Το...Φλάμπουρο της ηθικής απαιτεί καθαρά χέρια να το υψώνουν, αλλιώς καταντά πατσαβούρα

Ο Αλ. Φλαμπουράρης δεν είναι το αγαπημένο μου είδος πολιτικού, ανεξαρτήτως αν έγιναν όλα νόμιμα και ηθικά με το δημόσιο έργο στην Πελοπόννησο ή για το πώς βρέθηκε δίπλα στον Δ. Μελισσανίδη στο ΟΑΚΑ. Το στιλ καφενείου, ο υποτυπώδης πολιτικός λόγος και η αποδεδειγμένη πια αδυναμία του να βοηθήσει στο συντονισμό τού κυβερνητικού έργου με την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ δεν τον καθιστούν "asset" για την επόμενη ημέρα αλλά μάλλον βαρίδι. Κι ο Αλ. Φλαμπουράρης δεν είναι ο μοναδικός από το περιβάλλον Τσίπρα που θα ήταν προτιμότερο να απομακρυνθεί μετά από τις 20 Σεπτεμβρίου. Υπάρχουν και νεώτεροί του οι οποίοι θα έπρεπε να παίξουν το ρόλο αβαρίας. Αν οι κάθε λογής τσανακογλείφτες δεν είναι τουλάχιστον άξιοι να επιτελούν τα καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί, τότε είναι καλύτερα να απομακρύνονται πριν καταλήξουν νάρκες...

Διαχρονικά, άλλωστε, και δικαίως οι εκάστοτε πρωθυπουργοί δεν κρίθηκαν μόνο από τη δική τους αποτελεσματικότητα, αλλά κι από τους ανθρώπους που τους πλαισίωναν. Δικαιολογημένα, επομένως, αναρωτιέται ο λαός τί το καινούριο μπορεί να κομίζει στην πολιτική ένας συνταξιούχος που πίνει φραπέδες σε τηλεοπτικά στούντιο, αναλαμβάνει δημόσια έργα και συναγελάζεται ολιγάρχες. Το έργο το έχουμε ξαναδεί και μόνο θλίψη είναι δυνατό να προκαλεί η επαναπροβολή του από την Αριστερά...

Η τελευταία εβδομάδα πριν τις εκλογές (πόσω μάλλον όταν αυτές παρουσιάζονται αμφίρροπες, αν και θα αποδειχθεί ψευδαίσθηση) δεν είναι η καλύτερη περίοδος για να διερευνηθεί δικαστικώς τόσο η υπόθεση Φλαμπουράρη όσο και η λίστα Λαγκάρντ. Προφανώς η αναμόχλευσή τους μόνο κομματικές σκοπιμότητες εξυπηρετεί αυτήν τη στιγμή. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, όλοι μας θα είμαστε ζωντανοί τη Δευτέρα για να μπορέσουμε με πιο ψύχραιμο μάτι να εξετάσουμε πόσο φαύλος είναι ο Αλ. Φλαμπουράρης ή ποιά πολιτικά-επιχειρηματικά πρόσωπα κρύβονται πίσω από τον Στ. Παπασταύρου κι άλλους στην περιβόητη λίστα φοροαποφυγής-φοροδιαφυγής. Αξίζει, πάντως, να υπενθυμίσω πως αυτός που έβαλε την υπογραφή του, και μάλιστα πριν τις εκλογές τού Ιανουαρίου, στη σύμβαση Φλαμπουράρη δεν ήταν κανένας συριζαίος αλλά ο Π. Τατούλης, συνεπικουρούμενος από τον αντιπεριφερειάρχη Κορινθίας, Πελ. Καλλίρη-άνθρωπο τού Μπροστάντζα Μεϊμαράκη. Κι ο Δ. Μελισσανίδης δεν είναι κολλητός τού Αλ. Τσίπρα αλλά του Αντ. Σαχλαμαρά, ο οποίος του έδωσε τον ΟΠΑΠ μπιρ παρά...

Ακόμα, εξάλλου, και να είναι ένοχος ο πρώην υπουργός Επικρατείας, πώς είναι δυνατό αυτό να εξισώνεται με τα σκάνδαλα μιας σαραντακονταετίας για τα οποία πλήρωσε μόνο ο Ακ. Τσοχατζόπουλος (όχι, βεβαίως, ότι δεν έπρεπε να τιμωρηθεί κι ο ίδιος); Και πώς είναι δυνατό να επιτρέπεται ακόμα να κουνά το δάχτυλο στους άλλους για διαφθορά ο εκδότης με τα αδήλωτα 5.000.000 ευρώ, ο οποίος δεν μπήκε φυλακή μόνο και μόνο γιατί αποδέχθηκε να πληρώσει τα σχετικά πρόστιμα χωρίς όμως να μας πει ποτέ πόθεν προέκυψαν αυτά τα χρήματα; Να ένα...Πρώτο Θέμα με το οποίο ελάχιστοι έχουν ασχοληθεί.

Τη Δευτέρα ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι ξανά πρωθυπουργός τής χώρας. Αν η πρόθεσή του να χτυπήσει τη διαπλοκή στη ρίζα της είναι ειλικρινής, οφείλει να γνωρίζει ότι αυτός ο δρόμος είναι διπλής κατεύθυνσης: δεν αφορά μόνο όσους έχουν αποχωρήσει από την εξουσία αλλά κι εκείνους που την έχουν ήδη προσεταιριστεί ή που ως σύγχρονοι αυλοκόλακες επιχειρούν να την προσεταιριστούν. Αριστερό ήθος, για παράδειγμα, δεν είναι τα πρωτοσέλιδα της φυλλάδας που λέγεται "Kontra news" και η οποία έχει νεκραναστήσει τον αυριανισμό. Ούτε η Ζ. Κωνσταντοπούλου κι ο Π. Λαφαζάνης είναι αποστάτες ούτε ο Αλέξης Τσίπρας το δώρο τού θεού στην ανθρωπότητα. Είναι όλοι τους θνητοί, με τα σωστά, τα λάθη και τις παραλείψεις τους, που ενδεχομένως να υποκρύπτουν προσωπικές φιλοδοξίες κι άστοχες πολιτικές επιλογές αλλά που δεν εκκινούν από δόλο εξυπηρέτησης της ολιγαρχίας. Αλίμονο αν στο όνομα του κυβερνητισμού διαλυθούν φιλίες δεκαετιών από εμπρηστές που προχθές στήριζαν ΠΑΣΟΚ, χθες ΝΔ και σήμερα ΣΥΡΙΖΑ, αναλόγως του πού φυσά ο άνεμος. Αλίμονο αν χρειάστηκαν μόλις επτά μήνες για να χάσουμε την ψυχή μας. Αυτό θα σήμαινε, στην ουσία, πως την είχαμε χαμένη εξαρχής...