Το μαγείρεμα έγινε, αλλά η καλή νοικοκυρά απλώνει τα ρούχα στη λιακάδα...

Οι παχουλοί είναι συνήθως συμπαθητικοί άνθρωποι. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του τουρίστα τής Ραφήνας, ο οποίος είναι η καλύτερη παρέα για να φας μια γαρδούμπα μαζί του-αν προλάβεις να τσιμπήσεις τίποτα-, να πιεις ένα κρασάκι και να ανταλλάξεις ανέκδοτα. Σε αντίθεση, μάλιστα, με προκατόχους ή διαδόχους του ο ίδιος τουλάχιστον θα ήταν άδικο να κατηγορηθεί για φαυλότητα, διαφθορά ή προνομιακή σχέση με τη διαπλοκή. Φτάνουν, ωστόσο, όλα αυτά για να τον καταχωρίσει η Ιστορία ως καλό πρωθυπουργό; Όχι βεβαίως! Κι αυτό γιατί ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, πόσω μάλλον όταν είσαι αρκετά αδιάφορος για να στρέψεις το όχημα προς άλλη κατεύθυνση...

Ο Κ. Καραμανλής ήταν τυχερός, πολύ τυχερός. Παρέλαβε από τον αρχιερέα τής διαπλοκής μια ψεύτικη Ελλάδα στην κορύφωση της φούσκας της. Ακόμα κι άσχετες με την πολιτική συγκυρίες, όπως η κατάκτηση του Euro 2004 και η πρώτη θέση στη Eurovision το 2005, ήταν στο πλευρό του. Μόνο που η ευθύνη του είναι τεράστια γιατί δεν άπλωσε τη μπουγάδα όταν ακόμα έξω είχε ήλιο. Υποσχέθηκε, για παράδειγμα, την επανίδρυση του κράτους, αλλά το μόνο που "κατάφερε" ήταν να τοποθετήσει στο Δημόσιο, με τη συνδρομή βεβαίως και του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας, "γαλάζια" παιδιά εκεί που βρίσκονταν μόνο "πράσινα". Ακόμα και τη μάχη του με τους νταβατζήδες δεν είχε το σθένος να τη δώσει μέχρι τέλους. Συνθηκολόγησε πολύ γρήγορα, επιτρέποντας στους καναλάρχες να κάνουν πάρτι σε βάρος του, αφού τον είδαν μπόσικο...

Η κυβέρνηση του ρεζίλη των Παπανδρέου θα είναι διαχρονικώς υπόλογη στον ελληνικό λαό για τον τρόπο που χειρίστηκε το έλλειμμα του 2009, με το "μαγείρεμά" του, ανεξαρτήτως του αν θα καταδικαστεί ή όχι από τη δικαιοσύνη ο τότε επικεφαλής τής ΕΛΣΤΑΤ. Δεν της καταλογίζω δόλο αποκιοποίησης της χώρας, αλλά βαθιά αδυναμία κατανόησης των γενικότερων συνθηκών τής εποχής. Ωστόσο είναι άδικο να φορτώνεται όλο το βάρος τής ένταξής μας στα μνημόνια στον Γ. Παπανδρέου όταν η κυβέρνηση Καραμανλή με την έλλειψη σύνεσης που τη χαρακτήριζε, έστρωσε το δρόμο με νάρκες.

Γι'αυτό, όπως και για πολλά άλλα, και είναι αδιανόητο να αναφερόμαστε ακόμα και σήμερα σε "δικαίωση" του τουρίστα τής Ραφήνας, να τον χαρακτηρίζουμε χρυσή εφεδρεία και να τον βλέπουμε ως τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή και πρωθυπουργό της χώρας σε κάποιο οικουμενικό σχήμα. Αλίμονο αν στο πρόσωπό του δώσουμε άφεση αμαρτιών και στα δικά μας λάθη, τα οποία μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Θα ήταν σαν να δηλώναμε πως δεν πήραμε κανένα μάθημα από τα δεινά που μας έχουν βρει τα τελευταία έξι χρόνια...