Η δύσκολη στιγμή που ένας λαός καλείται να ενηλικιωθεί και να πάψει να κατηγορεί τους "γονείς" του...

Όπου και να ταξιδέψω όχι μόνο η Ελλάδα αλλά κι ο πλανήτης ολόκληρος με πληγώνουν, για να παραφράσω τον Γιώργο Σεφέρη. Στην Ευρώπη ο Β. Σόιμπλε απειλεί την Ελλάδα με το χειρότερο μνημόνιο όλων των εποχών, λες κι έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του για το πόσο πιο καταστροφικός μπορεί να γίνει, την ίδια ώρα που τα σύνορα παραμένουν ερμητικώς κλειστά, η Μεγάλη Βρετανία προειδοποιείται για μια σκληρή έξοδο από την Ε.Ε. και η Ολλανδία, η Γαλλία, αλλά και η Γερμανία προετοιμάζονται για την κατάληψη των "χειμερινών ανακτόρων" από την ακροδεξιά...

Στις ΗΠΑ, πάλι, η ακροδεξιά έχει ήδη καταλάβει την εξουσία στο πρόσωπο του Ντ. Τραμπ, ο οποίος αν και δεν έχει ακόμα ορκιστεί, ωστόσο έχει ήδη φροντίσει να κοινωνήσει τους βασικούς άξονες της πολιτικής του που κινούνται γύρω από έναν παλαιάς κοπής απομονωτισμό, ο οποίος είναι ανεφάρμοστος στον 21ο αιώνα, και τη μισαλλοδοξία. Α, υπάρχει και η Κύπρος που δεν ξέρω αν "οι εμπόροι την μισούνε", όπως έγραψε κάποτε ο Δ. Σαββόπουλος, πάντως σίγουρα την εποφθαλμιούν προτείνοντας ένα σχέδιο λύσης που κάνει την οριστική διχοτόμηση πιο συμφέρουσα εθνικώς ως επιλογή. Αλήθεια, σας ευχήθηκα καλό 2017 ή μήπως με όλα αυτά το ξέχασα;...

"Και τώρα τι κάνουμε ως χώρα;", είναι το εύλογο ερώτημα. "Συναινούμε σε έξτρα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ ώστε να μείνει το ΔΝΤ, να ολοκληρωθεί η β' αξιολόγηση, να υπάρξουν περισσότερες ελπίδες για ουσιαστική διευθέτηση του χρέους, να αποφύγουμε ένα καθαρώς γερμανικό μνημόνιο, να μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση και κάποια στιγμή σχετικώς σύντομα να βγούμε στις αγορές; Μπορεί η καταπονημένη μετά από εφτά χρόνια μνημονίων ελληνική κοινωνία να βρει το κουράγιο να αποδεχθεί ένα ακόμα φορτίο δίχως, μάλιστα, να είναι σίγουρη ότι θα είναι το τελευταίο;...

Από την άλλη, πόσο έτοιμη είναι αυτήν τη φορά να έρθει σε πλήρη ρήξη με τους δανειστές; Είναι εύκολο να κατηγορείς τον Αλέξη Τσίπρα πως έκανε κωλοτούμπα το 2015 και μετάτρεψε το "όχι" τού δημοψηφίσματος σε "ναι", αλλά η επανεκλογή του δύο μήνες αργότερα απόδειξε ότι το εκλογικό σώμα ήταν εκείνο που δεν επιθυμούσε το Grexit, προτιμώντας το διάβολο που γνώριζε...

Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και, πάντως, για να δοθούν απαιτείται πρώτα ο καθένας μας να προχωρήσει αρχικώς σε μια σοβαρή ενδοσκόπηση και για πρώτη ίσως φορά να προτάξει το ταξικό κι εθνικό του συμφέρον πάνω από το ατομικό- οικογενειακό. Αυτό που γνωρίζω, πάντως, είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει τη λαϊκή εντολή ούτε για να υπογράψει νέα μέτρα 4,5 δισ. ευρώ, αλλά ούτε και για να αποφασίσει Grexit. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι αν στο τέλος πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στα δύο οφείλει να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία, είτε μεταφράζεται σε δημοψήφισμα- με καθαρό ερώτημα αυτήν τη φορά για την παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη- είτε βουλευτικές εκλογές με απολύτως διασαφηνισμένα διλήμματα...

Ο πολυχαϊδεμένος κυρίαρχος λαός, ο οποίος επιλέγει να αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους από το να αναλαμβάνει τις ευθύνες του- είναι εκείνος από τον οποίο απαιτεί η δημοκρατία να δώσει ένα τέλος στο δράμα, θετικό ή αρνητικό θα το κρίνει η Ιστορία. Είτε μας αρέσει είτε όχι έχουμε χρέος κι απέναντι στις γενιές που θα μας διαδεχθούν να ενηλικιωθούμε επιτέλους...

Ο Κούλης στο στοιχείο του, έπαιξε μπάλα κόντρα στην εθνική αστέγων...

Το επιχείρημα που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο άθλιος Κούλης και οι συνοδοιπόροι του είναι πως ο ίδιος θα ψηφίσει τα μνημονιακά μέτρα, όποια κι αν είναι αυτά, κι ακόμα περισσότερα προκειμένου να ολοκληρωθεί άμεσα η β' αξιολόγηση. Μόνο που με αυτή του την τοποθέτηση δεν συντάσσεται με το σύνολο των δανειστών, αλλά με τις πιο ακραίες φωνές τους, δηλαδή τον Β. Σόιμπλε και το ΔΝΤ. Δεν ζούμε μια επανάληψη του πρώτου εξαμήνου τού 2015 γιατί απλούστατα οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει.

Η Ελλάδα δεν είναι πλέον μόνη της απέναντι στα υπόλοιπα 18 κράτη- μέλη τής Ευρωζώνης κι έχουν ακολουθήσει γεγονότα, όπως το Brexit, και θα ακολουθήσουν άλλα, βλ. γαλλικές εκλογές, που αλλάζουν τα δεδομένα κι αυξάνουν την ανασφάλεια. Ο πρωθυπουργός τής Γαλλίας ήταν η τελευταία προσθήκη σε εκείνους που υπερασπίστηκαν τα κοινωνικά μέτρα που ανακοίνωσε ο Αλέξης Τσίπρας. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως οι μόνοι που μένουν αμετακίνητοι στις θέσεις τους είναι εκείνοι που πολύ σύντομα θα υποχρεωθούν να λογοδοτήσουν στην Ιστορία για τις καταστροφικές επιλογές που έκαναν, καθώς και τα πειθήνια όργανά τους...

Υπάρχουν ακόμα συντάξεις που μπορούν να περικοπούν, υψηλή φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή. Αυτή είναι η μία όψη τής πραγματικότητας. Η άλλη θέλει ο μέσος όρος των συντάξεων στην Ελλάδα να είναι ο μισός σε σχέση με τη Γερμανία, ενώ η φορολόγηση να ξεπερνά το μέσο όρο τής Ε.Ε. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως είναι απαραίτητες παρεμβάσεις και στο συνταξιοδοτικό και στο φορολογικό, όχι όμως τέτοιες που να επιβαρύνουν όσους έχουν ήδη επιβαρυνθεί πολύ από την κρίση. Η εφαρμογή, για παράδειγμα, των κινήτρων για το πλαστικό χρήμα θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι θα αυξήσει τα φορολογικά έσοδα...

Γιατί, επομένως, να μειωθεί το αφορολόγητο στις 5.000 ευρώ, όπως διακαώς επιθυμούν ο Π. Τόμσεν και το παρεάκι του; Γιατί, επίσης, να κοπούν οριζοντίως συντάξεις όταν έτσι κι αλλιώς έχουν ψηφιστεί περικοπές για όλους μέχρι και το 2019 κι όταν οι νέες θα μπορούσαν να αφορούν μόνο "ρετιρέ" που δεν κατέβαλλαν από την τσέπη τους εισφορές ή που, τέλος πάντων, θα μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς και με λιγότερα χρήματα;...

Στις απαιτήσεις Σόιμπλε δεν υπάρχει άλλη λογική από την ψηφοθηρία- ακόμα παραμυθιάζει τους Γερμανούς πως δώρισαν δισεκατομμύρια στην Ελλάδα και δεν την δάνεισαν με επωφελέστατους για τους ίδιους όρους. Αν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας θέλει για πρώτη φορά να είναι ειλικρινής κι όχι υποκριτής οφείλει να απολογηθεί στο γερμανικό λαό γιατί τα υπερκέρδη που αποκόμισε άμεσα κι έμμεσα η χώρα του από τη χώρα μας δεν αναδιανεμήθηκαν με κοινωνική δικαιοσύνη παρά τα καρπώθηκε η γερμανική ολιγαρχία, την ίδια ώρα που οι Γερμανοί εργαζόμενοι δεν είδαν τα εισοδήματά τους να αυξάνονται. Όπως, βεβαίως, και θα πρέπει να απολογηθεί για τα υπερβολικά γερμανικά πλεονάσματα, τα οποία αντίκεινται στο Σύμφωνο Σταθερότητας που τόσο αρέσκεται ο ίδιος να επικαλείται όταν είναι να επιβάλλει λιτότητα στον ευρωπαϊκό νότο...

Την ψηφοθηρία Σόιμπλε και την ιδεοληψία τού ΔΝΤ υποστηρίζει ασμένως ο άθλιος Κούλης κι ας έρχονται σε κραυγαλέα αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα στην Ελλάδα, στη Γερμανία κι οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη και στον πλανήτη. Κι ακριβώς γι' αυτή του τη στάση δεν πρόκειται να γίνει πρωθυπουργός. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι έπαιξε μπάλα κόντρα στην εθνική ομάδα αστέγων. Στην ουσία παίζει μπάλα με την ομάδα που δημιουργεί άστεγους. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα "ξαφνικά" σίγησαν και οι μέχρι προσφάτως γενναιόδωρες μαζί του δημοσκοπήσεις...    

Γιατί δεν έχει πεθάνει το μνημόνιο- αντιμνημόνιο...

Όποιος πιστεύει ότι με την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου από το ΣΥΡΙΖΑ έχει τελειώσει το δίπολο μνημονιακοί- αντιμνημονιακοί κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Κι αυτό γιατί μπορεί η περσινή αποτυχημένη διαπραγμάτευση να απόδειξε ότι μόνη της η Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει την Ευρώπη, αλλά εξακολουθούν να ζουν ανάμεσά μας άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν ότι ορθώς η Ευρώπη- δηλαδή η Γερμανία- δεν αλλάζει πορεία γιατί αυτή είναι η ορθή. Προκειμένου, εξάλλου, να μας πείσουν για το δίκιο τους επιχειρηματολογούν πάνω στο γνωστό μοτίβο τού ότι ζήσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας και γι' αυτό η λιτότητα είναι επιβεβλημένη μέχρι τελικής πτώσης...

Οι παρωπίδες των νεοφιλελεύθερων δεν τους επιτρέπουν να αντιληφθούν ούτε καν ότι δεν είναι μόνο ο "τεμπέλης" ελληνικός λαός που φτωχοποιείται μαζικά κι αδιακρίτως αλλά και οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί λαοί, σε μια παγκοσμιοποίηση που δεν θα αισθάνεται ασφαλής για τον εαυτό της αν δεν λαμβάνουμε όλοι μισθούς Μπαγκλαντές. Η τύφλωσή τους είναι τέτοια που δεν βλέπουν ούτε ότι ο Μπ. Ομπάμα- ο οποίος δεν είναι δα κομμουνιστής- ακολούθησε εντελώς διαφορετικές πολιτικές και τώρα οι ΗΠΑ βρίσκονται σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την Ε.Ε...

Τα ψέματα, επίσης, που επιστρατεύουν οι μερκελιστές είναι άφθονα. Είναι αλήθεια ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου ονειρεύεται τη διαγραφή τού συνόλου τού ελληνικού χρέους, αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ επιλογή τής κυβέρνησης της Αριστεράς, η οποία, αντιθέτως, ισχυρίζεται πως αν θέλουν οι δανειστές να πάρουν τα λεφτά τους πίσω πρέπει να συμβάλουν στην επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας αντί να εμμένουν στο ξεζούμισμα του ό,τι έχει απομείνει από αυτή...

Ακόμα και το ασφαλιστικό που τώρα δεν είναι όντως βιώσιμο και θεωρητικώς δικαιολογούνται μειώσεις των συντάξεων θα ήταν αν δεν είχαμε το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στην Ευρώπη- απότοκο κι αυτό των μνημονίων-, αν οι νέοι μας δεν έφευγαν στο εξωτερικό, αν δεν πριμοδοτούταν η μερική απασχόληση κι αν οι εργοδότες με τη μεγάλη ατομική περιουσία ήταν συνεπέστεροι στις φορολογικές- ασφαλιστικές υποχρεώσεις τους...

Η αντιπολίτευση διατείνεται πως η αύξηση της φορολογίας είναι επιλογή Τσίπρα κι εν μέρει έχει δίκιο. Συμφωνώ, για παράδειγμα, με τον αρχηγό Κούλη πως υπάρχουν ακόμα δημόσιες δαπάνες που μπορούν να περικοπούν, πως υπάρχουν και δημόσιοι υπάλληλοι που δεν έχουν αντικείμενο εργασίας και πρέπει να απολυθούν, αν και το τελευταίο για ψηφοθηρικούς λόγους ο "μεταρρυθμιστής" πρόεδρος της ΝΔ ντρέπεται να το πει. Μόνο που το ασφυκτικό πλαίσιο των απαραίτητων εσόδων κι εξόδων τίθεται από τους δανειστές, χωρίς οι τελευταίοι να υπολογίζουν το κοινωνικό κόστος των πολιτικών τους...

Ναι, να μειωθεί η φορολογία των επιχειρήσεων, αλλά αυτό θα σημαίνει πως δυόμισι εκατομμύρια ανασφάλιστοι, οι οποίοι αποδεδειγμένα δεν μπορούν να πληρώσουν, θα χάσουν τη δωρεάν πρόσβασή τους στα δημόσια νοσοκομεία και οι πλέον αναξιοπαθούντες τα επιδόματα που τους επιτρέπουν τώρα τουλάχιστον να βιοπορίζονται. Οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν ήδη τρεις φορές τα τελευταία χρόνια μολονότι έζησαν πάνω από τις δυνάμεις τους και θα έπρεπε να τιμωρηθούν γι' αυτό σύμφωνα με τη σοϊμπλική λογική, την ίδια ώρα που οι πολίτες αυτής της χώρας, είτε ήταν συνετοί είτε επιπόλαιοι τα χρόνια τής επίπλαστης ευμάρειας, υπέστησαν μια βίαιη φτωχοποίηση...

Όλα αυτά δεν σημαίνουν πως πρέπει να δανειζόμαστε και να ξοδεύουμε σαν να μην υπάρχει αύριο ή να μην κάνουμε αποταμίευση. Αλίμονο, ωστόσο, αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή είναι μια γιορτή που τελειώνει γρήγορα και την περάσουμε πάνω από ένα κομπιουτεράκι κάνοντας μαθηματικές πράξεις. Γι' αυτό και η αναδιάρθρωση του χρέους, η ένταξη της χώρας μας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωση της ΕΚΤ, η επιστροφή στις αγορές και η πλήρης απορρόφηση του ΕΣΠΑ είναι απαραίτητο να γίνουν με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, ώστε τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν κι αυτά που θα εισρεύσουν να μην καταλήξουν πάλι σε Πόρσε Καγιέν κι εξοχικά αλλά σε επενδύσεις που θα προσφέρουν θέσεις εργασίας με αξιοπρεπείς όρους και θα φέρουν πίσω τους νέους.

Γενικότερα, δηλαδή, θα προσφέρουν ένα αναπτυξιακό μπουμ που δεν θα είναι φωτοβολίδα αλλά θα έχει διάρκεια, με παράλληλη συγκράτηση των δαπανών όπου αυτές δεν επηρεάζουν τη σύσταση ενός κοινωνικού κράτους που θα εξασφαλίζει έστω ένα πιάτο φαΐ και μία στέγη ακόμα και για τον πιο ανεπρόκοπο πολίτη του. Σε διαφορετική περίπτωση προσδεθείτε για την έναρξη του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου...

     

  

Ο Παττακός δεν πέθανε, ζει στα Ωραιόκαστρα...

Θα ήταν ευχής έργο αν όλα αυτά τα οποία αντιπροσώπευε όσο βρισκόταν στη ζωή ο Στ. Παττακός θάβονταν μαζί του αύριο Τρίτη στην κηδεία του. Δυστυχώς, ωστόσο, ο ιδεοληπτικός φανατισμός, η μισαλλοδοξία, η θρησκοληψία, ο μιλιταρισμός κι ο αντικομμουνισμός δεν είναι τόσο απλό να σκεπαστούν με λίγο χώμα και να εξαφανιστούν μια διά παντός. Η καθημερινότητά μας, άλλωστε, είναι γεμάτη με τέτοια παραδείγματα, από την άνοδο των χιμπαντζήδων με τα μαύρα μέχρι τους νοικοκυραίους γονείς που διδάσκουν το σκοταδισμό στα παιδιά τους στα απανταχού Ωραιόκαστρα...

Τα προσφυγόπουλα ξεκινούν σήμερα μαθήματα σε απογευματινές ώρες, το οποίο σημαίνει πως τα ελληνόπουλα δεν κινδυνεύουν να "πάθουν" πολυπολιτισμικότητα από τους "φέροντες ασθένειες" και τον "ιό τού βιασμού", για τον οποίο, βεβαίως, οι Ελληναράδες δεν ήξεραν τίποτα μέχρι να καταφτάσουν στα μέρη μας τα "ισλαμοπιθήκια". Τα παιδιά των προσφύγων, εξάλλου, θα διδάσκονται την ελληνική γλώσσα κι οποιαδήποτε άλλη τούς ενδιαφέρει στο πλαίσιο της μετεγκατάστασής τους σε άλλο κράτος-μέλος τής Ε.Ε., κάτι που φυσικά βελτιώνει την προσπάθεια ενσωμάτωσής τους...

Η μετακίνησή τους στα σχολεία, επίσης, θα γίνεται με χρήματα του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης- άρα όχι από το υστέρημα του Έλληνα φορολογούμενου-, υπάρχει πρόβλεψη για εμβολιασμούς κι εκταμιεύεται έξτρα κονδύλι για την καθαριότητα, αφού οι τάξεις θα χρησιμοποιούνται περισσότερες ώρες, ενώ θα προληφθούν κι άλλοι εκπαιδευτικοί. Λυπάμαι που πρέπει να τα γράψω όλα αυτά για να αποδείξω ότι αν κινδυνεύει κάποιος δεν είναι η χριστιανική Ευρώπη με ισλαμοποίηση, αλλά τα μουσουλμανάκια  να εκχριστιανιστούν...

Την ίδια ώρα, ο "μύθος" των χουντικών και των λοιπών μισαλλόδοξων πρέπει να βασίζεται και σε ορισμένα πραγματικά περιστατικά. Έχει δίκιο, για παράδειγμα, ο χρυσαυγίτης Παναγιώταρος να ισχυρίζεται πως ο Παττακός πέθανε σε ένα δυάρι. Μόνο που δεν ήταν καν στρατηγός, όπως τον αποκαλεί ο χουντολάτρης, αλλά καθαιρεθείς ταξίαρχος. Κι αυτό είναι το λιγότερο: ο Παττακός και η παρέα του δολοφόνησαν, βασάνισαν (όπως τους εικονιζόμενους Σπύρο Μουστακλή κι Αλέκο Παναγούλη) κι εξόρισαν αντιφρονούντες, έβαλαν το χέρι στο κρατικό ταμείο για τους ίδιους και τους φίλους τους, επιδείνωσαν την οικονομική κατάσταση της χώρας, ονειρεύονταν ομοσπονδία με την Τουρκία κι άνοιξαν το δρόμο για την τραγωδία τής Κύπρου...

Όποιος, επομένως, είτε υπερασπίζεται είτε βρίσκει δικαιολογίες για καθάρματα όπως ο Παττακός δεν αποδεικνύεται μόνο ανιστόρητος κι αφελής, αλλά και βαθιά, βαθύτατα μισάνθρωπος. Κι αν, μάλιστα, η Δημοκρατία δεν όφειλε να είναι ανεκτική ακόμα κι απέναντι στους εχθρούς της, ο Παττακός όχι μόνο δεν θα πέθαινε στα 104 χρόνια του σε δυάρι, αλλά θα είχε εκτελεστεί για τα ουκ ολίγα εγκλήματά του ή θα είχε σαπίσει στη φυλακή μέχρι τη στιγμή τού ψόφου του...  

Νεοφιλελευθερισμός-γερμανικός ιμπεριαλισμός δολοφόνησαν την Ευρώπη των λαών...

Όταν ο ελληνικός λαός πέρυσι τέτοια εποχή φώναζε ένα βροντερό "όχι" στην άγρια, ταξική λιτότητα η Ανγκ. Μέρκελ κι ο Β. Σόιμπλε πίστευαν ότι είχαν το περιθώριο να τον αγνοήσουν και να εκβιάσουν την ελληνική κυβέρνηση με ένα τρίτο μνημόνιο με το "This is a coup". Βυθισμένη στην αλαζονεία τής απόλυτης εξουσίας της η γερμανική ελίτ θεωρούσε πως θα μπορούσε να επιβάλλει εσαεί το μείγμα νεοφιλελευθερισμού- υποκριτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς χωρίς να ανοίγει μύτη. Κι αν η χώρα μας ήταν πολύ μικρή κι αδύναμη για να γκρεμίσει με μια πιστολιά το γερμανικό ιμπέριουμ, ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης ήταν εκείνοι που προκάλεσαν τις πρώτες σοβαρές ρωγμές στο τείχος, το οποίο σήμερα, μετά από το Brexit, είναι έτοιμο να καταρρεύσει...

Είναι πολύ βολικό για το Βερολίνο να κατηγορήσει τον πατροπαράδοτο απομονωτισμό των Βρετανών, οι οποίοι ποτέ δεν είδαν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως το σπίτι τους. Και πώς, άλλωστε, όταν διοικούταν από το γερμανογαλλικό διευθυντήριο, το οποίο εδώ και κάποια χρόνια είναι αποκλειστικώς γερμανικό; Οι Βρετανοί μπορεί να μην επιθυμούν τη γερμανική Ευρώπη γιατί την θέλουν βρετανική, αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως η ρίζα τού κακού δεν βρίσκεται στο γερμανικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος αιματοκύλισε δις τον 20ό αιώνα κι αναστήθηκε την ημέρα τής επανένωσης των δύο Γερμανιών. Αν, πάντως, για κάτι περισσότερο από όλα τα άλλα θα έπρεπε να κατηγορούν τους εαυτούς στο Νησί, είναι πως το "καύσιμο" για το γερμανικό οικονομικό επεκτατισμό σε βάρος όλων των υπόλοιπων το πρόσφεραν η πρώην πρωθυπουργός τους Μ. Θάτσερ και οι επίγονοί της, οι οποίοι κατόρθωσαν να μετατρέψουν την περιθωριακή νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία σε πυρήνα τής ευρωπαϊκής πολιτικής από το Μάαστριχτ και μετά, καθώς και βασικό επιχείρημα στα χέρια των επίδοξων κάιζερ...

Μπορούμε όλοι, επίσης, να κατηγορούμε το λούμπεν προλεταριάτο, τον "εχθρό λαό", που μέσα στην απελπισία του στρέφεται όλο και περισσότερο στην ακροδεξιά. Για χάρη τής συζήτησης ας αποδεχθούμε πως κι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας επικίνδυνος λαϊκιστής. Τα καμπανάκια, ωστόσο, για το σύστημα προκειμένου να διασωθεί από όλους αυτούς ήταν πολλά, αλλά οι ελιτιστές αδιαφόρησαν γι' αυτά, προτίμησαν να πουλήσουν ακόμα και το σκοινί που θα κρεμαστούν από το να πάρουν μέτρα που θα απομείωναν τις κοινωνικές ανισότητες...

Ζήτησαν και πήραν το αίμα τού ελληνικού, του κυπριακού, του πορτογαλικού και του ιρλανδικού λαού με τα μνημόνια, για να τους τιμωρήσουν που τσίμπησαν στο δόλωμα της καπιταλιστικής ψευδοευμάρειας που οι ίδιοι τους πέταξαν. Ζήτησαν, επίσης, και πήραν το αίμα τού ιταλικού, του ισπανικού ή του γαλλικού λαού με άλλου είδους μέτρα λιτότητας νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, με αποτέλεσμα σήμερα να διεκδικούν με σοβαρές βλέψεις την εξουσία κλόουν όπως ο Μπ. Γκρίλο και φασίστες όπως η Μ. Λε Πεν. Τρέμουν, μάλιστα, οι θαυμαστές τής Σχολής του Σικάγου στην ιδέα νίκης στις ισπανικές εκλογές των Unidos Podemos, όπως τρέμουν και το ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι θα είχαν απαλλαγεί κι από αυτούς τους κινδύνους για τους ίδιους αν είχαν βάλει λίγο μέτρο στην απληστία τους...

Όλοι όσοι φωνάζαμε επί χρόνια για την ανάγκη αλλαγής πορείας τής Ε.Ε. αν θέλει να έχει λόγο ύπαρξης ήμασταν λαϊκιστές, αφελείς ευρωσκεπτικιστές ή θιασώτες των εθνικών κρατών κι όχι των ευρύτερων συνεργασιών. Η γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών πίστευε ότι θα ξεγελούσε τους Ευρωπαίους στην αιωνιότητα με κονδύλια για αυτοκινητόδρομους και για να μην παράγουν τίποτα κι εκείνοι θα έκαναν πως δεν έβλεπαν την απόλυτη υποταγή της στο κεφάλαιο, ιδίως το γερμανικό, τη δίχως τέλος λιτότητα ή την έλλειψη πραγματικής δημοκρατίας στη λήψη αποφάσεων. Το παγόβουνο ήταν μπροστά μας, αλλά στην Κομισιόν, στο Βερολίνο και στο Παρίσι συνέχιζαν να χορεύουν ανέμελοι πιστεύοντας ότι ο μόνος που θα πλήρωνε με τη ζωή του την πρόσκρουση θα ήταν ο λαουτζίκος στο αμπάρι...

Εξακολουθώ να οραματίζομαι την Ενωμένη Ευρώπη ως την καλύτερη απάντηση στους εθνικισμούς που γεννούν πολέμους. Αισθάνομαι πολύ περισσότερο ευρωπαϊστής από τις διάφορες Μέρκελ και τους διάφορους Σόιμπλε, από όλους μαζί τους λακέδες των μπουρζουάδων που μας οδηγούν από τη μία κρίση στην επόμενη σε ρυθμούς αστραπής και οι οποίοι διέλυσαν το κοινό μας μέλλον με το φαρισαϊσμό και τις εμμονές τους. Το Brexit, όπως άλλωστε και το Grexit, δεν είναι ο ορθολογικότερος τρόπος για να βάλουμε μυαλό, αφού πιθανότατα θα υλοποιήσει εφιαλτικά σενάρια επικράτησης της μισαλλοδοξίας. Ας προσπαθήσουμε, όμως, να το μετατρέψουμε σε απαρχή μιας άλλης Ευρώπης, περισσότερο δημοκρατικής και δίκαιης. Πριν ζήσει και η δική μας γενιά έναν παγκόσμιο πόλεμο. Στη ζωή, άλλωστε, αναπότρεπτο είναι μόνο ό,τι δεν επιχειρήσεις να αποτρέψεις...  


   

      

Το Brexit δουλεύει για το σοσιαλισμό, ρωτήστε και Σόιμπλε-Κούλη...

Δεν έχει λάβει την απαραίτητη διάσταση στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που όταν δεν προπαγανδίζουν συνηθίζουν να διυλίζουν τον κώνωπα και να καταπίνουν την κάμηλο, αλλά ενδεχομένως να αποδειχθεί και η είδηση της πενταετίας. Αναφέρομαι στις πανικόβλητες δηλώσεις Σόιμπλε μπροστά στον κίνδυνο του Brexit, ο οποίος για πρώτη φορά παραδέχεται ότι η Ευρώπη δεν είναι τέλεια, αλλά είναι προτιμότερο να βρίσκονται όλοι σε αυτή για να την αλλάξουν από κοινού...

Βεβαίως πίσω από αυτήν την καθ' όλα ασυνήθιστη για τα δικά του στάνταρ τοποθέτηση του υπουργού Οικονομικών της ισχυρότερης χώρας τής Ε.Ε. κρύβεται η γερμανική ελίτ, η οποία τρέμει όσο οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή ελίτ την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Αν κατάφερε να χτίσει αναχώματα για το Grexit, κατανοεί πως αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο για το Brexit. Πόσω μάλλον αν στην περίπτωση που αυτό συμβεί, τότε κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει Frexit, Italexit κ.ο.κ.

Ενδεχομένως όλα αυτά να είναι επικοινωνιακά τρικ τού Βερολίνου για να αποφύγει τα χειρότερα και μόλις τα αποφύγει να επιστρέψει στη γνωστή άκαμπτη στάση του. Η Γερμανία, ωστόσο, είναι υποχρεωμένη να αλλάξει τη νοοτροπία της όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, ιδίως αν σε λίγες ημέρες σχηματιστεί και στην Ισπανία αριστερή κυβέρνηση. Δεν μπορεί να είναι το μέλλον τής Ευρώπης, για παράδειγμα, ο εργασιακός μεσαίωνας. Η ανταγωνιστικότητα και η ανάπτυξη είναι καλοδεχούμενες μόνο εφόσον συνδυάζονται με κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και, γενικότερα, τουλάχιστον ικανοποιητικούς όρους διαβίωσης για την πλειονότητα των πολιτών...

Είναι κοινότοπο, αλλά η ευτυχία δεν υπολογίζεται μόνο με τα χρήματα που βγάζει κάποιος. Τι να τα κάνει αν αυτό σημαίνει πως θα εργάζεται ακατάπαυστα, σε καθεστώς πλήρους εργασιακής ανασφάλειας και με ένα ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος; Αν, άλλωστε, το χαμηλό κόστος εργασίας ή η ευκολία στις ομαδικές απολύσεις αποτελούσαν τα σημεία-κλειδιά για την ανταγωνιστικότητα τότε δεν θα θεωρούσαμε κράτος-πρότυπο τη Νορβηγία, αλλά το Μπαγκλαντές...

Χαίρομαι που όλα αυτά αρχίζει να τα αντιλαμβάνεται κι ο αρχηγός Κούλης, έστω κι αν η μεταστροφή του δεν πηγάζει από τη συνείδησή του αλλά από την ψηφοθηρία. Ο πρόεδρος της ΝΔ, μάλιστα, εμφανίστηκε στο ΣΕΒ πιο σοσιαλιστής κι από τους σοσιαλιστές ψέγοντας τους μεγαλοεπιχειρηματίες για το ότι έχουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και για το ότι ο πατριωτισμός τους περιορίζεται στο να χτίζουν εκκλησίες στα χωριά τους. Μου αρέσει Κούλη αυτή η ταξική σου μεταστροφή, μόνο που σου θυμίζω πως είναι ακριβώς η ιδεοληψία τού νεοφιλελευθερισμού που πρεσβεύεις κι εσύ αυτή που επιτρέπει στους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι εκμεταλλευόμενοι και τους φορολογικούς παραδείσους...

Είναι αυτή ακριβώς η αρρύθμιστη αγορά που προκαλεί παγκόσμιες οικονομικές κρίσεις συχνότερα κι από τους σεισμούς στην Ιαπωνία και που επιτρέπει σε όλους αυτούς τους "κυρίους" να περιορίζονται σε "tax free" φιλανθρωπίες αντί να συνεισφέρουν στο κρατικό ταμείο ανάλογα με τις δυνάμεις τους. Όταν, επομένως, εσύ Κούλη και οι ομοϊδεάτες σου τους παραχαϊδεύεται με τις φοροελαφρύνσεις που συνήθως γίνονται βίλες στο Σεν Τροπέ κι όχι επενδύσεις που ανοίγουν αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας είναι αστείο να αυτοπαρουσιάζεσαι ως Ρομπέν των φτωχών, πόσω μάλλον όταν μέχρι πρότινος τουλάχιστον χαρακτήριζες ιδεοληψία την κοινωνική δικαιοσύνη. Τι έγινε Κυριάκο, σε πρόδωσαν οι φίλοι σου πριν καν σου επιτρέψουν να διεκδικήσεις την πρωθυπουργία;...  

 

Σόιμπλε θα λέμε και θα κλαίμε...

Ούτε οι ίδιοι οι Βρετανοί γνωρίζουν τι θα ψηφίσουν στο δημοψήφισμα της ερχόμενης Πέμπτης για την παραμονή τους ή όχι στην ΕΕ, οπότε κάθε πρόβλεψη, αν λάβουμε μάλιστα υπόψη και το ιστορικό ανατροπών στο Νησί, είναι παρακινδυνευμένη. Αν ήμουν, πάντως, Βρετανός θα ψήφιζα "Brimain" κι όχι "Brexit" γιατί ναι μεν οι Βρετανοί ζουν ακόμα με το μύθο τού αποικιοκρατικού τους παρελθόντος, η πραγματικότητα ωστόσο είναι πως χρειάζονται την Ε.Ε.-για τις υπηρεσίες και τα προϊόντα τους- περισσότερο ενδεχομένως από όσο τους έχει ανάγκη η, λέμε τώρα, Ενωμένη Ευρώπη. Φυσικά κι αυτή η Ε.Ε. δεν είναι των ονείρων κανενός ευρωπαϊκού λαού, από την άλλη ωστόσο η επιλογή τού απομονωτισμού σε έναν κόσμο που μπορείς πλέον να ταξιδέψεις από τη μία "άκρη" του στην άλλη σε λιγότερο από 24 ώρες είναι τουλάχιστον αυτοκαταστροφική. Πόσω μάλλον όταν και η βρετανική οικονομία δεν είναι τόσο αυτάρκης όσο θέλει να δείχνει πως είναι...

Όπως κι αν έχει, ο βρετανικός λαός πρέπει να αφεθεί ελεύθερος να επιλέξει, δίχως προπαγανδιστικές ακρότητες σαν αυτές που ζήσαμε εμείς στο περσινό δημοψήφισμα. Το "Brexit", το οποίο θα απελευθερώσει αποσχιστικές τάσεις σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, θα ωφελήσει βραχυπρόθεσμα τη χώρα μας, η οποία θα απαλλαγεί για τα καλά από το ρόλο τού "κακού". Με τα φώτα στραμμένα στη Γηραιά Αλβιώνα και την αντιμετώπιση των συνεπειών τής εξόδου της θα είναι πολύ πιο εύκολο να πείσουμε, για παράδειγμα, για λιγότερη λιτότητα, ψαλίδισμα του δημόσιου χρέους ή μείωση των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα και συνεπακόλουθη απόσυρση του "κόφτη". Φάνηκε, άλλωστε, κι από το χρονικό σημείο τού κλεισίματος της πρώτης αξιολόγησης για να μην συμπέσει με το βρετανικό δημοψήφισμα...

Η λογική, όμως, του "από πίτα που δεν τρως τι σε νοιάζει κι αν καεί" πέρα από έλλειψη αλληλεγγύης-η οποία δεν δίνεται με όρους ανταποδοτικότητας, για να μην με ρωτάτε τι έκαναν οι Βρετανοί για εμάς- αποδεικνύει πόσο κοντόφθαλμοι είναι όσοι διακατέχονται από αυτή. Κι αυτό όχι μόνο γιατί τρώμε κι εμείς από αυτήν την "πίτα"-βλ., για παράδειγμα, πόσοι Έλληνες σπουδάζουν ή εργάζονται στη Μεγάλη Βρετανία ή τις προς τα εκεί εξαγωγές μας-, αλλά και γιατί το "Brexit" θα ανοίξει για τα καλά την πόρτα για την επιστροφή τής Ευρώπης σε πολύ σκοτεινότερες εποχές της: θα εκλυθούν παντού μέχρι πρότινος περιθωριακές ακροδεξιές δυνάμεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για τα ανθρώπινα δικαιώματα κι ελευθερίες, ιδίως ως προς τη διαχείριση του προσφυγικού. Ο σημερινός γερμανικός ολοκληρωτισμός τού δίδυμου Μέρκελ-Σόιμπλε θα μοιάζει με παιδική χαρά μπροστά σε μια Ευρώπη την οποία θα κυβερνούν Τζόνσον, Φάρατζ, Λε Πεν, Γκρίλο και λοιπές φασιστικές δυνάμεις, στις οποίες αν προστεθεί κι ο Ντ. Τραμπ τότε γαία πυρί μιχθήτω...

Ο τερματισμός τής λιτότητας τον οποίο υπόσχονται οι διάφοροι λαϊκιστές- ο οποίος κι αυτός είναι αμφίβολο αν υλοποιηθεί, αφού τα παραδείγματα άλλων χωρών έχουν αποδείξει ότι ο απομονωτισμός φέρνει φτώχεια και πείνα- είναι το τυράκι στη φάκα τού σκοταδισμού και της μισαλλοδοξίας, δεινά που είναι απείρως χειρότερα ακόμα κι από την οικονομική εξαθλίωση. Ένας άνθρωπος με γεμάτες τσέπες που μισεί, ωστόσο, όσους δεν του μοιάζουν συνιστά το υλικό από το οποίο τρέφεται ο κάθε είδους τζιχαντισμός. Αλήθεια, αυτό το μέλλον οραματιζόμαστε για τις επόμενες γενιές, μια Ευρώπη-φρούριο δηλαδή που ακόμα και στην περίπτωση που θα τρώει με χρυσά κουτάλια θα φοβάται και τη σκιά της; Είμαι πολέμιος του συνδυασμού προτεσταντική ηθικής-νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας των διάφορων Σόιμπλε που έφεραν την Ευρώπη στο έλεος των ακραίων. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως ανοίγουμε το Κουτί της Πανδώρας για κάτι πολύ χειρότερο...  
  

Φοβάμαι και φοβάμαι πολύ...

Η Ευρώπη μπορεί οποτεδήποτε να κλείσει τα σύνορά της και να αποδεχθεί, παραλλήλως, την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας ή την παραμονή της με εξευτελιστικούς όρους. Τη στιγμή, ωστόσο, που θα προχωρήσει σε τέτοιες κινήσεις οφείλει να συνειδητοποιήσει πως θα έχει βάλει κι ένα τέλος σε ένα όραμα δεκαετιών για την πραγματική της ένωση. Μια κατάργηση της συνθήκης Σένγκεν, έστω κι αν βαφτιστεί προσωρινή, θα αποτελέσει παραδοχή ήττας τής δημοκρατίας και της ελευθερίας απέναντι στον ακροδεξιό σκοταδισμό και στη μισαλλοδοξία που φυτεύεται από πολιτικούς αγύρτες στις καρδιές των Ευρωπαίων και η οποία θα χρειαστεί δεκαετίες για να κοπεί...

Απαιτήθηκε ένας δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μέσα στον ίδιο αιώνα για να αντιληφθούν στη Γηραιά Ήπειρο πως αν θέλουμε να αποφύγουμε κι έναν τρίτο η λύση δεν είναι να εστιάσουμε σε αυτά που μας χωρίζουν αλλά σε εκείνα που μας ενώνουν. Οι Έλληνες δεν είναι ίδιοι με τους Βρετανούς ούτε οι Σουηδοί με τους Ισπανούς, αυτό ωστόσο δεν αποκλείει τη συνεργασία κι όχι την αντιπαράθεση ως μέθοδο επίλυσης των διαφορών μας. Κάθε λαός είναι κρίσιμο να μην απολέσει την ιδιοσυστασία του, σε έναν κόσμο ωστόσο που σε μερικές ώρες μπορείς να βρίσκεσαι από τη μία "γωνιά" του στην άλλη είναι αστείο να πιστεύουμε ότι η επιστροφή στην εθνική περιχαράκωση είναι η σωτηρία, πόσω μάλλον όταν θα απαγορεύουμε την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων την ίδια ώρα που θα επιτρέπουμε την αντίστοιχη για σερβιέτες, αλλαντικά ή τάμπλετ...

Σε αυτό το πλαίσιο, η Μεγάλη Βρετανία οφείλει να κατανοήσει πως δεν υπάρχει ένωση "α λα καρτ". Η αποδοχή διαφορετικών κανόνων για όμοιες περιπτώσεις συνιστά κατάρρευση θεμελιωδών αρχών κι αξιών, η οποία είναι προφανές ότι θα προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις. Γιατί, για παράδειγμα, να αποδεχθεί η Ελλάδα να αποτελεί αποθήκη ανθρώπινων ψυχών προερχόμενων εκτός Ε.Ε., ενώ στη Γηραιά Αλβιόνα θα υπάρχουν ποσοστώσεις ακόμα και για την εισδοχή υπηκόων κρατών-μελών τής Ένωσης; Οι περισσότεροι μετανάστες και πρόσφυγες, άλλωστε, προέρχονται από χώρες που αποτέλεσαν αποικίες των δυτικών δυνάμεων, οι οποίες και παίζουν σήμερα ψυχροπολεμικές παρτίδες στο συριακό έδαφος. Με ποιο ηθικό δικαίωμα, επομένως, θα βγάλουν τη χώρα μου από τη Σένγκεν εκείνοι που πρώτα λεηλάτησαν τον πλούτο των λαών και ύστερα τους προέτρεψαν σε αδελφοκτόνους πολέμους για να συνεχίζουν να τους ελέγχουν μέσω του διαίρει και βασίλευε; Και με τι θράσος τα κράτη τού Βίσεγκραντ εξακολουθούν να μας κουνούν το δάχτυλο, δείχνοντας πολιτική αγνωμοσύνη και ιστορική λήθη;...

Η Ε.Ε. είναι τόσο εύθραυστη ώστε αρκεί να φύγει ένα κομμάτι από τον τοίχο για να καταρρεύσει αυτός σαν Τζένγκα. Αυτό ίσχυε πέρυσι με το ευρώ, αυτό ισχύει και φέτος με τη Σένγκεν. Η Ελλάδα μπορεί να στοχοποιείται στον αιώνα τον άπαντα σαν τον κακιά τής παρέας, ακόμα όμως κι αν απαλλαγούν από αυτή οι "πολιτισμένοι" Ευρωπαίοι, που όταν δεν χτίζουν φράχτες κατάσχουν περιουσίες προσφύγων, το πρόβλημα δεν θα έχει λυθεί. Κι αυτό γιατί είναι πολύ βαθύτερο από τις δημοσιονομικές δυσκολίες ενός κράτους-μέλους ή από το πόσους πρόσφυγες μπορεί να υποδεχθεί...

Εδώ και πάρα πολύ καιρό ακολουθούμε ένα δρόμο που οδηγεί κατευθείαν στο γκρεμό, στο όνομα ενός εθνικισμού ο οποίος στην αρχή φαινόταν μόνο οικονομικός, ενώ είναι βαθύτατα πολιτικός. Αποδεικνύεται ημέρα με την ημέρα ότι αυτοί που διοικούν σήμερα τις Βρυξέλλες το μόνο όραμα που διαθέτουν δεν είναι άλλο από το πώς θα συνεχίζουν να κυβερνούν στις χώρες τους όσο γίνεται περισσότερο. Κανένας, μα κανένας τους δεν αναλογίζεται πώς θα είναι η Ευρώπη σε δέκα χρόνια από τώρα εξαιτίας των πολιτικών τους, αφού έτσι κι αλλιώς εκείνοι θα είναι συνταξιούχοι ή νεκροί. Σε αυτό το βωμό είναι που θυσιάζουμε τη δημοκρατία και την ελευθερία μας για να θωπεύσουμε το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία. Φοβάμαι και φοβάμαι πολύ...

 

    

Κανένα ιμπέριουμ δεν είναι αθάνατο κι αυτό η Γερμανία όφειλε να το θυμάται...

Η Γερμανία κάνει το λάθος το οποίο έχει κάνει και η ίδια στο παρελθόν, όπως και κάθε άλλη αυτοκρατορία που γνώρισε αυτός ο πλανήτης: πιστεύει ότι το ιμπέριούμ της θα είναι αθάνατο. Γι' αυτό κι εξακολουθεί να συμπεριφέρεται στα υπόλοιπα κράτη-μέλη τής Ε.Ε. σαν να υπάρχουν μόνο και μόνο για να τη χειροκροτούν στις παρελάσεις της. Εγινε καθαρό τα πεντέμισι χρόνια που διαρκεί η ελληνική κρίση, γίνεται ξεκάθαρο και με την τοποθέτησή της ως προς το προσφυγικό: δέχθηκε στο έδαφός της όσους θεώρησε χρήσιμο ανθρώπινο δυναμικό για τη βιομηχανία της και για τους υπόλοιπους απαιτεί η Ελλάδα να επιτελέσει ένα μικρό θαύμα, συνδυάζοντας την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης των μόνιμων κατοίκων της με την αντίστοιχη για τα ατέλειωτα κύματα προσφύγων και μεταναστών που φτάνουν στα νησιά της ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο. Την ίδια ώρα που το Βερολίνο θωπεύει την Αγκυρα και της μοιράζει δισεκατομμύρια για να πράξει το αυτονόητο, να ελέγξει δηλαδή τους ανθρώπους που επιχειρούν να διαβούν τα ελληνοτουρκικά σύνορα, κουνά το δάχτυλο στην Αθήνα απειλώντας την με έξοδο έστω από τη Σένγκεν, αφού προς το παρόν τουλάχιστον δεν πέτυχε να μας κλοτσήσει έξω από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε...

Επαναλαμβάνω για εκατομμυριοστή φορά πως για τα δεινά μας ευθυνόμαστε πρώτα και κύρια εμείς οι ίδιοι, οι ηγεσίες μας αλλά κι ως άτομα ξεχωριστά. Η πατρίδα μας, ωστόσο, χρησιμοποιήθηκε για να δοθεί ένα μάθημα σε όποιον άτακτο θεωρήσει πως υπάρχει άλλος δρόμος από την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία. Κληθήκαμε να πιούμε το δηλητήριο που μας πρόσφεραν σαν φάρμακο και το ήπιαμε, έστω κι αν είναι αλήθεια ότι δεν αξιοποιήσαμε μνημονιακά μέτρα τα οποία θα μας ωφελούσαν να επιστρέψουμε στην ανάπτυξη. Το μείγμα, όμως, που μας επιβλήθηκε, χαρακτηρίζεται κυρίως από τις δηλητηριώδεις δραστικές ουσίες του κι όχι από τα θρεπτικά του συστατικά...

Μόνο που το 2016 δεν θα είναι 2015: η ελληνική κυβέρνηση δεν θα είναι μόνη της στον αγώνα κατά τής λιτότητας. Ήδη, έστω με δειλά βήματα, σε αυτόν συμπαρατάσσονται μαζί της χώρες τού μεγέθους τής Γαλλίας και της Ιταλίας, με την αναμονή θετικών εξελίξεων και στην Ισπανία. Το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε παραμένει, δίχως αμφιβολία, ισχυρό, όπως συμβαίνει με οποιονδήποτε έχει το χρήμα. Οι σκλάβοι, ωστόσο, αφυπνίστηκαν και η Ιστορία έχει αποδείξει ότι αυτό σημαίνει διακοπή τής γραμμικής πορείας των γεγονότων...

Το πρώτο "κρας τεστ" μέσα στο νέο έτος για να δούμε πού βρισκόμαστε είναι το ασφαλιστικό. Αν η κυβέρνηση κατορθώσει, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει με δεδομένη την πρόσφατη κατάληξη της μεγάλης διαπραγμάτευσης, να μην υποχωρήσει από την κόκκινη γραμμή της διατήρησης των κύριων συντάξεων στα σημερινά τους επίπεδα θα πρόκειται για ένα πολύ σοβαρό ρήγμα στην ατελέσφορη πολιτική τής εξόντωσης της μεσαίας τάξης. Δυστυχώς σε αυτήν την εθνική προσπάθεια δεν συμμετέχουν αυτοί που ο ελληνικός λαός έφτυσε τρεις φορές μέσα στο 2015. Χρησιμοποιούν αστείες προφάσεις, όπως ότι η επιχειρηματικότητα θα πληγεί ανεπανόρθωτα αν τεθεί μια απειροελάχιστη προμήθεια  στις τραπεζικές συναλλαγές άνω των 1.000 ευρώ, λες κι αν μειωθούν τα χρήματα κι άλλο από τις τσέπες των συνταξιούχων, από τα οποία ζουν ολόκληρες οικογένειες, η κατανάλωση κι άρα η αγορά θα ανακάμψουν...

Στην ουσία, ωστόσο, κι όσο κι αν κραυγάζουν για να πείσουν πρώτα τους εαυτούς τους ότι έχουν λόγο ύπαρξης στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, η αντιπολίτευση δεν υπάρχει περίπτωση να τορπιλίσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις τής χώρας μας και να έρθει σε αντιπαράθεση με τους εγχώριους και ξένους νταβατζήδες μας. Εκτός αν στόχος των τελευταίων παραμένει το Grexit και τότε κάποιοι στο εσωτερικό λειτουργούν εν είδει "λαγών" ή πέμπτης φάλαγγας. Θέλω να νομίζω από απόλυτη δουλοπρέπεια κι όχι από δόλο...

    

Νόμος: φεύγεις από όπου δεν σε αγαπούν...

Εγραφα τις προάλλες πως μία από τις δύο παραμέτρους που θα μπορούσαν να μας απαλλάξουν από το πρώτο αριστερό μνημόνιο θα ήταν η εμμονή των δανειστών να τα πάρουν όλα. Κι ευτυχώς αυτό συμβαίνει! Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές όλα ήταν στον αέρα. Ενδεχομένως, δηλαδή, ο Αλέξης Τσίπρας να υπαναχωρήσει και να υπογράψει το νέο κωλόχαρτο που του έδωσαν οι θεσμοί και το οποίο απηχεί στην ολότητά του τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία τής πάση θυσίας διάσωσης των μεγαλοεπιχειρηματιών έναντι των μισθωτών και συνταξιούχων. Λες και, πέρα βεβαίως από ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης, η πραγματική οικονομία θα επανεκκινήσει χάρη στις τραπεζικές καταθέσεις των μεγαλοαστών σε φορολογικούς παραδείσους κι όχι λόγω και των μικρομεσαίων που θα έχουν χρήματα στις τσέπες τους. Οπως κι αν έχει, δίνεται στον πρωθυπουργό, ο οποίος προς τιμή του απόσυρε την πρόταση για αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, να γράψει θετική Ιστορία μέσα στις επόμενες ώρες, προχωρώντας σε μια ρήξη που δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά που δεν μπορεί να μην είναι πλέον πάνω στο τραπέζι ύστερα από την επιμονή των διεθνών τοκογλύφων να απαιτούν πλήρη υποταγή σε ένα ακόμα αδιέξοδο πρόγραμμα...

Εχω γράψει, επίσης επανειλημμένως, πως η ρήξη, το Grexit και η επιστροφή στη δραχμή δεν ήταν προσωπική προτεραιότητα. Από την άλλη, ωστόσο, δεν ήμουν ποτέ και υπέρμαχος της ιδεοληψίας περί ευρώ πάση θυσία. Αποδεικνύει, άλλωστε, στοιχειώδη αξιοπρέπεια να αποχωρείς από ένα πάρτι στο οποίο δεν είσαι πλέον ευπρόσδεκτος, όπως αρχίζουν να παραδέχονται πλέον ανοιχτά αρκετοί ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Αφήστε που αν είναι να μείνουμε με τους όρους που μας ζητούν- δηλαδή να μας έχουν αλυσοδεμένους σε μια γωνία και να μας δίνουν νερό και τροφή ίσα ίσα για να μην πεθάνουμε- δεν το λες και διασκέδαση. Αυτή η Ε.Ε., κι όχι μόνο η Ελλάδα, είναι ένας βαριά άρρωστος ο οποίος επί μία πενταετία στην καλύτερη περίπτωση (για τις όποιες, ελάχιστες έστω, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις έγιναν) λαμβάνει ασπιρίνες για να θεραπευτεί από μια σοβαρή ασθένεια και στη χειρότερη παίρνει δηλητήριο για να αποφύγει το αναπόφευκτο...

Ας υποθέσουμε, επομένως, πως ο Αλέξης Τσίπρας υπογράψει το κωλόχαρτο που του δίνουν και η Ελλάδα παραμείνει στην ευρωζώνη. Πόσο μακριά μπορεί να περπατήσει ένας εξασθενημένος οργανισμός με ένα μνημόνιο στις πλάτες για τους ίδιους που πλήρωσαν και τα δύο προηγούμενα; Ποιός κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως το γαϊδούρι τού Χότζα θα ψοφήσει έτσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν του κάνεις και νέα ένεση για να ψιλοσταθεί στα πόδια του; Ακόμα κι αν η ρήξη φέρει το θάνατο (κάτι, πάντως, που δεν έχει συμβεί σε καμιά χώρα που έχει χρεοκοπήσει, έστω κι αν, βεβαίως, στην αρχή τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα από κάθε άποψη), δεν είναι προτιμότερη η ευθανασία; Ποιός θα επέτρεπε για ένα αγαπημένο του πρόσωπο να ταλαιπωρείται διασωληνωμένο χωρίς ελπίδα ανάκαμψης, αλλά το επιτρέπει για την πατρίδα του;...

Εδώ που είμαστε δεν υπάρχουν εύκολες επιλογές. Θα είναι έντιμο για τον Αλέξη Τσίπρα αν προσφύγει σε δημοψήφισμα ή εκλογές, θα είναι αυτοκτονικό αν επιλέξει την υποταγή και θα είναι γενναίο αν προτιμήσει να πάρει ο ίδιος την απόφαση για ρήξη. Οικτίρουν τους λαούς, και καλά κάνουν, που έχουν ανάγκη από ήρωες, όπως συμβαίνει και τώρα για μια ακόμα φορά με τη Ρωμιοσύνη. Οποια κι αν είναι η κατάληξη, τρέφω απεριόριστο σεβασμό για τον πρωθυπουργό και τον Γιάνη Βαρουφάκη γιατί έδωσαν αυτούς τους πέντε μήνες έναν άνισο αγώνα κόντρα σε μια Ευρώπη που εξουσιάζεται από το θατσερισμό και σε ένα λαό όπως ο ελληνικός που ακόμα προτιμά να φοβάται από το να αγωνίζεται. Γι' αυτό θα είναι κρίμα κι άδικο για το νεώτερο πρωθυπουργό των τελευταίων εκατό και βάλε χρόνων (τον οποίο δεν θα ξαναψηφίσω αν το κάνει) να υποκύψει τώρα που και οι σκλάβοι αφυπνίζονται και φωνάζουν "ως εδώ και μη παρέκει". Ενας άνθρωπος, άλλωστε, χωρίς λεφτά είναι "απλώς" φτωχός. Ένας άνθρωπος δίχως αξιοπρέπεια είναι, αλίμονο, ήδη νεκρός...



  

Η exit περιμένει μόνο όσους ποντάρουν στο Grexit...

Οσο πλησιάζουμε στο Eurogroup της Τετάρτης και στη Σύνοδο Κορυφής της Πέμπτης ολοένα κι απομακρύνεται και στο επικοινωνιακό πεδίο το ενδεχόμενο Grexit. Στην πραγματικότητα έχει πάψει, έτσι κι αλλιώς, να υφίσταται εδώ και πολύ καιρό. Από τη στιγμή, δηλαδή, που η καγκελάριος Μέρκελ συνειδητοποίησε ότι αν πέσει η Ελλάδα πέφτει και το ευρώ. Θα έδινα ελάχιστες πιθανότητες ακόμα και στο ενδεχόμενο ατυχήματος, από το οποίο άλλωστε κανένας δεν θα βγει κερδισμένος. Πιθανότατα η Ελλάδα θα καταφέρει να κερδίσει ένα πρόγραμμα-"γέφυρα", το οποίο θα της δώσει ρευστότητα μέχρι το καλοκαίρι και, παραλλήλως, θα καταργήσει τους μνημονιακούς όρους που οδηγούν σε ασφυξία την οικονομία και τους πολίτες και, φυσικά, την ταπεινωτική εποπτεία από μια τρόικα χαμηλόβαθμων υπαλλήλων...

Η εφαρμογή των μέτρων αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, όπως η δωρεάν σίτιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ρεύμα στους ανθρώπους που ζουν στην απόλυτη φτώχεια, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και οι αλλαγές που πρέπει να προχωρήσουν προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση το καλοκαίρι να περάσει ένα πιο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα, χωρίς εκβιασμούς και προαπαιτούμενα. Οσοι, επομένως, ευελπιστούν σε πολιτική τους μακροημέρευση από μια έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. μάλλον θα πρέπει να αποχαιρετήσουν από τώρα τα οφίτσιά τους και να επιτρέψουν στη νέα μεταπολίτευση να αρχίσει την πορεία της με νέες ηγεσίες και πρόσωπα στα παλιά κόμματα (όσα, τέλος πάντων, επιβιώσουν) και με νέους ανθρώπους σε καίρια πόστα...

Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το τέλος τής εβδομάδας, να δούμε πρώτα τη συμφωνία που θα επιτευχθεί στις Βρυξέλλες και στη συνέχεια να κρίνουμε την κυβερνητική επίδοση στο πρώτο κρίσιμο τεστ της. Οποιος, πάντως, θεωρεί πως σε μία διαπραγμάτευση έχεις πετύχει μόνο αν περάσεις όλους τους όρους σου και, μάλιστα, όπως τους έχεις θέσει εξ αρχής δεν χρειάζεται να περιμένει. Μπορεί κι από τώρα να χαρακτηρίσει αποτυχημένους τους Αλέξη Τσίπρα και Γιάνη Βαρουφάκη γιατί, απλούστατα, είναι σχεδόν αδύνατο να τινάξουν τη μπάνκα στον αέρα. Δεν θα ήταν σκόπιμο να το κάνουν ακόμα κι αν κρατούσαν φουλ του άσου, αφού δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποξενώσεις τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, πόσω μάλλον τους ευρωπαϊκούς λαούς, τώρα που έχουν καταλάβει ότι έχουν απέναντί τους έναν άξιο αντίπαλο κι όταν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες διοργανώνονται συγκεντρώσεις συμπαράστασης στην Ελλάδα. Δεν είναι προς όφελος κανενός να εμφανιστεί κάποιος άλλος ταπεινωμένος μετά από τις συνεδριάσεις των ευρωπαϊκών θεσμών, οι οποίες ούτως ή άλλως δεν θα κρίνουν τον πόλεμο, όσο κρίσιμες κι αν πράγματι είναι...

Γι' αυτό και η κυβέρνηση, και κατά συνέπεια κι ο ελληνικός λαός, θα πρέπει να αισθάνεται ευτυχής αν καταφέρει να πετύχει μια φόρμουλα μείωσης του δημόσιου χρέους (όπως κι αν την ονομάσουν οι τεχνοκράτες) κι αν απεμπλακεί από την υποχρέωση επίτευξης εξωπραγματικών πρωτογενών πλεονασμάτων, με παράλληλη εξασφάλιση των χρημάτων ώστε να προχωρήσει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις αριστερού χρωματισμού και σε σύγκρουση με την εγχώρια ελίτ. Προς αυτήν την κατεύθυνση η έμπρακτη πολιτική βούληση για πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής θα είναι μια καλή αρχή. Μέσα στις παραχωρήσεις, πάντως, που θα κάνει η κυβέρνηση δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται και το ξεπούλημα μπιρ παρά του εθνικού πλούτου. Με βρίσκει, για παράδειγμα, αντίθετο η ολοκλήρωση της πώλησης του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς, όπως αυτή φημολογείται. Πρώτος στόχος για κάθε δημόσιο φορέα ή δημόσια περιουσία θα πρέπει να είναι η εξυγίανση κι αξιοποίησή τους από το ελληνικό Δημόσιο προς δύο κατευθύνσεις: προς την προσφορά στους πολίτες κοινωνικών αγαθών σε χαμηλό κόστος και προς την ενίσχυση του κρατικού ταμείου με επιπλέον έσοδα ώστε σύντομα να μη χρειάζεται να πηγαίνουμε σε κάθε Eurogroup για έγκριση της οικονομικής μας πολιτικής. Αυτός, άλλωστε, οφείλεται να είναι ο μακροπρόθεσμος κυβερνητικός στόχος προκειμένου η ανάκτηση της λαϊκής κι εθνικής υπερηφάνειας να αποκτήσει μονιμότερα χαρακτηριστικά...