Ο διασυρμός των αποδιοπομπαίων τράγων είναι το φάρμακο που έχουμε ανακαλύψει για να αντιμετωπίζουμε τη δική μας ηθική σήψη, η οποία δεν μας επιτρέπει να βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας. Ανάβουμε φωτιές για να κάψουμε τις πουτάνες, τους αντάρτες πόλης και τις αλβανίδες, εξοργιζόμαστε μαζί τους γιατί μας χαλούν το παραμύθι τού νόμου, της τάξης, της ασφάλειας και της ευπρέπειας, αλλά σιωπούμε, στην καλύτερη περίπτωση, ή και σιγοντάρουμε ακόμα εκείνους που είναι οι πραγματικοί εχθροί τού λαού. Είμαστε, με λίγα λόγια, ανίκανοι να σώσουμε τον εαυτό μας από τη στιγμή που δεν μπορούμε καν να αντιληφθούμε ποιούς πρέπει να πολεμήσουμε και σε ποιούς οφείλουμε να προσφέρουμε το χέρι μας για να σηκωθούν και να αγωνιστούν στο πλευρό μας...
Δεν ισχυρίζομαι πως πρότυπο ζωής για μια γυναίκα ή για έναν άνδρα πρέπει να είναι να γίνει πόρνη/ζιγκολό κι οροθετικός, να παίρνει ναρκωτικά, να κρύβει την εθνικότητά της/του και να συμμετέχει στο αντάρτικο πόλης. Με τρομάζουν, ωστόσο, οι αγνοί κι ενάρετοι άνθρωποι οι οποίοι δεν είναι απαραιτήτως υποκριτές αλλά δεν δείχνουν καμία κατανόηση για τις ανθρώπινες αδυναμίες, αυτοί που με την πρώτη ευκαιρία δείχνουν με το δάχτυλο τους "αμαρτωλούς" προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να ωραιοποιήσουν τη μιζέρια τού μικροαστισμού τους. Τα πάθη και τα λάθη είναι αυτοκαταστροφικά, αλλά δίχως αυτά είμαστε σαν πεθαμένοι ζωντανοί. Και χριστιανικώς να το δει κανείς, πώς θα συγχωρεθείς αν δεν έχεις πρώτα αμαρτήσει; Γι' αυτό και οι κοινωνίες, οι οποίες από τη φύση τους έχουν την τάση να είναι συντηρητικές, έχουν ανάγκη από απολωλότα πρόβατα, χωρίς αυτά χάνει το νόημα η ύπαρξή τους. Τί θα ήταν ο Ιαβέρης αν δεν υπήρχε ο Γιάννης Αγιάννης;..
Κατά βάση, δηλαδή, η ηθική μας είναι ετερόφωτη, είναι τόσο ισχυρή όσο περισσότερο "ανήθικοι" είναι αυτοί που μας περιτριγυρίζουν. Αφήστε που ο μοραλισμός, όπως και κάθε έννοια άλλωστε που επινοήθηκε από τον ανθρώπινο εγκέφαλο, είναι τόσο σχετικός που μόνο μετά από επώδυνους συμβιβασμούς μπορούμε να βρίσκουμε χρυσές τομές που τις κάνουμε νόμους. Για τους πολλούς, για παράδειγμα, η πορνεία θεωρείται πιο ανήθικη πράξη από το να ιδρύεις εξωχώριες εταιρείες για να φοροαπαλλάσσεσαι ή για να κάνεις ξέπλυμα βρόμικου χρήματος...
Η Κατερίνα, ο Νίκος και η Ελένη δεν θα έκαναν υπερήφανο τον Νίτσε. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να αποτελούν νίκες τής βούλησης πάνω στο χαρακτήρα κι όχι έρμαια των παθών τους. Ο κόσμος δεν θα γίνει καλύτερος αν καταφεύγουμε στην πορνεία και στα ναρκωτικά για να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες τής ζωής. Οι λαοί δεν θα απελευθερωθούν σπάζοντας τις βιτρίνες τραπεζών, πετώντας μολότοφ σε μπάτσους ή βάζοντας βόμβες σε γραφεία πολυεθνικών αφού η ταξική αφύπνιση είναι πολύ βαθύτερη διαδικασία και περνά πρωτίστως από την παιδεία και καθόλου από την τυφλή κι άσκοπή βία. Ούτε θα πολεμήσουμε αποτελεσματικώς τα στερεότυπα αν ντρεπόμαστε να πούμε πως είμαστε αλβανοί, ομοφυλόφιλοι ή εξωγήινοι...
Αλίμονο, όμως, στις κοινωνίες στις οποίες απαιτείται γενναιότητα για να αντεπεξέρχεσαι στα εμπόδια που μπαίνουν στο δρόμο σου και δεν στέκονται στο πλευρό σου παρά μόνο σε πετροβολούν, πόσω μάλλον όταν αυτές καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν γιατί κάποιοι ανάμεσά μας προκειμένου να επιβιώνουν χωρίς προβλήματα καταφεύγουν στο να εκδίδονται, να τρυπιούνται με βελόνες, να τοποθετούν εκρηκτικούς μηχανισμούς ή να παριστάνουν πως είναι μεξικανοί. Λυπάμαι, αλλά σε όλες αυτές τις ιστορίες δεν βλέπω ούτε άγιους ούτε διάβολους, μόνο ανθρώπους που αδυνατούν να κατανοήσουν άλλους ανθρώπους ή βρίσκουν σε αυτό δικαιολογία για να μην απομακρύνουν, έστω κατά ένα βήμα, την κοινωνία από το γκρεμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου