Οταν Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ επικαλούνται την ηθική το δίκαιο τραβά τα μαλλιά του...

Μπορεί κάποιος να σε αποκαλέσει λαμόγιο, ψεύτη, απατεώνα ή με οποιοδήποτε άλλο "κοσμητικό" επίθετο. Πότε έχεις υποχρέωση να προσβληθείς; Μόνο όταν αυτός που σε κατηγορεί είναι κάποια προσωπικότητα άξια λόγου, αν ο ίδιος αποτελεί πρότυπο ηθικής κι επομένως δικαιούται να πετά τη λίθο τού αναμάρτητου στους αμαρτωλούς. Αν, όμως, εκείνος που σε καταγγέλλει είναι πιο σάπιος κι από το βασίλειο της Δανιμαρκίας, τότε υποτιμάς τον εαυτό σου αν μπεις στη διαδικασία να του απολογηθείς, πόσω μάλλον όταν ο ουρανός πάνω από το κεφάλι σου είναι καθαρός. Γι' αυτό και τα τελευταία κόμματα σε όλο τον πλανήτη που διαθέτουν την ηθική υπεροχή ώστε να δείχνουν με το δάχτυλο την κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Ο πάλαι ποτέ δικομματισμός είναι βουτηγμένος σε σκάνδαλα και σκανδαλάκια, τα περισσότερα εκ των οποίων ξεπλύθηκαν μέσα από κοινοβουλευτικές, συχνότερα, και δικαστικές, σπανιότερα, διαδικασίες. Κατανοώ σήμερα την πολιτική τους αμηχανία, τη μάταιη προσπάθειά τους να πείσουν ότι η χώρα δεν καταστράφηκε από τις πολιτικές 40 χρόνων αλλά του τελευταίου εξαμήνου. Είναι ντροπή, ωστόσο, να έχουν κάνει παντιέρα τους, με συμμάχους τους τα μιντιακά παπαγαλάκια, το σχέδιο έκτακτης ανάγκης Τσίπρα-Βαρουφάκη στην περίπτωση που οι ευρωπαίοι μας πετούσαν στα βράχια...

Η αντιπολίτευση γνωρίζει ότι αν θέλει να έχει πολιτικό μέλλον οφείλει να καταρρίψει την ηθική υπεροχή τής κυβέρνησης της Αριστεράς. Από τη στιγμή που ξέρει ότι στη ντουλάπα της κρύβει πολλούς, μα πάρα πολλούς σκελετούς, τους οποίους είναι αδύνατο να κρύβει για πάντα, έχει περάσει σε μια χυδαία αντεπίθεση στοχοποιώντας ανθρώπους όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης και η Νάντια Βαλαβάνη, τους οποίους μπορείς να κατηγορήσεις για πολιτικά λάθη κι ανεπάρκειες αλλά είναι τουλάχιστον άδικο να χαρακτηρίσεις κλέφτες και λωποδύτες. Το αυτονόητο, η κατάστρωση δηλαδή ενός σχεδίου άμυνας όταν ο εχθρός έχει δημοσιοποιήσει την πρόθεσή του να σε τσακίσει, αποκαλείται εσχάτη προδοσία, την ίδια ώρα που έχει ποινικοποιηθεί η οικογενειακή ευθύνη, λες και κάθε υπουργός πρέπει να είναι υπόλογος και για τις πράξεις συγγενών του, ακόμα κι αν αυτές συμβαδίζουν με τις αντίστοιχες εκατομμυρίων ελλήνων και δεν παραβιάζουν τη νομιμότητα. Ναι, κάθε βουλευτής και υπουργός οφείλει να έχει τα λεφτά του στις ελληνικές τράπεζες. Είναι στοιχειώδης υποχρέωσή τους όταν καλούν τους υπόλοιπους πολίτες να στηρίξουν το εγχώριο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Είναι, ωστόσο, συκοφαντικό να βλέπουν εσωτερική πληροφόρηση όταν, για παράδειγμα, η μητέρα Βαλαβάνη έκανε ό,τι έκαναν κι εκατομμύρια ελλήνων υπό το φόβο των εξελίξεων...

Ολα αυτά δεν σημαίνουν πως κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι μηνών δεν έχουν καταγραφεί φάουλ στο επίπεδο της διαφάνειας και της αξιοκρατίας. Οι προσλήψεις συγγενών και φίλων, έστω κι αν δεν είναι εκτεταμένες κι έστω κι αν δεν είναι όλες αναξιοκρατικές, δεν περιποιούν τιμή. Η γυναίκα τού Καίσαρα δεν πρέπει, απλώς, να είναι τίμια αλλά και να φαίνεται κιόλας. Ετσι κι αλλιώς, πάντως, η εντιμότητα του πολιτικού συστήματος θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη και να κρίνεται αποκλειστικώς από την ικανότητά του να δίνει λύσεις για τους κατοίκους αυτού του τόπου. Το ότι στην Ελλάδα θεωρούμε ύψιστο προτέρημα την ηθική ακεραιότητα ενός πολιτικού, το οποίο πρέπει να επιβραβεύεται στην κάλπη, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα των παθογενειών σε αυτόν τον τόπο. Πώς, όμως, να διορθωθεί η κατάσταση από τη μία ημέρα στην άλλη όταν η φαύλη αντιπολίτευση κάνει σημαία της τη δήθεν διαφθορά υπουργών τής σημερινής κυβέρνησης αντί να προβαίνει τουλάχιστον στην αυτοκριτική της; Αν θέλει να επιπλεύσει καλό είναι να αλλάξει αμέσως αφήγημα γιατί είναι αστείο να πιστεύει ότι θα ξαναβρεθεί στον αφρό παριστάνοντας τη Μητέρα Τερέζα στον ελληνικό λαό. Αν δεν το έχει καταλάβει ακόμα, της το επισημαίνω: γι' αυτό βρίσκεται σήμερα στα αντιπολτευτικά έδρανα.. 



  

Η ποιοτική διαφορά Αριστεράς-δεξιάς: Στο ΣΥΡΙΖΑ μαλώνουν για την ιδεολογία, στη Ν.Δ. για καρέκλες...

Στα πρώτα χρόνια τής χούντας τίποτα δεν προμήνυε πως θα διαρκούσε "μόλις" επτά χρόνια. Οι πραξικοπηματίες έλεγχαν τα πάντα με την υποστήριξη, ή έστω ανοχή, των μεγάλων δυνάμεων. Το 1967, άλλωστε, το φασιστικό καθεστώς Φράνκο στην Ισπανία μετρούσε ήδη 28 χρόνια ζωής και το αντίστοιχο του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία 41 έτη. Κι όμως, στην Ελλάδα υπήρχαν κι εκείνοι οι οποίοι δεν παραδέχθηκαν την ήττα, που πάντως δεν ήταν η πλειονότητα του πληθυσμού η οποία είτε συνεργάστηκε οικειοθελώς με τους συνταγματάρχες είτε σφύριζε αδιάφορα, τιμώντας τις "καλύτερες" παραδόσεις των νοικοκυραίων. Για κάθε Παναγούλη και Μουστακλή βρέθηκαν εκατομμύρια που πίστευαν στο ανώφελο οποιουδήποτε αγώνα κόντρα σε ένα πανίσχυρο κι αυταρχικό μηχανισμό...

Είναι οι ίδιοι σήμερα που μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους κατηγορούν την κυβέρνηση της Αριστεράς γιατί δεν αποδέχθηκε από τις 26 Ιανουαρίου ένα τρίτο μνημόνιο αφού "έτσι κι αλλιώς θα έχανε". Αν ρωτήσεις αυτόν τον τύπο ανθρώπου τί σημαίνει αγώνας, θα σου απαντήσει πως πρόκειται για καταστροφική, ουτοπική ιδεοληψία. Δεν έχει καμία σημασία για τον ίδιο αν η πάλη είναι που μας επιτρέπει σήμερα να μην ζούμε στις σπηλιές ή κάτω από τη μπότα των οθωμανών, των ναζί ή των δικτατόρων. Κι αν και τώρα δεν είμαστε ελεύθεροι αυτό είναι βέβαιο ότι οφείλεται στους "ρεαλιστές" και στους "πραγματιστές"- στη δική μου γλώσσα λέγονται απλώς ριψάσπιδες- κι όχι σε εκείνους που έχασαν μια μάχη αλλά γνωρίζουν ότι το τέλος τού πολέμου θα τους βρει νικητές...

Σήμερα συμπληρώνονται 41 χρόνια από την πτώση τής δικτατορίας και σχεδόν ακριβώς έξι μήνες από την κατάρρευση της μεταπολίτευσης. Κι αν για τη χούντα θετικό ισοζύγιο βγάζουν μόνο οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα και οι απανταχού συνοδοιπόροι τους, για τη μεταπολίτευση ο ιστορικός κριτής οφείλει να είναι πιο νουνεχής. Δεν μπορείς να απορρίψεις ασυζητητί την πιο ήρεμη πολιτική περίοδο στην ιστορία τού νεοελληνικού κράτους χρεώνοντας μόνο αρνητικά στους εκφραστές της. Από την άλλη, όμως, αποδείχθηκε στις 25 Ιανουαρίου μάταιο να κρατάς στη ζωή με μηχανική υποστήριξη ένα πολιτικό σύστημα προ πολλού νεκρό...

Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι εκπρόσωποί του, και για τη δική τους υστεροφημία, είναι να επιλέξουν την πολιτική αποστρατεία αφού ό,τι είχαν να δώσουν και, κυρίως, ό,τι είχαν να αρπάξουν το έχουν δώσει και το έχουν αρπάξει. Ο ιστορικός τού μέλλοντος θα βρει μια κατάλληλη έκφραση για να χαρακτηρίσει το σημερινό στάτους εξουσίας. Επιτρέψτε μου, ωστόσο, μια πρόβλεψη: πολύ δύσκολα θα μπορέσει να αποκαλέσει αριστερή παρένθεση μια κυβέρνηση που έχει έρθει για να μείνει πολύ, πολύ καιρό. Κι όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουν αυτό οι αντίπαλοί της τόσο συντομότερα θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν και τα κόμπλεξ τους απέναντι σε οτιδήποτε αριστερό...

Κάποιοι επιχαίρουν με την αναμενόμενη ρήξη στο ΣΥΡΙΖΑ κι επειδή είναι συνηθισμένοι από τα αστικά κόμματα να συνδέουν κάθε ρωγμή με σύγκρουση ατομικών φιλοδοξιών αδυνατούν να καταλάβουν ότι πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικώς, η σύγκρουση Τσίπρα με Ζωή Κωνσταντοπούλου και Παναγιώτη Λαφαζάνη δεν σχετίζεται με τη διανομή οφιτσίων αλλά έχει περισσότερο φιλοσοφικά χαρακτηριστικά. Σαν άλλος Αμλετ η κυβερνώσα Αριστερά βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με το δίλημμα της διατήρησης της ιδεολογικής καθαρότητας σε μια ρημαγμένη χώρα ή της προσωρινής συνθηκολόγησης πριν την αντεπίθεση. Κι αυτό θα φανεί πολύ καθαρά το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα, όταν στο ΣΥΡΙΖΑ θα συζητούν για το μέλλον τής Αριστεράς ενώ στη Ν.Δ. θα σφάζονται για το ποιός θα γίνει χαλίφης στην θέση τού προσωρινού (;) χαλίφη Μεϊμαράκη...

Ο Αλέξης και η Ζωή είναι ένα "ζευγάρι" που αγαπιέται χρόνια και θα συνεχίσει να αγαπιέται, αλλά κάποια στιγμή προέκυψε μια σοβαρή διαφωνία που αφορά το μέλλον των παιδιών του. Οι μητσοτάκηδες, οι καραμανλήδες, οι σαμαράδες, οι βορίδηδες, οι κεφαλογιάννηδες ή οι βαρβιτσιώτηδες είναι αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες που δεν τις ενώνει η αγάπη αλλά η όποια προοπτική τής εξουσίας. Κι όσο αυτή παραμένει θολή βλέπω να χύνεται πολύ "αίμα" στη Συγγρού...



   

Να φέρει πρώτα ο Λαπαβίτσας τις καταθέσεις του στην Ελλάδα και ύστερα να μου μιλήσει για τα θέλγητρα της δραχμής...

Η τελευταία γραμμή άμυνας του παλιού πολιτικού συστήματος είναι η αποτυχία τού Αλέξη Τσίπρα να φέρει μια καλύτερη συμφωνία για το λαό και τη χώρα από εκείνες που έφερναν οι εκπρόσωποί του. Χρησιμοποιεί, μάλιστα, ως δήθεν ακλόνητο επιχείρημα πως κατά το πεντάμηνο της σκληρής διαπραγμάτευσης, της πρώτης τέτοιου είδους μετά από το 2010, αυξήθηκε ο λογαριασμός για τη χώρα και πως αν ο πρωθυπουργός είχε υπογράψει από τις 26 Ιανουαρίου ένα μνημόνιο σήμερα θα τρέχαμε ανέμελοι στα λιβάδια και θα μαζεύαμε παπαρούνες. Δεν θα σταθώ στο αυτονόητο, πως όποιος παλεύει μπορεί να νικήσει ή να χάσει, αλλά εκείνος που δεν κατεβαίνει στη μάχη μόνο να ηττηθεί μπορεί. Θα επισημάνω, ωστόσο, στους ποταμίσιους πασοκονεοδημοκράτες πως το πρωινό τής 13ης Ιουλίου χάθηκε απλώς μια μάχη, όχι ο πόλεμος. Μια απλή επισκόπηση του διεθνούς Τύπου να κάνει κανείς αντιλαμβάνεται ότι η γερμανική Ευρώπη όπως την ξέρουμε σήμερα πλησιάζει στα όριά της την ίδια ώρα που το ελληνικό χρέος συζητείται όλο και σοβαρότερα...

Αλλωστε πολύ αμφιβάλλω αν σε αυτόν τον εθνικό αγώνα ήμασταν όλοι στο ίδιο στρατόπεδο, αν συμπεράνω από τη βουλιμία με την οποία τα συστημικά κόμματα είναι πρόθυμα να καταβροχθίζουν κάθε γερμανική απαίτηση σε βάρος τού ελληνικού λαού. Θρηνούσαν, για παράδειγμα, χθες για τους πλειστηριασμούς ακινήτων ο Βαγγέλας, ο Σταύρακας και η Φώφη όταν οι ίδιοι καλούσαν τον Αλέξη Τσίπρα να τους απελευθερώσει πολύ νωρίτερα ως μέρος των προηγούμενων πακέτων τα οποία μας "πρόσφεραν" οι εταίροι και χωρίς να ψάχνουν για αντισταθμιστικά όπως αναζητά σήμερα η κυβέρνηση πιέζοντας και τους τραπεζίτες να μην οδηγήσουν σε κοινωνική έκρηξη. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε "αγαπητοί", αλλά τέτοιου είδους μέτρα αγωνιζόταν να αποφύγει η Αριστερά και δεν έβαζε την υπογραφή της από την πρώτη στιγμή, όπως θα κάνατε εσείς...

Μπορούν τώρα να επιχαίρουν οι διάφοροι "ρεαλιστές" και "πραγματιστές", οι οποίοι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η Ιστορία δεν έχει γραμμική πορεία κι ότι αυτά που μοιάζουν αναπόφευκτα ή τετελεσμένα κάποιες φορές δεν είναι και τόσο. Πιστεύουν κάποιοι και στην Αριστερά ότι επειδή ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε να υπογράψει μια επαχθή συμφωνία με το πιστόλι στον κρόταφο αυτό σημαίνει στροφή του στη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία. Εκ του ασφαλούς, μάλιστα, ισχυρίζονται πως αν ήταν γενναίος κι όχι προδότης θα έπρεπε να δεχθεί ο ίδιος τη σφαίρα για να σώσει το λαό και την πατρίδα, λες και η σωτηρία τους θα ήταν τα IOUs, το ριφιφί στο Νομισματοκοπείο ή η ευρωδραχμή...

Οι πολίτες, ωστόσο, συνειδητοποιούν ακόμα περισσότερο αυτές τις ημέρες ότι οι επαναστάτες τού γλυκού νερού δεν είχαν προνοήσει για κάτι περισσότερο από την αυτοκτονία. Πού είναι, επιτέλους, το δραχμοσχέδιό τους; Πότε περιμένουν να το ανακοινώσουν; Θα μεταφέρει στην Ελλάδα ο Κ. Λαπαβίτσας τις καταθέσεις του σε τραπεζικούς λογαριασμούς τού Λονδίνου ώστε αν αποτύχει το όποιο δραχμοπλάνο του να έχει υποστεί κι εκείνος τις συνέπειες; Αρκετά πια με τους τζάμπα μάγκες που από την ασφάλεια της χιλιομετρικής ή οικονομικής απόστασης που τους χωρίζει από τον ελληνικό λαό του ζητούν παλικαριά που οι ίδιοι αδυνατούν να επιδείξουν...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα είναι υποχρέωση του Αλέξη Τσίπρα να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές το φθινόπωρο ώστε να ξεκαθαρίσει το τοπίο: οι δραχμολάγνοι να κατεβούν με το δικό τους κόμμα, η Ν.Δ. και το Ποτάμι να συρρικνωθούν, το ΠΑΣΟΚ να μείνει εκτός Βουλής κι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδύναμος και πιο ενιαίος να επιχειρήσει αυτό που σήμερα μοιάζει "mission impossible", να συνδυάσει δηλαδή την αναγκαστική εφαρμογή ενός αναποτελεσματικού προγράμματος με πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης, ανακούφισης των ασθενέστερων και κυνηγητού των πλουσιότερων που δεν έγιναν πλουσιότεροι χάρη στις καινοτόμες ιδέες ή στα ρίσκα που πήραν αλλά εξαιτίας της φοροδιαφυγής-εισφοροδιαφυγής-φοροαποφυγής, της καταλήστευσης του δημόσιου ταμείου και της παραβίασης του ποινικού κι αστικού κώδικα...

Ο κόσμος τον Αλέξη Τσίπρα εμπιστεύεται, ούτε τον Βαγγέλα ούτε τον Σταύρακα ούτε τη Φώφη ούτε τους γραφικούς τού Περισσού, που υλοποιούν το στυγνότερο νεοφιλελευθερισμό στα δικά τους μαγαζιά, ούτε βεβαίως τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Ο πρωθυπουργός κι ο αριστερός και ουχί αριστερίστικος ΣΥΡΙΖΑ είναι τα τελευταία οχυρά τού ελληνικού λαού. Αν πέσουν, τότε κάλλιο να πάμε όλοι μετανάστες...  



 

Θυσιάζουν την Ευρώπη για να δολοφονήσουν τον Τσίπρα...

Ο Β. Σόιμπλε θεωρεί μαλακές και πολύ πιο ήπιες από τα μνημόνια τις τελευταίες προτάσεις των θεσμών, ανάμεσα στις οποίες είναι και η μεταφορά τού ΦΠΑ για το γάλα στο 23%. Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας χαρακτηρίζεται από μαύρο χιούμορ, τρολάρει ή, μήπως, είχε από την πρώτη ημέρα ανάληψης της εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ ένα σχέδιο ανατροπής του, το οποίο περίμενε να του βγει νωρίτερα-αναμένοντας κωλοτούμπα Τσίπρα σαν αυτές που έκαναν οι σαμαροβενιζέλοι-, αλλά, τέλος πάντων, θέλει να του κάτσει τώρα; Είναι, πλέον, ηλίου φαεινότερο ότι κάποιοι στην Ευρώπη δεν επιθυμούν ένα συμβιβασμό, αλλά είτε η ελληνική κυβέρνηση να αποδεχθεί ακόμα και τη φορολόγηση του αέρα που αναπνέουμε είτε να πει "όχι" και να καταρρεύσει από τις συνέπειες μιας χρεοκοπίας και στην θέση της να αναλάβουν οι πάντοτε πρόθυμοι ποταμίσιοι πασοκονεοδημοκράτες...

Ολο αυτό το χρονικό διάστημα, άλλωστε, έχουμε παρακολουθήσει ένα θέατρο σκιών από την πλευρά των δανειστών, οι οποίοι μονίμως ζητούν ισοδύναμα από την Αθήνα στα ισοδύναμα που αυτή προσφέρει και τα οποία απορρίπτουν χωρίς καν να τα μελετήσουν. Οι ευρωπαίοι, μάλιστα, θέλουν πάση θυσία το ΔΝΤ στη συμφωνία ώστε να χρεώσουν σε αυτό ξανά τη συνέχιση της γενοκτονίας ενός ευρωπαϊκού λαού. Βλέπετε, δεν είναι μόνο αδίστακτα αλλά και δειλά ανθρωπάκια που δεν έχουν καν τα αρχίδια να αναλάβουν τις πολιτικές συνέπειες του εγκλήματός τους κατά τής Ενωμένης Ευρώπης...

Ολοι αυτοί οι "κύριοι", βεβαίως, δεν θα μπορούσαν να υλοποιήσουν το σχέδιό τους αν δεν υπήρχαν στο εσωτερικό κοινοβουλευτικές δυνάμεις που θα βυσσοδομούσαν μαζί τους προκειμένου είτε να μην μπουν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας είτε να παίξουν σπουδαιότερο ρόλο από αυτόν που είναι ικανές να αναλάβουν. Αν προέτασσαν το εθνικό συμφέρον, ο Αντ. Σαχλαμαράς, ο Στ. Θεοδωράκης και η Φ. Γεννηματά θα συγκροτούσαν μέτωπο υπεράσπισης των κυβερνητικών κόκκινων γραμμών, οι οποίες είναι προς το συμφέρον τής πλειονότητας των ελλήνων πολιτών. Αντιθέτως, είτε ως βασιλικότεροι του βασιλέως είτε ακολουθώντας εντολές εγχώριων και ξένων συμφερόντων πράττουν ό,τι είναι δυνατό από την πλευρά τους ούτως ώστε να μην συγκροτηθεί ένα εθνικό ανάχωμα υπεράσπισης του ελληνικού λαού, οργανώνοντας και στηρίζοντας, για παράδειγμα, λούμπεν συγκεντρώσεις τύπου "μένουμε Ευρώπη κι ας μας γαμά πατόκορφα"...

Ονειρεύονται νέα Ιουλιανά του 1965 και νέες Κάννες του 2011, θέλουν να γκρεμιστεί με κάθε τρόπο μια κυβέρνηση με ευρεία λαϊκή αποδοχή, πολύ ευρύτερη αυτή της 25ης Ιανουαρίου, αλλά όχι για να πάμε σε εκλογές, όπως επιβάλλει η δημοκρατία, και να εξαϋλωθούν πολιτικώς οι ίδιοι ως συνέπειά τους μα για να σχηματιστεί μια κυβέρνηση δήθεν εθνικής ενότητας με πρωθυπουργό ή κάποιο φάντασμα του παρελθόντος ή έναν πιο εξευγενισμένο Τσολάκογλου. Πολύ φοβάμαι πως όταν ύστερα από κάποια χρόνια ανοίξουν στόματα και τηλεγραφήματα πρεσβειών κι όχι μόνο ο ιστορικός τού μέλλοντος θα αναρωτιέται γιατί αυτοί οι μειοδότες δεν δικάστηκαν ήδη από τον Ιούνιο του 2015 για εσχάτη προδοσία...

Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να δολοφονηθεί. Αν όχι με την κυριολεκτική έννοια, τουλάχιστον με τη μεταφορική. Εχει αποδειχθεί πολύ επικίνδυνος για τα συμφέροντα που μετάτρεψαν την Ευρώπη από ένα προπύργιο του κοινωνικού κράτους δικαίου σε ένα νεοφιλελεύθερο Αρμαγεδδώνα. Αν δεν πεθάνει τώρα πολιτικώς ο έλληνας πρωθυπουργός, η σοσιαλιστική του "ασθένεια" μπορεί να μεταδοθεί αρχικώς στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, οι οποίες έχουν εκλογές εντός του τρέχοντος έτους, και, στη συνέχεια, στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Τους χάλασε τη σούπα με τις "ανοησίες" του περί κοινωνικής δικαιοσύνης, φορολόγησης των πλουσίων (αν είναι δυνατό, ο ξεδιάντροπος!) κι αποτυχίας των μνημονιακών πολιτικών...

Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια την ανοδική του πορεία, οι λακέδες τού μισανθρωπικού θατσερισμού τον αγνόησαν. Οταν απόκτησε δυναμική εξουσίας τον ειρωνεύονταν. Οταν έγινε κυβέρνηση τον πολέμησαν με όλες τους τις δυνάμεις. Τώρα είναι η ώρα να ολοκληρωθεί η ρήση τού Μαχάτμα Γκάντι: έφτασε, δηλαδή, η στιγμή η Αριστερά να νικήσει όλους αυτούς τους λωποδύτες με τα ακριβά κοστούμια που έχουν το απίστευτο θράσος να απαιτούν να μην πληρώσει έκτακτη εισφορά μια πολυεθνική με κέρδη άνω των 500.000 ευρώ με "ισοδύναμο" να μειωθεί η σύνταξη των 300 ευρώ...    

Υ.Γ. Διαβάζω ότι το σκίτσο του Soloup για το "Ποντίκι", το οποίο αναπαράγω σήμερα, έχει προκαλέσει αντιδράσεις. Κατανοώ τον κομπλεξισμό των γερμανών για οτιδήποτε τους θυμίζει το ναζιστικό τους παρελθόν, αν και θα ήταν προτιμότερο να φρόντιζαν να μην επαναλαμβάνουν τα ιμπεριαλιστικά τους λάθη 70 χρόνια αργότερα, έστω με πιο "κομψό" τρόπο από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους φούρνους (κάτι έμαθαν κι αυτοί). Αηδιάζω, ωστόσο, από τον εγχώριο ραγιαδισμό εκείνων που είναι πρόθυμοι να χειροκροτήσουν όρθιοι οτιδήποτε γράφει στην ούγια "made in Germany", αλλά να λοιδορήσουν ό,τι είναι ελληνικό. Τους σιχαίνομαι εξίσου με όσους δολοφονούν ή ασελγούν σε παιδιά...
 

Ξημέρωσε η 15η Ιουνίου χωρίς να ρωτήσει τους εσχατολόγους τής χρεοκοπίας...

Αν διάβαζε ή άκουγε κανείς τί έγραφαν και τί έλεγαν το βράδυ τής Κυριακής οι νεοφιλελέδες θα πίστευε ότι δεν θα έβγαινε ποτέ το φως το πρωί τής Δευτέρας. Συνεχίζουν να βλέπουν χρεοκοπία εκεί που γίνεται διαπραγμάτευση: ναι, μακρόσυρτη, σκληρή και με ορισμένα λάθη από ελληνικής πλευράς, όπως το ότι δεν ζητήσαμε χρήματα στις 20 Φεβρουαρίου, αλλά διαπραγμάτευση με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Γελούσα για να μην κλάψω με τις αναλύσεις των διάφορων εσχατολόγων, οι οποίοι το νέο ψαλίδισμα των κύριων συντάξεων και την αύξηση του ΦΠΑ στο ρεύμα στο 23% το παρουσίαζαν ως δημόσιες δαπάνες που πρέπει να μειωθούν στο όνομα της καταπολέμησης του κρατισμού κι ως καλύτερη επιλογή από το Grexit. Σαν να μιλούσαν για πατάτες κι όχι για ανθρώπινες ζωές...

Ακόμα, όμως, και οι "Financial Times", που δεν τους λες ούτε "Αυγή" ούτε "Ριζοσπάστη", γράφουν πλέον το αυτονόητο εδώ και καιρό: πρώτον, αν η ελληνική κυβέρνηση αποδεχθεί το τρίτο μνημόνιο που απαιτούν από αυτή οι διεθνείς τοκογλύφοι η χώρα, δίχως αναδιάρθρωση χρέους κι αναπτυξιακό πακέτο, θα απολέσει επιπλέον 12% του ΑΕΠ της και το χρέος θα εκτοξευτεί πάνω από το 200%. Κι όλα αυτά σε ένα λαό που είναι γνωστό τοις πάσι πόσοι ανάμεσά του ζουν ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας, πόσοι είναι άνεργοι και πόσοι μετανάστες. Δεύτερον, η άμεση ζημιά για Γερμανία και Γαλλία από ένα Grexit ξεπερνά τα 160 δισεκατομμύρια ευρώ. Προσοχή, η άμεση οικονομική ζημιά, δίχως να συνυπολογιστούν οι συνέπειες για το μέλλον τής ευρωζώνης και, βεβαίως, οι γεωπολιτικές αν η Ελλάδα αισθανθεί ο παρίας τής Ευρώπης...

Δεν χρειάζεται να έχεις αποφοιτήσει από σχολή διπλωματίας για να καταλάβεις ότι όσο περισσότερο πλησιάζουμε σε καταληκτικές ημερομηνίες τόσο θα εντείνονται και οι πιέσεις, οι εκβιασμοί και τα ψευτοδιλήμματα. Υπενθυμίζω, ωστόσο, πως στην ουσία η 30ή Ιουνίου αποτελεί "deadline" για τους δανειστές κι όχι για την Ελλάδα, η οποία έχει εγκαίρως προειδοποιήσει πως ανάμεσα στις δόσεις στο ΔΝΤ και στην ΕΚΤ και στους μισθούς και στις συντάξεις θα επιλέξει τις δεύτερες. Η Ανγκ. Μέρκελ μπορεί να λέει στον Αλέξη Τσίπρα να έχει πίστη στο θεό, αν και είναι άθεος, αλλά οφείλει κι εκείνη να ξεκολλήσει τη βελόνα από τον ίδιο, εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον, ήχο τής ταξικής άγριας λιτότητας...

Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα δεν θα σωθεί ακόμα κι αν της χαριστεί όλο το χρέος ή δεν επιβληθεί κανένα νέο φοροεισπρακτικό μέτρο σε βάρος των μικρομεσαίων. Εχει ανάγκη από σαρωτικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όχι όπως τις εννοούν οι νεοφιλελέδες προς την κατεύθυνση της πλήρους απορρύθμισης της αγοράς κι ασυδοσίας τού μεγαλου κεφαλαίου δηλαδή, αλλά προς εκείνη της κοινωνικής δικαιοσύνης. Από τη φορολογική πολιτική έως την απονομή τού δικαίου, τον τερματισμό των πελατειακών σχέσεων, της οικογενειοκρατίας, της γραφειοκρατίας, του αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα, των επενδύσεων με θετικό πρόσημο για τους πολίτες, την αναδιανομή τού πλούτου και την παροχή ίσων ευκαιριών για την παραγωγή νέου η χώρα οφείλει να κάνει άλματα για να αφήσει μια και καλή πίσω της την εποχή των μνημονίων, τα οποία ναι μεν δεν έφεραν την κρίση αλλά αποτέλεσαν δηλητήριο στον άρρωστο οργανισμό...

Ολα αυτά, όμως, δεν μπορούν να συμβούν με μπακαλίστικες λογικές "τρεις το λάδι τρεις το ξίδι, έξι το λαδόξιδο". Κι αυτό το ξέρουν, βεβαίως, και οι θεσμοί, οι οποίοι ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τη διάσωση ενός "εταίρου" αλλά για δύο κυρίως πράγματα: πρώτον, να μην χάσουν ούτε σεντ οι τράπεζές τους και, δεύτερον, να υφαρπάξει η ελίτ τους την ελληνική δημόσια περιουσία. Δεν ισχυρίζομαι πως για όλα φταίνε οι ξένοι. Εμείς αφήσαμε την κερκόπορτα ανοιχτή. Οποιος, ωστόσο, βλέπει κάποιον πεσμένο και δεν του δίνει το χέρι του για να σηκωθεί αλλά τον βιάζει κι από πάνω δεν είναι δυνατό να αποκαλείται φίλος...

Το παιχνίδι και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι στο 0-0 κι ας βιάζονται ορισμένοι να φύγουν από το γήπεδο απογοητευμένοι γιατί η ομάδα μας δεν έχει ανοίξει ακόμα τα πόδια της στους αντιπάλους της. Αν οι ποταμίσιοι πασοκονεοδημοκράτες θέλουν πράγματι εθνική συνεννόηση ας δηλώσουν δημοσίως πως ούτε εκείνοι δέχονται νέες μειώσεις στις κύριες συντάξεις και το ρεύμα με ΦΠΑ 23% κι ας αφήσουν τις πομφόλυγες περί σύγκλησης συμβουλίου αρχηγών και συμφωνίας πάση θυσία. Δεν εκτιμώ πως η Ανγκ. Μέρκελ θα θελήσει να κόψει το σκοινί, αλλά κι αν το κάνει αυτή θα είναι προτιμότερη λύση από ένα τρίτο μνημόνιο με τους όρους που θέλουν να επιβάλουν ΔΝΤ-ΕΚΤ-Κομισιόν. Οταν οι τσέπες σου είναι σκισμένες και δεν σε αφήνουν να τις μπαλώσεις, τί σημασία έχει ποιό νόμισμα θα βάζεις σε αυτές;...

  

Και μόνο που σε λένε Καραμανλή πεθαίνω, που να μην ήσουν κι άχρηστος...

Μαθαίνω πως πλήθος κόσμου έσπευσε στο γραφείο τού τουρίστα τής Ραφήνας για να του ευχηθεί για την ονομαστική του γιορτή. Εικάζω πως οι περισσότεροι θα είχαν περάσει προηγουμένως από το σκήνωμα της Αγίας Βαρβάρας και πρωτύτερα θα είχαν αφήσει λουλούδια και στον τάφο τού "πρωτόπλαστου θεού" για τους δεξιούς, τον οποίο αποκαλούν κι εθνάρχη. Ο μεσσιανισμός, άλλωστε, έχει πολλές εκδοχές. Ο διάδοχος του Αντ. Σαχλαμαρά είναι πολύ πιθανό να λέγεται κι αυτός Καραμανλής, ενδεχομένως και Κώστας, είτε πρόκειται για τον πρώην πρωθυπουργό, εφόσον τερματίσει κάθε παιχνίδι στο Playstation και δεν έχει να ασχοληθεί με κάτι άλλο τώρα που τα δίδυμα μεγάλωσαν, είτε για τον νεαρό ξάδερφό του. Οι νεοδημοκράτες, όπως άλλωστε και οι πασόκοι με τους Παπανδρέου, είναι ικανοί να ψηφίζουν καραμανλήδες στην αιωνιότητα την ίδια ώρα που θα καταθέτουν ερωτήσεις στη Βουλή για τους συγγενείς και φίλους που διορίζουν οι συριζαίοι στην κρατική μηχανή. Κατά τα άλλα, βεβαίως, βαυκαλίζονται τους γνήσιους ευρωπαϊστές όταν στην πράξη αποδεικνύουν ότι τα 400 χρόνια τής φεουδαρχικής τουρκοκρατίας έχουν αφήσει πάνω τους ισχυρό το αποτύπωμα της βαθιάς Ανατολής...

Ο τουρίστας τής Ραφήνας έχει δοξαστεί κρυπτόμενος και, πολύ φοβάμαι για τον ίδιο, πως θα καταποντιστεί εμφανιζόμενος, όπως είχε πει ο Γεώργιος Παπανδρέου για τον στρατηγό Γρίβα. Εχει κατορθώσει να δημιουργήσει ένα μικρό μύθο γύρω από το άτομό του με την επιλογή του από τότε που έχασε τις εκλογές τού 2009 να μην εμφανιστεί δημοσίως να πει μια κουβέντα, να εξηγήσει τί πήγε στραβά στην πρωθυπουργία του και τί πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα. Αυτοί, επομένως, που πίνουν νερό στο όνομα του καραμανλισμού συγχέουν τη σιωπή με τη σοφία και την πραγματικότητα με τη συνωμοσιολογία. Καμιά μυστική υπηρεσία, για παράδειγμα, δεν ήθελε να σκοτώσει τον Κ. Καραμανλή για το βέτο για τη Μακεδονία στο Βουκουρέστι ή για την προσέγγιση με τη Ρωσία. Τα σενάρια που κυκλοφόρησαν δεν ήταν τίποτα άλλο από παρακρατικά παιχνίδια μέσα στην ΕΥΠ από ανθρώπους που επιδίωκαν να διαχειριστούν περισσότερα μυστικά κονδύλια για πάρτη τους και οι οποίοι ερευνώνται τώρα από τη δικαιοσύνη...

Ηταν, όμως, ένα πολύ καλοδουλεμένο παραμυθάκι, το οποίο έγινε σημαία από αυτούς που εθελοτυφλούν ως προς τα πεπραγμένα τής διακυβέρνησης Καραμανλή, η οποία χαρακτηρίστηκε από την απόπειρα μετατροπής τού "πράσινου" κράτους σε "γαλάζιο" και, κυρίως, από την αδράνεια σχεδόν σε όλους τους τομείς, κι όχι μόνο σε αυτόν της οικονομίας. Και πώς να γινόταν αλλιώς, άλλωστε, όταν είχες έναν πρωθυπουργό-δημόσιο υπάλληλο, ο οποίος μόλις πήγαινε μεσημεράκι έπαιρνε το αυτοκίνητό του και γυρνούσε στη Ραφήνα για να φάει, να πιει και να παίξει ηλεκτρονικά παιχνίδια με τα παιδιά του; Θα μου πείτε πως αυτό δείχνει πόσο καλός πατέρας είναι. Δυστυχώς, όμως, αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο για το πόσο καλός πρωθυπουργός ήταν...

Αναντίρρητα η παραμονή τού Αντ. Σαχλαμαρά στην ηγεσία τής Ν.Δ. είναι το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση στον πρωθυπουργό, την ώρα μάλιστα που δοκιμάζεται η λαϊκή επιδοκιμασία στο πρόσωπό του υπό το φόβο τής χρεοκοπίας ή ενός τρίτου μνημονίου. Είναι αλήθεια, επίσης, ότι ακόμα και στην περίπτωση που η δεξιά εκλέξει νέο πρόεδρο αυτός δεν θα μπορεί να κάνει και πολλά για την αναγέννησή της στην περίπτωση που ο Αλέξης Τσίπρας πετύχει έναν έντιμο συμβιβασμό. Με λίγα λόγια, η μπάλα βρίσκεται στην κατοχή τού ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά το εσωτερικό πολιτικό τοπίο κι από το αν σκοράρει ή πετάξει το τόπι στα περιστέρια εξαρτάται το μέλλον και των υπόλοιπων κομμάτων. Ακόμα και πιθανή διάσπαση στην Κουμουνδούρου λόγω μιας συμφωνίας που μπορεί να είναι ή κάποιοι να θεωρήσουν πως είναι ήττα δεν θα είναι σε βάρος τού Μεγάρου Μαξίμου, με την έννοια πως ναι μεν θα χάσει τους αριστεριστές αλλά θα κερδίσει τους πιο κεντρώους ψηφοφόρους. Και τότε να δείτε κλάμα στους ποταμίσιους σαμαροβενιζέλους...

Οπως κι αν έχει, πάντως, η επιστροφή των καραμανλήδων στη Ν.Δ., η οποία στο φαντασιακό των δεξιών μοιάζει με το ξανάνιωμα του μαρμαρωμένου βασιλιά, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα συγκινήσει εκείνους που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση συμπεριφέρονται σαν μετακινούμενος στρατός. Η ηχηρή συντριβή τού ρεζίλη των Παπανδρέου στις τελευταίες εκλογές είναι ένα θετικό προμήνυμα αφύπνισης της κοινωνίας από το υπνωτικό των "βαριών ονομάτων" και των πολιτικών τζακιών. Οι οικογενειακές καταβολές μου με προφύλαξαν από το να γίνω δεξιός, αλλά θα είναι θετικό για τον τόπο να έχουν ακούσει το ξυπνητήρι και στη Συγγρού, αν και μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν διαπιστώνω κάτι τέτοιο...  

 

Προτιμότερη η λαφαζανική υπερβολή από το σοσιαλδημοκρατικό κατήφορο...

Το έχω γράψει και παλαιότερα πως ακόμα κι αν δεν υπήρχαν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η Αριστερή Πλατφόρμα ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να τους εφεύρει. Κι αυτό όχι γιατί ταυτίζομαι σε πολλά σημεία με τον σημερινό υπουργό Ενέργειας ή με τη συγκεκριμένη Τάση τού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί, έστω κι ακραίως αρκετές φορές, αποτελεί την αριστερή συνείδηση του κόμματος, αυτή που αποτρέπει εκείνους εντός κι εκτός να το στρέψουν προς την ηττοπαθή, συμβιβασμένη και ξαδερφούλα τού νεοφιλελευθερισμού σοσιαλδημοκρατία. Ο πρωθυπουργός, άλλωστε, οφείλει να αισθάνεται τυχερός που η δική του εσωκομματική αντιπολίτευση δεν τον αντιμάχεται για καρέκλες κι οφίτσια, όπως συμβαίνει στη Ν.Δ. ή στο ΠΑΣΟΚ, αλλά στηριζόμενη σε γνήσια ιδεολογικά επιχειρήματα...

Την ώρα που οι μητσοτάκηδες, οι δένδιες, οι λοβέρδοι και οι γεννηματάδες συμμετέχουν σε μια κοινή ονείρωξη αρχομανίας, οι λαφαζανικοί αναρωτιούνται αν η συμφωνία με τους δανειστές θα αποτελεί έναν έντιμο συμβιβασμό ή μια υποχώρηση από τις κόκκινες γραμμές και τη λαϊκή εντολή τού Ιανουαρίου. Αυτή είναι, άλλωστε, και η διαφορά ποιότητας της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αυτή προσπαθεί να ταπεινώσει η διεφθαρμένη ελίτ ώστε να εξομοιωθεί με την ίδια, η οποία άγεται και φέρεται με μοναδικά κίνητρα τη δίψα για χρήμα κι εξουσία. Δεν είναι, εξάλλου, τυχαίο που και οι ιδεολογικοί της αντίπαλοι θα πουν για κάποιο διεφθαρμένο "είναι κι Αριστερός τρομάρα του", αλλά δεν θα ισχυριστούν ποτέ "είναι και δεξιός ο αθεόφοβος". Την τελευταία ιδιότητα ακόμα και οι ίδιοι την θεωρούν ταυτόσημη της ψυχικής διαφθοράς, της χειρότερης μορφής διαφθοράς δηλαδή...

Αν μη τί άλλο, η Αριστερή Πλατφόρμα αποτελεί την ύστατη γραμμή άμυνας των λαϊκών συμφερόντων. Η ύπαρξή της, άλλωστε, αποτελεί ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί και στα χέρια τού Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ακόμα κι αν ήθελε να φέρει ένα τρίτο μνημόνιο δεν πρόκειται να το πράξει γνωρίζοντας ότι τουλάχιστον 20 βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ θα πουν όχι σε αυτό για να περάσει μόνο και μόνο χάρη στις ψήφους των γερμανοτσολιάδων. Φυσικά ο ορισμός τού έντιμου συμβιβασμού δεν μπορεί να βρεθεί στα λεξικά ούτε είναι δυνατό να αποδειχθεί με κάποιο μαθηματικό τύπο. Οι κόκκινες γραμμές, για παράδειγμα, που έχει θέσει εδώ και καιρό η κυβέρνηση στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό είναι ένα καλό κριτήριο, αλλά αν είναι να χάσουμε όλα τα υπόλοιπα δύσκολα θα μπορεί κάποιος να πανηγυρίζει στο τέλος. Από την άλλη, βεβαίως, κι από τη στιγμή που έχεις επιλέξει το δρόμο τής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, όπως είναι άλλωστε καλώς ή κακώς και η λαϊκή βούληση, δεν είναι δυνατό να κερδίσεις τα πάντα...

Μακάρι η Ανγκ. Μέρκελ να επέτρεπε στον πρωθυπουργό να εφαρμόσει πλήρως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και να τον άφηνε να κριθεί στην πράξη από την αποτελεσματικότητά του. Αυτό, όμως, όχι μόνο δεν συμβαίνει αλλά το Βερολίνο δεν απαιτεί απλώς μια "win-win" λύση αλλά την πλήρη υποταγή τής Αθήνας προς γνώση και συμμόρφωση και των υπόλοιπων ατίθασων λαών. Με λίγα λόγια, εφόσον εξασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξουν μειώσεις μισθών και συντάξεων, πως θα λυθεί το πρόβλημα της ρευστότητας και πως θα δοθεί ένα αναπτυξιακό πακέτο στη χώρα για να σταθεί στα πόδια της η συμφωνία θα έχει θετικό πρόσημο. Κι ας μην είναι η ιδανική, όπως θα την ήθελε όχι μόνο η Αριστερή Πλατφόρμα αλλά κάθε υγιώς σκεπτόμενος πολίτης με ταξική συνείδηση...

Η αποφορά τού ύστατου γερμανικού εκβιασμού φτάνει ήδη στη μύτη μου. Ο Β. Σόιμπλε και η Ανγκ. Μέρκελ θα παίξουν τις επόμενες ημέρες, κι όσο πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά στο πιστωτικό γεγονός τής 5ης Ιουνίου, το τελευταίο χαρτί τους προκειμένου να διασφαλίσουν ότι το αριστερό ελληνικό γαλατικό χωριό θα υποκύψει στους καίσαρες και θα απαξιωθεί στη συνείδηση των ελλήνων και των υπόλοιπων ευρωπαίων. Αν το μπορούσαν μετά από την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου θα τους φορουσαν κουρέλια, θα έδεναν τους ηττημένους Αλέξη Τσίπρα και Γιάνη Βαρουφάκη σε μία άμαξα και θα τους έσερναν στους δρόμους των Αθηνών ώστε το πόπολο να τους χλευάζει και να τους πετά ντομάτες κι άλλα ζαρζαβατικά...

Αδιαφορούν, βεβαίως, πλήρως για το τί μπορεί να επακολουθήσει στη χώρα. Κι αν πιστεύουν ότι το ΣΥΡΙΖΑ θα διαδεχθούν οι ποταμίσιοι σαμαροβενιζέλοι ή οι κομματικοί τους διάδοχοι κάτι μάλλον δεν έχουν καταλάβει καλά. Ακόμα κι αν ο λαός απογοητευτεί από την κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρόκειται να στραφεί στους πεθαμένους για σωτηρία αλλά σε εκείνους που του υπόσχονται είτε σταλινικά γκουλάγκ είτε χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η δημοκρατία, δηλαδή, θα παραδοθεί με την θέλησή της στη δικτατορία και τότε "αγαπητή" Ανγκελα έλα να συζητήσεις με τους μιχαλολιάκους, εφόσον σε έχουν κάνει να πιστέψεις ότι είναι το άλλο άκρο τής Αριστεράς, για μεταρρυθμίσεις...

 

 

Αντίο Αντώνη, αντίο Βαγγέλη, αντίο Σταύρε, βλέπω την αριστερή παρένθεση να κλείνει το νωρίτερο σε μια οκταετία...

Περιμένω να διαβάσω το τελικό κείμενο της συμφωνίας για να σταθμίσω κατά πόσο αυτή είναι επωφελής για τον ελληνικό λαό. Προφανώς κι από όλα όσα διαρρέονται κάποια σημεία της (όπως η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ ή η αύξηση του ΦΠΑ και στα τρόφιμα) δεν κινούνται προς την θετική κατεύθυνση. Ο συμβιβασμός, ωστόσο, είναι νόμος τής διαπραγμάτευσης κι από τη στιγμή που και το πόπολο θέλει, όπως φαίνεται στις δημοσκοπήσεις, πάση θυσία συμφωνία δεν έχει κανένα δικαίωμα να κατηγορεί την κυβέρνηση γιατί δεν κέρδισε τα πάντα. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, είναι καταφανής η αμηχανία τής μνημονιακής αντιπολίτευσης, η οποία είχε στηρίξει την επιβίωσή της στο σενάριο της αριστερής παρένθεσης, της κωλοτούμπας και της πλήρους υποταγής και του Αλέξη Τσίπρα στην Ανγκ. Μέρκελ. Με την προϋπόθεση, ωστόσο, πως ο πρωθυπουργός θα φέρει στο Κοινοβούλιο έναν πραγματικά έντιμο συμβιβασμό κι όχι ένα τρίτο μνημόνιο, ο οποίος θα εξασφαλίσει ρευστότητα στη χώρα και τη δυνατότητα να προχωρήσει απρόσκοπτα η σύγκρουση με τη διαπλοκή, οι ποταμίσιοι σαμαροβενιζέλοι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως η περιλάλητη αριστερή παρένθεση μπορεί να κρατήσει τουλάχιστον μια οκταετία, μολονότι έκαναν τα πάντα για να τη δουν να υλοποιείται...

Από εδώ και πέρα αξιωματική αντιπολίτευση στην ουσία καθίστανται η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι πολύ πιθανόν να συνεχίσουν να βγάζουν δεκάρικους για κωλοτούμπες, αλλά θα είναι πολύ δύσκολο να πείσουν τους ψηφοφόρους τους πως η επαναφορά, για παράδειγμα, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η αναγκαία για να καταστεί βιώσιμο (ύστερα κι από το εγκληματικό "κούρεμα" των αποθεματικών των ταμείων) μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού με προτεραιότητα τη μη φτωχοποίηση των συνταξιούχων, η φορολόγηση της ελίτ, η δικαστική διερεύνηση των ποινικών της εκκρεμοτήτων ή η πρώτη οπισθοχώρηση Μέρκελ στο ζήτημα των πολεμικών επανορθώσεων είναι μνημονιακά μέτρα σαν αυτά που έλαβαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Είχαν στηρίξει την αντιπολιτευτική τους γραμμή στο Grexit, στη καταστροφή που θα επερχόταν από μια ρήξη με τους εταίρους και στη συνεπακόλουθη δήθεν νοσταλγία των ελλήνων για τις παλιές, "καλές" ημέρες που τους έκοβαν τους μισθούς και τις συντάξεις για να μην απολέσει ούτε ευρώ το μεγάλο κεφάλαιο. Η αλλαγή ηγεσίας στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ είναι πλέον αναπόφευκτη κι αυτό είναι θετικό για τον τόπο, με την προϋπόθεση πως τον Αντ. Σαχλαμαρά θα διαδεχθεί ένας λιγότερο ακροδεξιός φιλελεύθερος και τον Β. Βενιζέλο κάποιος λιγότερο φαύλος ο οποίος θα στρέψει το ΠΑΣΟΚ στις ρίζες του και δεν θα συνεχίσει το νεοφιλελεύθερο κατήφορό του, ο οποίος ξεκίνησε επί εποχής αρχιερέα τής διαπλοκής...

Θα αναρωτηθείτε: είναι καλό για τον τόπο που η πιο απειλητική για την κυβέρνηση αντιπολίτευση θα είναι οι χιτλερικοί και οι σταλινικοί; Οχι βεβαίως, μόνο που η προσδοκία μου για έναν έντιμο συμβιβασμό και για μια διακυβέρνηση που θα προτάσσει την κοινωνική δικαιοσύνη δεν βασίζεται στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα και στα σοβιετικά απολιθώματα του Περισσού, ούτε καν αποκλειστικώς στην αποδεικνυόμενη διαπραγματευτική μαεστρία τού Αλέξη Τσίπρα. Στηρίζεται και στην εσωκομματική αντιπολίτευση του πρωθυπουργού, στην τόσο συκοφαντημένη Αριστερή Πλατφόρμα, που είναι αυτήν τη στιγμή το αποτελεσματικότερο αντίβαρο στην όποια δεξιά στροφή επιχειρηθεί από το Μαξίμου. Διαφωνώ σε πολλά σημεία με τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τους συντρόφους του, ο λόγος των οποίων κάπου τέμνει τον αριστερισμό. Αποτελούν, ωστόσο, την αριστερή συνείδηση του ΣΥΡΙΖΑ και η παραμονή τους στο κόμμα αποτελεί εχέγγυο πως αν όχι αύριο, τουλάχιστον μεθαύριο όλες οι προεκλογικές δεσμεύσεις θα γίνουν πράξη. Ούτε, άλλωστε, ο γράφων δίνει λευκή επιταγή στην κυβέρνηση. Περιμένω, επαναλαμβάνω, το τελικό κείμενο της συμφωνίας για να εξάγω ασφαλή συμπεράσματα, όπως άλλωστε το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε οι πάντες. Οπως κι αν έχει, όμως, η εξαφάνιση των ποταμίσιων σαμαροβενιζέλων είναι μια καλή αρχή...  

Ναι στην απονομή δικαιοσύνης, όχι σε νέα "δίκη των εξ"...

Η εξεταστική επιτροπή τής Βουλής για την εποχή των μνημονίων έπρεπε να είχε συγκροτηθεί εδώ και πολύ καιρό. Την είχε υποσχεθεί, άλλωστε, κι ο Αντ Σαχλαμαράς πριν τις εκλογές τού 2012. Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα τα πέντε τελευταία χρόνια ήταν πρωτοφανές για τα ευρωπαϊκά μεταπολεμικά χρονικά. Οταν κι ο πρόεδρος της Κομισιόν αναγνωρίζει ότι στη χώρα μας σοβεί ανθρωπιστική κρίση είναι περιττό να επιχειρηματολογήσω πολύ περισσότερο για το ότι βιώνουμε μια οικονομική γενοκτονία. Ποιό νοικοκυριό, εξάλλου, δεν έχει έστω έναν άνεργο, μετανάστη ή εργαζόμενο με πενιχρές και καθυστερούμενες στην απόδοσή τους αμοιβές;...

Οι πολιτικές ευθύνες, επίσης, τόσο για την ένταξη στο μνημόνιο όσο και για την εφαρμογή των πολιτικών του είναι εξίσου δεδομένες κι έχουν αποδοθεί από τον ελληνικό λαό, έστω και με χρονοκαθυστέρηση, στην ολότητα του μεταπολιτευτικού συστήματος. Το κόμμα που κυριάρχησε από το 1981, το ΠΑΣΟΚ, είναι πλέον ένα απόκομμα του 3% στην καλύτερη των περιπτώσεων, ενώ και η Ν.Δ. οδεύει προς την ίδια κατάληξη, ειδικώς αν διατηρήσει στην αρχηγία της τον Αντ. Σαχλαμαρά. Επομένως, αυτό που καλείται να διερευνήσει η Βουλή είναι τις τυχόν ποινικές ευθύνες των εμπλεκόμενων προσώπων και μόνο αυτές. Το αν, δηλαδή, ο ρεζίλης των Παπανδρέου, ο Λ. Παπαδήμιος, οι σαμαροβενιζέλοι και οι υπουργοί τους φτωχοποίησαν μια χώρα με δόλο εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων από το λαϊκό και το εθνικό...

Προσοχή: η απόδειξη του "μαγειρέματος" του δημοσιονομικού ελλείμματος, των κερδοσκοπικών παιχνιδιών με τα ελληνικά ομόλογα χάρη και σε διατάξεις όπως το Τ10, η ζημιά των ασφαλιστικών ταμείων και των νοσοκομείων από το PSI, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (ειδικώς η δεύτερη που έγινε με τιμή κατώτερη της αρχικής τιμής κτήσης εκ μέρους του ελληνικού Δημοσίου των μετοχών των τραπεζών), γενικότερα του τρόπου που έγινε η αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος, του ρόλου τού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και του ΤΑΙΠΕΔ και τόσα άλλα δεν συνιστούν αυτομάτως ποινική ενοχή όσων τα εμπνεύστηκαν και τα υλοποίησαν...

Ο νεοφιλελευθερισμός, όσο κι αν ο γράφων τον απεχθάνεται, είναι ιδεοληψία, όχι ποινικό αδίκημα. Γι' αυτό και πριν πάρουμε κεφάλια θα πρέπει να είμαστε όσο το δυνατό πιο σίγουροι ότι όλες οι παραπάνω αποφάσεις και πολλές περισσότερες δεν λήφθηκαν από αγνό θαυμασμό στον Ρ. Ρέιγκαν και στην Μ. Θάτσερ, αλλά γιατί όσοι τις έλαβαν, αποσκοπούσαν στο προσωπικό τους κέρδος και σε εκείνο των νταβατζήδων τους, αποδεχόμενοι έστω με ενδεχόμενο δόλο πως θα μπορούσαν να βλάψουν το κοινωνικό σύνολο. Μόνο τότε θα έχουμε αποδώσει δικαιοσύνη. Σε διαφορετική περίπτωση θα την έχουμε νοθεύσει με εξιλαστήρια θύματα...

Δεν γράφω τα παραπάνω για να αθωώσω εκ των προτέρων τους υπαίτιους της σύγχρονης μικρασιατικής καταστροφής, αλλά για να αποφύγουμε μια νέα "δίκη των εξ" μόνο και μόνο για να δώσουμε αίμα στο πόπολο. Η δημοκρατία τιμωρεί και σωφρονίζει, δεν εκδικείται, γι' αυτό και δεν της ταιριάζουν ούτε οι θανατικές ποινές ούτε οι ισόβιες καθείρξεις. Πολλώ δε μάλλον όταν τα μνημόνια δεν ήταν η πηγή τού κακού αλλά το δηλητήριο που δόθηκε σε έναν ούτως ή άλλως βαριά άρρωστο οργανισμό. Γι' αυτό και θα προτιμούσα μια εξεταστική από την οποία θα παρέλαυναν όλοι οι ζωντανοί πρωταγωνιστές τής μεταπολιτευτικής περιόδου, από τον Κ. Μητσοτάκη μέχρι τον αρχιερέα τής διαπλοκής και τον τουρίστα τής Ραφήνας, για παράδειγμα...

Το δράμα δεν ξεκινά από τον ρεζίλη των Παπανδρέου, ο οποίος ήταν ίσως ο χειρότερος που θα μπορούσε να διαχειριστεί μια τέτοια κρίση, αλλά πολύ νωρίτερα. Ο Κ. Μητσοτάκης ήθελε να μας επιβάλει μνημόνια 25 χρόνια πριν, ο Κ. Σημίτης μας πέταξε στην θάλασσα του ευρώ χωρίς μπρατσάκια προκειμένου να εξυπηρετήσει κατά βάση την ελίτ τής χώρας με μια διαχρονική φούσκα τού χρηματιστηρίου, ο Κ. Καραμανλής απλώς προέδρευε στα διαλείμματα από την καταβρόχθιση μεζέδων και την ενασχόληση με το Playstation. Ναι, λοιπόν, στην απονομή δικαιοσύνης, η οποία ωστόσο δεν αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους και δεν αναγνωρίζει αρσακειάδες χάριν μικροκομματικών σκοπιμοτήτων...  

Κράζεις Αντώνη με τον "ανδρικό τρόπο"; Θαυμάζεις!

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολύ τυχερός, αλλά η χώρα πολύ άτυχη που αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης παραμένει ο Αντ. Σαχλαμαράς. Από τη μία ο πρωθυπουργός στην ουσία παίζει μπάλα μόνος του στο πολιτικό γήπεδο, τη στιγμή που ο βασικός του εσωτερικός αντίπαλος είναι τόσο δημοφιλής όσο το παγωτό χωνάκι στις κοιλάδες των Ιμαλαΐων. Από την άλλη, όμως, η Ελλάδα χρειαζόταν τούτη την ώρα μια αντιπολίτευση που τουλάχιστον θα στεκόταν στο πλευρό τού Αλέξη Τσίπρα στις εθνικές κόκκινες γραμμές που έχει χαράξει και οι οποίες διασφαλίζουν έναν άλλο δρόμο κοινωνικής δικαιοσύνης. Δυστυχώς, όμως, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΚΚΕ επέλεξαν και πάλι, στη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, να υποπέσουν σε αντιφάσεις και κυρίως, με την εξαίρεση του Περισσού που ονειρεύεται τον τόπο να μετατραπεί σε Αλβανία τού Χότζα, να μην πουν ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό πως αυτό που επιθυμούν ως εναλλακτική στη διαπραγματευτική τακτική τής κυβέρνησης είναι ένα τρίτο μνημόνιο...

Με μια τέτοια εξέλιξη και τα συμφέροντα των αφεντικών τους θα εξακολουθούν να εξυπηρετούν και να αυτοπαρουσιάζονται ως χρήσιμοι σε αυτά και θα ελπίζουν, μέσα στις αυταπάτες που δημιουργεί ο χρόνιος εθισμός στην εξουσία, πως θα τους δοθεί μια επιπλέον ευκαιρία να καταστρέψουν τη χώρα. Αν θέλουν, ωστόσο, να διατηρήσουν έστω κι ένα ψήγμα προσδοκίας ζωντανό οφείλουν να διαμορφώσουν μια ενιαία τακτική. Γιατί η κυβέρνηση της Αριστεράς είτε έχει υπογράψει τρίτο μνημόνιο κι άρα όλα καλά με τους εταίρους, με τους οποίους παριστάνει πως διαπραγματεύεται, είτε ρίχνει την πατρίδα στα βράχια επειδή έρχεται σε σύγκρουση με τους θεσμούς. Πώς να το κάνουμε, και τα δύο μαζί δεν γίνεται να συμβαίνουν...

Δεν έχω πολυασχοληθεί με τον Αντ. Σαχλαμαρά μετά από τις εκλογές για τον ίδιο λόγο που δεν φορώ πουλόβερ το καλοκαίρι. Δεν μου προκαλεί, άλλωστε, ιδιαίτερη ευχαρίστηση να πυροβολώ τους ηττημένους, ακόμα κι αν αυτοί αρνούνται να πιστέψουν ότι έχουν ξεψυχήσει. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. (όχι για πολύ ακόμα) είναι πολιτικώς νεκρός από το βράδυ τής 25ης Ιανουαρίου. Αυτήν τη στιγμή μοιάζει με το κοτόπουλο που του έχουν κόψει το κεφάλι κι αυτό συνεχίζει για λίγο ακόμα να περπατά μέχρι να σωριαστεί ψόφιο. Αυτή μου την αίσθηση επιβεβαίωσε και η χθεσινή παρουσία του στη Βουλή, στην οποία εμφανίστηκε για να μας...ψεκάσει πως οι πολίτες επί ημερών του είχαν να φάνε (από τα σκουπίδια μάλλον εννοούσε) και κοιμούνταν γαλήνια γιατί γνώριζαν ότι την επόμενη ημέρα θα λάμβαναν τους μισθούς και τις συντάξεις τους...

Θέλω να είμαι επιεικής μαζί του και να θεωρήσω πως ο τύπος έχει απλώς πιστέψει το δικό του παραμύθι τού "success story" και με αυτό πορεύεται. Φοβάμαι, εξάλλου, πως θα υποτιμήσω και τη δική σας νοημοσύνη αν επαναλάβω με λεπτομέρειες πως αυτό που παρέδωσε είναι μια χώρα σε ανθρωπιστική κρίση με απελπισμένους σκλάβους. Ούτε καν το πρωτογενές πλεόνασμα που εμφάνισε και το οποίο δημιουργήθηκε επί τη βάσει μιας οικονομικής γενοκτονίας δεν ήταν πραγματικό παρά μόνο λογιστικό. Κατανοώ την αγωνιώδη προσπάθεια του Αντ. Σαχλαμαρά να σώσει το κεφάλι του και να διατηρήσει την υστεροφημία του. Δεν θα το πετύχει, όμως, με τα ψέματα, όπως αυτό που εκστόμισε για να δικαιολογήσει το "ουδείς αλάνθαστος" που είπε στην Ανγκ. Μέρκελ, κορύφωση των οποίων ήταν πως παράδωσε ένα κράτος-μοντέλο το οποίο διάλυσε η επάρατος Αριστερά σε δύο μόλις μήνες...

Η σοβαρότερη ψυχική ασθένεια από την οποία υποφέρει ο Αντ. Σαχλαμαράς είναι η έλλειψη ήθους. Αυτό αποδείχθηκε και χθες με τις σεξιστικές του αναφορές για τον "ανδρικό τρόπο" του, τις ρατσιστικές για τους λαθρομετανάστες στο κέντρο τής Αθήνας, καθώς και την κάλυψη που παρείχε σε συνεργάτη του με διπλή εμφάνιση στη λίστα Λαγκάρντ. "Μακάρι να είχαμε δέκα Παπασταύρου" είχε το θράσος να δηλώσει από το βήμα τής Βουλής ο πρόεδρος της Ν.Δ. Δυστυχώς, έχουμε πολλούς περισσότερους που φοροδιαφεύγουν ή φοροαποφεύγουν και στη συνέχεια οργανώνουν μηχανισμούς απόκρυψης των παρανομιών τους όταν δεν ασχολούνται με υποκλοπές στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο Αντ. Σαχλαμαράς είναι απομεινάρι μιας δεξιάς που σήμερα έχει εν πολλοίς εξευγενιστεί αλλά κάποτε μετρούσε την "αντρίλα" της με κάθε είδους βασανιστήρια, έχοντας τις πλάτες τού ξένου παράγοντα...

Ξεδίπλωσε για μια ακόμα φορά αυτό το μείγμα μισογυνισμού, ρατσισμού, μικροαστισμού και κουτσαβακισμού (δεν είπε κουβέντα, για παράδειγμα, για το αν θα στηρίξει το νομοσχέδιο για τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών τής διαπλοκής, περιορίζομενος να καταπλήξει την αλήθεια υποστηρίζοντας πως τα συμβατικά μίντια στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ!) το οποίο τον κατατάσσει ως μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία τού μεσαίωνα αλλά τον κάνει απολύτως ντεμοντέ για τον 21ο αιώνα. Με την πρωθυπουργία του κατέβασε τόσο χαμηλά τον πήχη που κάνει τον Αλέξη Τσίπρα να φαίνεται ακόμα σημαντικότερος από όσο μπορεί να είναι. Εκανε τόσο λίγα για το λαό που αν ο σημερινός πρωθυπουργός πετύχει έστω να σώσει τις επικουρικές συντάξεις θα μοιάζει με θαυματοποιό. Η φιλελεύθερη παράταξη αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό το πολιτικό έκτρωμα που συνεχίζει να τη διαφεντεύει με ένα λόγο που συμπυκνώνει τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και τον ταλιμπανικό σκοταδισμό στην ίδια ξινισμένη συνταγή...  



 



   

Πώς θέλετε δηλαδή να γιορτάσουμε την 25η Μαρτίου; Με φοξ τροτ και φουά γκρα;...

Το βήμα μου ήταν πάντοτε ασυντόνιστο, αλλά την ώρα τής παρέλασης αισθανόμουν μια εθνική ανάταση την οποία είχα την πρόνοια να μην τη μπερδεύω με εθνικισμό. Το να ακούς φλογερά λόγια για την πατρίδα σου και να αισθάνεσαι υπερήφανος γι' αυτή, πόσω μάλλον όταν εκφωνούνται με αφορμή ιστορικές στιγμές για τις οποίες δεν έχουμε κανένα λόγο να ντρεπόμαστε, δεν σημαίνει ούτε ότι μισείς όλες τις άλλες πατρίδες ούτε πως θεωρείς πως το δικό σου "εθνικό DNA" είναι ανώτερο από των υπόλοιπων. Η αγάπη για την πατρίδα δεν είναι προνομιακό πεδίο τής δεξιάς. Αυτή, άλλωστε, κρίνεται στην πράξη και οι πράξεις έχουν αποδείξει ότι η Αριστερά όταν παρέστη ανάγκη, όπως συμβαίνει και σήμερα, κράτησε ψηλά τη σημαία...

Γι' αυτό είμαι υπέρ των μαθητικών παρελάσεων, όχι όμως και των στρατιωτικών, οι οποίες και κοστοβόρες είναι και περνούν τα αντίθετα μηνύματα από αυτά στα οποία υποτίθεται πως αποσκοπούν. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά όταν βλέπω μαζεμένα τανκ, πυροβόλα, αντιαρματικά, ελικόπτερα, αεροπλάνα κ.ο.κ. δεν αισθάνομαι ασφαλής αλλά εντελώς ανασφαλής για το ότι χρειάζεται να τα επιδεικνύουμε για να αισθανόμαστε εθνική ασφάλεια. Αφήστε που βρισκόμαστε πλέον στο 2015 και οι τούρκοι, αν θεωρήσουμε πως αυτός είναι ο μεγάλος μας εχθρός, γνωρίζουν τί διαθέτει το ελληνικό στράτευμα καλύτερα κι από το ίδιο...

Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει λιγότερο έλληνα, αλλά τα πανηγύρια επίσης δεν είναι του γούστου μου. Τα μεγάλα τραπέζια όπου ο καθένας τρώει και πίνει μέχρι να πεθάνει ακούγοντας μουσική που είναι από μόνη της ικανός λόγος για να σε οδηγήσει στην αυτοκτονία δεν είναι αυτό που θα έλεγα ένας ευχάριστος τρόπος για να περάσω την ώρα μου. Από την άλλη, ωστόσο, κατανοώ ότι αν είναι να οργανώσουμε μια γιορτή για την 25η Μαρτίου αυτή δεν μπορεί να περιλαμβάνει ρομαντικές μπαλάντες ή σοσιαλιστικά εμβατήρια αλλά παραδοσιακά τραγούδια τής τάβλας, σαν αυτά που μαθαίναμε στο σχολείο. Γι' αυτό και δεν έχω αντίρρηση ούτε προσβάλλεται η αισθητική μου a priori για το πανηγύρι που πρόκειται να στηθεί στην πλατεία Συντάγματος...

Μπορεί να τρέμω στην ιδέα πως θα ξεπατικώσουμε πάλι κάθε στερεότυπο του έλληνα φουστανελά, αλλά είναι λογικό να χορέψουμε τσάμικα και καλαματιανά μια τέτοια ημέρα κι όχι τάνγκο ή φοξ τροτ. Κι αν μη τί άλλο είναι ένα βήμα μπροστά το ότι την παρέλαση θα μπορέσουν να την παρακολουθήσουν εκ του σύνεγγυς όλο οι έλληνες και δεν θα είναι πριβέ εκδήλωση, όπως τα προηγούμενα χρόνια. Αν δεν το έχει κάνει ήδη κάποιος άλλος, είμαι διατεθειμένος να υποβάλω αίτηση για να εγγραφούμε στα βιβλία Γκίνες ως η μοναδική αναπτυγμένη χώρα τού κόσμου η οποία έχει διεξάγει κατ' επανάληψη ποδοσφαιρικούς αγώνες και παρελάσεις δίχως θεατές. Λες κι έχουν νόημα να γίνονται χωρίς κάποιος να βρίσκεται εκεί για να χειροκροτεί...

Οι περισσότερες αντιδράσεις, ωστόσο, προέρχονται από τους έλληνες που μισούν το γεγονός ότι είναι έλληνες. Καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που δεν γεννήθηκαν "πολιτισμένοι" άγγλοι, γάλλοι ή γερμανοί και γι' αυτό προσπαθούν να κοπιάρουν τη ζωή τους όσο γίνεται περισσότερο, τρώγοντας fish and chips, πίνοντας σαμπάνιες ή ακούγοντας κλασική μουσική από το πρωί μέχρι το βράδυ. Στην ουσία εχθρεύονται την έννοια του λαού, την θεωρούν ξένη με τις ιδεοληψίες τους που προκρίνουν το άτομο έναντι της κοινωνίας. Βεβαίως επιδιώκουν κι εκείνοι να εγγράφονται σε κοινότητες, τις προτιμούν ωστόσο κλειστές, για λίγους κι εκλεκτούς. Οι μαζικές λαϊκές εκδηλώσεις, όπως η παρέλαση ή το γήπεδο, τους προκαλούν δυσανεξία γιατί τα ραντάρ τού ελιτισμού τους αδυνατούν να συλλάβουν τέτοιου είδους συχνότητες...

Η απέχθεια για το πόπολο όταν προέρχεται από την ελίτ είναι ευεξήγητη. Οταν είσαι καβάλα στο άλογο όλοι οι άλλοι σου φαίνονται τιποτένιοι. Εκείνοι, ωστόσο, που παραμένουν διαχρονικά γελοίοι είναι οι διάφορες "Μαντάμ Σουσού" θηλυκού κι αρσενικού γένους που ενώ δεν έχουν στον ήλιο μοίρα γιατί κάποιοι τους πίνουν το αίμα χωρίς οι ίδιες να διαμαρτύρονται, όχι μόνο δεν τους πολεμούν αλλά τους φτιάχνουν και εικονίσματα την ίδια ώρα που σαρκάζουν εκείνους που προσπαθούν να τους τραβήξουν μακριά από τη λάσπη. Σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα αν πριν πέντε χρόνια πατούσαμε πόδι στην υποδούλωσή μας, αναγνωρίζαμε τα σφάλματά μας αλλά δεν επιλέγαμε να τα διορθώσουμε κάνοντας τα πράγματα χειρότερα. Αυτήν την Ελλάδα της εχθροπάθειας για το λαό συμβολίζουν Ν.Δ.-Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ. Γι' αυτό και η εξαφάνισή τους από τον πολιτικό χάρτη δεν είναι απλώς μια δικαιολογημένη προσδοκία, αλλά όρος λαϊκής επιβίωσης...

Υ.Γ. Ο "vromostomos" επιστρέφει την Παρασκευή.

Σήμερα γερμανοτσολιάδες, χθες αμερικανοτσολιάδες, πάντοτε προδότες...

Είναι άδικο να χαρακτηρίζουμε γερμανοτσολιάδες τους σαμαροβενιζέλους και τον Στ. Θεοδωράκη. Κι αυτό γιατί οι συγκεκριμένοι πολιτικοί αρχηγοί θα υπηρετούσαν τον οποιοδήποτε εγχώριο ή ξένο δυνάστη προκειμένου να παραμένουν πολιτικώς ενεργοί. Αν, για παράδειγμα, ήταν στα πράγματα πριν 40 χρόνια θα ήταν αμερικανοτσολιάδες, πριν από 70 βρετανοτσολιάδες κι ούτω καθεξής. Δεν είναι το χρώμα τής σημαίας που τους ενδιαφέρει, αλλά το χρήμα που κρύβεται πίσω από αυτή κι αυτό ακολουθούν σαν λιμασμένα σκυλιά. Δεν ενδιαφέρονται, για παράδειγμα, να μην κατασχεθεί το Ινστιτούτο Γκέτε ή για το να μην στηθεί λαϊκό πανηγύρι στην πλατεία Συντάγματος την 25η Μαρτίου γιατί λατρεύουν τον πολιτισμό και σιχαίνονται το κιτς...

Αν λάτρευαν, άλλωστε, τον πολιτισμό θα απαιτούσαν κι εκείνοι από τη Γερμανία να αποπληρώσει το ιστορικό της χρέος απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες που εκτέλεσε ή οδήγησε στο λιμό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αν η έγνοια τους ήταν να μην χαθεί ένας πολιτιστικός φάρος, όπως ομολογουμένως είναι το Ινστιτούτο Γκέτε, θα καλούσαν το Βερολίνο να πληρώνει ενοίκιο στο νέο ιδιοκτήτη του, το ελληνικό Δημόσιο, ώστε να συνεχιστεί η λειτουργία του. Αν δεν τους αρέσουν τα κλαρίνα και τα τσάμικα, αλλά προτιμούν τις απαλές μελωδίες τής κλασικής μουσικής μπορούν ανά πάσα στιγμή να επισκέπτονται το Μέγαρο Μουσικής, το οποίο είναι το μόνο πολιτιστικό κέντρο που είδε τις επιχορηγήσεις/δάνεια προς αυτό να αυξάνονται αντί να να μειώνονται εν καιρώ κρίσης...

Πριν προλάβετε, εξάλλου, να αναρωτηθείτε αν θέλω να κλείσει το Μέγαρο και να πηγαίνουμε όλοι στον παίδαρο με τη φουστανέλα που θα χορεύει καλαματιανά στο κέντρο τής Αθήνας, να σας απαντήσω πως το πρόβλημα έγκειται στην υποκρισία αυτών που την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση, με τη συμπαράσταση του ελληνικού λαού, δίνει τη μάχη τής ζωής μας για τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία εκείνοι δίνουν μάχες χαρακωμάτων, χρησιμοποιώντας ως μοναδικά τους επιχειρήματα την επιλεκτική αγωνία τους για τον πολιτισμό των φιλάνθρωπων και...καλλιεργημένων νταβατζήδων τους. Κι αυτό γιατί για κάθε λαμπρακικό Μέγαρο που συντηρήθηκε, έκλεισαν εκατό ωδεία, για κάθε Γκέτε που κινδυνεύει να κατασχεθεί, κατασχέθηκαν εκατό θέατρα και κινηματογράφοι λόγω των πολιτικών των "πολιτισμένων" γερμανών σε βάρος των "βλάχων" ελλήνων. Δεν είδα, όμως, κανένα σαμαροβενιζελικό η θεοδωρακικό δάκρυ, ούτε καν κροκοδείλιο, να τρέχει (και) για την πολιτιστική υποβάθμιση της χώρας τα τελευταία πέντε χρόνια, παρά μόνο για τα οικοδομήματα των αφεντικών τους...

Η Γερμανία έφτασε στο σημείο να απαιτήσει την απόσυρση του νομοσχεδίου για την ανθρωπιστική κρίση την οποία η ίδια προκάλεσε στη χώρα κι αντί η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση να ταχθεί αμέσως στο πλευρό τής κυβέρνησης, όταν δεν κλαυθμηρίζει για το Γκέτε και την 25η Μαρτίου (λες και οι εθνικές γιορτές θα πρέπει να τιμούνται με κιγκλιδώματα όπως τα προηγούμενα χρόνια) βγάζει κινδυνολογικές ανακοινώσεις για το μέλλον τής χώρας, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά ότι δεν είναι με το μέρος τής πλειονότητας των ελλήνων αλλά με αυτό της ελίτ. Τί προτείνουν ουσιαστικώς Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι στην κυβέρνηση; Να υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο με τους ίδιους επαχθείς όρους με το προηγούμενο ώστε να έχουν κι αυτοί ένα λόγο πολιτικής ύπαρξης. Γιατί αυτό θα σημάνει μια άνευ όρων υπαναχώρηση της κυβέρνησης στους δανειστές της, οι οποίοι θολωμένοι από τη νεοφιλελεύθερη μανία τους δεν είναι σε θέση να ακούσουν το ξεκάθαρο μήνυμα Τσίπρα "θα σας πληρώσουμε κύριοι, ακόμα κι αν είστε τοκογλύφοι, ακόμα κι αν το περισσότερο δημόσιο χρέος είναι επαχθές, αλλά θα πρέπει να μας αφήσετε να εφαρμόσουμε τις πολιτικές για τις οποίες δεσμευτήκαμε στους έλληνες και είναι αυτές οι οποίες θα μας επιτρέψουν να συγκεντρώσουμε χρήματα για να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας"...

Αντώνη, Βαγγέλη και Σταύρε πάρτε το χαμπάρι: αν ο Αλέξης Τσίπρας καταρρεύσει, είτε γιατί θα κινηθούν εναντίον του εκδικητικώς οι ευρωπαίοι είτε γιατί θα υποκύψει σε ένα νέο μνημόνιο, δεν είστε εσείς εκείνοι οι οποίοι θα τον διαδεχθείτε αλλά αυτοί που αποφυλακίζονται σε λίγο καιρό από τον Κορυδαλλό. Κι αν δεν θέλετε ή δεν μπορείτε, γιατί σας έχουν στο χέρι, να συμπαραταχθείτε με την κυβέρνηση σε αυτόν το δύσκολο αγώνα, ακολουθήστε τουλάχιστον την καβαφική συμβουλή, αφού τόσο πολύ σας αρέσει ο πολιτισμός, και μην εξευτελίζεστε "μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες". Οσο αυτή η κυβέρνηση, άλλωστε, έχει στο πλευρό της το λαό οι Ιούδες μικρό κακό μπορούν να προξενήσουν...    

Οι μετανάστες κι ο Φωτόπουλος είναι ανθρωπόμορφα τέρατα; Καλό το παραμύθι σας, αλλά μου κρύβετε τον δράκο...

Ας υποθέσουμε πως η πολιτική ηγεσία τού υπουργείου Δημόσιας Τάξης  είχε όντως δώσει εντολή για την απελευθέρωση όλων των υπό κράτηση μεταναστών και η συγκεκριμένη "είδηση" δεν ήταν απλώς το τελευταίο κόλπο τής μονταζιέρας τής Ν.Δ., που έλαβε τεράστια δημοσιότητα χάρη στο πάντα πρόθυμο ΣΚΑΙ. Τί είναι οι μετανάστες για να φοβόμαστε πως αν αφεθούν ελεύθεροι θα καταστρέψουν τη χώρα; Ιμπεριαλιστές εξωγήινοι, χολερικοί υπάνθρωποι, τερατόμορφα ζόμπι τα οποία με το που δουν το φως τού ήλιου θα εξαπολύσουν επίθεση στους φιλήσυχους μικροαστούς και στη νοικοκυρεμένη ζωή τους; Και πού είναι το έγκλημα εργαζόμενοι να λαμβάνουν το "υπέρογκο" ποσό των έξι ευρώ για τροφεία (για σάντουιτς και καφέ δηλαδή), όπως συνέβη ύστερα από συλλογική διαπραγμάτευση στη ΔΕΗ, την οποία οι προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν αποστερήσει από έσοδα δισεκατομμυρίων ευρώ προκειμένου να παραδώσουν την παραγωγή ενέργειας μπιρ παρά στους εθνικούς μας νταβατζήδες; Τα ερωτήματα, φυσικά, είναι ρητορικά. Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες ενός ακόμα επεισοδίου τού σίριαλ "Ο λαός με την πλουσιοπάροχη ζωή του φταίει για τα μνημόνια κι όχι το μεγάλο κεφάλαιο". Είναι λογικό, άλλωστε, να συμβαίνει αυτό όταν έχει ξεκινήσει η ολομέτωπη επίθεση της κυβέρνησης στη διαπλοκή, με την τελευταία να πετά το μπαλάκι στην εξέδρα, εφευρίσκοντας σκάνδαλα από το πουθενά...

Οχι κύριοι, δεν είναι ούτε οι μετανάστες ούτε ο Νίκος Φωτόπουλος το πρόβλημα αυτής της χώρας, κι ας έχουν κατασυκοφαντηθεί για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους. Οταν μου λένε πως δεν μπορεί η Ελλάδα να αντέξει τόσους ξένους τους απαντώ πως, αντιθέτως, υπάρχουν πολλοί έλληνες στους οποίους ευχαρίστως θα παραχωρούσα άδεια εργασίας στο εξωτερικό για να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους ώστε να ανασάνει αυτός ο τόπος. Φαντάζομαι έχετε κι εσείς υπόψη πληθώρα πολιτικών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών, εφοπλιστών, δημοσιογράφων ή διεφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων τους οποίους πολύ ευχαρίστως θα βάζατε σε ένα καράβι χωρίς επιστροφή κι ας είναι ελληνικής καταγωγής κι όχι πακιστανικής ή μπαγκλαντεσιανής. Κι αντί να παραδειγματιζόμαστε από συνδικαλιστές που δεν σκύβουν το κεφάλι και να ζητούμε κι εμείς με τη σειρά μας το μερίδιο που αναλογεί στην εργασία μας απαιτούμε την εξομοίωση όλων προς τα κάτω. Κι αν αύριο μεθαύριο η ΔΕΗ αυξήσει τα τιμολόγια, όπως έγινε τα τελευταία χρόνια την ώρα που μειώνονταν κατακόρυφα οι αποδοχές των εργαζομένων της, είναι φαρισαϊσμός να λέμε πως γι' αυτό θα φταίνε τα 15.000.000 ευρώ των σάντουιτς και των καφέδων όταν οι διάφοροι κρατικοδίαιτοι "μπίζνεσμεν" καιροφυλακτούν στη γωνία για να γίνουν ενεργειακοί κολοσσοί μέσω της σχεδόν δωρεάν παραχώρησης σε αυτούς ρεύματος και της δημόσιας περιουσίας. Η πολυδιαφημισμένη ιδιωτική πρωτοβουλία απαιτεί από τη ΔΕΗ να της παραχωρήσει τα εργοστάσιά της τζάμπα (έτσι γίνομαι κι εγώ μεγαλοεπιχειρηματίας), αλλά κανένας δεν ξεσηκώνεται γι' αυτό το έγκλημα παρά μόνο η ΓΕΝΟΠ. Γι' αυτό και η ΓΕΝΟΠ πρέπει να πεθάνει στο όνομα του κοινωνικού αυτοματισμού και της ιδεοληψίας "να ψοφήσει και η κατσίκα τού γείτονα"...

Θέλετε να μιλήσουμε για τα προβλήματα αυτής της χώρας; Πολύ ευχαρίστως. Ας μιλήσουμε, επομένως, για τη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή όχι μόνο των μικρομεσαίων αλλά και των εχόντων και κατεχόντων, για το λαθρεμπόριο καυσίμων και τσιγάρων, για τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία αποδίδεται δικαιοσύνη, για τα μέσα ενημέρωση της διαπλοκής που λειτουργούν χωρίς άδεια εδώ και 25 χρόνια, για τον επαγγελματικό αθλητισμό που λυμαίνονται τα ίδια λαμόγια τα οποία πλαγιάζουν στο ίδιο κρεβάτι με την επιχειρηματική, τραπεζική, εφοπλιστική, μιντιακή και πολιτική ελίτ. Εχω σιχαθεί να διαβάζω και να ακούω ανθρώπους τού λούμπεν προλεταριάτου, χωρίς καμιά ταξική συνείδηση παρά μόνο έμπλεους εμπάθειας για την τάξη τους, να εξοργίζονται κάθε φορά που ένας ταβερνιάρης δεν τους κόβει απόδειξη (και καλά κάνουν κι εξοργίζονται), αλλά που δεν βρίσκουν ποτέ να πουν κάποια κακή κουβέντα γι' αυτούς που κατέχουν το 99% του πλούτου αυτής της χώρας στην ουσία παρανόμως, αφού με διάφορες νόμιμες και παράνομες μεθόδους καταφέρνουν να αποκρύβουν τα δισεκατομμύριά τους από τις ελεγκτικές αρχές...

Οι ίδιοι που σταυρώνουν τους πακιστανούς και τους φωτόπουλους χάνονται στη μετάφραση αν τους μιλήσεις για τις μερικές εκατοντάδες οικογένειες διαπλεκόμενων, οι οποίες χάρη στην αιμομικτική τους σχέση με την εξουσία και με υπέρογκα θαλασσοδάνεια τα οποία σήμερα πληρώνει ο ελληνικός λαός έχουν υπεξαιρέσει τον πλούτο μιας από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, όπως εξακολουθεί να παραμένει η Ελλάδα. Κι όταν βρίσκουν μια κουβέντα αυτή είναι "τί να κάνουμε, δεν μπορούμε να τους φορολογήσουμε γιατί έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό". Πόση υποκρισία, αλήθεια, χωρά στην άνευ όρων αθώωση των ελίτ όταν την ίδια στιγμή βγάζουμε όλο το μένος μας στους μικρομεσαίους, οι οποίοι κι αυτή με τη σειρά τους πολλές φορές αδικοπραγούν νομίμως; Γιατί κι αν ακόμα υποθέσουμε πως είναι άδικη η απελευθέρωση όλων των μεταναστών ή τα τροφεία στους εργαζόμενους στη ΔΕΗ κι αυτά νομίμως θα γίνονταν ή συμφωνήθηκαν, όπως και η φοροαποφυγή των κροίσων. Ετσι δεν είναι "αγαπητοί" μου φαρισαίοι;...   

Αν Αλέξη είσαι κάθε λέξη αυτού του Συντάγματος, πρέπει να περάσεις από τη Βουλή την επέκταση της δανειακής σύμβασης...

Η συμφωνία τής κυβέρνησης Τσίπρα με τους ευρωπαίους δεν είναι μνημόνιο. Δεν είναι σκίσιμό του, αλλά χάρη στη δημιουργική της ασάφεια δεν περιλαμβάνονται σε αυτή όροι που να δεσμεύουν την κυβέρνηση της Αριστεράς προς την κατεύθυνση της άγριας λιτότητας. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως δεν είναι λάθος, ακόμα κι από στρατηγική άποψη αν το δει κανείς πέρα από την ανάγκη δημοκρατικής νομιμοποίησης, να μην περάσει από τη Βουλή για κύρωση. Το ότι θα ψηφιστούν από το Κοινοβούλιο οι κάθε επί μέρους ρυθμίσεις τής συμφωνίας, όπως διαρρέει το Μέγαρο Μαξίμου, είναι αυτονόητο και διόλου ικανοποιητικό επιχείρημα κατευνασμού των αντιδράσεων. Ούτε, άλλωστε, είναι προς τιμή υπουργών να υποστηρίζουν πως το ίδιο έκαναν και οι προηγούμενοι. Αλίμονο αν μέτρο σύγκρισης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι ο σαμαροβενιζέλοι, οι οποίοι είχαν τοποθετήσει τόσο χαμηλά τον πήχη τού σεβασμού τού Συντάγματος που θα μπορούσε να τον υπερπηδήσει ακόμα κι ένα νήπιο. Ναι μεν η επέκταση της δανειακής σύμβασης δεν αποτελεί λέξη προς λέξη αναδιατύπωση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, αλλά είναι σαφώς πολύ καλύτερη από ό,τι έχει προηγηθεί τα τελευταία πέντε χρόνια. Γι' αυτό και η κυβέρνηση αυτοτραυματίζεται χωρίς ουσιαστικό λόγο, υποκύπτοντας σε πολιτικάντικα τεχνάσματα που δεν συνάδουν με το ήθος τής Αριστεράς...

Αντιλαμβάνομαι ότι στη νέα συμφωνία δεν περιλαμβάνονται με σαφήνεια νέα μέτρα, που να καθιστούν υποχρεωτική την κύρωσή της, την ενόχληση στο εσωτερικό τού ΣΥΡΙΖΑ και το ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να φανεί πως περνά ένα νέο μνημόνιο με τη σύμπραξη των κομμάτων τού μνημονιακού τόξου. Οπως κι αν έχει, ωστόσο, και με αυτό το κείμενο παραχωρούνται εξουσίες σε διεθνείς θεσμούς, από τη στιγμή που η κυβέρνηση δεσμεύεται πως θα απέχει από μονομερείς ενέργειες δημοσιονομικού χαρακτήρα. Ούτε είναι κακό για τη δημοκρατία μας να ακουστούν στη Βουλή όλες οι απόψεις γύρω από την επέκταση της δανειακής σύμβασης κι όχι διαμέσου ξύλινων ανακοινώσεων ή τηλεπαραθύρων. Προφανώς και η κατάθεση των πρώτων νομοσχεδίων για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, για τα "κόκκινα" δάνεια ή τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών δείχνουν την κυβερνητική αποφασιστικότητα να υλοποιήσει τις προεκλογικές της εξαγγελίες, μολονότι τα γεράκια τού Βερολίνου, σε σύμπραξη με τους ιούδες του ευρωπαϊκού νότου, στήνουν παγίδα χρεοκοπίας στην Ελλάδα. Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως, υποσχέθηκε στη Βουλή, στη συγκινητική ομιλία του κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων, πως ο ίδιος και οι υπουργοί του θα είναι κάθε λέξη τού Συντάγματος αυτής της χώρας. Ιδού η Ρόδος, επομένως, Αλέξη μου, ιδού και το πήδημα προς την εφαρμογή των λεγομένων σου...

Ο πρωθυπουργός πρέπει να χαίρεται που η πιο ισχυρή αντιπολίτευση προέρχεται από το εσωτερικό τού κόμματός του κι όχι από τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα. Η κριτική τής Αριστερής Πλατφόρμας δεν υποκινείται από προσωπικές φιλοδοξίες, όπως συμβαίνει στη Ν.Δ. ή στο ΠΑΣΟΚ, αλλά από ιδεολογική προσήλωση στα οράματα της Αριστεράς. Γι' αυτό και θεωρώ το ρόλο της, ακόμα κι αν διαφωνώ με την ένταση των επικρίσεών της για τη συμφωνία των Βρυξελλών, χρησιμότατο προς την αποφυγή δεξιάς παρέκκλισης που θα ναρκοθετούσε την προσπάθεια για την αναγέννηση αυτής της χώρας με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Το έχει πει, άλλωστε, κι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας πως χαίρεται για την ποιότητα των ανθρώπων που τον αντιπολιτεύονται γιατί σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τους μητσοτάκηδες ή τους λοβέρδους δεν θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στην θέση τού χαλίφη αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ να μείνει προσηλωμένος στην υπηρεσία τού ελληνικού λαού κι όχι εκείνων που του πίνουν το αίμα, όπως συμβαίνει με τα αστικά κόμματα αλλά και τους χρήσιμους ηλίθιους του συστήματος, δηλαδή τη Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ. Ανθρωποι όπως ο Μανώλης Γλέζος ή ο Παναγιώτης Λαφαζάνης αποτελούν τη συνείδηση του κόμματος. Δεν υπάρχει, επομένως, λόγος για την ηγεσία να τους αντιμετωπίζει ως κίνδυνο. Κι αν κάποιοι από το περιβάλλον του βάζουν λόγια στον Αλέξη καλό είναι να τους μαζέψει γιατί κάθε ηγέτης κρίνεται κι από την ποιότητα των ατόμων που επιλέγει για συμβουλάτορές του. Αντιληπτό;...

 

Από το νεοφιλελευθερισμό Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού, το νεοφασισμό τής Χ.Α. και το νεοσταλινισμό τού ΚΚΕ προτιμώ το κοινωνικό συμβόλαιο Τσίπρα...

Ας ξεκινήσω από ορισμένα αυτονόητα: η επιτυχία ή όχι της διαπραγμάτευσης θα κριθεί από το κείμενο της αναπόφευκτης συμφωνίας που θα επιτευχθεί είτε την ερχόμενη είτε τη μεθεπόμενη εβδομάδα. Εχει γίνει, πάντως, πλέον κατανοητό στους πάντες, ύστερα κι από τη δημόσια τοποθέτηση Μέρκελ περί συμβιβαστικής διάθεσης, πως δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο Grexit. Είναι, επίσης, αυτονόητο ότι σε μία διαπραγμάτευση κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Μόνο όταν θα ξέρουμε το αποτέλεσμά της θα μπορέσουμε να κρίνουμε αν αυτή ήταν επωφελής για τον ελληνικό λαό ή όχι. Σίγουρα, πάντως, θα έχουμε κερδίσει πολύ περισσότερα από το μηδέν που "κερδίσαμε" τα τελευταία πέντε χρόνια, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι η πρώτη φορά που διαπραγματευτήκαμε και δεν υπογράψαμε ένα πρόγραμμα το οποίο μας ήρθε έτοιμο από το Βερολίνο. Γι' αυτό και Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, πρωτίστως, αλλά και το Ποτάμι δευτερευόντως βρίσκονται σε καθεστώς απόλυτης αμηχανίας από τη στιγμή που η κυβερνητική και προεκλογική τους ρητορική ήταν πως η χώρα θα καταστρεφόταν αν συγκρουόμασταν με τους εταίρους. Γι' αυτό, επίσης, και θεωρώ αυτονόητο ότι με την υπογραφή τής συμφωνίας "γέφυρας" Αντ. Σαχλαμαράς και Β. Βενιζέλος θα αποτελέσουν άμεσα παρελθόν από τα κόμματά τους. Ετσι κι αλλιώς για τον ελληνικό λαό έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας από τις 25 Ιανουαρίου. Το αν, βεβαίως, η αντικατάσταση των ηγεσιών των δύο αυτών κομμάτων θα είναι αρκετή για να τα διασώσει αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο...

Οι μοναδικές, ουσιαστικώς, αντιπροτάσεις στην πολιτική ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτές της Χρυσής Αυγής και του ΚΚΕ. Φαντάζομαι πως απευθύνομαι σε ώριμους αναγνώστες, οπότε δεν χρειάζεται να μπω σε πολλές λεπτομέρειες για να εξηγήσω γιατί το να εκτελέσουμε, για παράδειγμα, όλους τους μετανάστες και τους Αριστερούς, να αντικαταστήσουμε τις χριστοπαναγίες από τα δημόσια κτίρια με φωτογραφίες τού Χίτλερ ή το να νομιμοποιήσουμε τη σωματεμπορία και το εμπόριο ναρκωτικών κι όπλων δεν είναι ακριβώς το δικό μου όραμα για την ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα τού μέλλοντός μας. Από την άλλη, φυσικά, απαιτούνται περισσότερες εξηγήσεις γιατί η εναλλακτική τού ΚΚΕ δεν μπορεί να αποτελεί προτεραιότητα για τη χώρα. Ας υποθέσουμε πως εκλεγόταν πρωθυπουργός ο Δ. Κουτσούμπας, αποδεχόταν την εκλογή του γιατί παλαιότερα η Αλ Παπαρήγα έλεγε πως δεν ήθελε να κυβερνήσει σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, σχημάτιζε αυτοδύναμη κυβέρνηση κι ανακοίνωνε την επόμενη ημέρα την έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ε., το ΝΑΤΟ κι οποιοδήποτε άλλο, ομολογουμένως ιμπεριαλιστικό και νεοφιλελεύθερο, διεθνή οργανισμό. Από τη μία ημέρα στην άλλη η χώρα θα έμενε εντελώς απομονωμένη σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα, το οποίο κι ο γράφων δεν θαυμάζει αλλά στο οποίο, καλώς ή κακώς και μέχρι να έρθει η σοσιαλιστική επανάσταση, καλούμαστε όλοι να ζούμε σε αυτό. Τον καπιταλισμό, άλλωστε, επικαλέστηκαν στο "Σπίτι του Λαού" για τις απολύσεις εργαζόμενων στις...κομμουνιστικές επιχειρήσεις τους ή όταν πουλούσαν τον "902" σε οφσόρ άγνωστων κεφαλαιοκρατών. Δεν θα είχαμε συμμάχους ούτε χώρες όπως η Ρωσία και η Κίνα γιατί κι αυτές είναι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις οι οποίες προωθούν τα δικά τους μονοπώλια. Με λίγα λόγια θα μετατρεπόμασταν σε μία χώρα πιο απομονωμένη ακόμα κι από την Αλβανία τού Χότζα, ζώντας με την ικανοποίηση πως κάναμε την επαναστατική μας γυμναστική και με την ψευδαίσθηση πως αυτή δεν ήταν αδιέξοδη...

Δεν υποστηρίζω πως αυτή η Ε.Ε. είναι η Ευρώπη των λαών ούτε πως το ευρώ είναι φετίχ κι αξίζει κάθε θυσία γι' αυτό ούτε πως είμαι ικανοποιημένος από τη μη διαγραφή σημαντικού μέρους τού δημόσιου χρέους ή από τις ιδιωτικοποιήσεις στις οποίες θα προχωρήσει η κυβέρνηση στο πλαίσιο πιθανών συμβιβασμών που θα κάνει για την εξεύρεση λύσης. Οι τεχνικές απομείωσης του χρέους που πιθανόν θα συμφωνηθούν και η επιδίωξη οι αποκρατικοποιήσεις να μην αφορούν εταιρείες που προσφέρουν κοινωνικά αγαθά, όπως η ΔΕΗ, να μην γίνουν μπιρ παρά και να υπάρχει κάποιας μορφής κρατικός έλεγχος είναι προφανώς καλύτερα από το τίποτα, αλλά δεν είναι κι ό,τι ακριβώς έχει ανάγκη η χώρα. Από εκεί και πέρα, όμως, η σταλινική ηγεσία τού ΚΚΕ μας προτείνει να ακολουθήσουμε τον ίδιο ακριβώς δρόμο που ακολουθήθηκε κυρίως στην ανατολική Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κι ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση στην ουσία δικτατορικών καθεστώτων με σοσιαλιστικό επίχρισμα...

Ο Περισσός μπορεί, βεβαίως, να επιμένει για δυτική προπαγάνδα και πως στη Σοβιετική Ένωση όλοι είχαν ένα πιάτο φαΐ, στέγη, παιδεία και υγεία. Θα συμφωνήσω με το τελευταίο, μόνο που ο άνθρωπος έχει ανάγκη πολλά περισσότερα από στοιχειώδη τροφή και σπίτι, τα οποία και ήταν το "τυράκι" τού υπαρκτού σοσιαλισμού στους υπηκόους του (όπως στην Ελλάδα ήταν, για παράδειγμα, ο διορισμός στο Δημόσιο ή κάποια επιδόματα) ώστε το σύστημα στην ουσία να είναι κατ' εξοχήν καπιταλιστικό, με τους μεγαλοαστούς να αντικαθίστανται από την κομματική νομενκλατούρα, η οποία νεμόταν και το μεγαλύτερο πλούτο τής χώρας, και την ελευθερία σε κάθε της μορφή να περιορίζεται στην αποθέωση της "σοφής" και "σεπτής" ηγεσίας. Με συγχωρείτε, αλλά από το νεοφιλελευθερισμό Μέρκελ-Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού, το  νεοφασισμό τής Χρυσής Αυγής και το νεοσταλινισμό τού ΚΚΕ προτιμώ τον έντιμο συμβιβασμό τού Αλέξη Τσίπρα, με την προϋπόθεση βεβαίως ότι το κοινωνικό του συμβόλαιο θα έχει πρώτιστη μέριμνα την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, τη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου προς όφελος των πολλών και την παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου... 

 

Ετσι κυβερνά η Αριστερά!

Το αποτέλεσμα είναι αυτό, φυσικά, που θα κρίνει αν ο Αλέξης Τσίπρας θα αποτελέσει μια αριστερή παρένθεση ή θα κυβερνά για τα επόμενα 20 χρόνια. Μολονότι ακόμα κι εκείνοι που δεν τον ψήφισαν πριν μία εβδομάδα αναγνωρίζουν τις καλές προθέσεις του κι εκτιμούν το ότι παραμένει προσηλωμένος στις προεκλογικές του δεσμεύσεις, αν η διαπραγμάτευση αποτύχει, έστω κι αν αυτή γίνεται για πρώτη φορά από ελληνική κυβέρνηση, η ημερομηνία λήξης τού σημερινού πρωθυπουργού θα είναι συντομότατη. Αν, πάντως, με ρωτήσετε αν μετανιώνω για τη στήριξή μου στο ΣΥΡΙΖΑ θα σας απαντήσω πως αν μου δινόταν η ευκαιρία θα τον ψήφιζα σήμερα δύο φορές. Ομολογώ ότι εξεπλάγην όχι μόνο με την αποφασιστικότητα με την οποία εμμένει στις θέσεις του, αλλά και με το σχέδιο που έχει και το οποίο ξεδιπλώνεται σαν βεντάλια αυτές τις ημέρες με θετικά, μέχρι στιγμής, αποτελέσματα. Αν δεν το έχετε καταλάβει, η φτωχή Αθήνα έχει περικυκλώσει το πλούσιο Βερολίνο βρίσκοντας ήδη συμμάχους στις ΗΠΑ, στη Ρωσία και στη Γαλλία (έπονται η Ιταλία και η Ισπανία του Podemos), αναγκάζοντας τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζ.Κ. Γιούνκερ να διαρρέει στο γερμανικό Τύπο πως η τρόικα τέλειωσε κι ενώ αναμένεται στη συνάντησή του την Τετάρτη με τον Αλέξη Τσίπρα να καταλήξουν σε μια πρώτη, ενδιάμεση πολιτική συμφωνία...

Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την τακτική τού καρότου και του μαστίγιου, περιφρονεί τη διεφθαρμένη τρόικα-αποικιακό κατάλοιπο του πρόσφατου παρελθόντος κι αντιμετωπίζει την Ανγκ. Μέρκελ όπως τον οποιοδήποτε άλλο ευρωπαίο ηγέτη. Για την ακρίβεια, της συμπεριφέρεται χειρότερα αφού τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο κι ο Γιάνης Βαρουφάκης δίνουν προτεραιότητα στις επαφές με άλλους ευρωπαίους αξιωματούχους κι όταν τους ρωτούν πότε θα δούν την καγκελάριο της Γερμανίας και τον Β. Σόιμπλε τους απαντούν, ούτε λίγο ούτε πολύ, "όταν αδειάσει το πρόγραμμά μας". Είναι λογικό η ελληνική κυβέρνηση να μην κερδίσει τα πάντα στη διαπραγμάτευση. Δεν θα ήθελε, και καλά κάνει, έτσι κι αλλιώς να αποξενώσει τελείως ούτε την ευρωπαϊκή ελίτ ούτε κυρίως τους ευρωπαίους πολίτες που έχουν υποστεί επί χρόνια την προπαγάνδα τού "τεμπέλη" κι "ανεπρόκοπου" έλληνα. Η τακτική, άλλωστε, του "αέρα πατέρα" θα ήταν αδιέξοδη. Από την άλλη, ωστόσο, χτίζει τις βάσεις για να επιτύχει πολύ περισσότερα από όσα κι ο γράφων ανάμενε. Θα είναι μεγάλο κέρδος αν της δοθεί πίστωση χρόνου για να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και για να προχωρήσει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις όχι προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης του εγχώριου κεφαλαίου και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας αλλά προς την κοινωνική δικαιοσύνη, με την αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και τις ίσες ευκαιρίες για τη δημιουργία νέου...

Είμαστε ακόμα στην αρχή, γι' αυτό και δεν χρειάζονται πρόωροι πανηγυρισμοί. Δεν μπορώ, όμως, να μην παρατηρήσω τη χαώδη διαφορά ανάμεσα σε αυτήν την κυβέρνηση και στις προηγούμενες, ειδικώς της τελευταίας πενταετίας, στο σεβασμό που δείχνει απέναντι στην έννοια της εθνικής κυριαρχίας κι αξιοπρέπειας. Οσοι γνωρίζουν τους αγώνες τής Αριστεράς για εθνική ανεξαρτησία δεν εκπλήσσονται. Αναγκάζονται, όμως, κι εκείνοι οι οποίοι τη συνδέουν με τον εθνομηδενισμό να παραδεχθούν ότι αυτή μας οδηγεί και σήμερα μακριά από την εθνική ταπείνωση και τον εξευτελισμό στον οποίο μας έφεραν οι δεξιές κυβερνήσεις τής Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό δεν είναι τζάμπα μαγκιά ή επικοινωνιακό παιχνίδι, όπως πιστεύουν ορισμένοι είτε καλοπροαίρετα είτε κακοπροαίρετα. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι τής προσπάθειας επανάκτησης της εθνικής μας κυριαρχίας και της εξόδου από την οικονομική γενοκτονία με το κεφάλι ψηλά. Καλώ, επομένως, εκείνους που αντιπολιτεύονται σφοδρά την κυβέρνηση να συνεχίσουν να το κάνουν, με επιχειρήματα και ιδέες για μια καλύτερη Ελλάδα. Αν, όμως, σε αυτόν τον πόλεμο έχουν επιλέξει να πάρουν το μέρος των διεθνών τοκογλύφων τότε δεν θα πρέπει να τους πειράζει αν τους αποκαλώ με το όνομά τους, δηλαδή ταξικούς κι εθνικούς προδότες... 

 

ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ πρέπει να "παντρευτούν", αν όχι από έρωτα για χάρη των "παιδιών" τού λαού...

Δεν σας έχει τύχει ποτέ να σας συμπαθεί κάποιος που αντιπαθείτε; Αν ναι, απορώ γιατί μπορεί να δώσει κανείς πολύ μεγάλη σημασία στη δήλωση στήριξης ΣΥΡΙΖΑ από τη Μ. Λεπέν. Πόσω μάλλον όταν αυτή η κριτική ασκείται από ανθρώπους που ταυτίζονται με τις ιδεοληψίες τού γαλλικού Εθνικού Μετώπου και οι οποίοι, όπως έχουν δηλώσει οι ίδιοι με καμάρι, θα κάνουν ό,τι μπορούν (ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται) για να μην ανέλθει η Αριστερά στην εξουσία. Η Ν.Δ., προεξάρχοντος του Αντ. Σαχλαμαρά, ο οποίος συνοδεύεται στα μισαλλόδοξα παραληρήματά του από πολιτικούς "γίγαντες" όπως ο Μ. Βορίδης κι ο Αδ. Γεωργιάδης, παίζει, ειδικώς τις τελευταίες ημέρες, το παιχνίδι τού αντικομμουνισμού, αναβιώνοντας στο φαντασιακό των πιο οπισθοδρομικών ή τρομοκρατημένων ψηφοφόρων το Γράμμο και το Βίτσι. Εφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν εμμέσως σε τηλεοπτικό σποτ πως αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα δεν θα εορταστεί το Πάσχα! Προφανώς θεωρούν το φονταμενταλισμό τους μεταδοτική ασθένεια και πως αν κυβερνήσει η Αριστερά θα καταργήσει τις θρησκευτικές γιορτές και θα γκρεμίσει τις εκκλησίες. Κι όλα αυτά τα κάνουν για να επιτεθούν στο ΣΥΡΙΖΑ κι όχι στο ΚΚΕ, το κατ' εξοχήν κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο αντιθέτως δεν σταματούν να επαινούν στις δημόσιες αναφορές τους, ελπίζοντας πως θα λειτουργήσει ως αποτελεσματικό ανάχωμα στην άνοδο της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην εξουσία. Τον οποίο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί το ΚΚΕ πως δεν είναι τόσο κομμουνιστικός όσο θα έπρεπε, καθώς και για οπορτουνισμό και για μη επαρκή "αριστεροσύνη"...

Ολα αυτά, βεβαίως, δεν είναι καινούρια στην πολιτική κουβέντα. Εδώ και πάρα πολύ καιρό όσοι εναντιώνονται στο ΣΥΡΙΖΑ τον "πυροβολούν" χρησιμοποιώντας εκ διαμέτρου αντίθετα επιχειρήματα και, μάλιστα, σχεδόν ταυτοχρόνως. Τη μία ημέρα τον κατηγορούν πως θα φέρει τον κομμουνισμό και τα σοβιέτ στη χώρα και την ακριβώς επόμενη πως θα κάνει "κωλοτούμπα" και θα αποτελέσει συνέχεια του σημερινού συστήματος. Επαναλαμβάνω για χιλιοστή φορά, όσο κι αν είναι αυτονόητο, ότι δεν γνωρίζω πώς θα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ την αυτοδύναμη εξουσία που θα του δοθεί την Κυριακή. Είναι, πράγματι, πιθανό να εγκλωβιστεί σε μια διαχειριστική λογική ανούσιων συμβιβασμών και να εξελιχθεί σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ. Μπορεί, όμως, κι όχι. Γιατί, επομένως, το ΚΚΕ, το μοναδικό άλλο αριστερό κόμμα που θα έχει κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, αρνείται a priori ακόμα και να δώσει ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, με την επίσης a priori συμφωνία, για να μην παρουσιαστεί ως ΛΑΟΣ ή ΜΝΗΜΑΡ, πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ συμφωνήσει σε ένα νέο επαχθές μνημόνιο με τους δανειστές θα άρει αυτομάτως την ανοχή του στον Αλέξη Τσίπρα; Με λίγα λόγια, αυτό που προτείνω στον Περισσό δεν είναι να παντρευτεί το ΣΥΡΙΖΑ από έρωτα, αλλά να υπογράψει μαζί του ένα ξεκάθαρο προγαμιαίο συμβόλαιο και να συγκατοικήσει μαζί του για χάρη των "παιδιών", δηλαδή της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων η οποία μαστίζεται από την κρίση...

Κανένας δεν ζητά από το ΚΚΕ να πάψει να είναι ένα σταλινικό απολίθωμα το οποίο θέτει ως μονόδρομο κι όχι ως μια ύστατη επιλογή πάνω στο τραπέζι την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση και την ευρωζώνη. Είναι, άλλωστε, πολύ δύσκολο να μάθεις νέα κόλπα σε έναν γερασμένο σκύλο. Αυτό, όμως, που απαιτεί ακόμα κι ο ανένταχτος κόσμος τής Αριστεράς, ο οποίος κάνει το "σφάλμα" να πιστεύει ότι μόνο αν κυβερνήσεις μπορείς να αλλάξεις την Ελλάδα κι όχι αν μένεις ικανοποιημένος από ένα εκλογικό συν πλην 5% το οποίο θεωρείς ιδιοκτησία σου, είναι να μην χαθεί η ιστορική ευκαιρία που ανοίγεται μπροστά μας την Κυριακή. Ο "Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ", δηλαδή ο Αντ. Σαμαράς κι ο Β. Βενιζέλος, ενώθηκαν κι έφτιαξαν πολιτικό τραστ. Ο "Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς", δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Δ. Κουτσούμπας, γιατί θα πρέπει να μένουν διασπασμένοι όταν και Μαρξ έχουν διαβάσει κι όταν γύρω τους αλυχτούν τα καπιταλιστικά σκυλιά; Εκτός αν για το ΚΚΕ το όραμα της αταξικής κοινωνίας, όπου οι υλικές απαιτήσεις θα καλύπτονται από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του, δεν είναι τίποτα άλλο από ποντικοπαγίδα για προλετάριους. Κι αν ακόμα φοβάται τη στροφή ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία, που όλοι τη φοβόμαστε, είναι πολύ πιο εύκολο να την ανακόψει πολεμώντας μέσα από τα τείχη παρά έξω από αυτά. Πώς, άλλωστε, θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε όλοι οι Αριστεροί μια τέτοια εξέλιξη αν αναγκάσουμε τον Αλέξη Τσίπρα να μη βρει άλλο σύμμαχο πέρα από τον ψεκασμένο Π. Καμμένο; Αρκετά λάθη έχει κάνει το ΚΚΕ στην ιστορία του. Είναι κρίμα να προσθέσει άλλο ένα μόνο και μόνο για να κομπορρημονεί στη συνέχεια για την πιθανή αποτυχία τής κυβερνώσας Αριστεράς, την οποία όμως δεν θα έχει κάνει τίποτα για να αποτρέψει... 

 

Ε, ρε γλέντια αν Γιώργος και Βαγγέλης δεν έχουν βουλευτική ασυλία στις 26 του μηνός...

Ο Β. Βενιζέλος κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου είναι δύο άνδρες οι οποίοι ξεσκίζουν ο ένας τις σάρκες τού άλλου για τα μάτια μιας "γυναίκας", της κοινής γνώμης δηλαδή, η οποία όμως δεν θέλει ούτε καν να τους βλέπει μπροστά της. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε τον προεκλογικό του αγώνα ζητώντας από τα εναπομείναντα στελέχη του να αγνοήσουν το κόμμα τού Γ. Παπανδρέου. Καθ' όλη, όμως, τη μέχρι σήμερα εκστρατεία του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να σχολιάζει τις κινήσεις τού πρώην αρχηγού του. Κι αυτό είναι λογικό αφού όλοι καταλαβαίνουν ότι αν (αμήν!) το ΠΑΣΟΚ μείνει εκτός Βουλής δεν θα οφείλεται μόνο στην πόλωση που θα οδηγήσει πολλούς ψηφοφόρους στο ΣΥΡΙΖΑ και στη Ν.Δ., αλλά και στις διαρροές προς ΚΙΔΗΣΟ. Από την άλλη, ο ρεζίλης γυρίζει τη χώρα και υπόσχεται όσα υποσχόταν και το 2009, λες και στο μεσοδιάστημα δεν είχε την ευκαιρία να τα εφαρμόσει κι αντί για μια "Δανία του Νότου", όπως δεσμευόταν, παράδωσε μια "Ζιμπάμπουε του Βορρά". Το ότι σε καμιά δημοσκόπηση δεν ξεπερνά το 3% είναι σημάδι υγείας από την πλευρά των ελλήνων ψηφοφόρων, έστω κι αν θα προσδοκούσα σε ακόμα χαμηλότερα ποσοστά για τον χειρότερο πρωθυπουργό τής μεταπολίτευσης...

Οι δύο "αταίριαστοι φίλοι" αγωνιούν για την είσοδό τους στη Βουλή κι όχι μόνο γιατί η έλλειψη αυτογνωσίας από την οποία χαρακτηρίζονται τους οδηγεί στο να πιστεύουν ότι είναι χρήσιμοι για τον ελληνικό λαό. Αυτό που τους κάνει να λούζονται με κρύο ιδρώτα όταν μελετούν τις δημοσκοπήσεις είναι ο φόβος τής φυλακής. Ξέρουν και οι δύο καλύτερα από τον καθένα μας τις ποινικές αμαρτίες που βαραίνουν τις πλάτες τους και το μόνο που δεν θέλουν θα είναι να βρεθούν δίχως βουλευτική ασυλία από τις 26 Ιανουαρίου. Το μνημόνιο αποτελεί για την Ελλάδα μια νέα μικρασιατική καταστροφή κι όμως καμιά κυβέρνηση από αυτές που διαδέχθηκαν τον ρεζίλη των Παπανδρέου δεν μπήκε στον κόπο να διερευνήσει πώς ενταχθήκαμε σε αυτό. Οχι πως έχω ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στις εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές τής Βουλής, αλλά δεν έπρεπε, έστω για τα μάτια τού κόσμου, να συγκροτηθούν ώστε ο λαός να πληροφορηθεί περισσότερα για τις συνθήκες που μας οδήγησαν στην οικονομική γενοκτονία; Αν ο ρεζίλης των Παπανδρέου έχει ήσυχη τη συνείδησή του και πιστεύει ότι οι πολιτικές αποφάσεις που έλαβε, ακόμα κι αν ήταν λανθασμένες, δεν εμπεριέχουν εγκληματικό δόλο θα όφειλε να είναι ο πρώτος που θα ζητούσε τη διερεύνηση της υπόθεσης κι ο πρώτος που θα κατάθετε. Ο ίδιος, όμως, κρατά σιγή ιχθύος επί αυτού, περιοριζόμενος στο να μυξοκλαίγεται από κανάλι σε κανάλι για το πώς τον έριξαν από την εξουσία...

Οσο για τον Β. Βενιζέλο, αν κάποιος θέλει να τον ψάξει για ποινικές ευθύνες δεν θα ξέρει από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει, ακόμα και για αδικήματα που δεν έχουν παραγραφεί. Αν τον γυρίσεις ανάποδα θα αρχίσουν να πέφτουν το ένα σκάνδαλο μετά από το άλλο, όπως για παράδειγμα των διευθετήσεων υπέρ συγγενών, όπως ο πατέρας του, και φίλων ,όπως ο Γ. Μπατατούδης, η υπόθεση των υποβρυχίων και οι χειρισμοί του στη λίστα Λαγκάρντ. Είναι αλήθεια ότι ο ίδιος έχει αποδειχθεί "κατσαρίδα" μέχρι σήμερα κι έχει καταφέρει να επιβιώσει στον πολιτικό στίβο, έστω κι ως δεκανίκι τής δεξιάς. Ολα τα ωραία, όμως, κάποτε τελειώνουν κι αν ο Βαγγέλης δεν με πιστεύει ας ρωτήσει τον συντοπίτη του Ακη, τον οποίο αν η δικαιοσύνη λειτουργήσει όπως οφείλει πολύ σύντομα θα τον έχει συγκάτοικο στις φυλακές Κορυδαλλού. Κι όλα αυτά δεν τα γράφω γιατί είναι όνειρό μου να δω τον ρεζίλη και τον Β. Βενιζέλο στη φυλακή (μακριά από εμένα έτσι κι αλλιώς "λογικές" τύπου κρεμάλας στην πλατεία Συντάγματος), αλλά γιατί η ατιμωρησία τής ελίτ ήταν ένας από τους σημαντικότερους λόγους που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. "Αμάρτησες; Κολάζεσαι", που θα έγραφε κι ο Ακης Πάνου, βασικό προαπαιτούμενο για κάθε καθεστώς το οποίο επιθυμεί να λέγεται δημοκρατικό και να τιμά το όνομά του...

SOS: Τζιχαντιστές ζουν ανάμεσά μας στην Αθήνα, ένας τουλάχιστον κρύβεται στο Μαξίμου...

Μόλις την Τετάρτη η μισαλλοδοξία δολοφόνησε στο Παρίσι 12 ανθρώπους. Τί κατάλαβαν από αυτό ο πρωθυπουργός, για 15 περίπου ημέρες ακόμα, της Ελλάδας και πολιτικοί τού βεληνεκούς Αδ. Γεωργιάδη ή Θ. Πλεύρη; Πως φταίνε οι μετανάστες! Απαντούν, δηλαδή, με ρατσισμό, εθνικισμό, μισαλλοδοξία και σκοταδισμό στον ρατσισμό, στον εθνικισμό, στη μισαλλοδοξία και στο σκοταδισμό. Και το δυστύχημα είναι ότι ο Αντ. Σαχλαμαράς και οι ακροδεξιοί όμοιοί του δεν βγάζουν δεκάρικους μίσους μόνο γιατί έχουμε εκλογές και δεν έχουν από πού αλλού να πιαστούν, αλλά το ότι πιστεύουν αυτά που λένε. Απλώς είναι αναγκασμένοι τις υπόλοιπες ημέρες τού χρόνου να διάγουν ένα βίο στον οποίο πρέπει κάπως να μασκαρεύουν τα υπερσυντηρητικά αντανακλαστικά τους και να φαίνονται πιο μετριοπαθείς αστοί. Οταν, όμως, συναγελάζονται ομοίους τους ή όταν μένουν μόνοι τους στο υπνοδωμάτιο και συνομιλούν με τον θεό τους δεν έχουν κανένα λόγο να κρύβουν πως η κοσμοθεωρία τους δεν απέχει και πολύ από αυτήν της Χρυσής Αυγής. Οταν, για παράδειγμα, είσαι υπέρ του να ναρκοθετηθούν τα σύνορα δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ταυτοχρόνως πως δεν έχεις καμία σχέση με τους μαχαιροβγάλτες χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Είσαι ίδιος κι απαράλλαχτος με αυτούς, απλώς φοράς κοστούμια και γραβάτες κι όχι μπλουζάκια και φουτεράκια στο χρώμα τού πιο βαθιού σκότους...

Πείτε μου εσείς, που είστε πιο αμερόληπτοι απέναντι στον Αντ. Σαχλαμαρά από τον γράφοντα, τί σχέση έχουν οι φανατικοί τζιχαντιστές που έσπειραν τον θάνατο στη γαλλική πρωτεύουσα με όλους, μα όλους τους μετανάστες που καταφτάνουν στην Ευρώπη από χίλιες μεριές τού πλανήτη. Δεν είναι ούτε καν όλοι τους μουσουλμάνοι, αν υποθέσουμε πως το πρόβλημα της τρομοκρατίας γεννάται από την θρησκεία ή από τη φυλή κι όχι από πολλούς άλλους παράγοντες, όπως η φτώχεια κι ο κοινωνικός αποκλεισμός, οι οποίοι έχουν τη βάση τους στην άνιση κατανομή τού παγκόσμιου πλούτου. Και τί σχέση έχει η απονομή ιθαγένειας σε ανθρώπους που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή ζουν χρόνια εδώ ως νομοταγείς πολίτες με τους φονιάδες τού ISIS; Αν ο Αντ. Σαχλαμαράς θέλει να βρει συσχετισμούς με τη χώρα μας γιατί δεν ρωτά τον κολλητό του φίλο Δ. Μελισσανίδη, πλοίο τού οποίου βομβάρδισαν πριν λίγες ημέρες οι αμερικανοί στη Λιβύη γιατί είχαν βάσιμες υποψίες πως μετάφερε τζιχαντιστές;...

Θα μπορούσα να δεχθώ απόψεις σαν αυτές που εκφράζει ο Αντ. Σαχλαμαράς από κάποιον ο οποίος δεν έχει πάει σχολείο, δεν έχει ταξιδέψει και δεν έχει ζήσει ποτέ μακριά από τη γειτονιά του. Οταν, όμως, χιτλερικές αντιλήψεις εκφράζονται από κάποιον ο οποίος έχει σπουδάσει στο εξωτερικό και λόγω επαγγέλματος κάθε τρεις και λίγο συναναστρέφεται ξένους τότε μόνο σε ένα συμπέρασμα μπορώ να καταλήξω: πως αυτός ο κάποιος είναι ένας ηλίθιος φασίστας κι όταν αυτός ο κάποιος είναι πρωθυπουργός τής πατρίδας μου τότε γίνεται επικίνδυνος ηλίθιος φασίστας. Δεν είναι, άλλωστε, χαρακτηριστικό τού φασισμού η γενίκευση, η ταύτιση μιας μειονότητας, όπως είναι οι ακραίοι ισλαμιστές, με την πλειονότητα; Κι αλήθεια, πόσο διαφορετική είναι η προπαγάνδα μίσους τού Αντ. Σαχλαμαρά από την αντίστοιχη του Χίτλερ για τους εβραίους πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Και για τον μεγαλύτερο σφαγέα τού 20ού αιώνα κάποιοι άλλοι έφταιγαν για την ανεργία, τη φτώχεια και την πείνα στη Γερμανία τού μεσοπολέμου και πάντως όχι η Siemens κι άλλες πολυεθνικές που τον χρηματοδοτούσαν. Αντώνη μου, όσο να 'ναι κάτι ξέρεις κι εσύ από Siemens, έτσι δεν είναι;...

Γνωρίζω πολλούς ανοιχτόμυαλους δεξιούς, φιλελεύθερους στην ιδεολογία, οι οποίοι χαρακτηρίζουν ανυπόφορο τον Αντ. Σαχλαμαρά, ο οποίος μετατόπισε τη Ν.Δ. από την κεντροδεξιά στην ακροδεξιά. Μπορεί ο Τ. Μπαλτάκος φαινομενικώς να αποχώρησε και να έκανε δικό του κόμμα για να αποτελέσει ανάχωμα στη διαρροή ψηφοφόρων από τη σαμαρική δεξιά, αλλά οι ιδεοληψίες του είναι πιο παρούσες από ποτέ στο Μέγαρο Μαξίμου και στη Συγγρού. Και πόσο υποκριτικό είναι από την πλευρά τού ΠΑΣΟΚ να κατηγορεί για ρατσισμό τον πρωθυπουργό με τον οποίο συνεργάζεται τα τελευταία τρία χρόνια (από την κυβέρνηση Παπαδήμιου) όταν δικός του υπουργός, ο Χ. Παπουτσής, ήταν αυτός που κατασκεύασε το τείχος τού αίσχους στον Εβρο; Ακόμα και να ήσουν καθαρός νωρίτερα Βαγγέλη μου, που δεν ήσουν, όταν μπλέκεις με τα σκατά δεν μπορείς να παραμείνεις παστρικός. Γι' αυτό είσαι κι εσύ συνένοχος για τη μεσαιωνική Ελλάδα που αφήνει πίσω του ο Αντ. Σαχλαμαράς, κι όχι μόνο στον οικονομικό τομέα. Η απερχόμενη κυβέρνηση, τρίτη πιο μισητή στον κόσμο σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, συνδύασε το νεοφιλελευθερισμό στο οικονομικό πεδίο με το νεοφασισμό στο κοινωνικό, δημιουργώντας ένα δηλητηριώδες μείγμα με το οποίο πότισε τον ελληνικό λαό τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Είναι τόσο σάπιοι, άλλωστε, που κλέβουν ο ένας τις γυναίκες τού άλλου (βλ. Αντζ. Γκερέκου), όπως οι άπληστοι ληστές τής άγριας Δύσης που δεν θεωρούν το μερίδιό τους από τη ληστεία τράπεζας αρκετό κι αλληλοσκοτώνονται για λίγα φράγκα παραπάνω. Γι' αυτό και σε λίγες ημέρες θα έχουν το τέλος που τους αρμόζει, στην πολιτική κρεμάλα που λέγεται λαϊκή ετυμηγορία...