Δείτε ποιοί προπαγανδίζουν το μεγάλο συνασπισμό και θα καταλάβετε γιατί είναι έγκλημα...

Τυγχάνει να μην βρίσκομαι σε κωματώδη κατάσταση τα τελευταία τέσσερα χρόνια, γι' αυτό και θυμάμαι πολύ καλά ποιές κυβερνήσεις πέρασαν από το 2011. Διαρρηγνύω ανοιχτές θύρες, αλλά σας υπενθυμίζω ότι από το Νοέμβριο του 2011 η χώρα διοικείται από κυβερνήσεις συνεργασίας. Εχουμε δει ακόμα και το μεγάλο συνασπισμό, αφού προ τετραετίας, όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση Παπαδήμιου, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ήταν, θεωρητικώς τουλάχιστον, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Κι αναρωτιέμαι ο πτωχός τω πνεύματι: τί τόσο σπουδαίο πέτυχαν οι κυβερνήσεις συνεργασίας ώστε να θεωρούνται ως η καλύτερη λύση για τον τόπο; Προχώρησαν μήπως σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των μικρομεσαίων τις οποίες από αχαριστία δεν μνημονεύω; Ή, μήπως, όσο πιο ασταθής είναι μια κυβέρνηση κι όσο πιο εξαρτημένη τόσο πιο βολικό γίνεται για την εγχώρια και την ξένη ελίτ να την ποδηγετήσουν; Πότε ήταν, για παράδειγμα, δυνατότερες η Τουρκία και η Ρωσία; Οταν είχαν αμερικανοκίνητες κυβερνήσεις συνεργασίας ή όταν βρήκαν ισχυρούς ηγέτες, όπως ο Ρ.Τ. Ερντογάν κι ο Βλ. Πούτιν, ανεξαρτήτως αν ο αυταρχισμός των συγκεκριμένων ανδρών δεν είναι του γούστου μου;...

Δείτε ποιοί έχουν λυσσάξει να σχηματιστεί μετεκλογικώς κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ και θα καταλάβετε γιατί αυτό θα πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία, ακόμα κι αν αυτή είναι η νέα προσφυγή στις κάλπες. Εκτός αν τα συμφέροντά σας ταυτίζονται με αυτά των καναλαρχών, των λοιπών ολιγαρχών, της Ανγκ. Μέρκελ και του Β. Σόιμπλε δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο θα πρέπει να υπονομευτεί εξ υπαρχής η όποια προσπάθεια απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης. Συμφωνώ πως όποιος κι αν κερδίσει θα πρέπει να εφαρμόσει μνημόνιο. Ποιός είναι, ωστόσο, πιθανότερο να επαναδιαπραγματευτεί, φέρνοντας ισοδύναμα μέτρα, τους επώδυνους όρους του δίχως να φαντασιωνεται παραλλήλως καταλήψεις νομισματοκοπείων; Εκείνοι που έλεγαν από την αρχή "ναι σε όλα" και καλούσαν τον Αλέξη Τσίπρα να φέρει οποιαδήποτε συμφωνία ή όσοι πάλεψαν μέχρι τέλους για ένα δικαιότερο πρόγραμμα; Ποιοί είναι, επίσης, πιο πιθανό να προχωρήσουν σε αλλαγές σε όλους τους τομείς προς την κατεύθυνση της δικαιότερης κατανομής τού πλούτου και της παροχής ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου; Αυτοί που επί σαράντα χρόνια έκαναν τα ακριβώς αντίθετα μολονότι το ξένο χρήμα έρρεε άφθονο ή εκείνοι που κυβέρνησαν μόλις επτά μήνες σε συνθήκες οικονομικής ασφυξίας; Ποιοί θα πολεμήσουν τη διαπλοκή και η διαφθορά; Οι υπάλληλοί της, όπως η οικογένεια Μητσοτάκη (βλ. φωτό με Χριστοφοράκο της Siemens τις παλιές, "καλές" εποχές) ή εκείνοι τους οποίους πολεμά με τη χυδαία προπαγάνδα της και στέλνουν τα άπλυτά της στη δικαιοσύνη;...

Στην θεωρία ακούγεται πολύ όμορφο να καθίσουν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί σε ένα τραπέζι για να λύσουν τα προβλήματα του τόπου. Ολοι θα το θέλαμε, με μια βασική προϋπόθεση ωστόσο: όλα τα κόμματα να είχαν ως προτεραιότητα τη διάσωση του ελληνικού λαού κι όχι της ολιγαρχίας. Πώς θα πληρώσει, όμως, για παράδειγμα η οικογένεια Μπόμπολα όσα χρωστά στο δημόσιο ταμείο ή πώς, τουλάχιστον, τα επόμενα δημόσια έργα θα κατανεμηθούν δίκαια αν στην κυβέρνηση συμμετέχει ένα κόμμα όπως το Ποτάμι, το οποίο χρηματοδοτείται από την ίδια οικογένεια κι ο μόνος λόγος ύπαρξής του είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων της; Πώς θα ερευνηθούν οι διάφορες λίστες φοροδιαφυγής-φοροαποφυγής-λαθρεμπορίου καυσίμων ή τσιγάρων από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ όταν σε όλα αυτά τα σκάνδαλα κρύβονται μεγαλοστελέχη και χρηματοδότες τους; Η χώρα, επομένως, έχει ανάγκη από μια ισχυρή κυβέρνηση της Αριστεράς αν θέλει να ξεβρομίσει και να πάει μπροστά. Θα είναι πολύ πιο δίκαιο, άλλωστε, να κρίνουμε στις μεθεπόμενες εκλογές τον Αλέξη Τσίπρα με βάση όσα πέτυχε ή απότυχε να υλοποιήσει από τις δεσμεύσεις του εφόσον του δοθεί τώρα η δυνατότητα να κυβερνήσει δίχως την πίεση της χρεοκοπίας και τα βαρίδια του παρελθόντος...