"Οι θεατές αγαπούν τις παραστάσεις που δεν τους σνομπάρουν"...

Η ισορροπία ανάμεσα στο λαϊκισμό και στον ελιτισμό είναι πολύ λεπτή και ιδίως στην Ελλάδα δύσκολα επιτυγχάνεται. Από τη μία υπάρχουν εκείνοι που λένε στο λαό ό,τι θέλει να ακούσει, ανεξαρτήτως αν είναι υλοποιήσιμο ή αν η εξυπηρέτηση μιας ομάδας συμφερόντων θίγει το κοινωνικό σύνολο. Από την άλλη πλευρά του ποταμιού βρίσκονται εκείνοι που θεωρούν πως ξέρουν καλύτερα από το πόπολο ποιό είναι το καλό του κι όταν αυτή τους η αντίληψη δεν βρίσκει ανταπόκριση στην κάλπη τότε δεν ευθύνονται οι ίδιοι αλλά αυτοί που δεν τους κατάλαβαν. Ο ηθοποιός Στέλιος Μάινας χρησιμοποίησε για το θέατρο μια φράση που βρίσκει απήχηση και στην πολιτική: "οι θεατές αγαπούν τις παραστάσεις που δεν τους σνομπάρουν"...

Αν οι πολιτικοί δεν δύνανται να συλλαμβάνουν τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών, παρά μόνο να προβαίνουν σε ασκήσεις επί χάρτου γύρω από αυτιστικές ιδέες που αφορούν αποκλειστικώς μια δράκα ανθρώπων, τότε είναι προτιμότερο να ασχοληθούν με κάτι άλλο και, πάντως, όχι με τα κοινά. Είναι πολύ εύκολο να είσαι απλοϊκός ή περίπλοκος. Αντιθέτως, είναι πολύ δύσκολο να είσαι απλός ώστε και να δίνεις πρακτικές λύσεις στα προβλήματα αλλά και να γίνεσαι κατανοητός από αυτούς στους οποίους απευθύνεσαι...

Στην ελληνική πολιτική ζωή υπάρχει ένα κόμμα που συνοψίζει όλη την παραπάνω πρακτική, το Ποτάμι. Δεν θα σταθώ στην κριτική που δέχεται πως εξυπηρετεί συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, η οποία μόνο άδικη δεν είναι. Αν διαβάσετε, ωστόσο, δημόσιες και μη τοποθετήσεις βουλευτών και στελεχών του θα διαπιστώσετε, επίσης, ότι η "αυτοκριτική" τους περιορίζεται ουσιαστικώς στο ότι πρέπει να αλλάξουμε λαό, να βρούμε δηλαδή στη θέση του κάποιον που να κατανοεί τα υψηλά νοήματα ενός Στ. Θεοδωράκη, μιας Αντ. Λυμπεράκη, ενός Π. Τατσόπουλου ή ενός Γρ. Ψαριανού...

Δεν θέλω να στενοχωρήσω ακόμα περισσότερο τους προαναφερθέντες, αλλά αν ο ελληνικός λαός γίνει κάποιος άλλος, αν αποκτήσει για παράδειγμα ταξική συνείδηση κι αρχίσει να ψηφίζει με βάση το συλλογικό κι όχι το ατομικό συμφέρον, τότε θα γίνει ακόμα δυσκολότερο για ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα όπως το Ποτάμι, η ιδεολογική αναφορά τού οποίου περιορίζεται στην προστασία των ελίτ, να αδράξει ψήφους. Αυτόν τον οποίο στην ουσία επιθυμούν στη Σεβαστουπόλεως είναι τον "παλιό, καλό" λαό που παρακολουθούσε τα δελτία τού MEGA σαν να ήταν οι δέκα εντολές τού Μωυσή. Μόνο που αυτές οι εποχές έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί...

Είμαι ένας άνθρωπος με μέση μόρφωση και μέση ευφυΐα. Ενδεχομένως αυτό να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στο να αντιλαμβάνομαι άμεσα και στην ολότητά τους τις βαθιές ιδέες που κρύβονται πίσω από αργόσυρτες, κουλτουριάρικες ταινίες στις οποίες δεν συμβαίνει τίποτα, από βιβλία που χρειάζεσαι λεξικό για να καταλαβαίνεις τις φράσεις τους, από στίχους συναποτελούμενους από λέξεις άσχετες η μία με την άλλη ή από πολιτικούς που χρησιμοποιούν ένα δήθεν εναλλακτικό λόγο για να κρύβουν πως δεν έχουν κάτι καινούριο να κομίσουν στο δημόσιο βίο...

Υπάρχει, ωστόσο, μια βασική προϋπόθεση για να αλλάξει αυτός ο κόσμος κι αυτός δεν είναι άλλος από το να μιλήσεις στη γλώσσα του, να κατεβείς ο ίδιος στο επίπεδό του ώστε στη συνέχεια να τον κουβαλήσεις στον ώμο σου και να ανεβείτε μαζί προς τα πάνω. Το να δείχνεις με το δάχτυλο αυτόν που είναι πεσμένος στο πηγάδι και να του λες πως δεν θα γίνει ποτέ τόσο καταπληκτικός όσο εσύ δεν υπηρετεί κάτι παραπάνω από την αυταρέσκεια, το ναρκισσισμό κι έναν υπολανθάνοντα κομπλεξισμό. Οσο, επομένως, η πολιτική στην Ελλάδα παραμένει ως επί το πλείστον ένας διαγκωνισμός ανάμεσα σε λαϊκιστές κι ελιτιστές μην περιμένετε να δούμε άσπρη ημέρα...