Δεν θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ αν είχα καλύτερη επιλογή, αλλά δεν έχω...

Δεν θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ αν είχα κάποια καλύτερη επιλογή. Διαφωνώ με την αξιωματική αντιπολίτευση όταν τάσσεται υπέρ κάθε συντεχνιακού συμφέροντος, για τον αυτονόητο λόγο πως σε μια κοινωνία με συνεκτικό ιστό δεν είναι δυνατό όλοι να έχουν δίκιο για όλα. Οι συνεχείς καταλήψεις και τραμπουκισμοί δήθεν φοιτητών στα πανεπιστήμια, για παράδειγμα, έχουν συμβάλει στην απαξίωση των δημόσιων ΑΕΙ και ΤΕΙ και το άνοιγμα του δρόμου στα ιδιωτικά. Δεν συμφωνώ, επίσης, με την κυβερνώσα Αριστερά όταν μιλά για επαναπρόσληψη όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται ένα υπερδιογκωμένο κράτος στελεχωμένο από πρώην πασόκους κι όψιμους συριζαίους. Ναι, πρέπει να γίνουν προσλήψεις σε τομείς που υποφέρουν, κυρίως νέων με προσόντα και διάθεση για δουλειά. Αλίμονο, όμως, αν επαναστελεχώσουμε δημόσιους οργανισμούς και υπηρεσίες με ανθρώπους τα μοναδικά παράσημα των οποίων θα είναι ότι κολλούσαν προεκλογικώς αφίσες τού ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα δεν έχει ανάγκη το νεοπασοκισμό...

Είμαι απέναντι, επίσης, στον Αλέξη Τσίπρα και στο κόμμα του κυρίως γιατί δεν λέει ξεκάθαρα, ανοιχτά κι αντρίκεια στον ελληνικό λαό πως στην περίπτωση που η Ανγκ. Μέρκελ δεν αποδεχθεί το πρόγραμμά του η μόνη απάντηση που πρέπει να της δοθεί θα είναι η σύγκρουση με κάθε όπλο, ακόμα και με την απειλή στάσης πληρωμών ή εξόδου από το ευρώ και την ευρωζώνη, ακόμα και με την υλοποίηση αυτών των απειλών στην ακραία περίπτωση που η πιο συντηρητική πολιτικός τής Ευρώπης αναλάβει ένα τέτοιο ρίσκο και για τους δικούς της νταβατζήδες. Οταν το πιθανότερο σενάριο είναι πως η καγκελάριος της Γερμανίας θα παραμείνει σταθερή στις νεοφιλελεύθερες θέσεις της για συνέχιση της ταξικής άγριας λιτότητας η Αριστερά θα έπρεπε να έχει προετοιμάσει το πόπολο για σκληρή αντιπαράθεση, για αίμα και δάκρυα, με προοπτική όμως για άλλες πολιτικές, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη. Οσο ο Αλέξης Τσίπρας δεν το κάνει τόσο περισσότερο αποδυναμώνει την πρωθυπουργία του...

Από την άλλη, ωστόσο, μόνο ως αστείο δέχομαι πως μπορώ να ψηφίσω κάποιο άλλο από τα κοινοβουλευτικά ή μη κοινοβουλευτικά κόμματα. Γιατί να δώσω ψήφο εμπιστοσύνης στους σαμαροβενιζέλους; Για να υπογράψουν το τρίτο μνημόνιο με την τρόικα, στο οποίο έχουν ήδη συμφωνήσει όπως αποδεικνύεται από τα "ερωτικά" email που ανταλλάσσουν μαζί της; Είναι δυνατό να πιστέψω ότι για την προληπτική γραμμή στήριξης οι τροϊκανοί δεν θα απαιτήσουν μέτρα όπως η μείωση των κύριων συντάξεων, η αύξηση του ΦΠΑ και η περαιτέρω απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων; Με τους σαμαροβενιζελους το μέλλον θα είναι ίδιο με το πρόσφατο παρελθόν, δηλαδή νέα φτωχοποίηση των μαζών και πλουτισμός τής διεφθαρμένης ελίτ, πόσω μάλλον όταν δεν θέτουν καν στο τραπέζι το κομβικό ζήτημα της απομείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Δεν υπάρχει ούτε ένας σοβαρός οικονομολόγος που να πιστεύει ότι αυτό είναι βιώσιμο, πόσω μάλλον σε οικονομικές συνθήκες ίδιες κι απαράλλαχτες με αυτές των τελευταίων πέντε χρόνων. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για μερικο "κούρεμά" του, ρήτρα ανάπτυξης και πακέτο βοήθειας στην πραγματική οικονομία ίδιο με αυτό που απόλαυσε η Γερμανία μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι λογικότατη. Ειδικώς αν ληφθεί υπόψη πως η Ελλάδα δεν ευθύνεται για στρατόπεδα συγκέντρωσης και μαζικές εκτελέσεις πληθυσμών, εγκλήματα για τα οποία το Βερολίνο δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη σε υλικό επίπεδο...

Γιατί να ψηφίσω Ποτάμι, ένα αρχηγοκεντρικό δηλαδή κόμμα το οποίο χρηματοδοτείται από συγκεκριμένους επιχειρηματίες και για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο, να λειτουργήσει δηλαδή ως ανάχωμα σε ψηφοφόρους που θα κατευθύνονταν αλλιώς στο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν έχει παρά μερικούς μήνες ζωής κι έχουμε προλάβει να πληροφορηθούμε πως πίσω από τον ιδεολογικό αχταρμά, στο όριο του απολιτίκ, των στελεχών του κρύβονται παλαιοκομματικές αντιλήψεις, όπως η επιλογή των επικεφαλής των περιφερειακών οργανώσεων από την "Αυτού Εξοχότητα" Στ. Θεοδωράκη, οικογενειοκρατία, οργάνωση σε σιτλ θρησκευτικής σέκτας αλλά και η διεξαγωγή αντισυγκεντρώσεων, όμοιες με αυτές που διοργάνωνε ο διαβόητος Μανιαδάκης της μεταξικής δικτατορίας. Ηδη, άλλωστε, έχουν καταγραφεί και οι πρώτες παραιτήσεις αλλά και διαγραφές, όπως του καθηγητή Δ. Κουρέτα...

Κι αν για το κόμμα Παπανδρέου, που αν ήμασταν στο 1922 θα είχε εκτελεστεί στο Γουδή όπως οι υπεύθυνοι της μικρασιατικής καταστροφής (το τονίζω, για να μην παρεξηγηθώ από τους politically correct, πως σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελα κάτι τέτοιο να συμβεί) και τους ψεκασμένους ΑΝΕΛΛ, οι οποίοι δεν κατάφεραν ποτέ να εξελιχθούν σε κάτι παραπάνω από ένα γραφικό κόμμα διαμαρτυρίας για τους λούμπεν δεξιούς, και φυσικά τη Χρυσή Αυγή δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα για να δικαιολογήσω την άρνησή μου ακόμα και να αστειευτώ με το ενδεχόμενο επιλογής τους, αξίζει να αναφερθώ περισσότερο στο ΚΚΕ και στα αριστερίστικα κόμματα που συμπλέουν στο "μονόδρομο" της εξόδου από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. Ο Περισσός είναι εδώ και πολλά χρόνια ένα σταλινικό απολίθωμα το οποίο δεν απειλεί το σύστημα, γι' αυτό και το σύστημα δεν σταματά να το "χαϊδεύει". Κι αυτό είναι λογικό από τη στιγμή που το ΚΚΕ ασκεί σκληρότερη κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ, που στο κάτω κάτω δεν έχει κυβερνήσει ακόμα, από ό,τι σε κυβερνήσεις που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε νεοφιλελεύθερο πείραμα. Ούτε ο γράφων θεωρεί το ευρώ κι αυτήν τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη φετίχ. Δεν πρέπει να θυσιάσουμε τα πάντα για να λέμε πως έχουμε ευρώ στις τσέπες μας κι όχι δραχμές. Το σύστημα, ωστόσο, πολεμάται αποτελεσματικότερα από μέσα. Αλλιώς θα είμαστε σαν τους μοναχούς τού Αγίου Ορους που ισχυρίζονται πως έχουν καταπολεμήσει την αμαρτία, αλλά δεν έχουν τα αρχίδια να έρθουν ενώπιοι ενωπίοις μαζί της στην αρένα που λέγεται κοσμική ζωή. Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση κι εδώ οφείλουμε όλοι οι Αριστεροί να πολεμήσουμε. Οι φυγόμαχοι έχουν ήδη πάρει θέση στο στρατόπεδο του ταξικού εχθρού...

Υ.Γ. Η καλή χρονιά από τον πρώτο μήνα φαίνεται, σας την εύχομαι με όλη μου την καρδιά!