Αυτοπαγιδευμένοι στη σπηλιά και διώξαμε τους διασώστες στο εξωτερικό...

"Από τη στιγμή που υπήρξε το Άουσβιτς, θεός δεν υπάρχει", είχε γράψει ο Πρίμο Λέβι, ο οποίος είχε ζήσει από πρώτο χέρι αυτήν τη ντροπή των αιώνων. Κάποιοι άλλοι μπορεί να αναρωτηθούν κάτι παρόμοιο στην περίπτωση των παιδιών που είναι παγιδευμένα σε σπήλαια στην Ταϊλάνδη κι έχουν συγκινήσει την ίδια παγκόσμια κοινότητα που μένει απλώς στη συγκίνηση κι όταν βλέπει παιδιά να σκοτώνονται στους πολέμους ή από ασιτία. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς ευαισθησία-  περιλαμβάνω και τον γράφοντα στους ενόχους- η οποία αρχίζει και τελειώνει πάνω από το πληκτρολόγιό μας πριν ασχοληθούμε ενδελεχέστερα με το Μουντιάλ, τις διακοπές ή οτιδήποτε άλλο κατατρώγει την καθημερινότητά μας...

Δεν θέλω να είμαι άδικος με τον θεό γιατί ακόμα κι αν υπάρχει προφανώς θα έχει τους λόγους του για να δολοφονεί ανθρώπους κάθε ηλικίας. Όπως κι αν έχει, η ευαισθησία στην τραγωδία τού άλλου αποτελεί πρωτίστως προσωπική υποχρέωση, μόνο που μεγαλώνοντας σε ένα σύστημα που ορίζει ως μοντέλο τον ατομικισμό κι ως απαξία τη συλλογικότητα κάτι τέτοιο συνιστά αχρείαστη πολυτέλεια...

Ο καπιταλιστικός άνθρωπος εκπαιδεύεται για να επιτυγχάνει ατομικό κέρδος ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται την καταστροφή εκείνου που είναι πιο αδύναμος ή δεν τρελαίνεται για χρήμα και δόξα. Και είναι ακριβώς αυτή η διαστροφή η οποία προτίθεται να πατήσει ακόμα κι επί πτωμάτων παιδιών προκειμένου να κορεστεί, αν κορεστεί ποτέ...

Όταν η αδικία θεσμοθετείται, η δικαιοσύνη ποδοπατείται και η αναλγησία ηρωοποιείται, δυσκολεύει αφάνταστα το εγχείρημα κατασκευής πολιτών με το π κεφαλαίο, οι οποίοι θα αναλαμβάνουν με προθυμία την ευθύνη και θα δυσανασχετούν με την επίρριψή της σε άλλους. Θρηνούμε, για παράδειγμα, γιατί σε  μερικά χρόνια οι Έλληνες στην Ελλάδα θα μείνουμε 7.000.000, αλλά ανακυκλώνουμε το μικροκομματισμό, το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία που διώχνουν τους πραγματικά άριστους στο εξωτερικό...

Την ώρα που αυξάνονται και πληθύνονται οι στρατιές των παιδιών τού κομματικού σωλήνα και των απελπισμένων που ξημεροβραδιάζονται έξω από τα υπουργικά και βουλευτικά γραφεία για μια θεσούλα στο Δημόσιο περιορίζεται ο χώρος δράσης εκείνων που μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα σε μια εποχή ευμάρειας με κοινωνική δικαιοσύνη. Σε αυτήν τη σπηλιά έχουμε παγιδεύσει μόνοι μας τον εαυτό μας και διώχνουμε τους διασώστες μακριά...