενται αποκλειστικώς στον άθλιο Κούλη, στην Φώφη ή στον Σταύρο σαν να εργάζονται εκείνοι στο Μαξίμου. Αν αγαπούν πράγματι τον πρωθυπουργό τους κι όχι αποκλειστικώς τα προνόμια που συνεπάγεται η συναναστροφή με την εξουσία έχουν καθήκον να του ανοίγουν τα μάτια ώστε να αποφεύγει ή να καταπνίγει εν τη γενέσει τους τα κακώς κείμενα. Σε διαφορετική περίπτωση με αναγκάζουν να τους αποκαλώ αυλοκόλακες με στολή Ρομπέν των Δασών, που αντί να τα βάζουν, όμως, με τον σερίφη τού Νότιγχαμ περιορίζονται στο να του ξεσκονίζουν το καπέλο...

 



  

Σταύρε, οι Αριστεροί πεθαίνουν σαν Αμλετ, "πέθανες" σαν Πολώνιος...

Ο κάθε βουλευτής είναι πρώτα και κύρια υπόλογος στη συνείδησή του κι από τη στιγμή που είναι αντιπρόσωπος κι όχι εκπρόσωπος του λαού δεν είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί τις υποδείξεις ούτε των ψηφοφόρων που τον εξέλεξαν ούτε του κόμματος με το οποίο κατέβηκε στις εκλογές. Γι' αυτό κι έχει κάθε δικαίωμα όταν η προσωπική του αντίληψη διαφοροποιείται από αυτή των εκλογέων ή της παράταξής του να διαφωνεί, ακόμα και να αποχωρεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα στην οποία ανήκει.

Δεν είναι, επομένως, όλοι οι βουλευτές που έχουν κατά καιρούς ανεξαρτητοποιηθεί ή ενταχθεί σε άλλη Κοινοβουλευτική Ομάδα από αυτή με την οποία εκλέχθηκαν φτηνοί καιροσκόποι. Δυστυχώς, όμως, πολύ δύσκολα μπορώ να ισχυριστώ κάτι τέτοιο για τους αποχωρήσαντες βουλευτές τού Ποταμιού, όχι από κάποια ανύπαρκτη έτσι κι αλλιώς συμπάθεια προς τον Στ. Θεοδωράκη, αλλά γιατί είναι η κοινή λογική που με αποτρέπει...

Το βασικό επιχείρημα πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η ίδρυση του Ποταμιού και η σχετική αρχική επιτυχία του ήταν η δημιουργία κάτι καινούριου σε αντιπαράθεση με το παλιό κομματικό σύστημα, στο οποίο ο Στ. Θεοδωράκης συμπεριλάμβανε και την Αριστερά, μολονότι δεν είχε κυβερνήσει. Φυσικά μόνο οι άρτι αφιχθέντες από τον Άρη και οι αφελείς δεν έβλεπαν πως πίσω από το απολίτικο, με ροπή όμως προς το νεοφιλελευθερισμό μόρφωμα δεν κρυβόταν η αγωνία ενός καταρρέοντος συστήματος να βάλει κάποιο ανάχωμα στην πορεία τού ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, χρησιμοποιώντας ένα αγαπημένο του παιδί με επικοινωνιακό γκελ κι άφθαρτο από την καθημερινή πολιτική διαχείριση...

Υποτίθεται και πως όσοι ακολούθησαν τον Στ. Θεοδωράκη ήταν άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με τον πάλαι ποτέ δικομματισμό ΠΑΣΟΚ- ΝΔ ή που, τέλος πάντων, τον είχαν αποκηρύξει. Πρόκειται για τους ίδιους ακριβώς πολιτευτές που σπεύδουν σήμερα να πιάσουν στασίδι στη ΝΔ του άθλιου Κούλη και στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, δηλαδή στο ΠΑΣΟΚ, της άχρωμης, άνοστης κι άγευστης Φώφης σαν τα δύο αυτά κόμματα να έχουν ουσιώδεις διαφορές προς το καλύτερο από τον "εαυτό" τους που χρεοκόπησε μια δυτική δημοκρατία...

Όπως κι αν έχει, οι άνθρωποι στην πτώση τους, ακόμα και οι πιο στυγνοί δικτάτορες ή οι πιο γελοίες προσωπικότητες, δείχνουν πιο συμπαθείς. Τι δόξα, άλλωστε, μπορεί να σου δώσει να κλοτσάς έναν πεσμένο, ακόμα κι αν στον τελευταίο αξίζει να μην στέκεται όρθιος; Ο Στ. Θεοδωράκης, ωστόσο, θα έπρεπε να γνωρίζει, όπως για παράδειγμα ο Απολλώνιος στον σεξπιρικό "Αμλετ", πως όταν κερδίζεις το ψωμί σου ως γλείφτης και κολαούζος τής εξουσίας είναι πολύ πιθανό να πέσεις θύμα τού σπαθιού της ως παράπλευρη απώλεια...

Σε αντίθεση με όσους αποχώρησαν από το ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι τού 2015, αυτοί που εγκατέλειψαν το Ποτάμι δεν το έκαναν ύστερα από συνειδησιακή διαφοροποίηση, αλλά γιατί το "καράβι" βούλιαζε κι έψαχναν άλλο για να σώσουν το τομαράκι τους. Κι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά τού να αγωνίζεσαι για ιδέες- ανεξαρτήτως αν διαφωνώ σε αρκετά με τον Γιάνη Βαρουφάκη, τη Ζ. Κωνσταντοπούλου ή τον Π. Λαφαζάνη- από το να υπηρετείς απλώς αφεντάδες απαξιώνοντας τις ιδεολογίες. Όπως θα έλεγε Σταύρο κι ο Αμλετ, "μεγάλος δεν είναι όποιος ορμάει χωρίς μεγάλη πρόκληση, αλλά όποιος στήνει μέγα πόλεμο για ένα άχυρο, σαν παίζεται η τιμή"...  

Οι λογιστάκοι δεν βλέπουν μακριά ούτε όταν σκαρφαλώνουν σε ρόδες...

Ο Γ. Καμίνης δεν είναι κακός δήμαρχος γιατί δεν γύρισε ποτέ η ρόδα στο Σύνταγμα ή, τουλάχιστον, όχι μόνο γι' αυτό ή για το ότι οι χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις στην Αθήνα ήταν πιο μίζερες κι από τον ίδιο. Ούτε καν γιατί έχει μια έφεση στις απευθείας αναθέσεις. Όλα αυτά θα μπορούσαν να του συγχωρηθούν αν ήταν αποτελεσματικός σε μια σειρά από άλλους τομείς και, κυρίως, αν στα έξι χρόνια τής δημαρχίας του παρουσίαζε έστω και ψήγματα κάποιου οράματος για την ελληνική πρωτεύουσα ή κάποιο έργο το οποίο θα το μνημονεύουν στις δεκαετίες που θα ακολουθήσουν...

Δεν αντιλέγω πως μπορεί να είναι καλός νοικοκύρης και να έχει συμμαζέψει τα οικονομικά τού δήμου και τις αλόγιστες σπατάλες, αν κι όσα αποκαλύπτονται για το ραδιοφωνικό σταθμό "9.84" το διαψεύδουν. Αλίμονο, όμως, αν από τους πολιτικούς μας προσδοκούσαμε μόνο να είναι καλοί νοικοκυραίοι και λογιστές και τίποτα παραπάνω. Ποιος ο λόγος τότε να μην αναθέταμε όλα τα δημόσια αξιώματα σε λογιστικές εταιρείες και να ξενοιάζαμε;...

Όταν έγινε πρωθυπουργός ο αρχιερέας τής διαπλοκής αρκετοί πανηγύριζαν για το τέλος των χαρισματικών ηγετών και την αναρρίχηση στην εξουσία των ρεαλιστών. Είναι αλήθεια ότι σε πολλές περιπτώσεις ο οραματισμός των ανθρώπων που ξεχωρίζουν από το πλήθος συναντά στο δρόμο του το λαϊκισμό και τη διαφθορά, ωστόσο στις περισσότερες περιπτώσεις το ισοζύγιο βγαίνει θετικό. Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε, όμως, το ίδιο για τους μέτριους, όχι μόνο στην πολιτική αλλά κι οπουδήποτε αλλού, οι οποίοι καλλωπίζουν τις ατέλειές τους με μπόλικη δόση σοβαροφάνειας κι επιφανειακής σύνεσης που είναι ικανές να σε κοιμίσουν αλλά όχι και να σε απογειώσουν...

Από αυτή τη δικτατορία των μετρίων υποφέρει η Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια πλέον κι αυτή ακριβώς τη δικτατορία επιχειρεί η καταρρέουσα διαπλοκή να παλινορθώσει μήπως και διασωθεί η ίδια. Πριν 20 χρόνια λεγόταν Σημίτης, σήμερα άθλιος Κούλης, Στ. Θεοδωράκης, Διαμαντοπούλου και λοιποί τελειωμένοι του ναρκισσευόμενου εκσυγχρονισμού...

Η Αθήνα, ακόμα και σε αυτές τις χρεοκοπημένες εποχές, διαθέτει όλα τα φόντα για να μετατραπεί σε μια μητρόπολη παγκόσμιου βεληνεκούς. Όσο, για παράδειγμα, στέκεται όρθιος ο Παρθενώνας κι όσο οι κάτοικοί της δεν κλειδώνονται στα σπίτια τους από τις επτά το απόγευμα, όπως συμβαίνει στις χώρες- "πρότυπα" του εξωτερικού- η ελληνική πρωτεύουσα έχει υλικό για να εξελιχθεί σε έναν οικονομικό, πολιτιστικό και τουριστικό γίγαντα που δεν θα εξαρτάται αποκλειστικώς από τα αρχαία του κάλλη, το σουβλάκι, το συρτάκι και τα "ώπα".

Μόνο που για να συμβεί κάτι τέτοιο η Αθήνα χρειάζεται ένα πολύ γερό λίφτινγκ, το οποίο φυσικά δεν είναι σε θέση να της προσφέρουν οι λογιστάκοι που τη διοικούν σήμερα. Σε αυτό το πλαίσιο, ας θεωρήσουμε τη ρόδα που δεν γύρισε ποτέ ως ένα συμβολισμό τής δημαρχίας Καμίνη κι όταν έρθει η ώρα να εκλέξουμε τον διάδοχό του ας είναι κάποιος που να μπορεί να βλέπει μακρύτερα από το κομπιουτεράκι του ακόμα κι αν δεν είναι σκαρφαλωμένος σε μια ρόδα...

 

Πρέπει κάποτε να εμφανίσεις το λύκο για τον οποίο φωνάζεις, αλλιώς σε τρώει...

Στην αντιπολίτευση και στη διαπλοκή η οποία τη στηρίζει, διαβάζουν περισσότερο Πάολο Κοέλιο από όσο μπορούν να καταναλώσουν. Φαίνεται, δηλαδή, πως πιστεύουν με αφοσίωση φανατικού ότι αν επιθυμείς κάτι πολύ το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το πετύχεις. Με βάση αυτό το σκεπτικό καταστρώνουν το ένα εκλογικό σενάριο μετά από το άλλο, υφαίνοντας παραλλήλως αναπόδεικτες ιστορίες για αγρίους. Παραλλήλως, βαυκαλίζονται πως υπάρχει εκεί έξω κόσμος που συμμερίζεται την αγωνία τους. Αποδείχθηκε, ωστόσο, και στη συγκέντρωση-παρωδία των "Παραιτηθείτε" πως λείπει η μία από τις δύο απαραίτητες προϋποθέσεις για να πέσει μια κυβέρνηση: ναι μεν υπάρχει λαϊκή δυσαρέσκεια, κι αυτό είναι λογικό από τη στιγμή που συνεχίζεται η υπερφορολόγηση επί δικαίους κι αδίκους, ωστόσο το εκλογικό σώμα δεν είναι διατεθειμένο να αντικαταστήσει τον Αλέξη Τσίπρα με τον πολιτικό κρατούμενο. Μπορεί σε ένα μήνα, σε τρεις, σε ένα χρόνο, σε τρία να ισχύει κάτι τέτοιο. Μπορεί, όμως, και ποτέ...

Η ΝΔ και τα συνεργαζόμενα με αυτή "σωματεία" τού ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού διαπράττουν το κολοσσιαίο λάθος να σιγοντάρουν οποιαδήποτε επίθεση των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης σε βάρος τής κυβέρνησης. Στην ουσία, δηλαδή, ομολογούν στους ψηφοφόρους πως οι Θέμοι, οι Αλαφούζοι ή οι Ψυχάρηδες πίσω από τους οποίους σέρνονται, είναι κι εκείνοι που καθορίζουν την ατζέντα τους. Έφτασαν στο σημείο να εκδίδουν ανακοινώσεις για το τραγικό περιστατικό στην Αίγινα βασιζόμενοι σε "ρεπορτάζ" τού ακροδεξιού Στ. Χίου. Φυσικά και πρέπει να χυθεί άπλετο φως και σε αυτήν την υπόθεση, μόνο που όταν φωνάζεις χίλιες φορές "λύκος" χωρίς αυτός να υφίσταται, ακόμα κι αν εμφανιστεί κάποια στιγμή κανείς δεν θα σε πιστέψει. Κι αν με θεωρείτε αναξιόπιστο, ρωτήστε τον Αίσωπο...

Πώς θα είναι η Ελλάδα σε ένα χρόνο; Αν ήξερα την απάντηση, θα την είχα παίξει στο στοίχημα και θα θεωρούσα τον εαυτό μου από τώρα εκατομμυριούχο. Μπορώ να εκτιμήσω, ωστόσο, πως εισερχόμαστε σε μια φάση τελικής σύγκρουσης, και με τον πρώτο πληθυντικό δεν εννοώ μόνο τη χώρα μας. Η έκβαση της Συνόδου των χωρών τού Νότου- η πρώτη ύστερα από πολλά χρόνια- θα κρίνει πολλά. Πιεσμένοι κι από τη δυσαρέσκεια του δικού τους εκλογικού ακροατηρίου, Φρ. Ολάντ και Μ. Ρέντσι, οι οποίοι εκπροσωπούν τις δύο μεγαλύτερες νοτιοευρωπαϊκές χώρες, οφείλουν να πάρουν τη σκυτάλη από τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος άνοιξε το δρόμο, και να βροντοφωνάξουν ένα ηχηρότατο "όχι" στο νέο γύρο λιτότητας που ετοιμάζει το Βερολίνο μετά από το Brexit...

Κι αυτήν τη φορά τα λόγια από μόνα τους δεν θα είναι αρκετά. Έχουν χρέος και στη Σύνοδο Κορυφής της Μπρατισλάβα λίγες ημέρες αργότερα να μετουσιώσουν σε πράξεις αυτό που είναι απαίτηση των λαών τής Ευρώπης. Αν, κι αυτό είναι ένα μεγάλο "αν", όλα αυτά συμβούν, τότε θα παραστούμε μάρτυρες σε ένα θέαμα που δεν θα τιμά την ελληνική αντιπολίτευση: από τη μία πλευρά θα βρίσκονται ο Έλληνας πρωθυπουργός με τους ομολόγους του, του Νότου να μιλούν για κοινωνική δικαιοσύνη κι από την άλλη η φράου Μέρκελ, ο χερ Σόιμπλε, η μαντάμ Λαγκάρντ μαζί με τον Κυριάκο, την Φώφη και τον Σταύρο να ορκίζονται πίστη στο νεοφιλελευθερισμό. Κοινώς, οι τελευταίοι θα έχουν συλληφθεί με τα παντελόνια κατεβασμένα...

Ακροδεξιοί φιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες νεοφιλελεύθεροι...

Ο καθένας απολαμβάνει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού του. Οι σκοπιανοί, για παράδειγμα, αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην αγωνιώδη τους προσπάθεια να δημιουργήσουν μια εθνική ταυτότητα. Στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό, από την άλλη, καταβάλλεται μόχθος από ορισμένους ώστε να μας πείσουν πως δεν είναι ακροδεξιοί εθνικιστές, πόσω μάλλον νεοναζί, αλλά απλώς φιλελεύθεροι ή πατριώτες. Κι αυτό μολονότι η δημόσια ρητορική τους αποκαλύπτει αυτό που οι ίδιοι πιστεύουν ότι έχουν κρύψει κάτω από το χώμα. Ο Μ. Βορίδης, για παράδειγμα, μπορεί όντως να ομνύει σήμερα στα αγαθά τού καπιταλισμού. Με κάθε ευκαιρία, ωστόσο, βγαίνει από μέσα του ο φασίστας με το τσεκούρι που γνωρίσαμε σε άλλες δεκαετίες. Οφείλω, πάντως, να ομολογήσω πως ο εμφυλιοπολεμικός λόγος του έχει εκσυγχρονιστεί: τώρα πλέον δεν καλεί τους δεξιούς σε αγώνα κατά των κομμουνιστών αλλά σε βάρος των μετακομμουνιστών, όπως αποκαλεί τους συριζαίους. Ποιος είπε πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν;...

Κι έχουμε βεβαίως το νέο κόμμα που ετοιμάζουν φιντάνια τής ακροδεξιάς όπως ο Γ. Καρατζαφίρερ, ο Τ. Μπαλτάκος κι ο Π. Ψωμιάδης, το οποίο υποτίθεται πως θέλει να καλύψει το χώρο ανάμεσα στη ΝΔ και στη Χρυσή Αυγή. Μόνο που αν εξαιρέσεις το φιλοχιτλερισμό των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, ο οποίος είναι ομολογουμένως πιο έντονος, ο υπό εκκόλαψη σχηματισμός χρησιμοποιεί πάνω κάτω τα ίδια επιχειρήματα με την εγκληματική οργάνωση Μιχαλολιάκου, απλώς σε καλύτερη επικοινωνιακή συσκευασία. Τοποθετήσεις όπως αυτές σε βάρος των προσφύγων και των μεταναστών ή του συμφώνου συμβίωσης θα μπορούσαν να είχαν πολύ εύκολα την προσυπογραφή των μελών τής Κ.Ο. της Χρυσής Αυγής. Στη δεξιά, επομένως, δεν λείπει ένα ακόμα ακροδεξιό κόμμα-στη ΝΔ, άλλωστε, τους ακροδεξιούς τους κάνουν αντιπροέδρους και τομεάρχες-, αλλά ένα φιλελεύθερο κόμμα απαλλαγμένο από το νεοφιλελευθερισμό Κούλη, το λαϊκισμό των ΑΝΕΛ ή την άμεση εξάρτηση από τη διαπλοκή, όπως συμβαίνει με το Ποτάμι...

 Από την άλλη, η σοσιαλδημοκρατία διακατέχεται από ένα υπαρξιακό ζήτημα το οποίο της το έχει γεννήσει η διάλυση της μεσαίας τάξης στην οποία είχε στηρίξει παλαιότερα την πολιτική της ηγεμονία. Γι' αυτό κι ενώ καταβάλλονται συγκολλητικές προσπάθειες εδώ και χρόνια δεν έχουν κατορθώσει οι συμμετέχοντες σε αυτές να καταλήξουν σε ένα κοινό πλαίσιο. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο από τη σύγκρουση προσωπικών φιλοδοξιών ή από το ότι οι περισσότεροι είναι στιγματισμένοι από το ότι κυβέρνησαν τη χώρα 30 χρόνια και την οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ο σχετικός διάλογος δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς την ηγεμονεύουσα αριστερή δύναμη, δηλαδή το ΣΥΡΙΖΑ. Κι ενιαίο κόμμα να φτιάξουν Φώφη και Σταύρος δεν θα πετύχουν κάτι περισσότερο από το να ενώσουν τις μιζέριες τους αν δεν απευθυνθούν και στην Κουμουνδούρου...

Καλώς ή κακώς ο λαός έχει στρέψει την εμπιστοσύνη του σε έναν πιο αριστερό πόλο. Αντί, λοιπόν, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι να παριστάνουν πως δεν βλέπουν τον ελέφαντα στην αίθουσα θα ήταν προτιμότερο να αποκηρύξουν το νεοφιλελευθερισμό και να ενώσουν δυνάμεις μαζί του προκειμένου να βγούμε μια ώρα αρχύτερα από τα μνημόνια. Με λίγα λόγια, αν η σοσιαλδημοκρατία σε όλη την Ευρώπη θέλει να επιβιώσει, οφείλει να αντιστρέψει ρότα κι από τον ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό να προτιμήσει να επιστρέψει στις αριστερές της πολιτικές ρίζες. Σε διαφορετική περίπτωση θα έχει συμβιβαστεί με τον αφανισμό της από τον πολιτικό χάρτη...

Υ.Γ.: Οι δανειστές ζητούν, ανάμεσα σε άλλα, αύξηση της άμεσης κι έμμεσης φορολογίας σε μια ήδη υπερφορολογημένη κοινωνία. Είναι, αλήθεια, φιλελεύθεροι ή απλώς εκδικητικοί και δολεροί, με αποκλειστικό στόχο την πλήρη υφαρπαγή τής περιουσίας τού ελληνικού κράτους;...

   

Εδώ ο Τσε "συνάντησε" τον Ομπάμα, γιατί ο Αλέξης να μην ενώσει δυνάμεις με Ολάντ-Ρέντσι;...

Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα για κάποιους λειτουργεί σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία: την έχουν προαναγγείλει ακόμα και πριν από τις εκλογές τού 2012, στηριζόμενοι στο επιχείρημα πως είναι το νέο ΠΑΣΟΚ, από τη στιγμή μάλιστα που έχει εντάξει πολλούς ανέστιους του πάλαι ποτέ Κινήματος. Το 2015 δύσκολα θα έδινε επιχειρήματα υπέρ αυτής της άποψης, με δεδομένο ότι η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς πάλεψε με θεούς και δαίμονες ακριβώς για να εφαρμόσει πλήρως το αριστερό της πρόγραμμα. Το 2016, ωστόσο, είναι μια άλλη ιστορία αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, πληρώνοντας και το βαρύ τίμημα της διάσπασης, εξωθήθηκε στην υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου, το οποίο βεβαίως είναι χειρότερο από σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, είναι νεοφιλελεύθερο. Με βάση, επομένως, τον τρόπο αντίληψης εκείνων που ομνύουν στην ιδεολογική καθαρότητα, ανεξαρτήτως αν οι συνθήκες δεν έχουν αποδειχθεί ευνοϊκές και οι οποίοι έχουν προφητεύσει την πασοκοποίηση της Κουμουνδούρου εδώ και καιρό, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καν σοσιαλδημοκρατικό κόμμα αλλά νεοφιλελεύθερο...

Αν κάποιοι, πάντως, έχουν σοβαρότερο πρόβλημα αυτοπροσδιορισμού αυτοί βρίσκονται στο ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Η εκλογή τής Φ. Γεννηματά υποτίθεται πως θα έστρεφε το καράβι από το νεοφιλελευθερισμό, όπου το είχε φέρει ο Β. Βενιζέλος, προς τη σοσιαλδημοκρατία, έστω κι αν αυτοί οι δύο χώροι δεν είναι και πολύ εύκολο να διαχωριστούν στις ημέρες μας. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, η πρόεδρος Φώφη θωπεύει τον αρχηγό Κούλη και σπεύδει να αποκλείσει το ΣΥΡΙΖΑ από τη συζήτηση για τη σύμπτυξη δυνάμεων των ευρύτερων αριστερών-κεντροαριστερών δυνάμεων. Στην προσπάθειά της να περιχαρακώσει, σαν άλλο ΚΚΕ, το 5% του άλλοτε κραταιού κόμματός της δαιμονοποιεί την κυβέρνηση την ίδια ώρα που, όπως αποδείχθηκε και με την υπόθεση Μουζάλα, παρουσιάζεται απελπιστικά διαθέσιμη για συμμετοχή σε αυτή...

Κι από την άλλη έχουμε το Ποτάμι, του οποίου ο πρόεδρος είναι κεντροαριστερός κι ανήκει στην ευρωομάδα των Σοσιαλιστών αλλά ένα σημαντικό μέρος του στελεχιακού δυναμικού και των ψηφοφόρων του είναι νεοφιλελεύθερο. Με αυτά τα υλικά, επομένως, δεν μπορεί να αναγεννηθεί καμιά κεντροαριστερά, ακόμα κι αν πιστέψω ότι αυτό είναι που επιζητεί ο λαός, που δεν το επιζητεί. Με μόλις 15% των μισθωτών να έχουν μηνιαίες απολαβές πάνω από 1000 ευρώ ποια μεσαία τάξη υπάρχει για να στηρίζει μεσοβέζικες λύσεις, όπως τις προηγούμενες δεκαετίες; Καμία...

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε κατηγορηθεί το 2015, κι όπως αποδείχθηκε δικαίως, γιατί δεν είχε φροντίσει να δημιουργήσει στην Ευρώπη ευρύτερες του δικού του χώρου συμμαχίες κατά τής λιτότητας. Όταν το κάνει τώρα, αποδεχόμενος εμμέσως το σφάλμα του, κατηγορείται πως μεταλλάχθηκε από Αριστερό σε σοσιαλδημοκράτη. Σε έναν ιδεατό κόσμο μια συμμαχία με το διάβολο προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο για τους μικρομεσαίους θα ήταν βάσιμο να κατηγορηθεί ως προδοτική. Λυπάμαι, όμως, αν σας ξυπνώ από το όνειρο αλλά αυτή η Ευρώπη δεν πρόκειται να αλλάξει αν η ελληνική Αριστερά, έστω κι αν είναι κυβερνώσα, απομονωθεί στο ιδεολογικό της θερμοκήπιο και δεν ενδιαφερθεί να ενωθεί με σχηματισμούς που ναι μεν δεν την εκφράζουν απολύτως αλλά οι οποίοι μπορούν να τη βοηθήσουν να διαδραματίσει κεντρικότερο ρόλο στα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων...

Αν ο πρωθυπουργός διέθετε στο δημόσιο ταμείο δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων ευρώ για να ασκεί τη δική του πολιτική και μόνο, όπως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, δεν θα είχε ανάγκη κανέναν Ολάντ ή Ρεντσι κι έτσι θα ήταν όλοι ευχαριστημένοι, ακόμα και η Ζωή, ο Γιάνης κι ο Παναγιώτης. Από τη στιγμή, ωστόσο, που η χώρα για να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της χρειάζεται ακόμα την υποστήριξη των ξένων, οι οποίοι βεβαίως δεν την προσφέρουν αφιλοκερδώς, τότε σαφώς και είναι απαραίτητο να είναι μαζί μας κι όχι απέναντι ο πρόεδρος της Γαλλίας ή ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, οι οποίοι στο κάτω κάτω της γραφής δεν είναι κι ο διάβολος αυτοπροσώπως. Έτσι κι αλλιώς ο Αλέξης Τσίπρας δεν δίστασε να επικρίνει το τελευταίο εργασιακό νομοσχέδιο Ολάντ, που δείχνει να λοξοκοιτά προς Σόιμπλε μεριά. Σε έναν κόσμο, όμως, που ο πρόεδρος των ΗΠΑ επισκέπτεται την Κούβα είναι παράλογο να στεγανοποιούμε πολιτικές πρωτοβουλίες στο όνομα μιας αδιέξοδης δήθεν ιδεολογικής συνέπειας...    

 

"Οι θεατές αγαπούν τις παραστάσεις που δεν τους σνομπάρουν"...

Η ισορροπία ανάμεσα στο λαϊκισμό και στον ελιτισμό είναι πολύ λεπτή και ιδίως στην Ελλάδα δύσκολα επιτυγχάνεται. Από τη μία υπάρχουν εκείνοι που λένε στο λαό ό,τι θέλει να ακούσει, ανεξαρτήτως αν είναι υλοποιήσιμο ή αν η εξυπηρέτηση μιας ομάδας συμφερόντων θίγει το κοινωνικό σύνολο. Από την άλλη πλευρά του ποταμιού βρίσκονται εκείνοι που θεωρούν πως ξέρουν καλύτερα από το πόπολο ποιό είναι το καλό του κι όταν αυτή τους η αντίληψη δεν βρίσκει ανταπόκριση στην κάλπη τότε δεν ευθύνονται οι ίδιοι αλλά αυτοί που δεν τους κατάλαβαν. Ο ηθοποιός Στέλιος Μάινας χρησιμοποίησε για το θέατρο μια φράση που βρίσκει απήχηση και στην πολιτική: "οι θεατές αγαπούν τις παραστάσεις που δεν τους σνομπάρουν"...

Αν οι πολιτικοί δεν δύνανται να συλλαμβάνουν τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών, παρά μόνο να προβαίνουν σε ασκήσεις επί χάρτου γύρω από αυτιστικές ιδέες που αφορούν αποκλειστικώς μια δράκα ανθρώπων, τότε είναι προτιμότερο να ασχοληθούν με κάτι άλλο και, πάντως, όχι με τα κοινά. Είναι πολύ εύκολο να είσαι απλοϊκός ή περίπλοκος. Αντιθέτως, είναι πολύ δύσκολο να είσαι απλός ώστε και να δίνεις πρακτικές λύσεις στα προβλήματα αλλά και να γίνεσαι κατανοητός από αυτούς στους οποίους απευθύνεσαι...

Στην ελληνική πολιτική ζωή υπάρχει ένα κόμμα που συνοψίζει όλη την παραπάνω πρακτική, το Ποτάμι. Δεν θα σταθώ στην κριτική που δέχεται πως εξυπηρετεί συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, η οποία μόνο άδικη δεν είναι. Αν διαβάσετε, ωστόσο, δημόσιες και μη τοποθετήσεις βουλευτών και στελεχών του θα διαπιστώσετε, επίσης, ότι η "αυτοκριτική" τους περιορίζεται ουσιαστικώς στο ότι πρέπει να αλλάξουμε λαό, να βρούμε δηλαδή στη θέση του κάποιον που να κατανοεί τα υψηλά νοήματα ενός Στ. Θεοδωράκη, μιας Αντ. Λυμπεράκη, ενός Π. Τατσόπουλου ή ενός Γρ. Ψαριανού...

Δεν θέλω να στενοχωρήσω ακόμα περισσότερο τους προαναφερθέντες, αλλά αν ο ελληνικός λαός γίνει κάποιος άλλος, αν αποκτήσει για παράδειγμα ταξική συνείδηση κι αρχίσει να ψηφίζει με βάση το συλλογικό κι όχι το ατομικό συμφέρον, τότε θα γίνει ακόμα δυσκολότερο για ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα όπως το Ποτάμι, η ιδεολογική αναφορά τού οποίου περιορίζεται στην προστασία των ελίτ, να αδράξει ψήφους. Αυτόν τον οποίο στην ουσία επιθυμούν στη Σεβαστουπόλεως είναι τον "παλιό, καλό" λαό που παρακολουθούσε τα δελτία τού MEGA σαν να ήταν οι δέκα εντολές τού Μωυσή. Μόνο που αυτές οι εποχές έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί...

Είμαι ένας άνθρωπος με μέση μόρφωση και μέση ευφυΐα. Ενδεχομένως αυτό να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στο να αντιλαμβάνομαι άμεσα και στην ολότητά τους τις βαθιές ιδέες που κρύβονται πίσω από αργόσυρτες, κουλτουριάρικες ταινίες στις οποίες δεν συμβαίνει τίποτα, από βιβλία που χρειάζεσαι λεξικό για να καταλαβαίνεις τις φράσεις τους, από στίχους συναποτελούμενους από λέξεις άσχετες η μία με την άλλη ή από πολιτικούς που χρησιμοποιούν ένα δήθεν εναλλακτικό λόγο για να κρύβουν πως δεν έχουν κάτι καινούριο να κομίσουν στο δημόσιο βίο...

Υπάρχει, ωστόσο, μια βασική προϋπόθεση για να αλλάξει αυτός ο κόσμος κι αυτός δεν είναι άλλος από το να μιλήσεις στη γλώσσα του, να κατεβείς ο ίδιος στο επίπεδό του ώστε στη συνέχεια να τον κουβαλήσεις στον ώμο σου και να ανεβείτε μαζί προς τα πάνω. Το να δείχνεις με το δάχτυλο αυτόν που είναι πεσμένος στο πηγάδι και να του λες πως δεν θα γίνει ποτέ τόσο καταπληκτικός όσο εσύ δεν υπηρετεί κάτι παραπάνω από την αυταρέσκεια, το ναρκισσισμό κι έναν υπολανθάνοντα κομπλεξισμό. Οσο, επομένως, η πολιτική στην Ελλάδα παραμένει ως επί το πλείστον ένας διαγκωνισμός ανάμεσα σε λαϊκιστές κι ελιτιστές μην περιμένετε να δούμε άσπρη ημέρα...  

 

Το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη μεταφέρει σήμερα MEGA, ANT1, ALPHA, ΣΚΑΙ, STAR...

Στις βουλευτικές εκλογές τού 1958 η ΕΔΑ αναδεικνύεται αξιωματική αντιπολίτευση παρόλο το πογκρόμ σε βάρος των Αριστερών, με αποκορύφωμα την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη μερικά χρόνια πριν. Τρομοκρατημένοι τότε ο...εθνάρχης Καραμανλής, το παλάτι και οι αμερικανοί έκατσαν κάτω κι οργάνωσαν έναν παρακρατικό μηχανισμό που όμοιός του δεν υπήρξε ούτε σε αμιγώς δικτατορικά καθεστώτα. Μερικά από τα πιο "λαμπρά επιτεύγματά" αυτών των αντικομμουνιστικών οργανώσεων ήταν οι εκλογές βίας και νοθείας τού 1961, οι δολοφονίες τού Γρηγόρη Λαμπράκη και του Σωτήρη Πέτρουλα και, βεβαίως, το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Μερικές δεκαετίες αργότερα και ύστερα από την εκλογική επικράτηση της Αριστεράς στις εκλογές τής 25ης Ιανουαρίου οι μιντιάρχες τής διαπλοκής δημιούργησαν ένα συντονιστικό προκειμένου να προβοκάρουν την κυβέρνηση με κάθε τρόπο και να αποτρέψουν το κυνήγι σε βάρος τους με τις τηλεοπτικές άδειες, την έρευνα για τις κρατικές διαφημίσεις, τη φοροαποφυγή τους και τόσα άλλα. Το τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη, που χρησιμοποιήθηκε για τη δολοφονία Λαμπράκη, έγινε σήμερα MEGA, ANT1, ALPHA, ΣΚΑΙ, STAR...

Οι καναλάρχες, οι οποίοι μας κουνούν το δάχτυλο γιατί ζήσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας, χρωστούν εκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες από δάνεια που αν αφορούσαν οποιουδήποτε άλλου είδους προβληματικές επιχειρήσεις δεν θα δίνονταν ποτέ. Κι όχι μόνο αυτό αλλά αναχρηματοδοτούνται κι από πάνω. Ιστοσελίδες, εξάλλου, όπως το iefimerida και το newpost τρολάρουν την πραγματικότητα μήπως και δεν ερευνήσει ποτέ η δικαιοσύνη πώς, για παράδειγμα, οι ιδιοκτήτες τους τσέπωναν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ "μαύρα" από το ΚΕΕΛΠΝΟ ή ο ενας εξ αυτών λάμβανε παχυλούς μισθούς από το "κακό" κατά τα άλλα Δημόσιο μολονότι είναι απόφοιτος δημοτικού. Κι όσο για τον Θ. Αναστασιάδη, ακόμα δεν έχει εξηγήσει στον ελληνικό λαό πώς δικαιολογούνται τα 5.000.000 ευρώ του εκβιασμού για τον Χρ. Ζαχόπουλο...

Είναι τυχαίο πως όλοι αυτοί σου ζητούν να ψηφίσεις "ναι" την Κυριακή δείχνοντάς σου εικόνες από ουρές στα ΑΤΜ στις οποίες ο κόσμος φορά μπουφάν και κασκόλ γιατί είναι αρχείου, ταλαιπωρημένο γέροντα από παλαιότερο σεισμό στην Τουρκία που στον παρουσιάζουν "αγανακτισμένο συνταξιούχο", φωτογραφίες από τη συγκέντρωση του ΟΧΙ ως φωτογραφίες από την αντίστοιχη για το "ναι", "βασανισμένους επιχειρηματίες" οι οποίοι αποδεικνύονται στελέχη τής Ν.Δ., δήθεν δέσμευση από το ΔΝΤ των εσόδων των tour operators, δήλωση του γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης ως απόφαση του οργανισμού και τόσα άλλα; Τί κοινό έχεις εσύ μέσε ανθρωπάκο με τους βαρδινογιάννηδες, τους μαρινάκηδες, τους ψυχάρηδες, τους αλαφούζους, τους λάτσηδες και τους υπόλοιπους ολιγάρχες που εκβιάζουν την ψήφο σου; Πού ταυτίζονται τα ταξικά σου συμφέροντα με τα δικά τους; Σου εξήγησαν πως θέλουν ένα τρίτο μνημόνιο για να μην πληρώσουν έκτακτη εισφορά για τα υπερκέρδη τους αλλά για να μειωθεί η σύνταξη των 300 ευρώ; Σε ενημέρωσαν πως με την πρόταση των δανειστών θα είσαι φυλακισμένος μια ζωή από το χρέος, εσύ και τα παιδιά σου; Σε πληροφόρησαν για το ότι θέλουν να γίνουν μεγαλοβιομήχανοι ενέργειας υφαρπάζοντας την περιουσία τής ΔΕΗ; Και τόσα τόσα άλλα...

Θα μου πείτε, "ψηφίζω ναι γιατί δεν θέλω να συμπαραταχθώ με τη Χρυσή Αυγή". Η διαφορά, ωστόσο, του "όχι" που λένε οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα από το ΟΧΙ του υπόλοιπου λαού είναι πως οι πρώτοι το εκστομίζουν από μίσος για οτιδήποτε δεν είναι ελληνικό, ενώ οι δεύτεροι από πραγματική αγάπη για την Ευρώπη των λαών. Αν η κυβέρνηση της Αριστεράς συμπορευόταν με τους χρυσαυγίτες δεν θα ψήφιζε, για παράδειγμα, προωθημένα νομοσχέδια για το μεταναστευτικό ή την ιθαγένεια αλλά θα ακολουθούσε την ακροδεξιά τους ατζέντα, όπως έκανε ο Αντ. Σαχλαμαράς ως πρωθυπουργός χρησιμοποιώντας ως σύνδεσμο τον Τ. Μπαλτάκο. Κι αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε κρυφή ατζέντα για τη δραχμή δεν θα υπέβαλλε προτάσεις κι αντιπροτάσεις που απέχουν από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης...

Ακόμα, εξάλλου, κι αν κυβερνούσαν οι σαμαροβενιζέλοι κι άκουγα την καγκελάριο της Γερμανίας, τον αντικαγκελάριο, τον Β. Σόιμπλε και τον Γ. Ντάισελμπλουμ να ζητούν ανατροπή τής δημοκρατικώς εκλεγμένης κυβέρνησης της πατρίδας μου, όπως συνέβη χθες, το λιγότερο θα εκνευριζόμουν και θα αναρωτιόμουν, επίσης, πού ενώνονται τα δικά τους συμφέροντα με τα δικά μου όταν εκείνοι θέλουν τη χώρα μου αποικία χρέους για πάντα ώστε να υφαρπάξουν ό,τι είναι ή θα γίνει διαθέσιμο. Για όλα αυτά και πολλά άλλα και μόνο η σκέψη πως τη Δευτέρα θα σχηματιστεί υπηρεσιακή κυβέρνηση με υπουργούς τους σαμαροβενιζέλους και τον Στ. Θεοδωράκη (στον οποίο κάποια στιγμή θα πει και η Ανγκ. Μέρκελ "Σταύρο, αγόρι μου, σταμάτα να λες ναι σε ό,τι λέω, κάνω κι εγώ λάθη, άσε που θα μας πάρουν χαμπάρι"), στην αδιανόητη περίπτωση που επικρατήσει το "ναι" με αηδιάζει. Εσάς;...

 

Ποτάμι, το Google Translate της ελίτ και του Βερολίνου...

Δεν τρέφω καμιά ιδιαίτερη εκτίμηση στον βουλευτή τού ΣΥΡΙΖΑ, Β. Διαμαντόπουλο. Ο χαρακτηρισμός του, όμως, "ακραίο κέντρο" για το Ποτάμι κι όχι μόνο είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους που έχουν ακουστεί το τελευταίο χρονικό διάστημα αφού αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα. Η περίπτωση του Γρ. Ψαριανού, ο πολιτικός λόγος τού οποίου είναι ένα μείγμα υποτέλειας, τηλεοπτικού trash και χυδαιότητας, δεν είναι μεμονωμένη. Γι' αυτό κι έσπευσε να τον καλύψει το κόμμα του στη νέα αήθη επίθεσή του σε πολιτικό του αντίπαλο, αυτήν τη φορά εναντίον τής Θεανώς Φωτίου. Το εύρος, εξάλλου, του κουτσαβακισμού τού εν λόγω "κυρίου", ο οποίος όταν δεν μιλά με εμέσματα μυρίζει παλτό βουλευτίνων, αποκαλύπτεται και με το να παραφέρεται μόνο όταν έχει απέναντί του εύκολους στόχους. Θα τολμούσε, αλήθεια, να αποκαλέσει νεομνημονιακό σούργελο τον Γιάνη Βαρουφάκη αν καθόταν δίπλα του;...

Αυτό είναι, όμως, εν τέλει το Ποτάμι: ένα χιπστεροφασιστικό πολιτικό μόρφωμα το οποίο ιδρύθηκε και χρηματοδοτείται από τους εθνικούς μας νταβατζήδες προκειμένου να αποτελέσει ανάχωμα στην επέλαση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τζάμπα όμως πάνε, μέχρι τώρα τουλάχιστον, τα λεφτά τού Γ. Μπόμπολα αφού παρόλο το χρήμα που έχει ρίξει και τη μιντιακή υποστήριξη που απολαμβάνει το κόμμα τού οποίου φέρεται να ηγείται ο Στ. Θεοδωράκης (ποιός να το πίστευε πριν μερικά χρόνια ότι ένας τόσο αυτάρεσκα αμόρφωτος θα ήταν επικεφαλής κοινοβουλευτικού σχηματισμού) το μόνο που έχει κατορθώσει είναι να λειτουργεί ως Google Translate των θέσεων τής ελίτ και του Βερολίνου...

Δυσκολεύομαι ακόμα να κατανοήσω γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι άκρο και το ΠΑΣΟΚ ή το Ποτάμι κέντρο. Οι νεοφιλελεύθερες μνημονιακές οικονομικές πολιτικές, τις οποίες και τώρα ζητούν από την κυβέρνηση οι δανειστές να υπογράψει και τις οποίες τα δύο τελευταία κόμματα ασπάζονται έστω κι ως λύση ανάγκης, είναι μετριοπαθείς προτάσεις; Οι θέσεις τού Ποταμιού για τη μετανάστευση, οι οποίες είναι στην ουσία αμπαλαρισμένες χρυσαυγίτικες, μπορούν να γίνουν αποδεκτές από τον πραγματικά φιλελεύθερο κόσμο; Η εθελοδουλία, ο ραγιαδισμός, το "να σε όλα" είναι κεντρώες επιλογές ή εξτρεμιστικές;...

Μην απορείτε, επομένως, για το ότι ζούμε μια περίοδο πολιτικής ηγεμονίας τής ριζοσπαστικής Αριστεράς απέναντι σε όλους τους ακραίους, είτε πρόκειται για νεοναζί είτε για σταλινικούς είτε για αριστεριστές κι αναρχικούς τής πλάκας είτε για κεντροαριστεροδεξιούς της φάπας. Ακόμα κι εκείνοι που διαφωνούν, για παράδειγμα, με τον τρόπο που διαπραγματεύονται ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης κατανοούν ότι υπάρχει ένας ιδεολογικός ιστός που συνδέει τα λόγια με τις πράξεις τους. Κάποιοι τις θεωρούν ιδεοληψίες, αλλά και πάλι είναι κάτι πολύ περισσότερο από τον ιδεολογικό αχταρμά των ποταμίσιων πασόκων, οι οποίοι αναζητούν στίγμα μέσα από την εξυπηρέτηση των διαχρονικών τους μαστροπών και γι' αυτό δεν το βρίσκουν...

Με αυτά και με άλλα αναρωτιέμαι πόσο χρήσιμη είναι για τον τόπο η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεροδεξιάς. Από τη μια είναι σαφώς προτιμότερο Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ να ζητήσουν συγγνώμη για το μνημονιακό τους παρελθόν και παρόν και να στραφούν περισσότερο προς την Αριστερά, έστω και για καιροσκοπικούς λόγους. Σε μια τέτοια περίπτωση σαφώς και θα προτιμούσα ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαζόταν μαζί τους παρά με τους ψεκασμένους ΑΝΕΛΛ. Από την άλλη, ωστόσο, η σοσιαλδημοκρατία, ακόμα κι όταν είναι γνήσια, έχει τα όριά της, τα οποία έχει θέσει η ίδια στον εαυτό της. Ενδεχομένως αυτά να είναι αρκετά σε πιο ομαλές περιόδους. Βρισκόμαστε, όμως, σε μια εποχή που η ρήξη με το κατεστημένο είναι προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για να μπορέσουν ο λαός και η πατρίδα να ορθοποδήσουν...

Ο σοσιαλδημοκράτης, για παράδειγμα, μπορεί να είναι ευχαριστημένος και μόνο που είναι δυνατό πλέον τα παιδιά μεταναστών που έχουν μεγαλώσει στην Ελλάδα και δεν μιλούν άλλη γλώσσα να λαμβάνουν την ελληνική ιθαγένεια. Ο ριζοσπάστης Αριστερός, ωστόσο, βλέπει πως αυτό δεν φτάνει για να επιτευχθεί η ενσωμάτωση στην ελληνική κοινωνία τού πληθυσμού που έχει έρθει από άλλες γωνιές τού πλανήτη. Γι' αυτό και θα είναι τραγωδία για τον τόπο αν αυτοί που ανδρώθηκαν πολιτικώς με τις ιδέες τής ριζοσπαστικής, μαρξιστικής-λενινιστικής και ουχί σταλινικής Αριστεράς να λοξοδρομήσουν προς πιο συντηρητικές ατραπούς. Τώρα δεν έχουν μόνο το καρπούζι αλλά και το μαχαίρι για να κάνουν βαθιές τομές. Η Ιστορία δεν θα τους συγχωρήσει αν επιλέξουν ως τακτική την ακινησία...




   

Ποταμίσιοι, αυτοί οι χρυσαυγίτες με κοστούμια, όπως ο Πανούσης...

Αν μου ζητούσατε να σας δώσω έναν ορισμό των περισσότερων στελεχών τού Ποταμιού, συμπεριλαμβανομένου βεβαίως του Στ. Θεοδωράκη, θα σας έλεγα, όσο υπερβολικό κι αν διαβάζεται, πως αποτελούν μια πιο εκλεπτυσμένη, πιο χίπστερ και ιντελεκτουέλ εκδοχή των χρυσαυγιτών, κάτι σαν φασίστες δηλαδή με κοστούμια. Ναι, είναι αλήθεια ότι δεν θα τους δείτε με σιδερογροθιές, μαχαίρια και πιστόλια να απειλούν, να δέρνουν και να σκοτώνουν όσους δεν ανήκουν στην αρία φυλή τους. Οι ποταμίσιοι είναι σικάτοι, δεν τα μπορούν τα αίματα. Ασε που λερώνονται έτσι τα ακριβά τους, εναλλακτικά ρούχα. Οι ποταμίσιοι, οι οποίοι αποτελούν εξέλιξη ενός άλλου ανθρώπινου είδους, του μνημαρίτη, εκδηλώνουν τη μισαλλοδοξία τους με λέξεις...

Δυστυχώς, μάλιστα, έχουν και κυβερνητική εκπροσώπηση, μολονότι ο αγράμματος πρόεδρός τους κλαίγεται όπου σταθεί κι όπου βρεθεί για να πάρει μερικά υπουργεία. Ο Γ. Πανούσης είναι ο "κατάσκοπος" που μπόρεσε να τρουπώσει στην κυβέρνηση της Αριστεράς και κάθε τρεις και λίγο να δίνει υπουργική υπόσταση στην τρέντι εκδοχή τής πολιτικής. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο οποίος στις δημόσιες εμφανίσεις του αυτοπαρουσιάζεται Αριστερός αλλά και πολέμιος της Αριστεράς τού τίποτα, ούτε λίγο ούτε πολύ είπε πως ο πατέρας-δολοφόνος τής μικρής Αννυς δεν είναι άνθρωπος. Δεν μας διευκρίνισε αν είναι ζώο ή κάποιος από τους Ελ του Γ. Λιακόπουλου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έκανε και το Νοστράδαμο, προβλέποντας τη δολοφονία του. Μήπως, τελικώς, είχε δίκιο ο Μπίσμαρκ όταν έλεγε "τρεις καθηγητές και η πατρίς εχάθη";...

Δεν έχω δει από κοντά τον παιδοκτόνο, αλλά από τις φωτογραφίες διαπίστωσα ότι διαθέτει δύο χέρια, άλλα τόσα πόδια κι οτιδήποτε άλλο θυμίζει homo sapiens. Πράγματι, τέλεσε ένα από τα φρικιαστικότερα, αν όχι το φρικιαστικότερο, εγκλήματα στα ελληνικά ποινικά χρονικά και του αξίζει να τιμωρηθεί βαριά για την πράξη του. Ολα αυτά, ωστόσο, δεν τον κάνουν να διαφέρει ειδολογικά από κανέναν από εμάς. Κι ας μην ξεχνούμε πως η βαρβαρότητα, η βία κι ο πρωτογονισμός που οι εκδηλώσεις τους αποκαλύπτουν, συναντιούνται στον οποιοδήποτε μέσο άνθρωπο, αν υπάρχει τέλος πάντων αυτός ο μέσος άνθρωπος. Φαντάζομαι, για παράδειγμα, πως αρκετοί από τους οπαδούς τού Παναθηναϊκού που έβριζαν τη μητέρα τού Βασίλη Σπανούλη, πετούσαν μπουκάλια και κροτίδες και μπούκαραν κάποια στιγμή στον αγωνιστικό χώρο τού ΟΑΚΑ ζητούν σήμερα την παραδειγματική εκτέλεση του παιδοκτόνου, αποκαλώντας τον τέρας και υπάνθρωπο. Θα με ρωτήσετε, είναι το ίδιο πράγμα η γηπεδική εκτόνωση με ό,τι έκανε ο φονιάς τής Άννυς; Λυπάμαι, αλλά αν μπούμε στη διαδικασία να ζυγίζουμε την καφρίλα για να αποδίδουμε χαρακτηριστικά κοινωνικής αποδοχής στην ελαφρύτερη, τότε έχουμε ήδη υποπέσει σε ένα κολοσσιαίο λάθος, αυτό του εξαγνισμού της, του ξεπλύματός της ώστε να την παραδίδουμε στο λούμπεν προλεταριάτο άμωμη και πεντακάθαρη...

Δεν αμφιβάλλω πως ο Γ. Πανούσης δεν λέει ψέματα όταν ισχυρίζεται πως είναι σύνηθες παιδοκτόνοι, όπως ο δολοφόνος τής Άννυς, να σκοτώνονται από συγκρατούμενούς τους. Δεν βρίσκω, βεβαίως, το λόγο για τον οποίο ανακτάται η τιμή ενός άλλου βαρυποινίτη, ο οποίος ενδεχομένως να έχει σκοτώσει περισσότερους ανθρώπους, μόνο και μόνο γιατί θα έχει "φάει" έναν παιδοκτόνο, αλλά ποιός είμαι εγώ που θα ορίσει πώς μπορεί ο καθένας να ξεγελά τις τύψεις του και να πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο θα κερδίσει τη βασιλεία των ουρανών; Ο Γ. Πανούσης, ωστόσο, είναι υπουργός Δημόσιας Τάξης και με αυτήν την ιδιότητα τον ακούει το πόπολο κι όχι με του καθηγητή εγκληματολογίας που έχει κληθεί να δώσει τα φώτα του στις τηλεοράσεις ή στους φοιτητές του σε αμφιθέατρα. Γι' αυτό κι οφείλει να είναι διπλώς προσεκτικός σε ό,τι λέει και κάνει. Φανταστείτε, για παράδειγμα, να δολοφονηθεί ο παιδοκτόνος επί υπουργίας του. Θα έχει ή δεν θα έχει ευθύνη κι ο Γ. Πανούσης για ένα τέτοιο συμβάν;...

Προφανώς και οι άλλοι βαρυποινίτες δεν περιμένουν τον υπουργό να τους δώσει το ΟΚ προκειμένου να ενεργήσουν, αλλά οι δηλώσεις του περί ανθρώπων και μη ανθρώπων και του τί συνηθίζεται στη φυλακή, όπως τα στεφάνια την Πρωτομαγιά, αποτελούν ένα καλό άλλοθι για οποιονδήποτε θέλει να φέρει σε πέρας το πρωτόγονο αίτημα για απονομή λαϊκής δικαιοσύνης. Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό, αλλά αρκετοί από αυτούς που ζητούν να πεθάνει στη μπουζού ο Σ. Ξηρός γιατί σκότωσε ανθρώπους, μολονότι έχει 98% αναπηρία, επιδοκιμάζουν αυτόν που θα φονεύσει τον παιδοκτόνο. Αναρωτιέμαι: μόνο όταν σκοτώνονται φαύλοι μεγαλοεπιχειρηματίες και πράκτορες δεν έχει κάποιος το δικαίωμα να αναλαμβάνει το ρόλο τού θεού (κι ορθώς δεν το έχει); Σε άλλες περιπτώσεις επιτρέπεται; Οχι τίποτα άλλο, αλλά για να γνωρίζουμε και την ακριβή έκταση της υποκρισίας μας, έστω της υποσυνείδητης... 

 

 

Σήμερα γερμανοτσολιάδες, χθες αμερικανοτσολιάδες, πάντοτε προδότες...

Είναι άδικο να χαρακτηρίζουμε γερμανοτσολιάδες τους σαμαροβενιζέλους και τον Στ. Θεοδωράκη. Κι αυτό γιατί οι συγκεκριμένοι πολιτικοί αρχηγοί θα υπηρετούσαν τον οποιοδήποτε εγχώριο ή ξένο δυνάστη προκειμένου να παραμένουν πολιτικώς ενεργοί. Αν, για παράδειγμα, ήταν στα πράγματα πριν 40 χρόνια θα ήταν αμερικανοτσολιάδες, πριν από 70 βρετανοτσολιάδες κι ούτω καθεξής. Δεν είναι το χρώμα τής σημαίας που τους ενδιαφέρει, αλλά το χρήμα που κρύβεται πίσω από αυτή κι αυτό ακολουθούν σαν λιμασμένα σκυλιά. Δεν ενδιαφέρονται, για παράδειγμα, να μην κατασχεθεί το Ινστιτούτο Γκέτε ή για το να μην στηθεί λαϊκό πανηγύρι στην πλατεία Συντάγματος την 25η Μαρτίου γιατί λατρεύουν τον πολιτισμό και σιχαίνονται το κιτς...

Αν λάτρευαν, άλλωστε, τον πολιτισμό θα απαιτούσαν κι εκείνοι από τη Γερμανία να αποπληρώσει το ιστορικό της χρέος απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες που εκτέλεσε ή οδήγησε στο λιμό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αν η έγνοια τους ήταν να μην χαθεί ένας πολιτιστικός φάρος, όπως ομολογουμένως είναι το Ινστιτούτο Γκέτε, θα καλούσαν το Βερολίνο να πληρώνει ενοίκιο στο νέο ιδιοκτήτη του, το ελληνικό Δημόσιο, ώστε να συνεχιστεί η λειτουργία του. Αν δεν τους αρέσουν τα κλαρίνα και τα τσάμικα, αλλά προτιμούν τις απαλές μελωδίες τής κλασικής μουσικής μπορούν ανά πάσα στιγμή να επισκέπτονται το Μέγαρο Μουσικής, το οποίο είναι το μόνο πολιτιστικό κέντρο που είδε τις επιχορηγήσεις/δάνεια προς αυτό να αυξάνονται αντί να να μειώνονται εν καιρώ κρίσης...

Πριν προλάβετε, εξάλλου, να αναρωτηθείτε αν θέλω να κλείσει το Μέγαρο και να πηγαίνουμε όλοι στον παίδαρο με τη φουστανέλα που θα χορεύει καλαματιανά στο κέντρο τής Αθήνας, να σας απαντήσω πως το πρόβλημα έγκειται στην υποκρισία αυτών που την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση, με τη συμπαράσταση του ελληνικού λαού, δίνει τη μάχη τής ζωής μας για τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία εκείνοι δίνουν μάχες χαρακωμάτων, χρησιμοποιώντας ως μοναδικά τους επιχειρήματα την επιλεκτική αγωνία τους για τον πολιτισμό των φιλάνθρωπων και...καλλιεργημένων νταβατζήδων τους. Κι αυτό γιατί για κάθε λαμπρακικό Μέγαρο που συντηρήθηκε, έκλεισαν εκατό ωδεία, για κάθε Γκέτε που κινδυνεύει να κατασχεθεί, κατασχέθηκαν εκατό θέατρα και κινηματογράφοι λόγω των πολιτικών των "πολιτισμένων" γερμανών σε βάρος των "βλάχων" ελλήνων. Δεν είδα, όμως, κανένα σαμαροβενιζελικό η θεοδωρακικό δάκρυ, ούτε καν κροκοδείλιο, να τρέχει (και) για την πολιτιστική υποβάθμιση της χώρας τα τελευταία πέντε χρόνια, παρά μόνο για τα οικοδομήματα των αφεντικών τους...

Η Γερμανία έφτασε στο σημείο να απαιτήσει την απόσυρση του νομοσχεδίου για την ανθρωπιστική κρίση την οποία η ίδια προκάλεσε στη χώρα κι αντί η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση να ταχθεί αμέσως στο πλευρό τής κυβέρνησης, όταν δεν κλαυθμηρίζει για το Γκέτε και την 25η Μαρτίου (λες και οι εθνικές γιορτές θα πρέπει να τιμούνται με κιγκλιδώματα όπως τα προηγούμενα χρόνια) βγάζει κινδυνολογικές ανακοινώσεις για το μέλλον τής χώρας, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά ότι δεν είναι με το μέρος τής πλειονότητας των ελλήνων αλλά με αυτό της ελίτ. Τί προτείνουν ουσιαστικώς Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι στην κυβέρνηση; Να υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο με τους ίδιους επαχθείς όρους με το προηγούμενο ώστε να έχουν κι αυτοί ένα λόγο πολιτικής ύπαρξης. Γιατί αυτό θα σημάνει μια άνευ όρων υπαναχώρηση της κυβέρνησης στους δανειστές της, οι οποίοι θολωμένοι από τη νεοφιλελεύθερη μανία τους δεν είναι σε θέση να ακούσουν το ξεκάθαρο μήνυμα Τσίπρα "θα σας πληρώσουμε κύριοι, ακόμα κι αν είστε τοκογλύφοι, ακόμα κι αν το περισσότερο δημόσιο χρέος είναι επαχθές, αλλά θα πρέπει να μας αφήσετε να εφαρμόσουμε τις πολιτικές για τις οποίες δεσμευτήκαμε στους έλληνες και είναι αυτές οι οποίες θα μας επιτρέψουν να συγκεντρώσουμε χρήματα για να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας"...

Αντώνη, Βαγγέλη και Σταύρε πάρτε το χαμπάρι: αν ο Αλέξης Τσίπρας καταρρεύσει, είτε γιατί θα κινηθούν εναντίον του εκδικητικώς οι ευρωπαίοι είτε γιατί θα υποκύψει σε ένα νέο μνημόνιο, δεν είστε εσείς εκείνοι οι οποίοι θα τον διαδεχθείτε αλλά αυτοί που αποφυλακίζονται σε λίγο καιρό από τον Κορυδαλλό. Κι αν δεν θέλετε ή δεν μπορείτε, γιατί σας έχουν στο χέρι, να συμπαραταχθείτε με την κυβέρνηση σε αυτόν το δύσκολο αγώνα, ακολουθήστε τουλάχιστον την καβαφική συμβουλή, αφού τόσο πολύ σας αρέσει ο πολιτισμός, και μην εξευτελίζεστε "μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες". Οσο αυτή η κυβέρνηση, άλλωστε, έχει στο πλευρό της το λαό οι Ιούδες μικρό κακό μπορούν να προξενήσουν...    

Αν ο Μπόμπολας είχε χάσει δικούς του στο Δίστομο, μπορεί ο Σταύρος να έβλεπε τα πράγματα αλλιώς...

Τσεκάρετε ποιές λέξεις χρησιμοποιεί ένας μέσος νεοφιλελεύθερος και θα διαπιστώσετε ότι η πιο συνηθισμένη στο λεξιλόγιό του είναι ο "λαϊκισμός". Με αυτήν τη λέξη οι νεοφιλελέδες αποκρούουν οποιαδήποτε συζήτηση για αναδιανεμητικά τού πλούτου μέτρα, για κοινωνική δικαιοσύνη, για τις τριγωνικές συναλλαγές των λάτσηδων, των βαρδινογιάννηδων και των λοιπών μεγαλοκαρχαριών ή για τρόπους ώστε να πληρώνουν οι πλούσιοι τους φόρους που αναλογούν στα εισοδήματά τους. Θεωρούν πως με αυτό το δήθεν ακαταμάχητο επιχείρημα μπορούν να κρύβουν τον ελιτισμό και το μίσος τους για το λαό, τον ίδιο λαό βεβαίως που αν είχε ταξική συνείδηση θα τους είχε προ καιρού περιθωριοποιήσει και δεν θα τους αντιμετώπιζε ως σοβαρούς εκφραστές δημόσιου λόγου, όπως θέλουν να αυτοπαρουσιάζονται, αλλά ως κρετίνους λακέδες ενός σάπιου κατεστημένου...

Με αφορμή την επανασύσταση της επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου οι ίδιες γκροτέσκες φιγούρες τής ψευτοδιανόησης εφηύραν ένα νέο όρο, τον εθνολαϊκισμό, προκειμένου να συνδέσουν τον εθνικισμό με ένα δίκαιο εθνικό αίτημα με πανανθρώπινες διαστάσεις. Και σε αυτήν τους την προσπάθεια έχουν βρει έναν κοινοβουλευτικό σύμμαχο στη μορφή τού Ποταμιού, του ηγέτη του Στ. Θεοδωράκη κι ορισμένων βουλευτών του που όταν δεν αυνανίζονται χρησιμοποιώντας τα iPhone τους εντός τής Βουλής καταφεύγουν σε σοφίσματα προκειμένου να μην γίνεται αντιληπτό αυτό που πραγματικά είναι: ένα συνονθύλευμα, δηλαδή, απολιτίκ κομπλεξικών που μισούν στην πραγματικότητα αυτό που είναι κι εκπροσωπούν οι ίδιοι και τους οποίους δεν ενώνει τίποτα άλλο παρά τα χρήματα του Γ. Μπόμπολα. Τους διακατέχει τέτοιος ζήλος, μάλιστα, να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του πάτρονά τους που κάθε δεύτερη κοινοβουλευτική τους ερώτηση αφορά τα κατασκευαστικά του έργα. Είναι κι αδέξιοι, πέρα από όλα τα άλλα...

Η Ελλάδα θρήνησε τα περισσότερα θύματα κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι κατακτητές έβαλαν χέρι στο εθνικό θησαυροφυλάκιο προκειμένου να ολοκληρώσουν το χιτλερικό εφιάλτη για επικράτηση του φασισμού σε όλα τα μήκη και πλάτη τής οικουμένης. Το ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις των προηγούμενων επτά δεκαετιών δεν διεκδίκησαν τα οφειλόμενα ή έκαναν ορισμένες παραχωρήσεις δεν τα καθιστά ούτε παραγεγραμμένα- τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, άλλωστε, παραγράφονται μόνο από τους ανιστόρητους- ούτε αδιανόητο να διεκδικηθούν σήμερα μεσούσης της κρίσης. Ισα ίσα που αν δεν μπει κι αυτό το θέμα τώρα στο τραπέζι ίσως να μην μπει ποτέ...

Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθάρισε, εξάλλου, για μια ακόμα φορά από το βήμα τής Βουλής πως κι ο γερμανικός λαός ήταν θύμα τού ναζισμού και πως το ιστορικό μας αίτημα δεν έχει στόχο τους γερμανούς αλλά την απονομή δικαιοσύνης. Στο κάτω κάτω αν θέλουμε να παίξουμε το παιχνίδι τής προτεσταντικής ηθικολογίας, το να είναι τεμπέλης, αν πιστέψουμε τη φιλολογία τής "Bild" για τους έλληνες, την οποία βεβαίως κανένας έλληνας νεοφιλελεύθερος δεν έχει χαρακτηρίσει λαϊκίστικη φυλλάδα, είναι σαφώς ελαφρύτερο ελάττωμα από το να είσαι ψυχρός φονιάς...

Κι όσο για εκείνους που κλαυθμηρίζουν για πιθανή κατάσχεση του Ινστιτούτου Γκέτε και για πόλεμο στο γερμανικό πολιτισμό, τους απαντώ πως είναι στο χέρι τής γερμανικής κυβέρνησης να τον προστατεύσει καταβάλοντας το ιστορικό της χρέος, ακόμα κι αν δεχθώ το ακραίο επιχείρημα πως η κυβέρνηση θα μετατρέψει σε μια τέτοια περίπτωση το Ινστιτούτο σε ψησταριά και δεν θα διατηρήσει τη φυσιογνωμία του. Αν η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε πιστεύουν πράγματι στο διαφωτισμό, πόσω μάλλον στο φιλελληνικό κίνημα του ρομαντισμού, φαντάζομαι πως δεν θα έχουν αντίρρηση στο να ζητήσουν μια έμπρακτη συγγνώμη από το λαό που οι πρόγονοί τους οδήγησαν στο λιμό και στα εκτελεστικά αποσπάσματα...

Οσο περνά ο καιρός και οι διάφορες μάσκες αχρηστεύονται γίνεται όλο και πιο διαυγές γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε να σχηματίσει κυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Ελληνες κι όχι με το Ποτάμι. Μπορεί το κόμμα τού Π. Καμμένου να είναι "ψεκασμένο", να έχει κάνει τις θεωρίες συνωμοσίας το ψωμοτύρι του, να διακατέχεται από εθνικιστικές αγκυλώσεις και να βλέπει τον Β. Πούτιν ως τον αρχάγγελο που θα σώσει τα ορθόδοξα αδέρφια του από την καταστροφή, αλλά διαθέτει δύο πολύ σημαντικά ατού: είναι σταθερώς αντιμνημονιακό και δεν είναι μαριονέτα των εθνικών μας νταβατζήδων, κάτι που πολύ δύσκολα μπορούν να αρνηθούν ότι δεν ισχύει για το Ποτάμι ακόμα και οι ψηφοφόροι του.

Κι αυτό που χρειάζεται πρωτίστως αυτήν τη στιγμή η χώρα είναι να απεμπλακούμε από τις υφεσιακές μνημονιακές πολιτικές, που έχουν οδηγήσει στη μεγαλύτερη οικονομική γενοκτονία στην Ευρώπη από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και να πολεμηθεί η διεφθαρμένη ελληνική ελίτ, η οποία συντηρεί τον πλούτο της εξανδραποδίζοντας την πλειονότητα του πληθυσμού. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει όλα αυτά ο Αλέξης Τσίπρας με τη συμπαράσταση του Π. Καμμένου. Γνωρίζω, όμως, ότι δεν λείπει η σχετική βούληση από κανέναν από τους δύο. Μην περιμένετε, ωστόσο, να ορκιστώ το ίδιο και για τον Στ. Θεοδωράκη. Ποιός ο λόγος να υποπέσω στο αδίκημα της ψευδορκίας;... 

 

   

Εβγαλε "βρόμα" η Ιστορία ότι όχι μόνο δεν ξοφλήσαμε, αλλά ότι την Κυριακή θα νικήσουμε...

Μπορώ να συζητήσω πολιτικά με έναν αριστεριστή, με έναν σοσιαλδημοκράτη, με έναν φιλελεύθερο, με έναν νεοφιλελεύθερο, με έναν συντηρητικό, ακόμα και με έναν φασίστα, φανερό ή κρυφό, αν και με τον τελευταίο η υπομονή μου θα εξαντληθεί γρήγορα. Πώς, όμως, να συζητήσω, για παράδειγμα, με μία "πολεμίστρια τού φωτός", όπως αυτοπροσδιορίζεται υποψήφια του Ποταμιού, ενός κόμματος-παρωδία του οποίου η μόνη ιδεολογική αναφορά είναι η διάσωση του παρόντος συστήματος; Το έχουν ομολογήσει, άλλωστε, κι άλλοι υποψήφιοι του μορφώματος του Στ. Θεοδωράκη πως δεν υπάρχει κανένας ιδεολογικός συνεκτικός ιστός μεταξύ τους. Και πώς να υπάρχει όταν κάτω από την ίδια στέγη φιλοξενούνται νεοφιλελεύθεροι, όπως η Μ. Ξαφά, και καρεκλολάγνοι κεντροαριστεροί της συνευθύνης όπως ο Σπ. Λυκούδης; Σύνθημα του Ποταμιού είναι να τα αλλάξουμε όλα. Συμφωνώ πως πρέπει να αλλάξουμε τα περισσότερα. Το ζητούμενο είναι, ωστόσο, προς ποιά κατεύθυνση. Προς αυτή της εξυπηρέτησης των συμφερόντων τού λαού, όπως προτάσσει η Αριστερά, ή της ελίτ, όπως προωθεί η δεξιά; Και τα δύο μαζί δεν γίνεται να συμβούν. Η πολιτική είναι ζήτημα επιλογών κι όταν είναι αυτές να γίνουν μπουρδολογίες και γενικότητες δεν έχουν καμία αξία. Τότε αποφασίζεις με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις. Και τότε θα φανερωθεί Σταύρε μου αυτό που κρύβεις πίσω από το χαμογελαστό σου πρόσωπο, το σακίδιο και το όλο λαϊφστιλίστικο αμπαλάζ με το οποίο σε έχουν ντύσει οι μιντιάρχες φίλοι σου: πως είσαι ένα απόλυτο τίποτα, χρησιμότατο ωστόσο ως ανάχωμα στον ερχομό τής Αριστεράς στην εξουσία. Τί "κρίμα", όμως, που ούτε το Ποτάμι σου θα μπορέσει να ανακόψει το..ποτάμι τής Ιστορίας, το οποίο στρέφεται στη ριζοσπαστική Αριστερά για την απεμπλοκή του από πολιτικές υποδούλωσης του λαού κι εθνικής ταπείνωσης...

Μόνο τυχαίο δεν είναι πως αυτοί που μιλούν διαχρονικά για το τέλος των ιδεολογιών και της Ιστορίας είναι εκείνοι οι οποίοι βιοπορίζονται υπηρετώντας το κατεστημένο. Ακόμα και οι απογοητευμένοι Αριστεροί, αυτοί που αισθάνθηκαν προδομένοι από την κατεύθυνση που πήρε ο υπαρκτός σοσιαλισμός ακόμα και πριν την κατάρρευσή του, δεν παύουν να πιστεύουν και να αγωνίζονται για έναν κόσμο όπου η κοινωνική δικαιοσύνη θα καθορίζει τα συντάγματα και τους νόμους των κρατών. Δεν έχω ακούσει και ούτε πρόκειται να ακούσω φυσικά τον Στ. Θεοδωράκη να μιλά για δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου παρά μόνο να βγαίνουν από το θελκτικό για ανικανοποίητες νοικοκυρές στόμα του ατάκες που ένας καλός μαθητής λυκείου χρησιμοποιεί κατά κόρον στις εκθέσεις ιδεών που γράφει στο σχολείο. Τον ακούω, πάντως, να ισχυρίζεται πως δεν θα επιτρέψει να γκρεμιστεί η χώρα, αναφερόμενος φυσικά στο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι στους σαμαροβενιζέλους που την γκρέμισαν ήδη. Αρνείται να γίνει υπουργός τού Αλέξη Τσίπρα, μολονότι ο σημερινός αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ναι μεν 40 χρόνων αλλά δεν έχει κυβερνήσει την Ελλάδα 40 χρόνια, ωστόσο δεν έχει πρόβλημα να πιάσει στασίδι στο υπουργικό συμβούλιο του Αντ. Σαχλαμαρά. Γυροφέρνει σε όλη τη χώρα ένα πολιτικό πρόγραμμα κατασκευασμένο από διαφημιστές κι επικοινωνιολόγους και το οποίο συμπεριλαμβάνει έναν αχταρμά ιδεοληψιών που καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα, από το νεοφιλελευθερισμό έως το νεοφασισμό. Γιατί νεοφιλελεύθερο είναι, για παράδειγμα, να θέλεις ένα μικρό κράτος το οποίο δεν θα μπορεί να ελέγχει εκ των πραγμάτων την ασυδοσία των μεγαλοεπιχειρηματιών και τραπεζιτών και γιατί είναι νεοφασιστικό να ζητάς ποσόστωση μεταναστών σε κάθε γειτονιά...

Πριν από ένα τέταρτο του αιώνα οι απανταχού θιασώτες τής ελεύθερης αγοράς πανηγύρισαν για την πτώση τού ανατολικού μπλοκ και της Σοβιετικής Ενωσης. Θριαμβολογούσαν για το τέλος τής Ιστορίας, πιστεύοντας ότι οι λαοί δεν θα ξεσηκώνονταν ποτέ πια απέναντι σε ένα σύστημα που επιτρέπει στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να καρπώνεται το 99% του παγκόσμιου πλούτου. Θεώρησαν πως η, δίκαιη αφού επρόκειτο στη ουσία για δικτατορικά καθεστώτα υπό το μανδύα ενός ψευδεπίγραφου σοσιαλισμού, ήττα τού 1989 έβαζε ένα οριστικό τέλος στην πάλη των τάξεων και πως από εκείνο το σημείο και μετά το μεγάλο κεφάλαιο θα εξουσίαζε ασύδοτα στο αιώνα τον άπαντα. Και σε μεγάλο βαθμό αυτό έγινε τα τελευταία 25 χρόνια, με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες για την ανθρωπότητα. Ζούμε σε έναν κόσμο που δεν θεωρείται πια σπάνιο φανατικοί να εισβάλλουν σε σατιρικά έντυπα και να δολοφονούν σκιτσογράφους, όπου εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπων μας εγκαταλείπουν τον τόπο τους γιατί η μετα-αποικιακή Δύση βρήκε άλλες μεθόδους για να διαιρεί και να βασιλεύει κι όπου ακόμα και στην ίδια τη Δύση επιβάλλονται πολιτικές λιτότητας που οδηγούν σε οικονομική γενοκτονία τής μάζας. Και ύστερα οι εξουσιαστές απορούν γιατί έχει αναβιώσει ο φασισμός στην Ελλάδα, στη Γαλλία ή στη Μεγάλη Βρετανία ή γιατί στη νότια Ευρώπη οι λαοί επανακτούν την ταξική τους συνείδηση και στρέφονται προς τα Αριστερά για να δουν λίγο φως στην άβυσσο. Την Κυριακή στην Ελλάδα θα νικήσουν οι "ηττημένοι" τής Ιστορίας και θα στείλουν ισχυρότατο μήνυμα ανατροπής και στην Ισπανία που ακολουθεί, κι όχι μόνο. Και τότε τύποι όπως ο Στ. Θεοδωράκης δεν θα έχουν άλλη εναλλακτική από το να επιστρέψουν στα στημένα ρεπορτάζ και στα εστιατόριά τους. Δεν ήταν έτσι κι αλλιώς καμωμένοι για κάτι περισσότερο παρά τα αντιθέτως λεγόμενα στα δελτία των οκτώ...  


 

Δεν θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ αν είχα καλύτερη επιλογή, αλλά δεν έχω...

Δεν θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ αν είχα κάποια καλύτερη επιλογή. Διαφωνώ με την αξιωματική αντιπολίτευση όταν τάσσεται υπέρ κάθε συντεχνιακού συμφέροντος, για τον αυτονόητο λόγο πως σε μια κοινωνία με συνεκτικό ιστό δεν είναι δυνατό όλοι να έχουν δίκιο για όλα. Οι συνεχείς καταλήψεις και τραμπουκισμοί δήθεν φοιτητών στα πανεπιστήμια, για παράδειγμα, έχουν συμβάλει στην απαξίωση των δημόσιων ΑΕΙ και ΤΕΙ και το άνοιγμα του δρόμου στα ιδιωτικά. Δεν συμφωνώ, επίσης, με την κυβερνώσα Αριστερά όταν μιλά για επαναπρόσληψη όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται ένα υπερδιογκωμένο κράτος στελεχωμένο από πρώην πασόκους κι όψιμους συριζαίους. Ναι, πρέπει να γίνουν προσλήψεις σε τομείς που υποφέρουν, κυρίως νέων με προσόντα και διάθεση για δουλειά. Αλίμονο, όμως, αν επαναστελεχώσουμε δημόσιους οργανισμούς και υπηρεσίες με ανθρώπους τα μοναδικά παράσημα των οποίων θα είναι ότι κολλούσαν προεκλογικώς αφίσες τού ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα δεν έχει ανάγκη το νεοπασοκισμό...

Είμαι απέναντι, επίσης, στον Αλέξη Τσίπρα και στο κόμμα του κυρίως γιατί δεν λέει ξεκάθαρα, ανοιχτά κι αντρίκεια στον ελληνικό λαό πως στην περίπτωση που η Ανγκ. Μέρκελ δεν αποδεχθεί το πρόγραμμά του η μόνη απάντηση που πρέπει να της δοθεί θα είναι η σύγκρουση με κάθε όπλο, ακόμα και με την απειλή στάσης πληρωμών ή εξόδου από το ευρώ και την ευρωζώνη, ακόμα και με την υλοποίηση αυτών των απειλών στην ακραία περίπτωση που η πιο συντηρητική πολιτικός τής Ευρώπης αναλάβει ένα τέτοιο ρίσκο και για τους δικούς της νταβατζήδες. Οταν το πιθανότερο σενάριο είναι πως η καγκελάριος της Γερμανίας θα παραμείνει σταθερή στις νεοφιλελεύθερες θέσεις της για συνέχιση της ταξικής άγριας λιτότητας η Αριστερά θα έπρεπε να έχει προετοιμάσει το πόπολο για σκληρή αντιπαράθεση, για αίμα και δάκρυα, με προοπτική όμως για άλλες πολιτικές, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη. Οσο ο Αλέξης Τσίπρας δεν το κάνει τόσο περισσότερο αποδυναμώνει την πρωθυπουργία του...

Από την άλλη, ωστόσο, μόνο ως αστείο δέχομαι πως μπορώ να ψηφίσω κάποιο άλλο από τα κοινοβουλευτικά ή μη κοινοβουλευτικά κόμματα. Γιατί να δώσω ψήφο εμπιστοσύνης στους σαμαροβενιζέλους; Για να υπογράψουν το τρίτο μνημόνιο με την τρόικα, στο οποίο έχουν ήδη συμφωνήσει όπως αποδεικνύεται από τα "ερωτικά" email που ανταλλάσσουν μαζί της; Είναι δυνατό να πιστέψω ότι για την προληπτική γραμμή στήριξης οι τροϊκανοί δεν θα απαιτήσουν μέτρα όπως η μείωση των κύριων συντάξεων, η αύξηση του ΦΠΑ και η περαιτέρω απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων; Με τους σαμαροβενιζελους το μέλλον θα είναι ίδιο με το πρόσφατο παρελθόν, δηλαδή νέα φτωχοποίηση των μαζών και πλουτισμός τής διεφθαρμένης ελίτ, πόσω μάλλον όταν δεν θέτουν καν στο τραπέζι το κομβικό ζήτημα της απομείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Δεν υπάρχει ούτε ένας σοβαρός οικονομολόγος που να πιστεύει ότι αυτό είναι βιώσιμο, πόσω μάλλον σε οικονομικές συνθήκες ίδιες κι απαράλλαχτες με αυτές των τελευταίων πέντε χρόνων. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για μερικο "κούρεμά" του, ρήτρα ανάπτυξης και πακέτο βοήθειας στην πραγματική οικονομία ίδιο με αυτό που απόλαυσε η Γερμανία μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι λογικότατη. Ειδικώς αν ληφθεί υπόψη πως η Ελλάδα δεν ευθύνεται για στρατόπεδα συγκέντρωσης και μαζικές εκτελέσεις πληθυσμών, εγκλήματα για τα οποία το Βερολίνο δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη σε υλικό επίπεδο...

Γιατί να ψηφίσω Ποτάμι, ένα αρχηγοκεντρικό δηλαδή κόμμα το οποίο χρηματοδοτείται από συγκεκριμένους επιχειρηματίες και για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο, να λειτουργήσει δηλαδή ως ανάχωμα σε ψηφοφόρους που θα κατευθύνονταν αλλιώς στο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν έχει παρά μερικούς μήνες ζωής κι έχουμε προλάβει να πληροφορηθούμε πως πίσω από τον ιδεολογικό αχταρμά, στο όριο του απολιτίκ, των στελεχών του κρύβονται παλαιοκομματικές αντιλήψεις, όπως η επιλογή των επικεφαλής των περιφερειακών οργανώσεων από την "Αυτού Εξοχότητα" Στ. Θεοδωράκη, οικογενειοκρατία, οργάνωση σε σιτλ θρησκευτικής σέκτας αλλά και η διεξαγωγή αντισυγκεντρώσεων, όμοιες με αυτές που διοργάνωνε ο διαβόητος Μανιαδάκης της μεταξικής δικτατορίας. Ηδη, άλλωστε, έχουν καταγραφεί και οι πρώτες παραιτήσεις αλλά και διαγραφές, όπως του καθηγητή Δ. Κουρέτα...

Κι αν για το κόμμα Παπανδρέου, που αν ήμασταν στο 1922 θα είχε εκτελεστεί στο Γουδή όπως οι υπεύθυνοι της μικρασιατικής καταστροφής (το τονίζω, για να μην παρεξηγηθώ από τους politically correct, πως σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελα κάτι τέτοιο να συμβεί) και τους ψεκασμένους ΑΝΕΛΛ, οι οποίοι δεν κατάφεραν ποτέ να εξελιχθούν σε κάτι παραπάνω από ένα γραφικό κόμμα διαμαρτυρίας για τους λούμπεν δεξιούς, και φυσικά τη Χρυσή Αυγή δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα για να δικαιολογήσω την άρνησή μου ακόμα και να αστειευτώ με το ενδεχόμενο επιλογής τους, αξίζει να αναφερθώ περισσότερο στο ΚΚΕ και στα αριστερίστικα κόμματα που συμπλέουν στο "μονόδρομο" της εξόδου από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. Ο Περισσός είναι εδώ και πολλά χρόνια ένα σταλινικό απολίθωμα το οποίο δεν απειλεί το σύστημα, γι' αυτό και το σύστημα δεν σταματά να το "χαϊδεύει". Κι αυτό είναι λογικό από τη στιγμή που το ΚΚΕ ασκεί σκληρότερη κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ, που στο κάτω κάτω δεν έχει κυβερνήσει ακόμα, από ό,τι σε κυβερνήσεις που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε νεοφιλελεύθερο πείραμα. Ούτε ο γράφων θεωρεί το ευρώ κι αυτήν τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη φετίχ. Δεν πρέπει να θυσιάσουμε τα πάντα για να λέμε πως έχουμε ευρώ στις τσέπες μας κι όχι δραχμές. Το σύστημα, ωστόσο, πολεμάται αποτελεσματικότερα από μέσα. Αλλιώς θα είμαστε σαν τους μοναχούς τού Αγίου Ορους που ισχυρίζονται πως έχουν καταπολεμήσει την αμαρτία, αλλά δεν έχουν τα αρχίδια να έρθουν ενώπιοι ενωπίοις μαζί της στην αρένα που λέγεται κοσμική ζωή. Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση κι εδώ οφείλουμε όλοι οι Αριστεροί να πολεμήσουμε. Οι φυγόμαχοι έχουν ήδη πάρει θέση στο στρατόπεδο του ταξικού εχθρού...

Υ.Γ. Η καλή χρονιά από τον πρώτο μήνα φαίνεται, σας την εύχομαι με όλη μου την καρδιά!  

   

 

Δέκα συστημικοί γάιδαροι μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα...

Γιατί οι περισσότεροι, αν όχι όλοι μας, ντρεπόμαστε γι' αυτό που είμαστε κι αναζητούμε συνεχώς να πλασάρουμε μια άλλη εικόνα τού εαυτού μας από την πραγματική; Είναι γιατί είμαστε τόσο πολυσχιδείς προσωπικότητες ή γιατί αισθανόμαστε την ανάγκη να ανήκουμε σε ευρύτερες ομάδες από αίσθημα κατωτερότητας, από κομπλεξισμό, από συμφέρον ή από αυτογνωσία; Ενδεχομένως να μην είναι τίποτα από όλα αυτά ή κι όλα αυτά μαζί που κάνουν, για παράδειγμα, τον Ν. Μιχαλολιάκο και τον Μ. Βορίδη να αισχύνονται να παραδεχθούν ότι είναι ακροδεξιοί ή και νεοναζί τραμπούκοι, τη Γ. Αγγελοπούλου να ομολογήσει ότι πριν ασπαστεί την Αριστερά η ίδια και η οικογένειά της είχαν ασπαστεί τα δισεκατομμύρια των Ολυμπιακών Αγώνων κι όχι μόνο ή τους Λ. Λαζόπουλο και Στ. Θεοδωράκη να αποδεχθούν ότι πριν μεταλλαχθούν σε αντισυστημικούς κήρυκες ή κι αυτήν τη στιγμή ακόμα δεν είναι κάτι παραπάνω από υπηρέτες αφεντάδων, διαφορετικών ο καθένας τους...

Δεν έχουν μόνο οι φτωχοί το δικαίωμα να είναι Αριστεροί. Αλλωστε θεμελιωτές τού σοσιαλισμού όπως ο Μαρξ κι ο Λένιν υπήρξαν ταξικοί αποστάτες, μεγάλωσαν δηλαδή στα πλούτη αλλά όχι μόνο δεν υπερασπίστηκαν την τάξη στην οποία γεννήθηκαν αλλά την πολέμησαν κιόλας. Και ούτε απαγορεύεται κάποιος να μυηθεί στα κομμουνιστικά ιδεώδη στα 60 του χρόνια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, αρκεί όμως να το εννοεί στην πράξη κι όχι μόνο στα λόγια και να μην αποτελεί ο όρκος στην κοινωνική δικαιοσύνη σημαία ευκαιρίας τώρα που "πέφτουν οι θρόνοι και τραντάζει η γης". Αν η Γ. Αγγελοπούλου, για παράδειγμα, αποφάσισε όντως να δει αυτόν τον κόσμο με άλλα μάτια την παρακινώ να μοιράσει τα περισσότερα ιμάτιά της στο λαουτζίκο, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο το καλό παράδειγμα στους κοσμικούς φίλους της προς την κατεύθυνση της δίκαιης αναδιανομής τού πλούτου. Σε διαφορετική περίπτωση θα μιμηθώ τον Ηλ. Ψινάκη και θα της πω "παράτα μας κουκλίτσα μου"...

Υπό μία έννοια, εξάλλου, εκτιμώ περισσότερο τον Μάρκο Σεφερλή από τον Λ. Λαζόπουλο κι όχι μόνο γιατί ο τελευταίος είναι λαρισαίος κι ο γράφων βολιώτης! Θεωρώ πολύ πιο έντιμο το χιούμορ τού πρώτου, ακόμα και με τις χοντροκοπιές, τις υπερβολές, τα ρατσιστικά ή σεξιστικά σχόλιά του, γιατί τουλάχιστον αποσκοπεί αποκλειστικώς στο να κάνει τον κόσμο να γελά, δίχως να το μπλέκει με επαναστατικές φιοριτούρες, πολιτικές κατηχήσεις και ηθικοπλαστικά ιεροκηρύγματα. Ούτε και η σάτιρα του Λ. Λαζόπουλου, εδώ που τα λέμε, διακρίνεται για το λεπτό, σαρκαστικό, βρετανικό της χιούμορ, αλλά από βωμολοχίες και παρωχημένα εφηβικά αστεία με τα οποία δυσκολεύομαι να γελώ στα 36 μου. Κι όταν ο Λ. Λαζόπουλος, κάπου ανάμεσα στα ανέκδοτα για χοντρές, κλανιές και χήρες, πει και κάτι σωστό που έχει πολιτικές προεκτάσεις, με ένα ύφος πάντοτε σοφού που κατέβηκε στη γη για να συνετίσει τους αμαρτωλούς, τότε η υποκρισία τού ανοίγει την αγκαλιά της για να τον ευχαριστήσει που της απόδωσε και πάλι τιμές. Ο ομοτράπεζος και...ομοσκαφάτος τής φαύλης ελίτ δεν διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα για να κουνά το δάχτυλο στο σύστημα. Αυτός ο τόπος είναι, άλλωστε, πολύ μικρός για να μη γνωρίζουμε πώς συμπεριφέρεται ο ίδιος στο προλεταριάτο που έχει στη δούλεψή του ή πόσο καλή σχέση έχει με τις φορολογικές του υποχρεώσεις...

Κι εκεί, βεβαίως, που δεν μπορώ να συγκρατήσω πια τα γέλια μου είναι όταν ακούω τον Στ. Θεοδωράκη να ισχυρίζεται πως τον πολεμά το κατεστημένο. Ποιό σύστημα σε πολεμά καλό μου παιδί; Αυτό που σε έβαλε μπροστάρη στον αγώνα του για να μην κυβερνήσει η Αριστερά; Που σου χρηματοδότησε κόμμα και σε προωθεί περισσότερο κι από ό,τι ο Δ. Κοντομηνάς την Κ. Σπυροπούλου; Που φιλοξενεί δηλώσεις δικές σου και των στελεχών σου στα διαπλεκόμενα μίντια και τις παρουσιάζει σαν ό,τι πιο επαναστατικό έχει ακούσει αυτός ο τόπος από την εποχή που ο Καποδίστριας προσπάθησε να του φτιάξει οργανωμένη πολιτεία; Πού βρίσκεται το καινοτόμο σε προτάσεις όπως οι ποσοστώσεις μεταναστών σε κάθε γειτονιά; Τα ίδια έλεγε κι ο Χίτλερ, με λιγότερο τακτ βεβαίως γιατί ο Αδόλφος ονόμαζε παρόμοιες προτάσεις τελική λύση και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάνω λάθος, επομένως, αν γράψω πως δέκα συστημικοί γάιδαροι μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα;...