Για εκείνους που δεν θυμόμαστε ούτε καν κάθε τέσσερα χρόνια...

Ο Άκης Πάνου υπήρξε ένας σπουδαίος συνθέτης και λαϊκός ποιητής. Ανάμεσα σε άλλα είχε γράψει, "ο πιο κακός εχθρός μου είναι ο εαυτός μου". Αυτόν το στίχο του μου θυμίζουν ορισμένες δηλώσεις Ολυμπιονικών και των συγγενών τους, οι οποίοι μόνοι τους υποβαθμίζουν την επιτυχία τους στο Ρίο. Άκουσα, για παράδειγμα, την Κατερίνα Στεφανίδη να επιτίθεται στα μέσα ενημέρωσης γιατί ασχολούνται μαζί της κάθε τέσσερα χρόνια. Πρώτον, δεν είναι αλήθεια. Ακόμα κι ο γράφων, ο οποίος δεν είναι μύστης τού επί κοντώ, την γνώριζε και περίμενε κάποιο μετάλλιο από εκείνη. Αν δεν υπήρχαν, άλλωστε, τα μίντια να μεταδίδουν ό,τι συμβαίνει στον κόσμο, κανένας μας δεν θα ήξερε παρά μόνο τους 1.000 γνωστούς του στη ζωή και στο facebook. Δεύτερον, υπάρχουν άνθρωποι που κατορθώνουν σπουδαία πράγματα, σπουδαιότερα από το να πηδούν έναν πήχη με ένα καλάμι, με τους οποίους δεν ασχολούμαστε ούτε καν κάθε τέσσερα χρόνια...

Η Κατερίνα Στεφανίδη πάλεψε κυρίως για τον εαυτό της και, δευτερευόντως, για την Ελλάδα. Βρίσκονται, όμως, εκεί έξω συμπολίτες μας οι οποίοι μοχθούν καθημερινώς για κάτι πολύ περισσότερο από την πάρτη τους ή, έστω, τα πολύ συγγενικά τους πρόσωπα. Είναι, για παράδειγμα, οι χιλιάδες εθελοντές που προσφέρουν αφιλοκερδώς χρήμα, κόπο και χρόνο σε συνανθρώπους τους που είναι σε χειρότερη θέση από αυτούς, είτε πρόκειται για πένητες, άστεγους, πρόσφυγες ή οποιονδήποτε άλλο αναξιοπαθούντα. Κατά καιρούς μαθαίνουμε κάποια ονόματα, αλλά ακόμα κι αυτά επιστρέφουν σύντομα στην ανωνυμία, προκειμένου τα πρωτοσέλιδα να καλυφθούν ξανά από καλλίγραμμα κορμιά αθλητών, ηθοποιών, τραγουδιστών και κάθε άλλου αστέρα τής σόουμπιζ...

Η οίηση ορισμένων Ολυμπιονικών μάς υποχρεώνει να εξετάσουμε ξανά τί αξίζει να θαυμάζουμε και τί όχι. Κι αν υπάρχουν μεταξύ τους κάποιοι αθλητές-διαμάντια, αυτό δεν σημαίνει πως το χρυσό μετάλλιο στο στήθος θα έπρεπε να συγχωρεί τα πάντα. Τί θα συνέβαινε, για παράδειγμα, αν η Β. Παπαχρήστου κέρδιζε κάποιο μετάλλιο στο τριπλούν; Θα οφείλαμε να γκρεμίσουμε τα τείχη για μια χρυσαυγίτρια, η οποία απαξιώνει οτιδήποτε δεν της μοιάζει στον καθρέφτη και η οποία αποτελεί ίνδαλμα για τους απανταχού χιμπαντζήδες με τα μαύρα; Όχι βεβαίως! Ο σεβασμός κερδίζεται εντός κι εκτός γηπέδων, κυρίως εκτός...