Η exit περιμένει μόνο όσους ποντάρουν στο Grexit...

Οσο πλησιάζουμε στο Eurogroup της Τετάρτης και στη Σύνοδο Κορυφής της Πέμπτης ολοένα κι απομακρύνεται και στο επικοινωνιακό πεδίο το ενδεχόμενο Grexit. Στην πραγματικότητα έχει πάψει, έτσι κι αλλιώς, να υφίσταται εδώ και πολύ καιρό. Από τη στιγμή, δηλαδή, που η καγκελάριος Μέρκελ συνειδητοποίησε ότι αν πέσει η Ελλάδα πέφτει και το ευρώ. Θα έδινα ελάχιστες πιθανότητες ακόμα και στο ενδεχόμενο ατυχήματος, από το οποίο άλλωστε κανένας δεν θα βγει κερδισμένος. Πιθανότατα η Ελλάδα θα καταφέρει να κερδίσει ένα πρόγραμμα-"γέφυρα", το οποίο θα της δώσει ρευστότητα μέχρι το καλοκαίρι και, παραλλήλως, θα καταργήσει τους μνημονιακούς όρους που οδηγούν σε ασφυξία την οικονομία και τους πολίτες και, φυσικά, την ταπεινωτική εποπτεία από μια τρόικα χαμηλόβαθμων υπαλλήλων...

Η εφαρμογή των μέτρων αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, όπως η δωρεάν σίτιση, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ρεύμα στους ανθρώπους που ζουν στην απόλυτη φτώχεια, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και οι αλλαγές που πρέπει να προχωρήσουν προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση το καλοκαίρι να περάσει ένα πιο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα, χωρίς εκβιασμούς και προαπαιτούμενα. Οσοι, επομένως, ευελπιστούν σε πολιτική τους μακροημέρευση από μια έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. μάλλον θα πρέπει να αποχαιρετήσουν από τώρα τα οφίτσιά τους και να επιτρέψουν στη νέα μεταπολίτευση να αρχίσει την πορεία της με νέες ηγεσίες και πρόσωπα στα παλιά κόμματα (όσα, τέλος πάντων, επιβιώσουν) και με νέους ανθρώπους σε καίρια πόστα...

Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το τέλος τής εβδομάδας, να δούμε πρώτα τη συμφωνία που θα επιτευχθεί στις Βρυξέλλες και στη συνέχεια να κρίνουμε την κυβερνητική επίδοση στο πρώτο κρίσιμο τεστ της. Οποιος, πάντως, θεωρεί πως σε μία διαπραγμάτευση έχεις πετύχει μόνο αν περάσεις όλους τους όρους σου και, μάλιστα, όπως τους έχεις θέσει εξ αρχής δεν χρειάζεται να περιμένει. Μπορεί κι από τώρα να χαρακτηρίσει αποτυχημένους τους Αλέξη Τσίπρα και Γιάνη Βαρουφάκη γιατί, απλούστατα, είναι σχεδόν αδύνατο να τινάξουν τη μπάνκα στον αέρα. Δεν θα ήταν σκόπιμο να το κάνουν ακόμα κι αν κρατούσαν φουλ του άσου, αφού δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποξενώσεις τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, πόσω μάλλον τους ευρωπαϊκούς λαούς, τώρα που έχουν καταλάβει ότι έχουν απέναντί τους έναν άξιο αντίπαλο κι όταν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες διοργανώνονται συγκεντρώσεις συμπαράστασης στην Ελλάδα. Δεν είναι προς όφελος κανενός να εμφανιστεί κάποιος άλλος ταπεινωμένος μετά από τις συνεδριάσεις των ευρωπαϊκών θεσμών, οι οποίες ούτως ή άλλως δεν θα κρίνουν τον πόλεμο, όσο κρίσιμες κι αν πράγματι είναι...

Γι' αυτό και η κυβέρνηση, και κατά συνέπεια κι ο ελληνικός λαός, θα πρέπει να αισθάνεται ευτυχής αν καταφέρει να πετύχει μια φόρμουλα μείωσης του δημόσιου χρέους (όπως κι αν την ονομάσουν οι τεχνοκράτες) κι αν απεμπλακεί από την υποχρέωση επίτευξης εξωπραγματικών πρωτογενών πλεονασμάτων, με παράλληλη εξασφάλιση των χρημάτων ώστε να προχωρήσει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις αριστερού χρωματισμού και σε σύγκρουση με την εγχώρια ελίτ. Προς αυτήν την κατεύθυνση η έμπρακτη πολιτική βούληση για πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής θα είναι μια καλή αρχή. Μέσα στις παραχωρήσεις, πάντως, που θα κάνει η κυβέρνηση δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται και το ξεπούλημα μπιρ παρά του εθνικού πλούτου. Με βρίσκει, για παράδειγμα, αντίθετο η ολοκλήρωση της πώλησης του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς, όπως αυτή φημολογείται. Πρώτος στόχος για κάθε δημόσιο φορέα ή δημόσια περιουσία θα πρέπει να είναι η εξυγίανση κι αξιοποίησή τους από το ελληνικό Δημόσιο προς δύο κατευθύνσεις: προς την προσφορά στους πολίτες κοινωνικών αγαθών σε χαμηλό κόστος και προς την ενίσχυση του κρατικού ταμείου με επιπλέον έσοδα ώστε σύντομα να μη χρειάζεται να πηγαίνουμε σε κάθε Eurogroup για έγκριση της οικονομικής μας πολιτικής. Αυτός, άλλωστε, οφείλεται να είναι ο μακροπρόθεσμος κυβερνητικός στόχος προκειμένου η ανάκτηση της λαϊκής κι εθνικής υπερηφάνειας να αποκτήσει μονιμότερα χαρακτηριστικά...