Πρέπει κάποτε να εμφανίσεις το λύκο για τον οποίο φωνάζεις, αλλιώς σε τρώει...

Στην αντιπολίτευση και στη διαπλοκή η οποία τη στηρίζει, διαβάζουν περισσότερο Πάολο Κοέλιο από όσο μπορούν να καταναλώσουν. Φαίνεται, δηλαδή, πως πιστεύουν με αφοσίωση φανατικού ότι αν επιθυμείς κάτι πολύ το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να το πετύχεις. Με βάση αυτό το σκεπτικό καταστρώνουν το ένα εκλογικό σενάριο μετά από το άλλο, υφαίνοντας παραλλήλως αναπόδεικτες ιστορίες για αγρίους. Παραλλήλως, βαυκαλίζονται πως υπάρχει εκεί έξω κόσμος που συμμερίζεται την αγωνία τους. Αποδείχθηκε, ωστόσο, και στη συγκέντρωση-παρωδία των "Παραιτηθείτε" πως λείπει η μία από τις δύο απαραίτητες προϋποθέσεις για να πέσει μια κυβέρνηση: ναι μεν υπάρχει λαϊκή δυσαρέσκεια, κι αυτό είναι λογικό από τη στιγμή που συνεχίζεται η υπερφορολόγηση επί δικαίους κι αδίκους, ωστόσο το εκλογικό σώμα δεν είναι διατεθειμένο να αντικαταστήσει τον Αλέξη Τσίπρα με τον πολιτικό κρατούμενο. Μπορεί σε ένα μήνα, σε τρεις, σε ένα χρόνο, σε τρία να ισχύει κάτι τέτοιο. Μπορεί, όμως, και ποτέ...

Η ΝΔ και τα συνεργαζόμενα με αυτή "σωματεία" τού ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού διαπράττουν το κολοσσιαίο λάθος να σιγοντάρουν οποιαδήποτε επίθεση των διαπλεκόμενων μέσων ενημέρωσης σε βάρος τής κυβέρνησης. Στην ουσία, δηλαδή, ομολογούν στους ψηφοφόρους πως οι Θέμοι, οι Αλαφούζοι ή οι Ψυχάρηδες πίσω από τους οποίους σέρνονται, είναι κι εκείνοι που καθορίζουν την ατζέντα τους. Έφτασαν στο σημείο να εκδίδουν ανακοινώσεις για το τραγικό περιστατικό στην Αίγινα βασιζόμενοι σε "ρεπορτάζ" τού ακροδεξιού Στ. Χίου. Φυσικά και πρέπει να χυθεί άπλετο φως και σε αυτήν την υπόθεση, μόνο που όταν φωνάζεις χίλιες φορές "λύκος" χωρίς αυτός να υφίσταται, ακόμα κι αν εμφανιστεί κάποια στιγμή κανείς δεν θα σε πιστέψει. Κι αν με θεωρείτε αναξιόπιστο, ρωτήστε τον Αίσωπο...

Πώς θα είναι η Ελλάδα σε ένα χρόνο; Αν ήξερα την απάντηση, θα την είχα παίξει στο στοίχημα και θα θεωρούσα τον εαυτό μου από τώρα εκατομμυριούχο. Μπορώ να εκτιμήσω, ωστόσο, πως εισερχόμαστε σε μια φάση τελικής σύγκρουσης, και με τον πρώτο πληθυντικό δεν εννοώ μόνο τη χώρα μας. Η έκβαση της Συνόδου των χωρών τού Νότου- η πρώτη ύστερα από πολλά χρόνια- θα κρίνει πολλά. Πιεσμένοι κι από τη δυσαρέσκεια του δικού τους εκλογικού ακροατηρίου, Φρ. Ολάντ και Μ. Ρέντσι, οι οποίοι εκπροσωπούν τις δύο μεγαλύτερες νοτιοευρωπαϊκές χώρες, οφείλουν να πάρουν τη σκυτάλη από τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος άνοιξε το δρόμο, και να βροντοφωνάξουν ένα ηχηρότατο "όχι" στο νέο γύρο λιτότητας που ετοιμάζει το Βερολίνο μετά από το Brexit...

Κι αυτήν τη φορά τα λόγια από μόνα τους δεν θα είναι αρκετά. Έχουν χρέος και στη Σύνοδο Κορυφής της Μπρατισλάβα λίγες ημέρες αργότερα να μετουσιώσουν σε πράξεις αυτό που είναι απαίτηση των λαών τής Ευρώπης. Αν, κι αυτό είναι ένα μεγάλο "αν", όλα αυτά συμβούν, τότε θα παραστούμε μάρτυρες σε ένα θέαμα που δεν θα τιμά την ελληνική αντιπολίτευση: από τη μία πλευρά θα βρίσκονται ο Έλληνας πρωθυπουργός με τους ομολόγους του, του Νότου να μιλούν για κοινωνική δικαιοσύνη κι από την άλλη η φράου Μέρκελ, ο χερ Σόιμπλε, η μαντάμ Λαγκάρντ μαζί με τον Κυριάκο, την Φώφη και τον Σταύρο να ορκίζονται πίστη στο νεοφιλελευθερισμό. Κοινώς, οι τελευταίοι θα έχουν συλληφθεί με τα παντελόνια κατεβασμένα...