Η νίκη δεν ανήκει στο ΣΥΡΙΖΑ. Με οποιονδήποτε άλλο ηγέτη θα είχε χάσει τις εκλογές. Ο ελληνικός λαός δεν είναι ερωτευμένος με τους φλαμπουράρηδες, τους τσακαλώτους ή τους βούτσηδες, αλλά με τον Αλέξη Τσίπρα. Δεν ψήφισε υπέρ των μνημονίων ούτε για να μην κλείσει η αριστερή παρένθεση, αλλά γιατί πιστεύει ότι αν κάποιος μπορεί να σώσει τη χώρα αυτός δεν είναι άλλος από τον σαραντάρη που το πρόσωπό του αποτυπώνει κάθε στιγμή τα πραγματικά του συναισθήματα, από τον πρωθυπουργό που, όπως είπε ο Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos, πολέμησε σαν λιοντάρι απέναντι στα θηρία κι όταν έχασε έπραξε αυτό που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο για κάθε ηγέτη, αλλά που κανένας δεν το έκανε πριν από εκείνον: απευθύνθηκε στον ελληνικό λαό για να ανανεώσει την εντολή προς το πρόσωπό του από τη στιγμή που οι συνθήκες δεν του επιτρέπουν, τουλάχιστον όχι άμεσα, να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης...
Την Κυριακή, εξάλλου, γκρεμίστηκε πανηγυρικώς ο μύθος που ήθελε τον Αλέξη Τσίπρα να έχει προδώσει το υπερήφανο ΟΧΙ του ελληνικού λαού. Το ΚΚΕ πήρε το ίδιο ποσοστό με τον Ιανουάριο και η Λαϊκή Διάσπαση με τα υπερπροβεβλημένα στελέχη, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα της εξωπραγματικής Αριστεράς έμειναν εκτός Βουλής. Ο αγώνας που έδωσε μέσα στο 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των μνημονίων και η ήττα που τον ακολούθησε απόδειξε ότι αν υπάρχει ένας τρόπος για να ανασάνουμε αυτός περνά μέσα από την όσο το δυνατό πιο άμεση τήρηση όλων των συμβατικών μας δεσμεύσεων, ώστε οι ξένοι να μην έχουν καμία δικαιολογία να επιμείνουν σε ένα μη βιώσιμο πρόγραμμα, και κυρίως την πάλη για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη, η οποία είναι το σπίτι μας...
Η νίκη Τσίπρα αποτελεί ένα πολύ καλό όπλο για την Αριστερά στην Πορτογαλία και στην Ισπανία, η οποία έχει μπροστά της εκλογές μέσα στο φθινόπωρο, αλλά και για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, η οποία δείχνει τα πρώτα σημάδια αφύπνισης κι αρχίζει να συγκροτεί ένα μέτωπο αντιλιτότητας κόντρα στην Ανγκ. Μέρκελ. Ο Π. Λαφαζάνης έμεινε στα αυτοσαρκαστικά σποτάκια χωρίς να μας πει ποτέ τί περιλαμβάνει ο άλλος δρόμος του. Το ΚΚΕ, ο γενικός γραμματέας τού οποίου φορά Ρόλεξ (το ότι μπορεί να είναι ψεύτικο κάνει ακόμα γελοιωδέστερη την ταπείνωσή του στον καπιταλιστικό καταναλωτισμό), είναι αδύνατο να συγκινήσει ένα ευρύτερο ακροατήριο με επιχειρήματα του τύπου "να περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες για τον σταλινισμό" (πόσο πιο ώριμες μπορεί να γίνουν από τώρα που είμαστε χρεοκοπημένοι;) και "να βγούμε από το ευρώ και την Ε.Ε. αλλά και να μην επιστρέψουμε στη δραχμή"! Οσο στον Περισσό είναι τόσο ξεκάθαροι όπως ο πρόεδρος του Εδεσσαϊκού στο περίφημο βιντεάκι ας μην περιμένουν να τους αγαπήσουν περισσότεροι από έναν κλειστό πυρήνα σταλινοταλιμπάν...
Ο Αλέξης Τσίπρας, μαζί με τον "Χαϊλάντερ" Π. Καμμένο, καλείται από εδώ και πέρα να κάνει ένα μικρό θαύμα: πέρα από το να πετύχει καλές συμφωνίες για ανοιχτά ζητήματα, όπως του χρέους, του ασφαλιστικού και των εργασιακών σχέσεων, και παραλλήλως με την εφαρμογή ενός δύσκολου προγράμματος να προχωρήσει και πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης οι οποίες θα συνδυάζουν αναπτυξιακές λογικές. Αν πρωθυπουργός, για παράδειγμα, στην Ισπανία είναι σε μερικούς μήνες ο Πάμπλο Ιγκλέσιας το εγχείρημα θα μοιάζει πιο υλοποιήσιμο. Αν όχι, τότε ο πρωθυπουργός οφείλει απέναντι στο λαό που τον εμπιστεύτηκε ξανά να αγωνιστεί μέχρι τέλους, όπως έκανε και την προηγούμενη περίοδο, με τη συνδρομή ωστόσο αυτήν τη φορά πιο συγκροτημένων προσωπικοτήτων σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν και με την αναγκαιότητα να προχωρήσει σε ριζικές μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση, στην παιδεία, στην υγεία, στη διαπλοκή, στη διαφθορά και σε άλλους κρίσιμους τομείς όπου δεν απαιτούνται απαραιτήτως χρήματα αλλά βούληση για να αλλάξουν χρόνιες παθογένειες. Η διακυβέρνηση Τσίπρα στην ουσία ξεκινά τώρα. Πρέπει, όμως, να γνωρίζει ότι οι έρωτες (και) του εκλογικού σώματος δεν κρατούν για πολύ κι αν δεν ωριμάσουν σε βαθιά αγάπη τότε κινδυνεύουν να καταλήξουν μίσος. Κι αν δεν με πιστεύει, ας ρωτήσει όλους εκείνους που ο ίδιος εξαφάνισε από τον πολιτικό χάρτη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου