Μήπως να βρούμε και κανέναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας με προσωπικότητα;...

Δεν έχω κάτι άσχημο να γράψω για τον Στ. Δήμα, ο οποίος μου είναι συμπαθής μέσα στη μετριότητά του. Τα περισσότερα γαλόνια του τα κέρδισε ως Επίτροπος Περιβάλλοντος της Κομισιόν, ίσως ο πιο επιτυχημένος που έστειλε ποτέ η Ελλάδα στις Βρυξέλλες, κι όταν τον χαστούκισε η Μαρίκα Μητσοτάκη την περίοδο που κυβερνούσε ο σύζυγός της γιατί δεν είχε προσκαλέσει κάποιους φίλους της επιχειρηματίες σε ταξίδι στην πρώην Σοβιετική Ενωση. Αυτά τα "προσόντα" είναι αρκετά για να γίνει κάποιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δηλαδή να λέει κούφια λόγια ενότητας σε κάθε εθνική επέτειο, να καταθέτει στεφάνια και να κάνει ταξιδάκια σε απομακρυσμένες περιοχές τού πλανήτη. Πέρα, όμως, από την αδήριτη ανάγκη να γίνουν εκλογές εδώ και τώρα και να υπάρξει πολιτική αλλαγή, θα προτιμούσα "Πρώτος Πολίτης" να εκλεγεί κάποιος που να μην είναι τόσο προβλέψιμα βαρετός όπως ο Στ. Δήμας, μια γυναίκα ή ένας άνδρας που να έχει στιβαρότερη προσωπικότητα, έστω κι αν αυτό δεν απαιτείται από το διακοσμητικό του ρόλο, κάποιος βρε αδερφέ που ενδεχομένως να μην πίνουν όλοι οι έλληνες νερό στο όνομά του, αλλά να αναστατώνει κάθε τόσο τα τελματωμένα νερά με κάποια δήλωση ή πράξη του όπως η μη κύρωση ορισμένου εκδήλως αντισυνταγματικού νόμου, δικαίωμα που παρέχει και σήμερα το Σύνταγμα στον Πρόεδρο...

Κανένας, όμως, δεν είναι διατεθειμένος να δώσει εξουσία, ακόμα κι αν αυτή είναι τόσο ανούσια όπως του Προέδρου της Δημοκρατίας, σε κάποιον ο οποίος μπορεί να στρέψει το οπλοπολυβόλο σε οποιαδήποτε κατεύθυνση. Αυτοί που κινούν τα νήματα πρέπει να είναι σίγουροι ότι οι μαριονέτες τους δεν θα αναπτύσσουν δική τους ατζέντα, πως θα προχωρούν μόνο στις κινήσεις που τους υπαγορεύονται και σε καμιά άλλη. Ενδεχομένως κάθε τόσο να χύνουν δημοσίως και κανένα κροκοδείλιο δάκρυ για τους φτωχούς και καταφρονεμένους προκειμένου να συγκινούν το πόπολο με την "ανθρωπιά" τους, αλλά μέχρι εκεί. Δεν πρόκειται να κοντράρουν στα ίσια τους χρηματοδότες τους για χάρη τού λαού. Το πολύ πολύ να επιλέγουν τη σιωπή ώστε η κοινή γνώμη να τη συγχέει με δήθεν σοφία τού ανώτατου άρχοντα. Υπό αυτήν την άποψη ο θεσμός τού Προέδρου δεν είναι τίποτα άλλο από άχρηστος και δαπανηρός, ενώ συμβολίζει πλέον τη σαπίλα τής μεταπολίτευσης. Προτιμότερο θα ήταν, που λέει ο λόγος, να είχαμε έναν βασιλιά χωρίς πολιτικές εξουσίες, που και εξάπτει τη φαντασία κάθε μικροαστής νοικοκυράς να δει την κόρη της να τον παντρεύεται και προκαλεί και το ενδιαφέρον και στους ξένους τουρίστες που πάντα διψούν να φωτογραφίζουν παλάτια και γαλαζοαίματους...

Το ιδανικότερο θα ήταν να είχαμε την πολυτέλεια μιας άμεσης συνταγματικής αναθεώρησης, η οποία μεταξύ άλλων αλλαγών θα έδινε και περισσότερες αρμοδιότητες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος θα μπορούσε να εκλέγεται κι απευθείας από το λαό ώστε να υπάρχει ένας ισχυρός πόλος εξουσίας απέναντι στο πρωθυπουργοκεντρικό σημερινό μας σύστημα. Προέχουν, όμως, οι εκλογές και η απαλλαγή τής χώρας από τα μνημόνια. Γι' αυτό κι ως αντιστάθμισμα η επόμενη Βουλή, η οποία θα ελέγχεται από την Αριστερά, οφείλει να εκλέξει, ύστερα από τον πρώτο Αριστερό πρωθυπουργό, και τον πρώτο Αριστερό Πρόεδρο της χώρας. Αυτός θα μπορούσε να είναι ο Μανώλης Γλέζος ή ο Μίκης Θεοδωράκης, εφόσον οι βιολογικές αντοχές τους το επιτρέπουν, ή, γιατί όχι, κάποιος από νεώτερες γενιές, στο πρόσωπο του οποίου να συμπυκνώνεται η Ελλάδα που αντιστέκεται στη φθορά και ξέρει να δημιουργεί μέσα από τα χαλάσματα. Ας μείνουμε, πάντως, μακριά από επιλογές που ναι μεν δεν διχάζουν, αλλά δεν μαγνητίζουν κιόλας. Ο νυν Πρόεδρος Παπούλης, για παράδειγμα, τιμήθηκε με το ύψιστο αξίωμα όντας ο ίδιος μια μέτρια πολιτική οντότητα. Αυτήν την Ελλάδα θέλουμε να επιβραβεύουμε; Αν ναι, ας μην απορούμε γιατί τα καλύτερα μυαλά της φεύγουν στο εξωτερικό κι εδώ παραμένουμε οι ξεχασμένοι και οι σφουγγοκωλάριοι της ελίτ...