Με αρχηγό τής ΝΔ τον Αδωνι τα "αγγλικά" τού Αλέξη θα μοιάζουν της Οξφόρδης...

Η διαδικασία εκλογής προέδρου στη ΝΔ θα ήταν αδύνατο να μην μετατραπεί σε μια διασκεδαστική φάρσα. Από την αρχή ξέραμε ότι δεν υπάρχει κάποια σοβαρή προσωπικότητα στη δεξιά η οποία να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες μετριότητες κι έτσι να καθίσταται φαβορί, τουλάχιστον μεταξύ των πιο ώριμων ψηφοφόρων της. Οι υποψηφιότητες, ωστόσο, ενός κάποιου Μάρκου Πανέττα (τον άκουσα σε τηλεοπτική συνέντευξη να επαναλαμβάνει πως κομίζει το νέο μόνο και μόνο γιατί προέρχεται από την κοινωνία και τον λυπήθηκε η ψυχή μου) και του "φοβερού" και "τρομερού" Αδ. Γεωργιάδη αποδεικνύουν ότι εχθρός τής γελοιότητας είναι η ακόμα μεγαλύτερη γελοιότητα. Δεν εκτιμώ πως υφίστανται πιθανότητες εκλογής τού τηλεπωλητή βιβλίων (δεν θέλω να πιστέψω ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων τής ΝΔ στερείται σοβαρότητας, αν και πολλοί θα τρολάρουν και σε αυτές τις εκλογές όπως έκαναν στις βουλευτικές ψηφίζοντας Λεβέντη), αλλά και μόνο το ότι έφτασε στο σημείο να διεκδικεί την ηγεσία της μεγαλύτερης δεξιάς παράταξης της χώρας ένας τόσο πούρος καραγκιόζης μαρτυρά την κατάντια της...

Αν, ωστόσο, ο Αδ. Γεωργιάδης δεν ήταν τίποτα άλλο από ένας αρλεκίνος, η ζημιά για το κόμμα του και για τον τόπο θα περιοριζόταν σε αυτή που μπορεί να επιφέρει ένας άλλος γραφικός όπως ο Β. Λεβέντης. Ο πρώην βουλευτής τού ΛΑΟΣ, όμως, αποτελεί έναν από τους πιο "mainstream" εκπροσώπους τής ακροδεξιάς στη χώρα. Τα τελευταία χρόνια πολλοί έχουν φορέσει μια προβιά και κυκλοφορούν με αυτή δημοσίως προκειμένου να κρύβουν τον πραγματικό τους εαυτό. Ο συνοδοιπόρος τού Αδώνιδος στον εθνικισμό-νεοφασισμό-αντισημιτισμό και πάλαι ποτέ "ακτιβιστής τής δεξιάς" με τα τσεκούρια Μ. Βορίδης πλασάρεται τώρα ως αντιλαϊκιστής, φιλελεύθερος αστός πολιτικός. Οταν τους δίνεται, ωστόσο, η ευκαιρία τόσο ο Αδωνις όσο κι ο Μάκης εκδηλώνουν τον πραγματικό τους εαυτό, όπως για παράδειγμα σε κομματικές συγκεντρώσεις όπου διατρανώνουν το μίσος τους για την Αριστερά χρησιμοποιώντας έναν εμφυλιοπολεμικό λόγο τον οποίο θα έβρισκε ακραίο ακόμα κι ο Ν. Μιχαλολιάκος, με τον οποίο κάποτε ήταν συνοδοιπόροι στις ίδιες ή παραπλήσιες χουντικές-φασιστικές οργανώσεις...

Είναι αλήθεια ότι στο πολιτικό σκηνικό τα πάντα εξαρτώνται από το αν θα τα καταφέρει ή όχι ο Αλέξης Τσίπρας. Οι τρεις εκλογικές επιτυχίες του μέσα στο 2015 τον καθιστούν απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού, τουλάχιστον για την ώρα. Αν καταφέρει κατά την θητεία του να βελτιώσει έστω και λίγο την ποιότητα ζωής των πολιτών και, παραλλήλως, αν επιφέρει ένα καίριο πλήγμα στη διαπλοκή-διαφθορά και τον θεό να κατεβάσει η ΝΔ στις επόμενες εκλογές θα τις χάσει. Ακόμα, όμως, κι αν αποτύχει ο πρωθυπουργός οι πιθανότητές του να παραμείνει στην θέση του ύστερα από την επόμενη εκλογική διαδικασία αυξάνονται πάρα πολύ αν αντίπαλό του έχει τον Αδ. Γεωργιάδη ή κάποιον με το προφίλ του, ο οποίος ναι μεν θα συγκινεί τη σκληρή δεξιά αλλά θα έχει μηδενική προσβασιμότητα στους κεντρώους κι αριστερούς ψηφοφόρους...

Εν καιρώ κρίσης οι πολιτικοί συσχετισμοί έχουν αλλάξει άρδην στη χώρα, αλλά το λούμπεν προλεταριάτο δεν έχει φτάσει (ακόμα;) στο σημείο να εμπιστευτεί το τιμόνι σε καρικατούρες τού "Δελφινάριου" με ακροδεξιά ρητορική και πολιτική ανάλυση νηπίου. Στην απίθανη, άλλωστε, περίπτωση που ο Αδ. Γεωργιάδης εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ (σε αυτήν την αναμέτρηση, άλλωστε, λειτουργεί ως "λαγός" Βορίδη, τεστάροντας τη δύναμη της σκληρης δεξιάς) και στην ακόμα πιο απίθανη που γίνει και πρωθυπουργός (ανατριχιάζω και στη σκέψη μόνο!) τα "αγγλικά" τού Αλέξη Τσίπρα θα μοιάζουν της Οξφόρδης στο μέσο ψηφοφόρο. Φαντάζομαι, επομένως, πως στη Συγγρού δεν έχουν τάσεις αυτοκαταστροφής και πλήρους πασοκοποίησης...