Ο κερδισμένος, πάντως, ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, μολονότι κι εκείνος γύριζε κατά βάση τη μπάλα στο χώρο άμυνας. Τις δύο φορές, ωστόσο, που πέρασε στην επίθεση βγήκε κερδισμένος. Η πρώτη αφορά το προσφυγικό, το οποίο η αντιπολίτευση θεωρεί πρόσφορο έδαφος για να κερδίσει ψηφαλάκια χρησιμοποιώντας αστεία επιχειρήματα πάνω στις πλάτες κατατρεγμένων. Λες και είχε άδικο η Τασία Χριστοδουλοπούλου όταν έλεγε, για παράδειγμα, πως οι πρόσφυγες-μετανάστες εξαφανίζονται (αφού σπεύδουν και στους έλληνες διακινητές για να τους μεταφέρουν στην υπόλοιπη Ευρώπη αντί να κάνουν τα χαρτιά τους για παροχή ασύλου) ή στο ότι αρκετοί ελληναράδες εκμεταλλεύονται τον ξεριζωμό συνανθρώπων τους για να αισχροκερδούν. Τους συμπατριώτες μας οι οποίοι, για παράδειγμα, πετούν μολότοφ στους ξεριζωμένους ή τους χρεώνουν πέντε ευρώ το μπουκαλάκι τού νερού και τη φόρτιση του κινητού τους τηλεφώνου είναι ντροπή να τους υπερασπίζονται όχι μόνο οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα, αλλά και τα αυτοαποκαλούμενα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου. Κι αλίμονο αν παριστάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο είναι να φυλαχθούν θαλάσσια σύνορα όταν τα περνούν δεκάδες χιλιάδες εβδομαδιαίως...
Η κόντρα, εξάλλου, Καμμένου-Μεϊμαράκη για τα εξοπλιστικά λειτούργησε ως επιβεβαίωση των όσων ισχυρίζεται ο Αλέξης Τσίπρας για διαπλοκή-διαφθορά τού παλιού πολιτικού προσωπικού. Υπενθυμίζω πως το χαρακτηρισμό "μπροστάντζα" (με την έννοια πως ζητούσε μπροστά τις μίζες για τα εξοπλιστικά όταν ήταν υπουργός Αμυνας) πρωτοχρησιμοποίησε για τον Β. Μεϊμαράκη ο Αδ. Γεωργιάδης, ο οποίος σήμερα βεβαίως τον αποκαλεί θαύμα τής φύσης. Είναι ή όχι υπόδικος ο προσωρινός πρόεδρος της ΝΔ για τα υποβρύχια; Εδωσε 105.000.000 ευρώ στους γερμανούς αντί να κινήσει ποινικές διαδικασίες σε βάρος τους; Βοήθησε στο "ξέπλυμα" Τσοχατζόπουλου, Παπαντωνίου; Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν άμεσα γιατί αν η γυναίκα τού Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια, ο υποψήφιος Καίσαρας οφείλει πρωτίστως να είναι αν θέλει (επαναλαμβάνω, αν θέλει) να κυβερνήσει τη χώρα...
Το καλύτερο δώρο, ωστόσο, ο Αλέξης Τσίπρας το πήρε από εκεί από όπου δεν το περίμενε, από την Ολ. Τρέμη δηλαδή. Το MEGAλο παπαγαλάκι μυγιάστηκε όταν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να μιλά για τις τηλεοπτικές άδειες, τα τέλη διαφήμισης και τις λοιπές υποχρεώσεις τους που οι καναλάρχες, οι ίδιοι που παραγγέλνουν πεντάλεπτα ρεπορτάζ αν κάποιος τυροπιτάς δεν κόψει απόδειξη, έχουν "αμελήσει" να εκπληρώσουν. Με την παρέμβασή της επιβεβαίωσε την αναγκαιότητα να δοθεί στο εσωτερικό η μάχη κατά των διαπλεκόμενων ολιγαρχών, οι οποίοι νέμονται ασύδοτα το δημόσιο πλούτο και οι οποίοι δεν έχουν συνεισφέρει στο κρατικό ταμείο όσα τους αναλογούν ούτε κατά τη διάρκεια της κρίσης. Οχι πως με στενοχωρεί ιδιαιτέρως αυτό, αλλά μάλλον η νεανίζουσα Ολγα θα τα άκουσε ένα χεράκι από τους ψυχάρηδες, τους βαρδινογιάννηδες και τους μπόμπολες για την προσπάθειά της να φανεί βασιλικότερη του βασιλέως, προσθέτοντας πόντους στον "μιαρό" Αριστερό...
Οπως κι αν έχει, θα πρέπει κάποτε σε αυτήν τη χώρα να διοργανωθεί και μια τηλεμαχία στην οποία οι πολιτικοί αρχηγοί δεν θα στέκονται σαν τηλεγραφόξυλα, θα μπορούν να συζητούν μεταξύ τους και, ανάμεσα σε άλλα, να απαντούν και σε ερωτήσεις τού κοινού. Αν όχι για τίποτα άλλο, αλλά γιατί από τη σημερινή βαρετή διαδικασία εκείνοι που επωφελούνται περισσότερο είναι όσοι δεν συμμετέχουν, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Ν. Μιχαλολιάκος κι ο Β. Λεβέντης. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, να ανακαλύψουμε την Αμερική, αρκεί να αντιγράψουμε το πετυχημένο μοντέλο ντιμπέιτ που ακολουθείται στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού, όπου, αν μη τί άλλο, ξέρουν να κάνουν τηλεόραση. Θα με ρωτήσετε αν μεγαλύτερη σημασία έχει το θέαμα όταν πολιτικοί αρχηγοί διατυπώνουν τις θέσεις τους. Οχι βεβαίως, αλλά δεν είναι ντροπή να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε η πολιτική να γίνει πιο ελκυστική στις πλατιές μάζες από ό,τι είναι τα πληκτικά, ατέλειωτα πλάνα τού Θόδωρου Αγγελόπουλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου