Στέκομαι, αντιθέτως, στους "απογοητευμένους", σε αυτούς που έχουν "σιχαθεί" τους πολιτικούς, στους ανθρώπους με λίγα λόγια που όταν τους δίνονται σορτσάκι και φανέλα για να τρέξουν στο γήπεδο απαντούν "ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω, θα κάτσω στην εξέδρα να τρώω πασατέμπο και να κοροϊδεύω αυτούς που βρίσκονται στο τερέν". Ακόμα και στον αναρχικό χώρο να ανήκει κανείς, ακόμα κι αν διαφωνεί με την κοινοβουλευτική ολιγαρχία (ούτε ο γράφων είναι θαυμαστής της) πρέπει να παραδεχθεί ότι δεν υφίσταται ο όρος ακυβέρνητη κοινωνία. Αν, επομένως, εκλέγονται οι φαύλοι, οι ψεύτες και οι άχρηστοι από την ψήφο αυτών που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία η ευθύνη όσων απέχουν με το επιχείρημα πως η συμμετοχή τους δεν αλλάζει τίποτα και πως δεν θέλουν να νομιμοποιήσουν μια ψευδοδιαδικασία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από τη στιγμή που δεν προσπαθούν καν να αποτρέψουν το κακό...
Κανενός είδους αναχωρητισμός δεν βελτίωσε την ποιότητα ζωής στον πλανήτη και δεν οδήγησε στην κοινωνική δικαιοσύνη. Για την ακρίβεια, θεωρώ εκείνον που δεν συμμετέχει με οποιοδήποτε τρόπο στα κοινά ή που κλείνεται σε ένα μοναστήρι για να μείνει καθαρός από τους ανθρώπινους πειρασμούς πολύ πιο εγωιστή από τον οποιοδήποτε διεφθαρμένο πολιτικό ή παπά. Κι αυτό γιατί έχει επιλέξει τη δική του αποκλειστικώς σωτηρία, αδιαφορώντας για το κοινό καλό. Μέσα στο 2015 η ελληνική Αριστερά κλήθηκε να απαντήσει στο ακόλουθο θεμελιώδες ερώτημα, το οποίο για δεκαετίες παρέμενε ένα θεωρητικό σχήμα: "θα αποφύγουμε οποιαδήποτε κυβερνητική ευθύνη και τους συμβιβασμούς που αυτή περικλείει για να μείνουμε αμόλυντοι από την αμαρτία ή θα χρησιμοποιήσουμε τα παραθυράκια που αφήνει ανοιχτά το σύστημα για να το ανατρέψουμε ή έστω να το βελτιώσουμε μέσα από τα τείχη, βλέποντας την ευρύτερη εικόνα"; Ευτυχώς η πλειοψηφία επέλεξε το δεύτερο...
Εκείνοι που στο όνομα της ιδεολογικής καθαρότητας επέλεξαν το πολιτικό μοναστήρι για να μείνουν άμωμοι από την πραγματικότητα τιμωρήθηκαν την Κυριακή από τον ελληνικό λαό. Κι ας μην αποδίδουν την ήττα τους στην αποχή (ακόμα κι αν ξεπερνούσαν οριακά το 3% αυτό δεν θα σήμαινε κάποια ιδιαίτερη λαϊκή απήχηση) γιατί προφανώς δεν κατάφεραν ούτε εκείνοι να πείσουν τους απέχοντες που έχουν απογοητευτεί από τον Αλέξη Τσίπρα πως είναι καλύτεροί του. Αντιθέτως, εκτιμώ πως αν όσοι απείχαν συνειδητώς συμμετείχαν τελικώς στις εκλογές το πιθανότερο είναι να έδιναν ακόμα υψηλότερο ποσοστό στο ΣΥΡΙΖΑ, έστω με μισή καρδιά αυτήν τη φορά. Στη Λαϊκή Διάσπαση, ωστόσο, πρώτα καπηλεύτηκαν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και τώρα καπηλεύονται την αποχή. Σύντροφοι, δεν βρέχει, σας φτύνουν κι όσο γρηγορότερα συνειδητοποιήσετε ότι η ανύπαρκτη εναλλακτική σας πρόταση δεν συγκινεί τους πολίτες τόσο νωρίτερα θα επιστρέψετε στη λογική και θα συνδράμετε την κυβέρνηση της Αριστεράς να απεμπλέξει τη χώρα μια ώρα αρχύτερα από τα μνημόνια...
Υ.Γ. Θα είμαι επιεικής με τους δημοσκόπους και δεν θα επιμείνω στην κατηγορία για σκοπιμότητες. Κι αυτό μολονότι τα...λάθη τους έχει γίνει συνήθειο να σχετίζονται με χαμηλότερα των εκλογικών δημοσκοπικά ποσοστά για το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛΛ και υψηλότερα για συστημικά κόμματα όπως το Ποτάμι. Αυτό που γνωρίζω, όμως, είναι το ότι αν ένας χειρουργός δεν σώζει κανένα ασθενή του, ένας δικηγόρος δεν έχει αθωώσει ποτέ πελάτη του, αν ένας δημοσιογράφος δεν έχει γράψει ούτε ένα ρεπορτάζ που να έχει επιβεβαιωθεί ή αν ένας πολιτικός μηχανικός δεν έχει φτιάξει σπίτι που να μην έχει καταρρεύσει, τότε είτε πρέπει να τους αφαιρεθεί η άδεια άσκησης επαγγέλματος είτε να ψάξουν οι ίδιοι για άλλη δουλειά για λόγους ευθιξίας είτε ακόμα και να απολογηθούν στη δικαιοσύνη. Πάντως δεν έχουν κανένα δικαίωμα να κουνούν ακόμα το δάχτυλο σε όσους τους θεωρούν δόλιους ή ανίκανους, όπως συμβαίνει με ορισμένους δημοσκόπους αυτές τις ημέρες. Λίγη ντροπή δεν βλάπτει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου