Δεν ενοχλούνται γιατί είναι αλλά γιατί τους φωνάζουν αλήτες ρουφιάνους δημοσιογράφους...

Σε άλλες χώρες και κάτω από πολύ πιο δύσκολες συνθήκες από αυτές στην Ελλάδα δημοσιογράφοι είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν ακόμα και τη ζωή τους για να αποκαλύψουν πτυχές τής αλήθειας που συσκοτίζονται από τα κέντρα εξουσίας. Ρεπόρτερ δολοφονούνται, βασανίζονται, φυλακίζονται, διώκονται επιτελώντας το λειτούργημά τους, το οποίο αν γίνεται σωστά έχει την ίδια αξία με εκείνο του γιατρού ή του...θεού. Κι αυτό γιατί το να αφυπνίζεις συνειδήσεις μέσα από τη δουλειά σου είναι σαν να ανασταίνεις νεκρούς. Μην περιμένετε, ωστόσο, τέτοια πράγματα στην Ελλάδα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Στη χώρα τής φαιδράς πορτοκαλέας η δημοσιογραφία ζει ίσως τη χειρότερη στιγμή της, χειρότερη ακόμα κι από τις εποχές όπου η λογοκρισία ήταν νομιμοποιημένη. Τουλάχιστον τότε οι πολίτες γνώριζαν ότι αυτά που διάβαζαν είχαν πρώτα εγκριθεί από αρμόδιες επιτροπές δικτατορικών ή ημιδικτατορικών καθεστώτων και τα έκριναν αναλόγως. Σήμερα η προπαγάνδα, κυρίως από την τηλεόραση αφού ο γραπτός τύπος πεθαίνει και στο διαδίκτυο είναι πιο πιθανό να διαβάσεις ελεύθερες φωνές, ξεσκεπάζεται μόνο από την αγαρμποσύνη με την οποία διαχέεται στο ψοφοδεές πόπολο. Δελτία ειδήσεων όπως του ΑΝΤ1, στο οποίο παρουσιάζονται ιπτάμενοι κομάντο αναρχικοί κι όπου η αρνητική ψήφος για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας συγκρίνεται με το προπατορικό αμάρτημα, όπως και δημοσιογράφοι που αποδέχονται ασμένως το ρόλο τού μακριού χεριού τής ελίτ αποδομούν ένα επάγγελμα το οποίο θα μπορούσε στη συνείδηση των πολιτών να αποτελεί το φαροφύλακα της Δημοκρατίας. Και πάντως όχι αυτό που έχει καταντήσει σήμερα, δηλαδή το μαντρόσκυλο των εκμεταλλευτών τού λαϊκού μόχθου...

Οσοι εντός τού δημοσιογραφικού σιναφιού αποδίδουν την κατρακύλα τής κυκλοφορίας των εφημερίδων και των περιοδικών στην οικονομική κρίση και στην επέλαση του διαδικτύου στην ουσία αυτοτυφλώνονται. Προφανώς και η άγρια λιτότητα σε συνδυασμό με τις νέες τεχνολογίες έχουν χτυπήσει τον παραδοσιακό Τύπο, αλλά δεν είναι αυτά τα βασικότερα προβλήματα. Σε μια τέτοια περίπτωση το περιοδικό "Σχεδία", για παράδειγμα, το οποίο διακινούν άστεγοι δεν θα πουλούσε περισσότερα από 20.000 τεύχη μηνιαίως. Αν οι αναγνώστες πίστευαν ότι δίνοντας ένα ευρώ στον περιπτερά τής γειτονιάς τους θα διάβαζαν αποκαλυπτικές ειδήσεις και ρεπορτάζ που θα ταρακουνούσαν το σύστημα κι όχι πληροφορίες που είτε έχουν προσλάβει μέσω ίντερνετ από την προηγούμενη ημέρα είτε είναι φιλτραρισμένες από κομματικούς-επιχειρηματικούς-τραπεζικούς σωλήνες, δεν θα είχαν πάψει να αγοράζουν έντυπα.

Στη μπανανία, ωστόσο, που λέγεται Ελλάδα ακόμα και μέσα στην κρίση δεν επήλθε εξορθολογισμός τής ποσότητας και της ποιότητας των εκδόσεων, αλλά συνεχίστηκε η λεηλασία τού χώρου από επιχειρηματίες που αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση πολλών άλλων συμφερόντων και πάντως όχι της ελευθεροτυπίας, με τη συνεργασία υποτακτικών μεγαλοδημοσιογράφων-αρπακτικών οι οποίοι λυμαίνονται εδώ και χρόνια την πιάτσα. Και στο εξωτερικό ο γραπτός Τύπος περνά κρίση, ωστόσο στις σοβαρές χώρες τούς εκβιαστές τούς βάζουν στη φυλακή και δεν τους επιτρέπουν να γίνονται εκδότες και οι περισσότερες εφημερίδες, ακόμα κι αυτές που ανήκουν σε επιχειρηματίες που δεν ασχολούνται αποκλειστικώς με τα μέσα ενημέρωσης, διευθύνονται από δημοσιογράφους κι όχι από κάθε είδους διαφημιστές...

Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα αυτοκτόνησε, δεν δολοφονήθηκε. Εκείνοι που θα έπρεπε να ασκούν την πιο σκληρή κριτική στην εξουσία συναγελάζονται μαζί της σε βαθμό απόλυτης ταύτισης κι ενοχλούνται όχι γιατί είναι αλλά γιατί τους φωνάζουν αλήτες και ρουφιάνους. Η συντριπτική πλειονότητα των όσων διαβάζει ή ακούει ο μέσος πολίτης δεν είναι τίποτα άλλο από προπαγάνδα, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο εκλεπτυσμένη. Τις Κυριακές, εξάλλου, οι εκδότες επέλεξαν εδώ και πολλά χρόνια να μην πωλούν ενημέρωση, αλλά CD, DVD, βιβλία, κουπόνια για το σούπερ μάρκετ κι οτιδήποτε άλλο ευτελίζει την ενημέρωση στο επίπεδο του μπακάλικου. Ούτε καν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων δεν μπορείς να διαβάσεις αφού είναι καταχωνιασμένα κάτω από τις προσφορές. Θυμάστε πότε ήταν η τελευταία φορά που εφημερίδα διαφήμισε το δημοσιογραφικό της περιεχόμενο κι όχι τα νέα εμέσματα του Π. Παντελίδη ή της Πάολας; Πώς περιμένουν, επομένως, οι άνθρωποι του Τύπου να κερδίσουν το ματς όταν σκοράρουν μόνο αυτογκόλ; Πώς να γράψω πως η δημοσιογραφία έχει μέλλον σε αυτόν τον τόπο όταν δεξιά κι αριστερά ελάχιστοι αναζητούν ρεπόρτερ και οι περισσότεροι ψάχνουν για ανειδίκευτους εργάτες που θα αναπαράγουν ειδήσεις με το κιλό σε παρακμιακές ιστοσελίδες;...

Αν ζητήσει κάποιος κυρίως από τους νέους δημοσιογράφους να βγουν στο δρόμο και να κάνουν ρεπορτάζ, θα τον κοιτάξουν σαν να ήταν εξωγήινος. Αρκετοί από τους νεοεισερχόμενους, εξάλλου, στο χώρο ούτε το ακουστικό τού τηλεφώνου δεν καταδέχονται να σηκώσουν προκειμένου να διασταυρώσουν μια είδηση, ακόμα κι όταν έχουν το χρόνο να το κάνουν. Από αρθρογράφους, πάντως, σκίζουμε. Ο καθένας παίρνει ένα στιλό, πραγματικό ή ηλεκτρονικό, και γράφει το μακρύ του και το κοντό του δίχως στις περισσότερες των περιπτώσεων να έχει ιδέα για το θέμα το οποίο σχολιάζει. Υστερα από όλα αυτά που περιέγραψα γιατί το κατεστημένο να μπει στον κόπο να απειλεί, να δέρνει ή και να σκοτώνει δημοσιογράφους στην Ελλάδα όταν οι περισσότεροι έχουν κατεβάσει από μόνοι τους τα βρακιά; Κι όσοι απειλούνται, δέρνονται ή σκοτώνονται, θεωρούνται γραφικοί ή ηλίθιοι από τους "ξύπνιους" που με την πρακτική τους έχουν καταντήσει το ομορφότερο επάγγελμα του κόσμου συνώνυμο με το αρχαιότερο...