Η τυπολατρία, όσο χρήσιμη κι αν είναι σε μια χώρα όπου συνήθως οι νόμοι έχουν διακοσμητική ισχύ, όταν χρησιμοποιείται ως αυτοσκοπός στον πολιτικό στίβο καταντά καρικατούρα το φορέα της. Πόσω μάλλον όταν αυτός ή αυτή που την επικαλούνται λησμονούν πως είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης και πως όταν απαιτείς από τους άλλους να μην ξεφεύγουν ούτε λέξη από το Σύνταγμα, τον Κανονισμό της Βουλής και τους νόμους τού κράτους, οφείλεις να είσαι εσύ ο πρώτος διδάξας ή διδάξασα...
Αξιολογώ θετικώς τη σύντομη θητεία τής Ζωής Κωνσταντοπούλου στην προεδρία τής Βουλής. Και μόνο το ότι συνέβαλε μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος εμφανίστηκε σε αυτό το τελευταίο επτάμηνο πολύ περισσότερες φορές από όσες ο Αντ. Σαχλαμαράς σε δυόμισι χρόνια, στο να γίνει το Κοινοβούλιο πρωταγωνιστής από κομπάρσος των εξελίξεων είναι αρκετό για να της απονεμηθούν εύσημα. Η ίδια, εξάλλου, δημιούργησε ή συνέβαλε τα μέγιστα στο σχηματισμό και στην ουσιαστική λειτουργία επιτροπών όπως για τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, το δημόσιο χρέος και το σκάνδαλο της Siemens που πολλοί θα ήθελαν να ξεχαστούν...
Με τη μαχητικότητά της συνέδραμε στη σκληρή διαπραγμάτευση και στη μάχη κατά τής διαπλοκής τού πολιτικού κόσμου με τη διεφθαρμένη επιχειρηματική-τραπεζική-εφοπλιστική ελίτ. Η Ζωή άντεξε, επίσης, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση με το σκασμένο λάστιχο στην Εύβοια, τα τσισάκια τού μπάτσου και τα μαχαιρώματα αριστεροδεξιών όπως ο Γ. Πανούσης, τα οποία απόδειξαν ότι ορισμένοι τη φοβούνται πολύ. Και καλά κάνουν...
Η Ζωή, όμως, κούρασε κι από ένα σημείο και μετά δεν πείθει πως όλες τις οι πράξεις κινούνται από το σεβασμό της στη νομιμότητα και στη λαϊκή κυριαρχία. Αν αυτό ίσχυε στο 100% θα είχε ήδη απαντήσει, για παράδειγμα, σε ερωτήσεις που κατατέθηκαν πριν μήνες για το τί συμβαίνει στο Κανάλι της Βουλής, το οποίο μετάτρεψε σε Κανάλι της Ζωής. Δεν θα είχε, επίσης, επιτρέψει να διεξάγονται συζητήσεις κοινοβουλευτικών επιτροπών χωρίς απαρτία μόνο και μόνο για να εκφωνεί μονολόγους ούτε θα άδραττε κάθε κοινοβουλευτικής ευκαιρίας για να παρουσιάζει στο πανελλήνιο τις προσωπικές της απόψεις...
Ούτε, επίσης, κάποιος που κατά τα άλλα ορκίζεται στην πιστή τήρηση του Κανονισμού της Βουλής θα είχε ανεβεί στο έδρανο του προέδρου αφού πρώτα είχε μιλήσει ως απλός βουλευτής. Δεν ασπάζομαι το χαρακτηρισμό "δικτάτορας" που της απόδωσε ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά και η Ζωή σε σχεδόν καθημερινή βάση πρόσφερε επιχειρήματα σε όσους χρησιμοποιούσαν το συγκεντρωτισμό της για να την αποδομήσουν και να περάσουν αβρόχοις ποσί τον κάβο ακόμα και των ποινικών τους ευθυνών για ενέργειές τους όσο βρίσκονταν στην εξουσία...
Η παρουσία τής Ζωής είναι απαραίτητη και στο νέο Κοινοβούλιο. Οσο κι αν θεωρώ υπερβολική κι άδικη την κριτική που ασκεί σήμερα στον Αλέξη Τσίπρα (αν διαφωνεί, για παράδειγμα, με τη συμφωνία τής 20ής Φεβρουαρίου γιατί περίμενε τόσους μήνες για να μας το πει;) η Βουλή έχει ανάγκη από έντιμους και ικανούς ανθρώπους οι οποίοι δεν αποδέχονται την αυθεντία τού "ενός βιβλίου". Από εκεί και πέρα, ωστόσο, κι αφού καταλαγιάσει η βουή τού προεκλογικού αγώνα καλό είναι τόσο εκείνη όσο και οι υπόλοιποι σύντροφοι που επέλεξαν το δρόμο τής διάσπασης να συλλογιστούν αν είναι προτιμότερο για τον τόπο ο Αλέξης Τσίπρας να συγκυβερνήσει με το παλιό πολιτικό σύστημα από το να διαθέτει μια ισχυρή κι αυτοδύναμη κυβερνητική πλειοψηφία την οποία να στηρίζουν και οι δραχμιστές, έχοντας έτσι κι αλλιώς δημοσιοποιήσει την άποψή τους πως υπήρχε βιώσιμη εναλλακτική στο μνημόνιο το πρωινό τής 13ης Ιουλίου...
Αλήθεια, δεν ψυλλιάζονται η Ζωή κι ο Παναγιώτης πως ο "ξαφνικός έρωτας" της ποταμίσιας πασοκονεοδημοκρατίας και των μίντια της διαπλοκής για τους ίδιους δεν έχει προκύψει από αγνά κίνητρα αλλά από άκρως δολερά; Δεν βλέπουν τη λαχτάρα των φαύλων για το σχηματισμό κυβέρνησης "εθνικής ενότητας" ή του "μεγάλου συνασπισμού" ώστε να έχουν αλυσοδεμένο τον Αλέξη Τσίπρα; Η Ζωή Κωνσταντοπούλου κι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης του 2015 δεν είναι ο Κων. Μητσοτάκης του 1965. Οι πρώτοι δεν εμφορούνται ούτε από φιλαργυρία ούτε από αρχομανία. Ολοι, όμως, κρινόμαστε από τις συνέπειες των πράξεών μας και φοβάμαι πως 50 χρόνια αργότερα η ιστορία τής αποστασίας επαναλαμβάνεται ως πικρή φάρσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου