Πόσα ΚΚΕ μπορούμε να καταναλώσουμε;...

Εχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά αν ρωτήσετε στον Περισσό ποιός φταίει θα αποδώσουν ευθύνες στους πάντες εκτός από τα ίδια τα καθεστώτα. Η οποιαδήποτε αυτοκριτική θεωρείται οπορτουνιστική γι' αυτό και το ΚΚΕ μοιάζει καταδικασμένο να επαναλαμβάνει στην αιωνιότητα τα ιστορικά του λάθη με το "ατράνταχτο" επιχείρημα πως αν καεί μια φορά το φαγητό δεν σημαίνει πως θα ξανακαεί στο μέλλον ακόμα κι αν παρασκευαστεί με τον ίδιο αποτυχημένο τρόπο. Αυτός ο τόπος, επομένως, χρειάζεται πολλά πράγματα. Από αυτό που δεν έχει ανάγκη είναι από ένα δεύτερο ΚΚΕ, το οποίο θα αρνείται στο διηνεκές πως η θεώρηση της παγκόσμιας κατάστασης την οποία έκανε αποδείχθηκε λανθασμένη και γι' αυτό θα χαρακτηρίζει προδοτική οποιαδήποτε αναθεώρηση της τακτικής του, εμμένοντας σε μια ιδεολογική καθαρότητα η οποία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει πέρα από τους τοίχους των κομματικών γραφείων. Δεν είναι δείγμα ευφυΐας να μην αλλάζεις άποψη για τη στρατηγική σου όταν έχουν αλλάξει οι συνθήκες. Γι' αυτό και η Λαϊκή Ενότητα Λαφαζάνη και οι συνοδοιπόροι της μπορούν να βαυκαλίζονται τους συνεπείς όσο θέλουν. Μόνο που η Ιστορία έχει αλλάξει σελίδα κι εκείνοι έχουν μείνει στην προηγούμενη...

Η κυβερνητική διαπραγματευτική τακτική, την οποία χάραξαν από κοινού Τσίπρας-Βαρουφάκης και στην οποία δεν έφεραν αντιρρήσεις ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου, στηρίχθηκε στο ότι η το Grexit θα είχε τόσο βαριές συνέπειες για τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη ώστε θα καθίστατο απαγορευτική οποιαδήποτε σκέψη υλοποίησης του και, συνεπώς, η θεωρητικώς αδύναμη Ελλάδα είχε πολλές πιθανότητες να πετύχει την έξοδο από τα μνημόνια και την άγρια λιτότητα χρησιμοποιώντας ως όπλο της την θεωρία των παιγνίων. Δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Αποδείχθηκε ότι ναι μεν η Γερμανία θα είχε απώλειες στην περίπτωση που η χώρα μας επέστρεφε στη δραχμή, αλλά αυτές θα ήταν διαχειρίσιμες για την ίδια ενώ για εμάς θα οδηγούσαν στην απόλυτη καταστροφή. Φτάσαμε σε capital controls, στάση πληρωμών και δημοψήφισμα, αλλά η ΕΚΤ έχει τόσο χρήμα διαθέσιμο ώστε τα χρηματιστήρια δεν ταρακουνήθηκαν. Το 61% του ΟΧΙ δεν στάθηκε ικανό να πείσει την Ανγκ. Μέρκελ πως αυτός ο λαός δεν αντέχει άλλη εξαθλίωση. Αντιθέτως, οδήγησε την καγκελάριο να ασπαστεί τη στάση Σόιμπλε και να αποδεχθεί την εβδομάδα που μεσολάβησε της 5ης και της 12ης Ιουλίου το Σχέδιο Β' του Grexit. Για να μην το κουράζω, η κυβέρνηση της Αριστεράς είχε κι έχει απόλυτο δίκιο όταν μέμφεται τα μνημόνια, ωστόσο η διαπραγμάτευσή της απέτυχε...

Τιμώ και σέβομαι την εντιμότητα ανθρώπων όπως ο Μανώλης Γλέζος, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Δημήτρης Στρατούλης κι ο Γιάνης Βαρουφάκης. Μοιάζουν, όμως, σαν να μην έχουν παρακολουθήσει τί έχει συμβεί στον πλανήτη μετά από το δημοψήφισμα. Απαξιώνουν τον Αλέξη Τσίπρα, έναν άνθρωπο με τον οποίο οι περισσότεροι έχουν συμπορευτεί σε κοινούς αγώνες για πολλά χρόνια, μόνο και μόνο γιατί δεν επέλεξε τη 13η Ιουλίου οι έλληνες να μην έχουν τραπεζικές καταθέσεις και να μην ακολουθήσουν τη σκληρή μοίρα των Σύριων προσφύγων.Δεν είμαι ευρωλιγούρης ούτε πιστεύω ότι αυτή η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη έχει πολλά ψωμιά ακόμα. Είναι, ωστόσο, καταστροφικό να επιλέξουμε την αυτοκτονία, η οποία ταυτίζεται με την οικειοθελή επιστροφή στο εθνικό νόμισμα για μια χώρα που δεν έχει αυτήν τη στιγμή που μιλάμε ούτε τις υποδομές ούτε την παραγωγή για να το στηρίξει, από τη συνθηκολόγηση που σου δίνει τη δυνατότητα να δώσεις κι άλλες μάχες στο άμεσο μέλλον, έστω και λαβωμένος. Ναι, οφείλουμε να έχουμε πάντα καταστρωμένο ένα εναλλακτικό σχέδιο για την πιθανή περίπτωση που το Βερολίνο μας πετάξει από το τρένο, αλίμονο όμως αν αυτοσκοπός μας, έστω κι ασυνείδητα, είναι η υλοποίηση των σχεδιασμών Σόιμπλε...

Σε αυτό το πλαίσιο αποκαλώ μνημειώδη τη μέχρι τώρα αυτοσυγκράτηση Τσίπρα να μην απαντά με χτυπήματα κάτω από τη μέση στα αντίστοιχα που δέχεται από τους μέχρι χθες συντρόφους του. Δεν τιμά, για παράδειγμα, τον Γιάνη Βαρουφάκη να κατηγορεί τον πρωθυπουργό από τη βίλα του στην Αίγινα πως έχει πέσει θύμα τού εγώ του και να μην προχωρά ο ίδιος ούτε στη στοιχειώδη αυτοκριτική για τη διαπραγμάτευσή του, η οποία από ένα σημείο και μετά αποδείχθηκε τοξική, πόσω μάλλον όταν ο Αλέξης Τσίπρας τον έχει καλύψει πάμπολλες φορές, και καλά έκανε. Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ένας σπουδαίος οικονομολόγος, αλλά οφείλει να αναγνωρίσει κι ο ίδιος ότι αν ο πρωθυπουργός είχε ξεμείνει από άσους στο μανίκι στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής γι' αυτό μεγάλη ευθύνη έχει κι ο μέχρι πρότινος υπουργός Οικονομικών του. Ομοίως, η Ζωή Κωνσταντοπούλου πρέπει να παραδεχθεί ότι ο δρόμος τής τυπολατρίας είναι διπλής κατεύθυνσης. Αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, πως αν κάποιοι βουλευτές σού έχουν καταθέσει ερωτήσεις εδώ και μήνες για τη λειτουργία τού Καναλιού της Βουλής είσαι υποχρεωμένη να τις απαντήσεις. Για το ότι δεν το έχεις κάνει δεν σου φταίει κανένας διαπλεκόμενος δημοσιογράφος...

Δεν υπάρχει καταλληλότερος να απαντήσει από τον ελληνικό λαό για το αν ο Αλέξης Τσίπρας πρόδωσε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Η Λαϊκή Ενότητα μπορεί να το ερμηνεύει ως εντολή για έξοδο από το ευρώ, αλλά αν στις προσεχείς εκλογές πάρει 5% κι ο ΣΥΡΙΖΑ 40% καλό θα είναι να βρει κάποιο άλλο αφήγημα για τη μετεκλογική περίοδο και να συνεργαστεί μαζί του αν το απαιτούν οι συνθήκες που θα έχουν διαμορφωθεί. Αν το πράξει, θα αποδείξει τόσο τον αριστερό της πατριωτισμό όσο και το ότι για όλους φτάνει η ώρα που αντιλαμβάνονται ότι οι αυθαίρετες ερμηνείες τής λαϊκής βούλησης έχουν ημερομηνία λήξης. Εκόντες άκοντες, άλλωστε, οι σύντροφοι της Λαϊκής Ενότητας (άλλο παράδοξο αυτό, να ονοματίζεις με αυτόν τον τρόπο ένα κόμμα που προέρχεται από διάσπαση ενός άλλου) δεν υπηρετούν το λαϊκό κίνημα αλλά εκείνους που οραματίζονται μετεκλογική συνεργασία τού ΣΥΡΙΖΑ με το παλιό πολιτικό σύστημα και τα παρακλάδια του. Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ολοφύρεται σε βάρος τής διαπλοκής, αλλά θα είναι ένοχος απέναντι στο λαό αν αναγκάσει μετά από τις 20 Σεπτεμβρίου την κυβέρνηση της Αριστεράς να συνεργαστεί με το Ποτάμι. Η ριζοσπαστική Αριστερά της καφενειακής επανάστασης έχει τελειώσει. Είτε θα πέσει στη φωτιά, με τις όποιες συνέπειες έχει αυτό για την καθαρότητά της, είτε θα διαλέξει το ρόλο τού θεατή την ώρα τής σφαγής εκείνων που υποτίθεται πως υπηρετεί. Και τότε θα γίνει ολοφάνερο ποιοί, μέσα στην ασυλλόγιστη εγωπάθειά τους και στην αυτιστική αξιολόγηση των πολιτικών δεδομένων, έχουν διαπράξει ένα ολέθριο πολιτικό λάθος και ποιοί όχι...