Λαέ ακούμπα στον ώμο τού Κουτσούμπα, αλλά μην περιμένεις να σε βαστάξει...

Αν καθόμουν στο ίδιο τραπέζι με τον Δ. Κουτσούμπα θα συμφωνούσα μαζί του τόσο στην αντιμνημονιακή του ρητορική όσο και στο ότι το πρόβλημα είναι στη βάση του συστημικό. Θα μπορούσα να περάσω πολλές ώρες με τον ίδιο κουνώντας καταφατικώς το κεφάλι σε κάθε καταγγελία του για τα περισσότερα μνημονιακά μέτρα, τα οποία δεν στοχεύουν στην κοινωνική δικαιοσύνη αλλά στο ξεζούμισμα της εργατικής τάξης. Φυσικά, για παράδειγμα, και η μείωση της κατώτατης σύνταξης, πόσω μάλλον όταν οι πολυεθνικές δεν θα πληρώσουν ούτε μια συμβολική έκτακτη εισφορά, δεν συνιστά αριστερή πολιτική. Δεν θα φέρω, επίσης, καμία αντίρρηση στο ότι πηγή όλων αυτών των ανισοτήτων είναι το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο καταργεί τις κοινωνίες και νομιμοποιεί τις ζούγκλες. Πώς θα τα αλλάξει όλα αυτά, ωστόσο, η Αριστερά; Εμμένοντας στον καταγγελτικό λόγο από την άνεση της εξέδρας ή κυβερνώντας; Και μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για τη σοσιαλιστική επανάσταση, αφού μόνο με την εκπλήρωση αυτής της προϋπόθεσης επιθυμεί (;) ο Περισσός να αναλάβει την εξουσία, ο λαός θα τρώγει πέτρες;...

Το ΚΚΕ μου θυμίζει τον καλεσμένο σε γάμο ο οποίος δεν σηκώνεται ούτε λεπτό για να χορέψει, παρά μένει κολλημένος στην θέση του και σχολιάζει αρνητικώς οποιαδήποτε φιγούρα δει στο χορό των άλλων. Κι όταν τον παρακαλούν να συμμετάσχει για να τους δείξει πώς γίνεται σωστά, τους απαντά πως δεν είναι ακόμα ώριμες οι συνθήκες. Μέχρι να συμβεί αυτό είναι πολύ πιθανό να έχει σχολάσει ο γάμος, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για τον Δημήτρη, την Αλέκα, τη Λιάνα και τους συντρόφους τους αφού εκείνοι θα έχουν φάει και θα έχουν πιει στην υγειά τού πόπολου που τους κάλεσε στο γλέντι είτε από κοινωνική υποχρέωση για ιστορικούς λόγους είτε γιατί πίστεψε ότι οι Τροίες μπορούν να πέσουν απέξω, με politically correct συλλαλητήρια, κι όχι από μέσα...

Το ίδιο, πάνω κάτω, ισχύει και με τη Λαϊκή Διάσπαση, γι' αυτό άλλωστε και το ΚΚΕ προτιμά και σε αυτήν την προεκλογική περίοδο να μην τα βάλει με τους πραγματικούς δυνάστες τού λαού αλλά με τα όμορα σε αυτό κόμματα προκειμένου να μην απολέσει την εκλογική πελατεία του. Πόσο θλιβερό είναι αλήθεια να στοχοποιείς σχεδόν αποκλειστικώς τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τον Αλέξη Τσίπρα την ίδια ώρα που υπερασπίζεσαι τα συμφέροντα Μπόμπολα στη Χαλκιδική...

Δεν περιμένω, ωστόσο, πολύ καλύτερα πράγματα από ένα κόμμα που ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ή η Λαϊκή Διάσπαση αλλάξουν το πολίτευμα και το μεταβάλουν σε σταλινική δικτατορία εκείνο δεν θα συναινέσει γιατί πιστεύει ότι το "copyright" είναι δικό του. Θυμηθείτε τη μεσοβέζικη στάση, για παράδειγμα, που κράτησε στο δημοψήφισμα, την οποία ευτυχώς δεν ακολούθησε η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του. Κι έρχεται πάλι σήμερα να μας πει πως είναι εναντίον της ΕΕ και του ευρώ, αλλά δεν λέει κουβέντα για επιστροφή στη δραχμή ή για άτακτη χρεοκοπία. Τόσο το ΚΚΕ όσο και η Λαϊκή Διάσπαση θέτουν ξανά στο εκλογικό σώμα ένα δίλημμα το οποίο δεν υφίσταται πλέον, δηλαδή το μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Αν μπορούσαν να δουν την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, αν επιτέλους συνειδητοποιήσουν ότι μετά από το δημοψήφισμα η Ανγκ. Μέρκελ θα συγκαλούσε σύνοδο κορυφής για την έξοδο της χώρας μας από την Ευρωζώνη ή κι από την ΕΕ, θα έθεταν κι εκείνοι το πραγματικό επίδικο προς κρίση: μνημόνιο με ευρώ ή Grexit με μνημόνιο από τη στιγμή που η χώρα προφανώς και πάλι θα χρειαζόταν ευρωπαϊκή χρηματοδότηση αφού δεν είναι ήδη στις αγορές και δεν παράγει σχεδόν τίποτα την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές...

Σε αυτό το δίλημμα κλήθηκε να απαντήσει ο Αλέξης Τσίπρας στις 12-13 Ιουλίου, αυτό βρίσκεται πάνω στο τραπέζι, ακόμα κι αν δεν μας αρέσει. Περιμένω, επομένως, από Κουτσούμπα-Λαφαζάνη να μου απαντήσουν σε αυτό το πραγματικό ερώτημα και να μου παρουσιάσουν μια εναλλακτική λύση που δεν θα σημαίνει εμφύλιο ταξικό πόλεμο σε αυτήν τη χώρα. Είναι αξιέπαινος ο πολιτικός που αυτοσαρκάζεται, όπως ο Π. Λαφαζάνης με τη διαφήμιση στο ταξί, στην κάλπη ωστόσο δεν θα επιλέξω φυγόμαχους χιουμορίστες αλλά μαχητές ρεαλιστές...