Ο κομματικός, εθνικός κι ευρωπαϊκός μας κομπλεξισμός...

Ξεκινώ από μια κοινοτοπία: κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Μπορεί να είναι προβληματικό να κάνεις πολλά σφάλματα, αλλά ακόμα πιο προβληματικό είναι να μην παραδέχεσαι ότι τα έχεις διαπράξει ή να αναγκάζεσαι να ψεύδεσαι γιατί η πολιτική πραγματικότητα έχει αλλάξει. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι ντροπή οι συριζαίοι να θεωρούν πλέον τον Στ. Θεοδωράκη συνετό πολιτικό γιατί θα ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών κι έφυγε από το ΚΙΝΑΛ. Είναι, ωστόσο, ατιμωτικό να μην παραδέχονται ότι μέχρι πρότινος τον θεωρούσαν ύπουλο όργανο της διαπλοκής. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται...

Εξίσου προβληματικό για τη χώρα είναι να καταναλώνει πνευματικές δυνάμεις και να απειλείται να πέσει μια ακόμα κυβέρνησή της για το Μακεδονικό. Ο πλανήτης αλλάζει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, η ανθρωπότητα εξελίσσεται όταν δεν αυτοκαταστρέφεται κι εμείς αδυνατούμε ακόμα να παραδεχθούμε ότι στη Μακεδονία τού 1918 μαζί με τους Έλληνες κατοικούσε ένα μωσαϊκό λαών, ανάμεσά τους και Σλάβοι...

Ο εθνικός μας αυτισμός, εξάλλου, πηγαίνει χέρι χέρι με τον ευρωπαϊκό, ο οποίος αντιμετωπίζει τη μετανάστευση με λαικισμό και ξενοφοβία αντί να εστιάσει στις γενεσιουργες αιτίες της και να συμπεριφερθεί απέναντι σε ανθρώπους με το σεβασμό που αρμόζει στους ομοίους μας. Μόνο οι κομπλεξικοί κι ανασφαλείς λαοί κινδυνεύουν από την πρόσμειξη πολιτισμών, όσοι στέκονται γερά στα πόδια τους την αποδέχονται ως ευχάριστη πρόκληση...