Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η άλλη όψη τού νεοφασισμού κι αν δεν με πιστεύετε ρωτήστε τον Κούλη και τον Μάκη...

Οποιονδήποτε αρχηγό κι αν εκλέξει η ΝΔ, αν ο Αλέξης Τσίπρας καταφέρει κατά τη διάρκεια της νέας του πρωθυπουργικής του θητείας να βελτιώσει έστω και λίγο την ποιότητα ζωής των πολιτών και να επιφέρει ένα άξιο αναφοράς χτύπημα στη διαπλοκή και στη διαφθορά, θα είναι λίγες οι πιθανότητές της να δει σύντομα εξουσία. Η μπάλα βρίσκεται, πλέον, για τα καλά στην κατοχή τού πρωθυπουργού, με τους αντιπάλους του να προσδοκούν σε δικά του λάθη μήπως και καταφέρουν να την επανακτήσουν. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως δεν έχει νόημα το πρόσωπο που θα εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ ή ότι η αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να σηκώσει τα χέρια ψηλά και να βγάλει όποιον κι όποιον. Οσο, εξάλλου, κι αν θεωρώ πως στη Συγγρού και πέριξ αυτής δεν κυκλοφορούν σπουδαίες προσωπικότητες, αλίμονο αν η κεντροδεξιά παράταξη καταλήξει στα νεοφιλελεύθερα χέρια των μητσοτάκηδων ή στα ακροδεξιά των βορίδηδων. Αν, βεβαίως, αυτοί οι δύο ακραίοι πυλώνες δεν συμπτυχθούν στο τέλος σε μία ενιαία σάρκα, επιβεβαιώνοντας όλους όσοι γράφουμε πως τα άκρα που τέμνονται στην πολιτική ζωή τού τόπου είναι ο νεοφιλελευθερισμός με το νεοφασισμό...

Η κορυφαία προϋπόθεση, ωστόσο, για τη ΝΔ προκειμένου να αποτελέσει έναν ισχυρό αντίπαλο για τον Αλέξη Τσίπρα είναι η εκλογή στην αρχηγία της ενός νέου, άφθαρτου προσώπου που να μπορεί να προσελκύει ψηφοφόρους κι από άλλους χώρους. Αυτός δεν είναι, σίγουρα, ούτε ο Μπροστάντζας Μεϊμαράκης ούτε ο Κούλης Μητσοτάκης. Ο πρώτος αποδείχθηκε αυτό που περιμέναμε: ένας πολύ καλός κομματάρχης, ικανός να συσπειρώνει τους δεξιούς αλλά πολύ λίγος για να μαζεύει στην κάλπη κι ανθρώπους που προέρχονται από άλλα μαγαζιά. Ηταν και είναι ένας χρήσιμος κομπάρσος πολυτελείας για το κόμμα του, αλλά τίποτα παραπάνω από αυτό. Γι' αυτό και οι βαρόνοι-ο τουρίστας τής Ραφήνας και η Ντ. Μπακογιάννη- φαίνεται πως τον στηρίζουν μέχρι νεωτέρας κι εφόσον δεν κατέλθει στην κούρσα η νεώτερη γενιά καραμανλήδων και μητσοτάκηδων (ο, επίσης, Κ. Καραμανλής κι ο Κ. Μπακογιάννης): γιατί μπορούν να τον κάνουν ό,τι θέλουν...

Από την άλλη, ο Κούλης Μητσοτάκης έχει αρκετούς σκελετούς στη ντουλάπα του...made in Germany, είναι ταυτισμένος με νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες και με μια οικογένεια η οποία δεν είναι και η πλέον δημοφιλής στη χώρα, ενώ κατά την κυβερνητική του θητεία αυτός ο, στα λόγια, αντικρατιστής απόλυσε ελάχιστους και μόνο όσους δεν είχαν ισχυρά κομματικά βύσματα και δεν συνδεονται με κουμπαριές με τη φαμίλια του. Οσο για τον Μ. Βορίδη, η απίθανη (θέλω να νομίζω πως η πλειονότητα των φιλελεύθερων συμπολιτών μου είναι δημοκρατικών αντιλήψεων) περίπτωση εκλογής ενός πρώην προέδρου τής νεολαίας τής ΕΠΕΝ στην ηγεσία τής αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτομάτως την καθιστά "unelectable" ("μη εκλόγιμη") που λένε και οι φίλοι μας οι αγγλοσάξονες. Για τον Αδ. Γεωργιάδη ή τον Π. Ψωμιάδη θεωρώ χάσιμο χρόνου να εξηγώ γιατί οι ακροδεξιοί καραγκιοζηδες είναι ανεπιθύμητοι ακόμα κι από το Θέατρο Σκιών...

Ολοι οι δρόμοι, επομένως, οδηγούν σε έναν σαραντάρη, άφθαρτο από την εποχή των μνημονίων, ο οποίος, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένως στην πολιτική, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από ένα βαρύ όνομα ή επικοινωνιακά χαρίσματα. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να λέγεται Καραμανλής, Μπακογιάννης, Κεφαλογιάννη ή Τζιτζικώστας, κάποιος, τέλος πάντων, που όταν θα στέκεται δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα δεν θα λένε ο "παππούς και το τζόβενο", όπως συνέβαινε στη σύγκριση με Μεϊμαράκη. Το ευκταίο, βεβαίως, θα ήταν ο νέος ηγέτης τής κεντροδεξιάς να προερχόταν από την κοινωνία κι όχι από τον κομματικό σωλήνα και να είχε πίσω του μια επιτυχημένη επαγγελματική διαδρομή και στοιχειώδεις πολιτικές ικανότητες, αλλά όλα αυτά θεωρούνται πολυτέλεια στην Ελλάδα. Αν μου ζητούσατε, πάντως, να στοιχηματίσω σε κάποιον συγκεκριμένα ως επόμενο πρόεδρο της ΝΔ, θα έβαζα τα λεφτά μου σε κάποιον που λέγεται Καραμανλής. Το μαγαζί, άλλωστε, δεν έπαψε ποτέ να ανήκει στην οικογένεια...