Ο στρατηγός άνεμος δεν θα σκότωνε δίχως στρατιώτες...

Όταν οι νεκροί από τη φωτιά τής Ανατολικής Αττικής μπορεί να ξεπεράσουν ακόμα και τους 100, τότε η ευθύνη δεν βαραίνει αποκλειστικώς το "στρατηγό άνεμο". Δίχως "στρατιώτες" δεν θα μπορούσε να πετύχει και πολλά. Η φύση, άλλωστε, είναι πολύ βολικός αποδιοπομπαίος τράγος αφού δεν έχει ανθρώπινη φωνή για να μιλήσει και να εξηγηθεί.

Όλοι, μα όλοι έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης: η κυβέρνηση, ο κρατικός μηχανισμός, η τοπική αυτοδιοίκηση, εκείνοι που έχτισαν και κατοίκησαν περιοχές δίχως σχέδιο πόλης και διαφυγής σε περίπτωση κινδύνου. Ο επιμερισμός τής ευθύνης είναι δύσκολο να συμβεί όταν ακόμα υπάρχουν τόσοι αγνοούμενοι κι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια για να σταθούν στα πόδια τους. Αλίμονο, όμως, αν απαγορεύσουμε στα μέσα ενημέρωση και, κατ' επέκταση, στους πολίτες να θέτουν ερωτήματα και να ζητούν απαντήσεις. Αν μη τι άλλο, το χρωστάμε στους νεκρούς και στις οικογένειές τους...

Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως τις επόμενες ημέρες ο ένας θα κατηγορεί τον άλλο με επιχειρήματα που σε αρκετές περιπτώσεις θα στέκουν, αλλά που στο τέλος θα δημιουργούν ένα τέτοιο σκοτεινό πέπλο ώστε να μην μπορούμε να διακρίνουμε τίποτα πίσω από αυτό κι όλοι να καταλήξουμε στο ότι είμαστε αθώοι για να ξεμπερδεύουμε με την αλήθεια. Δεν θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε. Από την άλλη, η καταστροφή, όσο κυνικό κι αν διαβάζεται, μας προσφέρει την ευκαιρία να χτίσουμε από την αρχή περιοχές οι οποίες χτίστηκαν στο πόδι, δίχως συνεννόηση και στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης. Αν είναι, όμως, να ξαναχτιστούν καμμένα σπίτια όπως ήταν πριν, αποκλεισμένα δηλαδή από δρόμους και την θάλασσα, και χωρίς κάποιο σχέδιο πόλης που να δημιουργεί δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις τότε θα είναι σαν να ξαναπροσκαλούμε το χάρο να περάσει μια βόλτα από τα μέρη μας...