Η κεντροαριστερά ψάχνει ηγέτη αντί για λόγο ύπαρξης...

Ξέρετε γιατί η περιλάλητη αναγέννηση της κεντροαριστεράς είναι καταδικασμένη να αποτύχει; Δεν είναι τόσο γιατί τα ονόματα που ακούγονται για ηγέτες της της, όπως ο αρχιερέας τής διαπλοκής ή ο Γ. Στουρνάρας, διαθέτουν τόση λαϊκή απήχηση όση ο Ολυμπιακός στου Γκύζη. Θα μπορούσε να βρεθεί ένας αντί-Τσίπρας για τα όρφανά της αν συνέτρεχε μια πολύ βασική προϋπόθεση: αν, δηλαδή, η ανασυγκρότηση του χώρου ερχόταν ως υλοποίηση σχετικής λαϊκής απαίτησης κι όχι ως απελπισμένη προσπάθεια της καταρρέουσας ελίτ να ελέγξει τους κανόνες τού παιχνιδιού και το ίδιο το παιχνίδι τοποθετώντας δικούς της ανθρώπους σε καίρια σημεία. Όσοι έχουν απογοητευτεί από το ΣΥΡΙΖΑ κι έχουν κεντρώες καταβολές θα κατευθυνθούν στον πολιτικό κρατούμενο κι όχι σε κόμματα τα οποία φυτοζωούν κοντά στο όριο εισόδου στη Βουλή. Όσοι έχουν απομείνει, άλλωστε, στην κεντροαριστερά στην ουσία ανήκουν στην με νεοφιλελεύθερες τάσεις κεντροδεξιά. Ο ίδιος ο Κ. Σημίτης ήταν ένας κεντροδεξιός εγκλωβισμένος στο ΠΑΣΟΚ...

Λένε, εξάλλου, πως ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε ηττημένος από την ψηφοφορία για την απλή αναλογική γιατί δεν συγκέντρωσε 200 ψήφους. Μόνο που δεν λαμβάνουν υπόψη το πόσο εκτέθηκε το ΠΑΣΟΚ στους μετριοπαθείς ψηφοφόρους του, οι οποίοι είναι ανοιχτοί να του δώσουν συγχωροχάρτι για τα κυβερνητικά του λάθη, αρκεί να μην δείχνει πως θα τα επαναλάβει αν του δοθεί η ευκαιρία. Μόνο που ο παλαιοκομματικός τρόπος που διάλεξαν στη Χαριλάου Τρικούπη να αντιμετωπίσουν τόσο τον εκλογικό νόμο όσο και το θέμα με τους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς και η πλήρης, αν όχι ηθελημένη, τουλάχιστον de facto, ταύτιση με τον αρχηγό Κούλη αποξενώνει ακόμα περισσότερο εκείνους που αισθάνονται πιο πολύ Αριστεροί παρά δεξιοί και οι οποίοι είναι η πλειονότητα στο κόμμα. Με λίγα λόγια, η Φ. Γεννηματά πρόσφερε και τον κεντροαριστερό χώρο στον πρωθυπουργό, ο οποίος αναδεικνύεται σε φυσικό ηγέτη στην κομματική αρένα που ξεκινά από τα Αριστερά και φτάνει έως; το Δημοκρατικό Κέντρο...

Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό είναι λογικό να επιζητούν λόγο ύπαρξης και πρόσωπα ξεχασμένα εδώ και χρόνια στη ναφθαλίνη. Η επιστροφή, ωστόσο, στον τόπο του εγκλήματος των πρωταγωνιστών μιας ασύδοτης φαυλοκρατίας κάνει κακό παρά καλό στους εμπνευστές της. Πώς να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους οι οποίοι βλέπουν διστακτικά την Αριστερά, αλλά αντιπαθούν τη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη, παροπλισμένοι πολιτικοί όπως ο Θ. Πάγκαλος; Και γιατί να συμβεί αυτό όταν δεν υφίσταται στην ουσία μεσαία τάξη όπως τη γνωρίσαμε, πρόθυμη να προβεί σε ρήξεις κι όχι σε συμβιβασμούς για να κερδίσει λίγα ψίχουλα παραπάνω; Αυτήν τη στιγμή δεν γίνονται μεταγραφές μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στην πολιτική, όπου λίγο πριν τη χορήγηση των τηλεοπτικών αδειών τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Με το αζημίωτο φυσικά...