Τα παιδιά μας θα μας περιγράφουν ως περιττώματα της Ιστορίας και θα έχουν δίκιο...

Οι νοικοκυραίοι πιστεύουν ότι στριμώχνουν στη γωνία την Αριστερά όταν της θέτουν το ερώτημα γιατί δεν διοργανώνει συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τα θύματα της "τρομοκρατίας" ή για τους νεκρούς εν ώρα καθήκοντος αστυνομικούς. Να δεχθώ πως όλοι μας οφείλουμε να συμμετέχουμε σε πορείες μνήμης για τις παράπλευρες απώλειες ή για τα όργανα της τάξης που σκοτώθηκαν στην προσπάθειά τους να συλλάβουν δολοφόνους, κλέφτες ή βιαστές. Πρέπει σεβασμός σε οποιονδήποτε η ζωή τού οποίου δεν τερματίζεται από φυσικά αίτια κι άσκοπα ή όταν επιχειρεί να είναι εντάξει απέναντι στις επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Αφού, όμως, "καλοί" μου νοικοκυραίοι οι Αριστεροί είναι "άσπλαχνοι" και κάνουν διακρίσεις όταν είναι να τιμήσουν κάποιον, γιατί δεν σηκώνεστε επιτέλους από τους καναπέδες σας για να σεβαστείτε εσείς τουλάχιστον τη μνήμη των δικών σας ηρώων; Δεν σας εμποδίζει η Αριστερά, σε αντίθεση για παράδειγμα με αυτήν τη "δημοκρατική" κυβέρνηση που απαγορεύει αυτό το τριήμερο οποιαδήποτε συγκέντρωση στο κέντρο τής Αθήνας με αφορμή την επίσκεψη Νταβούτογλου, αλλά με το μυαλό στην επέτειο της δολοφονίας τού Αλέξη Γρηγορόπουλου, η οποία συμπίπτει φέτος με την απόπειρα δολοφονίας τού Νίκου Ρωμανού...

Είναι τυχαίο, εξάλλου, πως μολονότι τα μίντια της διαπλοκής μάς βομβαρδίζουν συνεχώς με την προπαγάνδα πως το αντάρτικο πόλης είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τού έθνους, όταν κατά καιρούς έχουν διοργανωθεί διάφορες πορείες με κεριά κατά τής "τρομοκρατίας" έχουν μαζευτεί μερικές δεκάδες νοματαίοι μόνο; Ούτε ο γράφων ούτε η πλειονότητα του πληθυσμού συμφωνούν με τη δράση των ανταρτών πόλης. Κανείς, όμως, δεν χύνει δάκρυ για τις σπασμένες βιτρίνες των τραπεζών, των πολυεθνικών ή των πολυκαταστημάτων ούτε για τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες ή τους πολιτικούς που έπεσαν κατά καιρούς θύματα της ένοπλης πάλης. Η λαϊκή συγκίνηση, ωστόσο, είναι αυθόρμητη όταν σωριάζεται νεκρός ένας 15χρονος, ο οποίος αν ζούσε σήμερα θα ήταν μόλις 21 χρόνων, από τις σφαίρες ενός ανθρώπου ο οποίος κρατά ένα πιστόλι για να επιβάλλει το νόμο κι όχι για να τον καταπατεί. Οι νέοι και οι γέροι ξεσηκώθηκαν αυθόρμητα το Δεκέμβριο του 2008 γιατί μπορούν να κάνουν υπομονή όταν αυτό το κράτος δεν στέκεται αρωγός στις δυσκολίες τους ή τους θέτει κι εμπόδια. Οχι, όμως, κι όταν φτάνει στο σημείο να σκοτώνει έφηβους. Αυτή είναι μια "κόκκινη γραμμή" που ορισμένοι υπερέβησαν το βράδυ τής 6ης Δεκεμβρίου 2008. Εσπειραν άνεμους και θέρισαν θύελλες ως φυσική κατάληξη της αλαζονείας τους...

Η κυβέρνηση μετά από την ήττα της στις ευρωεκλογές, την οποία δεν παραδέχθηκε ποτέ, έπρεπε να βρει κάτι για να ανακάμψει. Κι αυτό το "κάτι" ήταν η υπόσχεση για έξοδο από το μνημόνιο με το τέλος τού 2014. Δεν επρόκειτο για κάποια εσφαλμένη, κι άρα ως ένα βαθμό συγχωρητέα, πολιτική εκτίμησή της αλλά για ένα συνειδητότατο ψέμα, μια ακόμα απόπειρα εξαπάτησης του ελληνικού λαού. Τώρα το μνημόνιο παρατείνεται, οι σαμαροβενιζέλοι θέτουν ξανά σε εφαρμογή το σχέδιο πλήρους κρατικής καταστολής, ενώ παραλλήλως αναζητούν τους πιο ευάλωτους στον εκβιασμό και στο χρηματισμό βουλευτές για να συγκεντρώσουν τους 180 και να γλιτώσουν τις πρόωρες εκλογές. Κι όλο αυτό που σας περιγράφω σε αυτήν την παράγραφο ονομάζεται δημοκρατία που κινδυνεύει από τον Νίκο Ρωμανό... Την ίδια ώρα, φοβάμαι πολύ και για την υστεροφημία μας. Εχετε αναρωτηθεί καθόλου τί θα λένε για εμάς τα παιδιά και τα εγγόνια μας σε πενήντα χρόνια από τώρα; Ούτε στην Εθνική Αντίσταση ούτε κατά τη δικτατορία των συνταγματαρχών αγωνίστηκε η πλειονότητα του λαού σε βάρος τής σκλαβιάς. Κάποιοι, όμως, το έκαναν, σώζοντας την τιμή συνολικώς των δικών τους γενιών.

Για εμάς τί θα πουν που δεν τρομάξαμε καν μπροστά στην θέα των όπλων, αλλά στην πιθανότητα και μόνο να βγούμε από το ευρώ κι έτσι να χρειαζόμαστε βίζα για να ταξιδέψουμε στη Γερμανία; Θα μας μνημονεύουν σαν περιττώματα της Ιστορίας και πολύ καλά θα κάνουν, αφού τρώμε αδιαμαρτύρητα τη μία σφαλιάρα μετά από την άλλη και λέμε κι "ευχαριστώ"; Τέτοιοι που είμαστε ας απαγορεύσει η κυβέρνηση και τις συγκεντρώσεις άνω των τριών ατόμων. Ετσι κι αλλιώς τον εαυτούλη μας θεωρούμε την καλύτερη συντροφιά στο δρόμο προς τον απόλυτο εξευτελισμό που, όπως θα γράψουν και οι ιστορικοί τού μέλλοντος, στην ουσία εμείς διαλέξαμε να ακολουθήσουμε υποκινούμενοι από φοβικά κι εθελοδουλικά ένστικτα που ταπεινώνουν τους χιλιάδες νεκρούς έλληνες οι οποίοι αγωνίστηκαν για την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ισότητα και την κοινωνική δικαιοσύνη κάτω από πολύ χειρότερες συνθήκες...