Είναι ο Αλέξης Τσίπρας ο Μάικλ Κορλεόνε;...

Ο Μάικλ Κορλεόνε δεν ήθελε να ασχοληθεί με τις δραστηριότητες της Φαμίλιας. Ηταν ήρωας πολέμου, ο οποίος επιθυμούσε να κάνει μια ήρεμη ζωή μαζί με την αγαπημένη του. Η ζωή, ωστόσο, δεν υποτάσσεται πάντοτε (μάλλον το αντίθετο συμβαίνει) στη βούλησή μας. Ο πατέρας του, Βίτο Κορλεόνε, πέφτει θύμα απόπειρας δολοφονίας κι ο νεαρός Μάικλ καλείται να αναλάβει τα ηνία τής Οικογένειας από τη στιγμή που τα άλλα τρία αδέλφια του, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, είναι ανίκανα για μια τέτοια ευθύνη. Η σκηνή τής δολοφονίας τού μαφιόζου και του μπάτσου που βρίσκονταν πίσω από την απόπειρα σε βάρος τού πατέρα του είναι κομβικής σημασίας. Ο Μάικλ δεν έχει, πλέον, σκοτώσει από απόσταση μόνο ναζί στα πεδία των μαχών τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά εν ψυχρώ και σχεδόν εξ επαφής δύο σεβάσμιους για την κοινωνία πολίτες. Είναι η στιγμή που ο Μάικλ Κορλεόνε-μία από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη, ερμηνείες τού σπουδαίου Αλ Πατσίνο- εγκαταλείπει κάθε όνειρο για μια φιλήσυχη ζωή, σύμφωνη με τα γούστα του. Είναι η στιγμή που μετατρέπεται, συνειδητά-ασυνείδητα-, σε συνεχιστή τής οικογενειακής παράδοσης, δηλαδή σε μαφιόζο, με όλες τις τραγικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης...

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήθελε να εφαρμόσει, πόσω μάλλον να ψηφίσει, μνημόνια. Ηταν στις προηγούμενες εκλογές ο αρχηγός τού αντιμνημονιακού αγώνα, ο μπροστάρης στην πάλη κατά των πολιτικών άγριας λιτότητας εναντίον αποκλειστικώς των μικρομεσαίων. Η ζωή, ωστόσο, δεν υποτάσσεται πάντοτε (μάλλον το αντίθετο συμβαίνει) στη βούλησή μας. Η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη αποκρούει όχι μόνο το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης αλλά και τον έντιμο συμβιβασμό, επιδιώκοντας την ταπείνωση του πρώτου Αριστερού πρωθυπουργού στην ελληνική Ιστορία. Η ψήφιση του τρίτου μνημονίου είναι κομβικής σημασίας. Ο Αλέξης δεν είναι, πλέον, ο αντιμνημονιακός ήρωας της σκληρής διαπραγμάτευσης και του περήφανου ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, αλλά ο εν Ελλάδι εξαναγκασμένος εισηγητής ενός νέου προγράμματος που θα κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Είναι η στιγμή που μετατρέπεται, συνειδητά-ασυνείδητα-, σε συνεχιστή τής μνημονιακής παράδοσης των προκατόχων του, με όλες τις τραγικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης και για την υστεροφημία του...

Είναι, επομένως, ο Αλέξης Τσίπρας ο Μάικλ Κορλεόνε, ο οποίος μέσα στη ζάλη τής εξουσίας έδωσε εντολή να δολοφονήσουν ακόμα και τον αδελφό του; Ομοίως, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι σύντροφοι που εγκατέλειψαν το ΣΥΡΙΖΑ είναι θύματα δολοφονίας ενός αιμοσταγούς, αλαζονικού και υπερφίαλου ηγέτη, ο οποίος σε μόλις επτά μήνες απόλυτης κυριαρχίας στο εσωτερικό μετατράπηκε σε σεξπιρικό τύραννο δίχως καμία επαφή με την πραγματικότητα; Στην ουσία αυτά είναι τα ερωτήματα που πρέπει να θέσουν στον εαυτό τους κυρίως οι ψηφοφόροι τού ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου, οι οποίοι δεν επέλεξαν την Αριστερά για να φέρει ένα τρίτο μνημόνιο αλλά την ελπίδα...

Η δική μου απάντηση είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο Μάικλ Κορλεόνε, όσο και να θέλουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι να τον ταυτίσουν με τη σαπίλα τού παλιού πολιτικού συστήματος και των επικοινωνιακών καταφυγών του, όπως το Ποτάμι και η Ενωση Κεντρώων. Η νέα διάσπαση στην Αριστερά έχει, στην ουσία, την ίδια αφετηρία με την προηγούμενη, του 1991: την αδυναμία, δηλαδή, ορισμένων να αντιληφθούν τις αιτίες των ανατροπών, να κατανοήσουν πως αν εξακολουθείς να αγωνίζεσαι με όπλα που αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να διαιωνίζεις την ήττα σου μόνο και μόνο γιατί δεν θέλεις να αποχωριστείς τις αγαπημένες σου συνήθειες. Κάποιες φορές, όπως συμβαίνει τώρα, όσοι βαυκαλίζονται την ιδεολογική συνέπεια έχουν στην πραγματικότητα παραιτηθεί από την προοπτική μελλοντικής νίκης, όπως εκείνοι που υποκύπτουν στην κατάθλιψη στην οποία οδηγεί η άρνηση δεν ξαναστέκονται στα πόδια τους για τους αγώνες που η ζωή ακατάπαυστα μας προσφέρει στο πιάτο...

Είναι αλήθεια ότι όταν κάνεις τον πρώτο φόνο, βλ. μνημόνιο, οι υπόλοιποι έρχονται πιο εύκολα. Ωστόσο, μόνο η πράξη θα αποδείξει αν ο Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει, σε πρώτη φάση, και θα πετύχει, στη συνέχεια, στη δεύτερη θητεία του στο Μέγαρο Μαξίμου να αποσυρθεί από τις παράνομες δραστηριότητες (άδικες πολιτικές) και να στρέψει τις επιχειρήσεις του στη νομιμότητα (κοινωνική δικαιοσύνη). Κι αυτό πρέπει να γίνει άμεσα και να μην περιμένει, όπως ο Μάικλ Κορλεόνε, μέχρι το τέλος τής ζωής του για να μετανοήσει. Τότε θα είναι πολύ αργά. Κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε το φινάλε τής αριστουργηματικής τριλογίας τού "Νονού"...