Την Κυριακή, εξάλλου, στη Βουλή ο Αντ. Σαχλαμαράς μας υπενθύμισε πως ο Νίκος Ρωμανός έχει καταδικαστεί σε 15 χρόνια κάθειρξη για ληστεία με καλάσνικοφ για να μας πει τί; Πως τώρα αξίζει να πεθάνει γι' αυτό, πόσω μάλλον όταν δεν ζητά από το υποτιθέμενο κράτος δικαίου την απελευθέρωσή του αλλά εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάσει δημόσια υγεία; Και λίγο αργότερα, με την ψηφοφορία για τον προϋπολογισμό, αποδείχθηκε ότι οι 180 βουλευτές που ονειρεύεται η ελίτ για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας είναι άπιαστο όνειρο αν οι χρηματισμοί και οι εκβιασμοί δεν πέσουν σύννεφο. Γιατί με ποιό ηθικό ανάστημα κάποιος από τους "εθνοπατέρες" που δεν ψήφισε για τη διαχείριση των εσόδων κι εξόδων του κράτους το 2015 θα ψηφίσει υπέρ της παραμονής αυτής της κυβέρνησης μέχρι τα μέσα του 2016; Αν δεν εμπιστεύεσαι κάποιον βραχυπρόθεσμα, είναι δυνατό να του αφήσεις τα κλειδιά για μακρύτερο χρονικό διάστημα;...
Προφανώς δεν είναι όλοι οι αντιεξουσιαστές ασφαλίτες. Ακόμα, όμως, κι εκείνοι που δεν είναι δεν φοβούνται και πολύ αφού γνωρίζουν ότι οι δυνάμεις καταστολής είτε δεν πρόκειται να τους συλλάβουν είτε θα το κάνουν για λίγο και ύστερα θα τους αφήσουν ξανά στους δρόμους για να τρομοκρατούν τους νοικοκυραίους. Στην εποχή που οι δορυφόροι βλέπουν τί φαγητό υπάρχει πάνω στο τραπέζι μας είναι αστείο να μιλάμε ακόμα για "γνωστούς άγνωστους". Είναι γνωστότατοι στην Ασφάλεια κι αρκετοί από αυτούς γλιτώνουν τη μπουζού γιατί διαθέτουν ισχυρότατες πλάτες. Είναι, επίσης, προφανές ότι όταν κάποιος κάνει ληστεία με καλάσνικοφ πρέπει να τιμωρηθεί, έστω κι αν το ίδιο δεν πρόκειται να γίνει ποτέ για τους τραπεζίτες που χορήγησαν μια σειρά θαλασσοδανείων ή οι ποινές τους δεν θα είναι ανάλογες των αδικημάτων τους. Αυτό που οι υγιείς έλληνες απαιτούν τώρα για τον Νίκο Ρωμανό είναι το αυτονόητο για μια ευνομούμενη πολιτεία: πως αυτή, ακόμα κι αν ο απεργός πείνας δεν την αποδέχεται ως αρχή, δεν είναι δυνατό να αφήσει έναν 20χρονο να πεθάνει προκειμένου να περάσει ένα μήνυμα αυταρχισμού στους υπόλοιπους "ταραξίες"...
Αν η αστυνομία δεν μπορεί να διασφαλίσει ότι ο Νίκος Ρωμανός δεν θα αποδράσει σε κάποια εκπαιδευτική του άδεια, αυτό είναι πρόβλημα της αστυνομίας κι όχι του πιθανού δραπέτη. Ο καθένας προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί κι αν δεν το πράττει δεν του φταίει ο άλλος. Μια "προληπτική" θανάτωση Ρωμανού θα είναι ένα έγκλημα το οποίο μπορεί να ξεπλυθεί από τη δικαιοσύνη. Δεν θα καθαρίσει, όμως, ποτέ τους ενόχους στη συνείδηση του ελληνικού λαού, ο οποίος δεν υποκλίνεται μπροστά στον ληστή Ρωμανό, αλλά στον νέο που είναι έτοιμος να πεθάνει για τις ιδέες του, όπως δεν πρόκειται να το πράξουν ποτέ οι ιδεοληπτικοί της ακροδεξιάς ή οι βολεμένοι ή φοβισμένοι μικροαστοί, οι οποίοι αν μείνουν μια ημέρα χωρίς φαγητό θα κλαψουρίζουν για τα επόμενα πέντε χρόνια τουλάχιστον...
Κι έχουμε, βεβαίως, τους "φρόνιμους" δήθεν πολίτες, όπως ο τραγουδοποιός Κ. Μαραβέγιας με τα συμπαθητικά πλην ανούσια τραγουδάκια του, οι οποίοι καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται και θέλουν τα παγκάκια καθαρά από χημικά και μολότοφ για να φιλούν τις κοπέλες τους. Λίγο καιρό νωρίτερα η Κ. Δημουλά ήθελε τα ίδια παγκάκια καθαρά κι από μετανάστες. Στην θεωρία ο λόγος τους είναι γοητευτικός. Οσοι επιθυμούν τη βία για τη βία είναι αρρωστημένες ψυχές. Κι ο γράφων θα ήθελε να μιλά αποκλειστικώς για έναν κόσμο όπου τα πουλάκια θα τιτιβίζουν, τα παιδιά θα παίζουν χαρούμενα στις αλάνες, όλοι μας θα χαμογελάμε, θα συνεργαζόμαστε αρμονικώς και θα συνυπάρχουμε σε μια κοινωνία όπου το κράτος θα βρίσκεται αρωγός στο πλευρό μας και οι ίδιοι δεν θα λησμονούμε να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας απέναντί του. Κωστή Μαραβέγια, όμως, λυπάμαι που βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να στο ανακοινώσω, αλλά δεν ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο...
Είναι αλήθεια ότι γι' αυτόν αξίζει να παλεύουμε κι αρκετές φορές, όπως μαρτυρά και η ηρωική ιστορία αυτού του τόπου, πρέπει να χύνεται κι αίμα. Οχι σαν αυτό από τις μολότοφ των αντιεξουσιαστών ή των χημικών των μπάτσων, αλλά όπως εκείνο των αγωνιστών τού 1821 ή της Εθνικής Αντίστασης. Θα δυσφορούσες Κωστή μου αν αντίκριζες, για παράδειγμα, και τα ερυθρά και λευκά αιμοσφαίρια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ή του Αρη Βελουχιώτη στο παγκάκι που θα ήθελες να φιλήσεις το κορίτσι σου στο δικό σου επιφανειακό, λαϊφστιλίστικο, γυαλιστερό αλλά τόσο ψεύτικο κόσμο σου; Αν όχι κι αν δεν έχεις προσωπικώς το θάρρος να συνεισφέρεις στην πραγμάτωσή του τότε κρείττον σιγάν κι άσε τους άλλους να παλεύουν για να μπορείς να πασπατεύεις απερίσπαστος το αμόρε σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου