Θα ήταν λιγότερο χυδαίοι αν δεν έδιναν 13 ευρώ παραπάνω το μήνα...

Σε υποχρεώνουν να εργάζεσαι απλήρωτες υπερωρίες και χωρίς συλλογική σύμβαση, έχουν κάνει τις απολύσεις ακόμα πιο εύκολες, θα πρέπει να καλύψεις με φόρους την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, το κόστος για τα είδη πρώτης ανάγκης και το ρεύμα έχει εκτοξευτεί, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας. Εκεί που έπαιρνες 650 ευρώ κατώτατο μισθό, χάρη στη "φιλολαϊκή" κυβέρνηση θα εισπράττεις 663 ολόκληρα ευρώ. Δεν θα ξέρεις σε ποιες απολαύσεις θα πρωτοκατευθύνεις αυτά τα επιπλέον 13 ευρώ μηνιαίως...

Ξέρετε γιατί είναι χυδαία αυτή η "συμβολική" αύξηση του κατώτατου μισθού; Γιατί δεν την κάνουν ως ένα πρώτο βήμα για μια πιο σοβαρή αύξηση δήθεν όταν οι συνθήκες θα είναι καλύτερες, αλλά για να ξεπλύνουν ό,τι αντεργατικό έχουν ψηφίσει μέχρι τώρα κι αυτά που θα έρθουν. Ξέρουν ότι δεν πολιτεύονται με προτεραιότητα το λαϊκό συμφέρον, αλλά των λίγων και ισχυρών και βασίζονται στην επικοινωνία για να καμουφλάρουν την ακραίως ταξική πολιτική τους. Για να το θέσω με όρους επικαιρότητας Ολυμπιακών Αγώνων, οι εργαζόμενοι όπως και οι αθλητές μας είναι απλώς το ντεκόρ στο επικοινωνιακό τους σόου...

Όταν υπάρχουν "golden boys" που πληρώνονται ακόμα και με 300.000 ευρώ το χρόνο, όταν έχουν σπαταληθεί τόσα εκατομμύρια ευρώ σε απευθείας αναθέσεις, όταν δίνονται 20.000 ευρώ για τις ανάγκες φωτογράφισης Αυγενάκη στο Τόκιο είναι ντροπή να δίνεται αυτή η αύξηση κατώτατου μισθού. Η φιλανθρωπία δεν συνιστά κοινωνική πολιτική, πολλώ δε μάλλον όταν περιορίζεται στο επίπεδο του φιλοδωρήματος. Έτσι, όμως, αντιλαμβάνεται το κοινωνικό κράτος η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ως τα πεταμένα κόκαλα στο σκύλο την ώρα τού λουκούλλειου γεύματος για τους χορηγούς της...  

 

 

Κυβερνήστε αν δεν θέλετε να ξανακυβερνήσουν Μητσοτάκης- Στουρνάρας...

Είναι γεγονός ότι στην κυβέρνηση δεν δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να εφαρμόσει στο οικονομικό επίπεδο το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης για να διαπιστώσουμε αν αυτό θα ήταν ικανό να μας βγάλει από τα μνημόνια ή όχι. Την ώρα, ωστόσο, που πληθαίνουν οι κυβερνητικές οπισθοχωρήσεις και τα μέτρα άγριας λιτότητας ακολουθούν το ένα το άλλο στο πλαίσιο αέναων τακτικών ελιγμών, η δικαιολογία των μοχθηρών δανειστών- όχι πως δεν είναι μοχθηροί σε αρκετά- δεν έχει καμία βάση σε άλλα ζητήματα...

Δεν έχεις το δικαίωμα, για παράδειγμα, να ειρωνεύεσαι τον αρχιερέα τής διαπλοκής γιατί δεν προχώρησε στην αλλαγή τού ασφαλιστικού στις αρχές τού 2000 φοβούμενος τις κοινωνικές αντιδράσεις ενόψει ΟΝΕ κι Ολυμπιακών Αγώνων κι εσύ να επικαλείσαι το ίδιο επιχείρημα για να μην αλλάξεις το μάθημα των θρησκευτικών. Ακόμα κι ο Κ. Σημίτης έδωσε τη μάχη για την απαλοιφή τού θρησκεύματος από τις ταυτότητες και την κέρδισε. Η κυβέρνηση της Αριστεράς "απλώς" υπέκυψε στον εκκλησιαστικό φονταμενταλισμό...

Και να ήταν μόνο ο διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας στον οποίο δεν προχώρησε η κυβέρνηση μολονότι κανένας Σόιμπλε δεν της το απαγόρευσε, "καλά" θα ήταν. Τη Δευτέρα συνελήφθησαν ξανά δύο δημοσιογράφοι με τη διαδικασία τού αυτόφωρου- οι Κώστας Βαξεβάνης και Βασίλης Ανδριανόπουλος- σαν να είχαν πιαστεί στα πράσα να σκοτώνουν άνθρωπο ή να ληστεύουν τράπεζα κι όχι γιατί υπόγραψαν ρεπορτάζ που αφορούσε το ζεύγος Στουρνάρα. Κι αυτό βεβαίως έγινε νομίμως, αφού "χάρη" στον Β. Βενιζέλο η Ελλάδα διαθέτει μία από τις πιο τυποκτόνες νομοθεσίες, αν όχι την πιο τυποκτόνα, στην Ευρώπη...

Τι έκανε, ωστόσο, η κυβέρνηση αυτά τα δύο και κάτι χρόνια για να την αλλάξει; Τίποτα και κάτι ακόμα χειρότερο, από τη στιγμή που τη χρησιμοποίησε κι ένας υπουργός της, ο Π. Καμμένος, για να μπουζουριάσει δύο άλλους δημοσιογράφους. Ποσώς με ενδιαφέρει αν ο υπουργός Άμυνας είναι δεξιός, αφού η ρετσινιά μένει σε αυτούς που συγκυβερνούν μαζί του και οι οποίοι είτε δειλιάζουν είτε είναι ανίκανοι στην ουσία να κυβερνήσουν, σπέρνοντας μόνοι τους το έδαφος για την επιστροφή των Μητσοτάκη- Στουρνάρα...

Το νέο κυβερνητικό αφήγημα θέτει ως στόχο την ταυτόχρονη ψήφιση των νέων επώδυνων μέτρων με τις ρυθμίσεις για την ελάφρυνση του χρέους. Κάθε φορά χαμηλώνουμε τον πήχη μήπως και κάποια στιγμή τον περάσουμε, όταν μόνο οι αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι ακόμα και σε αυτά που υποχώρησαν τώρα οι θεσμοί- κυρίως στα εργασιακά- δεν θα τα επαναφέρουν στο τραπέζι τής διαπραγμάτευσης στην επόμενη αξιολόγηση, όπου η κυβέρνηση θα τα θυσιάσει για να αποφύγει τις νέες απαιτήσεις που στο μεταξύ θα προκύψουν από τους πιστωτές μας. Πρόκειται, δηλαδή, για έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν πρόκειται να βγούμε αν δεν επιστρέψει η χώρα στις αγορές...

Ακόμα, ωστόσο, κι αν αυτό συμβεί σχετικώς άμεσα πολύ φοβάμαι πως το μόνο που άλλαξε τα εφτά μνημονιακά χρόνια ήταν το μέγεθος της πράγματι πρωτοφανούς για ευρωπαϊκή χώρα μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δημοσιονομικής προσαρμογής. Κατά τα άλλα ο καθένας μας, τρόπος τού λέγειν, και σήμερα έχει ως μοναδική έγνοια πώς θα βολευτεί ο ίδιος έστω και σε βάρος των άλλων. Προετοιμάζουμε, δηλαδή, με λίγα λόγια τα μνημόνια του μέλλοντός μας...  

 

Για εκείνους που δεν θυμόμαστε ούτε καν κάθε τέσσερα χρόνια...

Ο Άκης Πάνου υπήρξε ένας σπουδαίος συνθέτης και λαϊκός ποιητής. Ανάμεσα σε άλλα είχε γράψει, "ο πιο κακός εχθρός μου είναι ο εαυτός μου". Αυτόν το στίχο του μου θυμίζουν ορισμένες δηλώσεις Ολυμπιονικών και των συγγενών τους, οι οποίοι μόνοι τους υποβαθμίζουν την επιτυχία τους στο Ρίο. Άκουσα, για παράδειγμα, την Κατερίνα Στεφανίδη να επιτίθεται στα μέσα ενημέρωσης γιατί ασχολούνται μαζί της κάθε τέσσερα χρόνια. Πρώτον, δεν είναι αλήθεια. Ακόμα κι ο γράφων, ο οποίος δεν είναι μύστης τού επί κοντώ, την γνώριζε και περίμενε κάποιο μετάλλιο από εκείνη. Αν δεν υπήρχαν, άλλωστε, τα μίντια να μεταδίδουν ό,τι συμβαίνει στον κόσμο, κανένας μας δεν θα ήξερε παρά μόνο τους 1.000 γνωστούς του στη ζωή και στο facebook. Δεύτερον, υπάρχουν άνθρωποι που κατορθώνουν σπουδαία πράγματα, σπουδαιότερα από το να πηδούν έναν πήχη με ένα καλάμι, με τους οποίους δεν ασχολούμαστε ούτε καν κάθε τέσσερα χρόνια...

Η Κατερίνα Στεφανίδη πάλεψε κυρίως για τον εαυτό της και, δευτερευόντως, για την Ελλάδα. Βρίσκονται, όμως, εκεί έξω συμπολίτες μας οι οποίοι μοχθούν καθημερινώς για κάτι πολύ περισσότερο από την πάρτη τους ή, έστω, τα πολύ συγγενικά τους πρόσωπα. Είναι, για παράδειγμα, οι χιλιάδες εθελοντές που προσφέρουν αφιλοκερδώς χρήμα, κόπο και χρόνο σε συνανθρώπους τους που είναι σε χειρότερη θέση από αυτούς, είτε πρόκειται για πένητες, άστεγους, πρόσφυγες ή οποιονδήποτε άλλο αναξιοπαθούντα. Κατά καιρούς μαθαίνουμε κάποια ονόματα, αλλά ακόμα κι αυτά επιστρέφουν σύντομα στην ανωνυμία, προκειμένου τα πρωτοσέλιδα να καλυφθούν ξανά από καλλίγραμμα κορμιά αθλητών, ηθοποιών, τραγουδιστών και κάθε άλλου αστέρα τής σόουμπιζ...

Η οίηση ορισμένων Ολυμπιονικών μάς υποχρεώνει να εξετάσουμε ξανά τί αξίζει να θαυμάζουμε και τί όχι. Κι αν υπάρχουν μεταξύ τους κάποιοι αθλητές-διαμάντια, αυτό δεν σημαίνει πως το χρυσό μετάλλιο στο στήθος θα έπρεπε να συγχωρεί τα πάντα. Τί θα συνέβαινε, για παράδειγμα, αν η Β. Παπαχρήστου κέρδιζε κάποιο μετάλλιο στο τριπλούν; Θα οφείλαμε να γκρεμίσουμε τα τείχη για μια χρυσαυγίτρια, η οποία απαξιώνει οτιδήποτε δεν της μοιάζει στον καθρέφτη και η οποία αποτελεί ίνδαλμα για τους απανταχού χιμπαντζήδες με τα μαύρα; Όχι βεβαίως! Ο σεβασμός κερδίζεται εντός κι εκτός γηπέδων, κυρίως εκτός...

Πιστεύεις στις ιερές αγελάδες; Πήγαινε Ινδία κι άσε την Ελλάδα ήσυχη...

Ανεξιθρησκεία έχουμε (;), ο καθένας έχει το δικαίωμα να πιστεύει σε όποιον θεό θέλει. Αν το επιθυμεί, μπορεί να λατρεύει ακόμα κι αγελάδες, τις οποίες να θεωρεί ιερές. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν δικαιολογείται να απαιτεί από τους υπόλοιπους να αφήνουν εκτός κριτικής ό,τι ο ίδιος αντιμετωπίζει ως ιερό κι όσιο, ανεξαρτήτως αν με την άποψή του συμπλέει η πλειονότητα του πληθυσμού ή όχι. Αλίμονο αν η ελευθερία τού λόγου και η ελευθεροτυπία ήταν επιτρεπτό να υφίστανται μόνο αν δεν βρίσκονταν σε αντίθεση με τη γνώμη των πολλών. Αυτό θα ήταν κλασικός, πατροπαράδοτος φασισμός...

Δεν ήμουν αγέννητος όταν οποιαδήποτε έστω επισήμανση πως η Κ. Θάνου, ο Κ. Κεντέρης και οι αρσιβαρίστες μας ήταν ντοπαρισμένοι θεωρούνταν εθνική μειοδοσία. Τα χρόνια που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, της φούσκας, της υπερκατανάλωσης, της ατομικιστικής ευδαιμονίας ζητωκραυγάζαμε αθλητές-απατεώνες και γιουχάραμε άλλους με το ασύγκριτου κυνισμού επιχείρημα πως και οι ξένοι αθλητές είχαν πάρει αναβολικά. Ποιο Ολυμπιακό πνεύμα κι άλλες "αηδίες"; Ο πρώτος είναι τα πάντα κι ο δεύτερος τίποτα, γι' αυτό και στο όνομα του εθνικού μεγαλείου και της "πρωτιάς που έχουμε στο DNA μας" χωρούσε οποιοσδήποτε συμβιβασμός με αρχές κι αξίες, αρκεί η Ελλαδάρα να σάρωνε τα χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες που φιλοξένησε το 2004...

Ενδεχομένως μαζί με τα ξερά να κάηκαν και τα χλωρά, να στιγματίστηκαν δηλαδή αθλητές που κέρδισαν ό,τι κέρδισαν με το σπαθί τους και δίχως τη βοήθεια (μεγάλη έστω) χημικών ουσιών. Ευθύνονται, ωστόσο, κι εκείνοι γιατί συμμετείχαν σε μια ομερτά που δεν λάμβανε υπόψη τα σοφά λόγια τού Διονύσιου Σολωμού πως εθνικό είναι το αληθές και τίποτα άλλο. Σε τι μας ωφέλησαν, άλλωστε, τα ψέματα, όπως τα "greek statistics", παρά για να γίνουμε δακτυλοδεικτούμενοι σε όλο τον κόσμο; Είναι υποκριτές και οι άλλοι γιατί κάνουν τα ίδια ή και χειρότερα; Είναι! Μόνο που ο στοιχειώδης αυτοσεβασμός απαιτεί να μην δικαιολογούμαστε συνεχώς με το "κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους". Όποιος, επομένως, εκτιμά πως η λατρεία των ιερών αγελάδων δίχως ίχνος επίκρισης είναι του γούστο του ας μεταναστεύσει στην Ινδία κι ας αφήσει τούτη εδώ τη χώρα να ορθοποδήσει επιτέλους...

Κλαψιάρηδες ή Ολυμπιονίκες;...

Χωρίς ταλέντο και δουλειά καλύτερα να μην πας πουθενά, να μείνεις σπίτι σου και να παρακολουθείς να πετυχαίνουν στη ζωή τους εκείνοι που τα συνδυάζουν. Είναι, ωστόσο, αυτά από μόνα τους πάντοτε αρκετά; Όχι, κάποιες φορές, τόσο στον αθλητισμό όσο κυρίως στη ζωή, είναι απαραίτητο να διανύσεις το "έξτρα μίλι" και για να το κάνεις δεν φτάνουν ούτε το ταλέντο ούτε η δουλειά. Απαιτείται κάτι παραπάνω, η θέληση να μην εγκαταλείψεις όταν όλα τα αντικειμενικά στοιχεία, αυτά στα οποία ορκίζονται οι κάθε λογής ρεαλιστές, σου υποδεικνύουν πως δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τα παρατήσεις. Και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο είχαμε τέτοια παραδείγματα, με κορυφαίο ίσως αυτό του Σπύρου Γιαννιώτη, ο οποίος αψήφησε τη σωματική κούραση για να πετύχει αυτό που ήθελε τόσο πολύ, ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Τί κι αν δεν ήταν, εξάλλου, το χρυσό; Το χρώμα έχει σημασία μόνο για τους ρατσιστές...

Θα μου πείτε, "σε μια χώρα που υποφέρει από την κρίση τί νόημα έχει να γκρεμίσουμε τα ήδη γκρεμισμένα τείχη της για να υποδεχθούμε τους Ολυμπιονίκες μας; Κι εντέλει γιατί πρέπει να δοξάζουμε ανθρώπους με γρήγορα και δυνατά πόδια και χέρια όταν αφήνουμε στην αφάνεια τόσους και τόσους ανθρώπους τού καθημερινού μόχθου, κάποιοι εκ των οποίων μάλιστα με σπουδές, οι οποίοι δίνουν τη μάχη τής επιβίωσης δίχως κανένα φως τής ράμπας να εστιάζει πάνω τους"; Εύλογα τα ερωτήματά σας και θα συμφωνήσω μαζί σας πως στην Ελλάδα σήμερα το να χτιστεί, για παράδειγμα, ένα σκοπευτήριο σε κάθε πόλη δεν είναι αυτό που έχουμε περισσότερο ανάγκη...

Δεν είναι, ωστόσο, τα γερά μπράτσα τού Σπύρου Γιαννιώτη, του Λευτέρη Πετρούνια ή οποιουδήποτε άλλου Ολυμπιονίκη μας αυτά για τα οποία αξίζουν του απόλυτου σεβασμού μας. Είναι για τη βαθιά τους πεποίθηση ότι τα αστέρια δεν είναι απροσπέλαστα, ότι μπορούν να τα φτάσουν κι ας μην προπονήθηκαν υπό τις ίδιες συνθήκες που το έκαναν οι βασικοί τους αντίπαλοι. Η αδιαφορία τους, με λίγα λόγια, να βρουν δικαιολογία για μια ήττα τους, σε αντίθεση με την πίστη τους ότι θα τα καταφέρουνν κόντρα σε θεούς και δαίμονες...

Ο Σπύρος Γιαννιώτης θα μπορούσε να τα είχε παρατήσει στα τελευταία εκατό μέτρα πριν τον τερματισμό. Τα ελληνικά μίντια και πάλι θα τον είχαν αγιοποιήσει, θα μιλούσαν για τον "Ποσειδώνα" που πάλεψε μέχρι τέλους με τα κύματα, αλλά στο τέλος προδόθηκε από την ηλικία του. Η λύπηση, ωστόσο, δεν ήταν αρκετή για τον κολυμβητή. Δεν ήθελε να μείνει στην Ιστορία ως ο άνθρωπος που θα μπορούσε να κατακτήσει την κορυφή, αλλά ως κάποιος που την κατάκτησε. Γι' αυτό και στα τελευταία εκατό μέτρα νίκησε τον δυσκολότερο αντίπαλο που καλείται να νικήσει ο καθένας μας, τον ίδιο μας τον εαυτό δηλαδή, που σαν άλλη Κίρκη μας ψιθυρίζει πως έχουμε όρια τα οποία δεν μπορούμε να υπερβούμε γιατί κάτι τέτοιο θα θεωρηθεί ύβρις από τους θεούς...

Ο Γιαννιώτης, ωστόσο, αψήφησε τον εαυτό του, ως γνήσιος καζαντζακικός έκανε ό,τι δεν μπορούσε, διάβηκε το μονοπάτι που χωρίζει τους θνητούς από την αθανασία. Οι υπόλοιποι Έλληνες δεν έχουμε παρά να τον ακολουθήσουμε. Αρκετά θρηνήσαμε για τα χαμένα μας πλούτη και κανείς πια δεν μας λυπάται γι' αυτό. Κι ας είναι, ενδεχομένως, τα μέτρα που μας χωρίζουν από το βάθρο περισσότερα από εκατό. Ούτε ο Γιαννιώτης, άλλωστε, κρατούσε μεζούρα...