Κι αν το δίδυμο Ανγκ. Μέρκελ-Β. Σόιμπλε μοιάζει πανίσχυρο αυτήν τη στιγμή, είναι κάτι παραπάνω από ωφέλιμο να καταγραφεί αλλαγή σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αν, για παράδειγμα, μετά από τις εκλογές που βρίσκονται προ των πυλών και σε Ισπανία-Πορτογαλία η ιβηρική Αριστερά κατορθώσει να κυβερνήσει ή να συγκυβερνήσει, θα είναι πολύ πιο εύκολο να σχηματιστεί το περίφημο μέτωπο του Νότου κατά τής λιτότητας, πόσω μάλλον όταν κι ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός τής Ιταλίας, Ματέο Ρέντσι δείχνει πρόθυμος να πατήσει πόδι...
Η ρωγμή, ωστόσο, που έχει δημιουργήσει ο Αλέξης Τσίπρας στο ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο μπλοκ είναι ήδη παρούσα κι εμφανής. Σοσιαλιστές ηγέτες που κυβερνούν ή συγκυβερνούν στις χώρες τους- ανάμεσά τους ο γάλλος Φρ. Ολάντ κι ο γερμανός Ζ. Γκάμπριελ- ήδη συναντήθηκαν και θα ξανασυναντηθούν σύντομα για να σχεδιάσουν πολιτικές και τακτικές αποδόμησης της άγριας, ταξικής λιτότητας, θέτοντας ως αντίβαρο προοδευτικό πρόσημο με ανάπτυξη σε ένα κοινωνικό κράτος δικαίου. Την ίδια ώρα, στη Μεγάλη Βρετανία νέος πρόεδρος των Εργατικών εκλέχθηκε ο μαρξιστής Τζέρεμι Κόρμπιν. Για να κατανοήσουμε τη σημασία τού γεγονότος, είναι σαν να ήταν υποψήφιος των Δημοκρατικών για την προεδρία των ΗΠΑ κάποιος με το ιδεολογικό προφίλ τού Αλέξη Τσίπρα ή του Πάμπλο Ιγκλέσιας των ισπανών Podemos. Πού να περνούσε, δηλαδή, και η Γηραιά Αλβιώνα μνημόνια αντίστοιχα με τα ελληνικά...
Φυσικά, για να φτάσουμε από τη ρωγμή στο ρήγμα θέλει ακόμα πολλή δουλειά. Είναι, ωστόσο, πολύ ενθαρρυντική αυτή η όψη τής ριζοσπαστικοποίησης των ευρωπαϊκών λαών (για την άλλη, τη φασιστική, όπως αυτή για παράδειγμα που κυβερνά την Ουγγαρία και στη χώρα μας εκφράζεται από τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, είναι περιττό να εκφράσω τον αποτροπιασμό και την έντονη ανησυχία μου για το μέλλον). Αλλωστε, για να ξυπνήσει και η σοσιαλδημοκρατία από το λήθαργό της και να συμπτύξει δυνάμεις με τη ριζοσπαστική Αριστερά χρειάστηκε να περάσουν δύο σχεδόν δεκαετίες απόλυτης υποταγής της στα φριντμανικά δόγματα, είτε από ενοχικά σύνδρομα μετά από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού είτε, "απλώς", εξαιτίας τής ευκολίας σε όλα τα επίπεδα που φέρνει το τακίμιασμα με τις ελίτ...
Την επόμενη Δευτέρα είναι πιθανό να συζητούμε για την πιθανότητα συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ. Θα είναι ανεκτή, έστω κι εξ ανάγκης; Ναι, υπό ορισμένες προϋποθέσεις: σε άμεσο πρακτικό επίπεδο απαιτείται η συμμετοχή στη νέα κυβέρνηση από πλευράς ΠΑΣΟΚ σχεδόν αποκλειστικώς στελεχών του που δεν έχουν ξανακυβερνήσει και, πάντως, όχι του Β. Βενιζέλου, του Ανδρ. Λοβέρδου κι άλλων φαύλων ή πλήρως εξαρτημένων από το κατεστημένο ατόμων τού χθες. Σε ιδεολογικό επίπεδο, οφείλει η Φ. Γεννηματά να λάβει τα μηνύματα των καιρών και να ολοκληρώσει την αριστερή στροφή που έχει πράγματι ξεκινήσει...
Θα σας έλεγα πως σε μια τέτοια περίπτωση το ΠΑΣΟΚ θα είναι πολύ καλύτερος κυβερνητικός εταίρος από τους ψεκασμένους ΑΝΕΛΛ, οι οποίοι ναι μεν συνεργάστηκαν εντίμως με το ΣΥΡΙΖΑ αλλά οι ιδεολογικές διαφορές μαζί του είναι κάτι παραπάνω από πολλές. Οπως κι αν έχει, ωστόσο, δεν παύω να θεωρώ πως το καλύτερο αποτέλεσμα θα είναι η αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ που θα του επιτρέψει, σε συνθήκες μη οικονομικής ασφυξίας αυτήν τη φορά, να αποδείξει αν μπορεί να αποτελέσει αυτό που έχουν ανάγκη τα λαϊκά στρώματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου