Αλλάζουν το παρελθόν μήπως και μπορέσουν να έχουν μέλλον...

Η Ιστορία μπορεί να είναι η επιστήμη τού παρελθόντος, αλίμονο όμως αν είναι στατική και δεν προσαρμόζεται σε νέες ανακαλύψεις. Ο Αγγ. Συρίγος, ωστόσο, δεν πρόσφερε κανένα νέο στοιχείο όταν μίλησε ξανά για "μύθο τού Πολυτεχνείου" και διαδηλωτές στην αμερικανική πρεσβεία που μετά πίνουν μπύρες, λες κι όσοι παρακολουθούν παρελάσεις ύστερα γυρίζουν σπίτια τους για να φιλήσουν μια ώρα αρχύτερα την ελληνική σημαία. Τα ίδια λέει και η ακροδεξιά εδώ και μισό αιώνα περίπου, συμπεριλαμβανομένων των χιμπατζήδων με τα μαύρα που βρίσκονται σήμερα στη φυλακή...

Πράγματι, η χούντα δεν έπεσε το 1973 και μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, έστω κι αν ανατράπηκε ο Παπαδόπουλος από τον Ιωαννίδη. Ούτε, όμως, το ελληνικό κράτος συστάθηκε αμέσως μετά την άλωση της Τριπολιτσάς ούτε η απελευθέρωση από τη ναζιστική κατοχή επιτεύχθηκε ακριβώς ύστερα από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Όποιος, όμως, υποτιμά τον επταετή αντιδικτατορικό αγώνα των Ελλήνων λησμονεί σκοπίμως πως οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι απαλλάχθηκαν από τους τυράννους τους ύστερα από τέσσερις δεκαετίες...

Αν ο Αγγ. Συρίγος εννοεί ως μαζική αντίσταση σε μια απολυταρχία τις καθημερινές πάνδημες διαδηλώσεις ή βομβιστικές επιθέσεις από την πλειονότητα ενός λαού αναζητά ένα υπόδειγμα πάλης που δεν υπήρξε ποτέ στην Ιστορία. Τιμούμε ή θα έπρεπε να τιμούμε ήρωες όπως ο Παναγούλης ή ο Μουστακλής γιατί η δική τους αγωνιστικότητα ξεπέρασε αυτή του μέσου όρου. 

Το να αγόραζες, ωστόσο, τον "Ριζοσπάστη", να άκουγες Deutsche Welle ή να άφηνες υπονοούμενα σε γραπτά, τραγούδια ή ταινίες είναι κι αυτά μια μορφή αντίστασης την οποία έκαναν ουκ ολίγοι. Αφήστε που είναι τουλάχιστον αστείο να χαρακτηρίζεις "άκαπνο" έναν ολόκληρο λαό την ίδια ώρα που θεωρείς τον Κ. Μητσοτάκη πολιτικό κρατούμενο έξι μηνών της χούντας... 

 

 
 

Ο Παττακός δεν πέθανε, ζει στα Ωραιόκαστρα...

Θα ήταν ευχής έργο αν όλα αυτά τα οποία αντιπροσώπευε όσο βρισκόταν στη ζωή ο Στ. Παττακός θάβονταν μαζί του αύριο Τρίτη στην κηδεία του. Δυστυχώς, ωστόσο, ο ιδεοληπτικός φανατισμός, η μισαλλοδοξία, η θρησκοληψία, ο μιλιταρισμός κι ο αντικομμουνισμός δεν είναι τόσο απλό να σκεπαστούν με λίγο χώμα και να εξαφανιστούν μια διά παντός. Η καθημερινότητά μας, άλλωστε, είναι γεμάτη με τέτοια παραδείγματα, από την άνοδο των χιμπαντζήδων με τα μαύρα μέχρι τους νοικοκυραίους γονείς που διδάσκουν το σκοταδισμό στα παιδιά τους στα απανταχού Ωραιόκαστρα...

Τα προσφυγόπουλα ξεκινούν σήμερα μαθήματα σε απογευματινές ώρες, το οποίο σημαίνει πως τα ελληνόπουλα δεν κινδυνεύουν να "πάθουν" πολυπολιτισμικότητα από τους "φέροντες ασθένειες" και τον "ιό τού βιασμού", για τον οποίο, βεβαίως, οι Ελληναράδες δεν ήξεραν τίποτα μέχρι να καταφτάσουν στα μέρη μας τα "ισλαμοπιθήκια". Τα παιδιά των προσφύγων, εξάλλου, θα διδάσκονται την ελληνική γλώσσα κι οποιαδήποτε άλλη τούς ενδιαφέρει στο πλαίσιο της μετεγκατάστασής τους σε άλλο κράτος-μέλος τής Ε.Ε., κάτι που φυσικά βελτιώνει την προσπάθεια ενσωμάτωσής τους...

Η μετακίνησή τους στα σχολεία, επίσης, θα γίνεται με χρήματα του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης- άρα όχι από το υστέρημα του Έλληνα φορολογούμενου-, υπάρχει πρόβλεψη για εμβολιασμούς κι εκταμιεύεται έξτρα κονδύλι για την καθαριότητα, αφού οι τάξεις θα χρησιμοποιούνται περισσότερες ώρες, ενώ θα προληφθούν κι άλλοι εκπαιδευτικοί. Λυπάμαι που πρέπει να τα γράψω όλα αυτά για να αποδείξω ότι αν κινδυνεύει κάποιος δεν είναι η χριστιανική Ευρώπη με ισλαμοποίηση, αλλά τα μουσουλμανάκια  να εκχριστιανιστούν...

Την ίδια ώρα, ο "μύθος" των χουντικών και των λοιπών μισαλλόδοξων πρέπει να βασίζεται και σε ορισμένα πραγματικά περιστατικά. Έχει δίκιο, για παράδειγμα, ο χρυσαυγίτης Παναγιώταρος να ισχυρίζεται πως ο Παττακός πέθανε σε ένα δυάρι. Μόνο που δεν ήταν καν στρατηγός, όπως τον αποκαλεί ο χουντολάτρης, αλλά καθαιρεθείς ταξίαρχος. Κι αυτό είναι το λιγότερο: ο Παττακός και η παρέα του δολοφόνησαν, βασάνισαν (όπως τους εικονιζόμενους Σπύρο Μουστακλή κι Αλέκο Παναγούλη) κι εξόρισαν αντιφρονούντες, έβαλαν το χέρι στο κρατικό ταμείο για τους ίδιους και τους φίλους τους, επιδείνωσαν την οικονομική κατάσταση της χώρας, ονειρεύονταν ομοσπονδία με την Τουρκία κι άνοιξαν το δρόμο για την τραγωδία τής Κύπρου...

Όποιος, επομένως, είτε υπερασπίζεται είτε βρίσκει δικαιολογίες για καθάρματα όπως ο Παττακός δεν αποδεικνύεται μόνο ανιστόρητος κι αφελής, αλλά και βαθιά, βαθύτατα μισάνθρωπος. Κι αν, μάλιστα, η Δημοκρατία δεν όφειλε να είναι ανεκτική ακόμα κι απέναντι στους εχθρούς της, ο Παττακός όχι μόνο δεν θα πέθαινε στα 104 χρόνια του σε δυάρι, αλλά θα είχε εκτελεστεί για τα ουκ ολίγα εγκλήματά του ή θα είχε σαπίσει στη φυλακή μέχρι τη στιγμή τού ψόφου του...  

Η ποιοτική διαφορά Αριστεράς-δεξιάς: Στο ΣΥΡΙΖΑ μαλώνουν για την ιδεολογία, στη Ν.Δ. για καρέκλες...

Στα πρώτα χρόνια τής χούντας τίποτα δεν προμήνυε πως θα διαρκούσε "μόλις" επτά χρόνια. Οι πραξικοπηματίες έλεγχαν τα πάντα με την υποστήριξη, ή έστω ανοχή, των μεγάλων δυνάμεων. Το 1967, άλλωστε, το φασιστικό καθεστώς Φράνκο στην Ισπανία μετρούσε ήδη 28 χρόνια ζωής και το αντίστοιχο του Σαλαζάρ στην Πορτογαλία 41 έτη. Κι όμως, στην Ελλάδα υπήρχαν κι εκείνοι οι οποίοι δεν παραδέχθηκαν την ήττα, που πάντως δεν ήταν η πλειονότητα του πληθυσμού η οποία είτε συνεργάστηκε οικειοθελώς με τους συνταγματάρχες είτε σφύριζε αδιάφορα, τιμώντας τις "καλύτερες" παραδόσεις των νοικοκυραίων. Για κάθε Παναγούλη και Μουστακλή βρέθηκαν εκατομμύρια που πίστευαν στο ανώφελο οποιουδήποτε αγώνα κόντρα σε ένα πανίσχυρο κι αυταρχικό μηχανισμό...

Είναι οι ίδιοι σήμερα που μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους κατηγορούν την κυβέρνηση της Αριστεράς γιατί δεν αποδέχθηκε από τις 26 Ιανουαρίου ένα τρίτο μνημόνιο αφού "έτσι κι αλλιώς θα έχανε". Αν ρωτήσεις αυτόν τον τύπο ανθρώπου τί σημαίνει αγώνας, θα σου απαντήσει πως πρόκειται για καταστροφική, ουτοπική ιδεοληψία. Δεν έχει καμία σημασία για τον ίδιο αν η πάλη είναι που μας επιτρέπει σήμερα να μην ζούμε στις σπηλιές ή κάτω από τη μπότα των οθωμανών, των ναζί ή των δικτατόρων. Κι αν και τώρα δεν είμαστε ελεύθεροι αυτό είναι βέβαιο ότι οφείλεται στους "ρεαλιστές" και στους "πραγματιστές"- στη δική μου γλώσσα λέγονται απλώς ριψάσπιδες- κι όχι σε εκείνους που έχασαν μια μάχη αλλά γνωρίζουν ότι το τέλος τού πολέμου θα τους βρει νικητές...

Σήμερα συμπληρώνονται 41 χρόνια από την πτώση τής δικτατορίας και σχεδόν ακριβώς έξι μήνες από την κατάρρευση της μεταπολίτευσης. Κι αν για τη χούντα θετικό ισοζύγιο βγάζουν μόνο οι χιμπαντζήδες με τα μαύρα και οι απανταχού συνοδοιπόροι τους, για τη μεταπολίτευση ο ιστορικός κριτής οφείλει να είναι πιο νουνεχής. Δεν μπορείς να απορρίψεις ασυζητητί την πιο ήρεμη πολιτική περίοδο στην ιστορία τού νεοελληνικού κράτους χρεώνοντας μόνο αρνητικά στους εκφραστές της. Από την άλλη, όμως, αποδείχθηκε στις 25 Ιανουαρίου μάταιο να κρατάς στη ζωή με μηχανική υποστήριξη ένα πολιτικό σύστημα προ πολλού νεκρό...

Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι εκπρόσωποί του, και για τη δική τους υστεροφημία, είναι να επιλέξουν την πολιτική αποστρατεία αφού ό,τι είχαν να δώσουν και, κυρίως, ό,τι είχαν να αρπάξουν το έχουν δώσει και το έχουν αρπάξει. Ο ιστορικός τού μέλλοντος θα βρει μια κατάλληλη έκφραση για να χαρακτηρίσει το σημερινό στάτους εξουσίας. Επιτρέψτε μου, ωστόσο, μια πρόβλεψη: πολύ δύσκολα θα μπορέσει να αποκαλέσει αριστερή παρένθεση μια κυβέρνηση που έχει έρθει για να μείνει πολύ, πολύ καιρό. Κι όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουν αυτό οι αντίπαλοί της τόσο συντομότερα θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν και τα κόμπλεξ τους απέναντι σε οτιδήποτε αριστερό...

Κάποιοι επιχαίρουν με την αναμενόμενη ρήξη στο ΣΥΡΙΖΑ κι επειδή είναι συνηθισμένοι από τα αστικά κόμματα να συνδέουν κάθε ρωγμή με σύγκρουση ατομικών φιλοδοξιών αδυνατούν να καταλάβουν ότι πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικώς, η σύγκρουση Τσίπρα με Ζωή Κωνσταντοπούλου και Παναγιώτη Λαφαζάνη δεν σχετίζεται με τη διανομή οφιτσίων αλλά έχει περισσότερο φιλοσοφικά χαρακτηριστικά. Σαν άλλος Αμλετ η κυβερνώσα Αριστερά βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με το δίλημμα της διατήρησης της ιδεολογικής καθαρότητας σε μια ρημαγμένη χώρα ή της προσωρινής συνθηκολόγησης πριν την αντεπίθεση. Κι αυτό θα φανεί πολύ καθαρά το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα, όταν στο ΣΥΡΙΖΑ θα συζητούν για το μέλλον τής Αριστεράς ενώ στη Ν.Δ. θα σφάζονται για το ποιός θα γίνει χαλίφης στην θέση τού προσωρινού (;) χαλίφη Μεϊμαράκη...

Ο Αλέξης και η Ζωή είναι ένα "ζευγάρι" που αγαπιέται χρόνια και θα συνεχίσει να αγαπιέται, αλλά κάποια στιγμή προέκυψε μια σοβαρή διαφωνία που αφορά το μέλλον των παιδιών του. Οι μητσοτάκηδες, οι καραμανλήδες, οι σαμαράδες, οι βορίδηδες, οι κεφαλογιάννηδες ή οι βαρβιτσιώτηδες είναι αλληλοσπαρασσόμενες φατρίες που δεν τις ενώνει η αγάπη αλλά η όποια προοπτική τής εξουσίας. Κι όσο αυτή παραμένει θολή βλέπω να χύνεται πολύ "αίμα" στη Συγγρού...