Οποιος θέλει δημόσιες εκτελέσεις κι όχι Δικαιοσύνη ας εγγραφεί στον ISIS...

Οταν επιβάλλεται μια ποινή θα πρέπει να λαμβάνονται δύο σοβαροί παράγοντες υπόψη. Ο πρώτος αφορά τη βαρύτητα του αδικήματος σε συνδυασμό με το ιστορικό και την προσωπικότητα του θύτη κι ο δεύτερος τη μη εξόντωσή του, αλλά την τιμωρία και το σωφρονισμό του. Το τελευταίο σημαίνει πως σε μια δημοκρατική κοινωνία με τον ελάχιστο σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορεί να επιτρέπονται ούτε η θανατική ποινή αλλά ούτε και τα ισόβια, ανεξαρτήτως του απεχθούς τού αδικήματος ή του δράστη του. Αλίμονο αν η πολιτεία συμπεριφέρεται κι αυτή ως εγκληματίας. Κι αν αύριο μεθαύριο ο εγκληματίας επιστρέψει στην κοινωνία και ξαναεγκληματήσει, γι' αυτό είναι μεγάλη η ευθύνη και του σωφρονιστικού μας συστήματος το οποίο συνήθως όχι μόνο δεν θεραπεύει ανθρώπινες αδυναμίες αλλά τις γιγαντώνει...

Ο νόμος Παρασκευόπουλου για την αποφυλάκιση όσων αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας ή αναπηρία άνω του 67% είναι νομικό διαμάντι, μία από τις νομοθετικές πρωτοβουλίες αυτής της κυβέρνησης για τις οποίες θα πρέπει να αισθάνεται υπερήφανη. Να συμφωνήσω πως ενδεχομένως χρειάζονταν περισσότερες διευκρινίσεις και κατευθυντήριες γραμμές προς τα συμβούλια των φυλακών για το τί συνιστά σοβαρό πρόβλημα υγείας ώστε να αποφευγόταν, για παράδειγμα, η αποφυλάκιση Παπαγεωργόπουλου (οι δολοφόνοι τού εστιάτορα στην Υδρα, παρά τη σχετική νοικοκυρίστικη παραφιλολογία, δεν αποφυλακίστηκαν ελέω του νόμου Παρασκευόπουλου). Από εκεί και πέρα οφείλουμε να λαμβάνουμε υπόψη πως ο νόμος τιμωρεί τον εγκληματία για το αδίκημα που έχει διαπράξει, όχι γι' αυτό που ενδεχομένως να διαπράξει στο μέλλον, όπως συνέβαινε για παράδειγμα στην ταινία "Minority Report" με τον Τομ Κρουζ, η οποία αφορούσε ένα δυστοπικό μέλλον...

Κι εναπόκειται, βεβαίως, στην κρίση των συμβουλίων των φυλακών να αποφασίζουν αν κάποιος είναι πολύ πιθανό να αδικοπραγήσει και στο μέλλον ή όχι. Σε διαφορετική περίπτωση, και για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο, θα μπορούσαμε να συνταγματοποιούσαμε το φασισμό και να εκτελούσαμε, για παράδειγμα, δημοσίως και για παραδειγματισμό όλους τους δολοφόνους, βιαστές, παιδόφιλους, κλέφτες ή και μετανάστες/πρόσφυγες ώστε ο τρόμος κι όχι η κοινωνική συνείδηση να αποτρέπουν το έγκλημα. Οποιος θέλει τέτοιες κοινωνίες, ας μετοικήσει στη Σαουδική Αραβία ή ας εγγραφεί στο Ισλαμικό Κράτος. Δεν θα του επιτρέψω, ωστόσο, να μετατρέψει την πατρίδα μου σε αποικία μίσους...

Οποιος πιστεύει ότι οι άνθρωποι γεννιούνται εγκληματίες κι ότι άπαξ δολοφόνος για πάντα δολοφόνος έχει πολύ χαμηλή εκτίμηση για το ανθρώπινο είδος. Ολοι μας είναι πιθανό άλλωστε, γι' άλλους περισσότερο και γι' άλλους λιγότερο, να εγκληματήσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Πριν, επομένως, πάρουμε την πέτρα τού αναμάρτητου κι αρχίσουμε να λιθοβολούμε καλό είναι πρώτα να πιέσουμε προς τη βελτίωση της ποιότητας ζωής όλων των πολιτών και στη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης, στοιχεία που θα λειτουργήσουν αποτρεπτικώς, καθώς και στο σωφρονισμό εκείνων που παραβίασαν ήδη τις κοινωνικές νόρμες...

Κανένας δεν ξυπνά ένα πρωί και λέει από μόνος του "ωραία ημέρα, ας πάω να σκοτώσω κάποιον". Είτε το κάνει για τα λεφτά είτε από φθόνο είτε από κάποια άλλη ψυχοπαθολογική ασθένεια η λύση δεν είναι τον κλείσουμε σε ένα μπουντρούμι και να πετάξουμε τα κλειδιά. Η Δικαιοσύνη τιμωρεί, δεν εκδικείται και η φυλακή οφείλει να σωφρονίζει κι όχι να σκοτώνει. Φτάσαμε στο 2015, κι όμως ακόμα δυστυχώς όλα αυτά δεν θεωρούνται δεδομένες κατακτήσεις αλλά ζητούμενα στην κομψευόμενη Ψωροκώσταινα...