Ο Πάκης μπορεί να συγχωρεθεί, όχι όμως και το μνημόνιο με άλλο όνομα Αλέξη και Γιάνη μου...

Δεν είχα απωθημένο να δω τον πρώτο Αριστερό Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σας διαβεβαιώνω ότι τα απωθημένα μου είναι περισσότερο σοβαρά! Δεν θα είχα, επομένως, αντίρρηση να εκλεγεί ένας κεντροδεξιός ή και δεξιός Πρόεδρος, ο οποίος όμως θα συγκέντρωνε στο πρόσωπό του δύο βασικά χαρακτηριστικά: μια επιτυχημένη πορεία ζωής στην υπηρεσία τού δημόσιου συμφέροντος και το σεβασμό τής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Λυπάμαι που το γράφω, αλλά ο Π. Παυλόπουλος δεν διαθέτει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Για το μεν πρώτο, απλώς να υπενθυμίσω πως στην πολιτική του καριέρα (γιατί αυτή έχει αξία να μνημονεύω όταν γίνεται λόγος για ένα δημόσιο άνδρα κι όχι την ακαδημαϊκή του, η οποία μπορεί κυρίως να αξιολογηθεί από τους φοιτητές και τους συναδέλφους του) δεν υπήρξε στην ουσία τίποτα καλύτερο από γραμματέας των Καραμανλήδων, θείου κι ανιψιού, κάτι δηλαδή σαν την ανδρεοπαπανδρεϊκή Αγγέλα Κοκκόλα της δεξιάς, ο άνθρωπος που διόρισε σχεδόν ένα εκατομμύριο ανθρώπους στο Δημόσιο, όχι αξιοκρατικώς αλλά κατά βάση "γαλάζια παιδιά", ο υπουργός που άφησε την Αθήνα κι άλλες μεγάλες πόλεις να γίνουν παρανάλωμα πυρός στα Δεκεμβριανά του 2008 και, βεβαίως, αυτός που δεν σήκωσε ούτε το μικρό του δαχτυλάκι, όπως δηλαδή συνέβη και με την επίθεση Κασιδιάρη σε Λ. Κανέλλη στον τηλεοπτικό αέρα, για να εμποδίσει κρούσματα αστυνομικής αυθαιρεσίας όπως το διαβόητο με τη ζαρντινιέρα στην Θεσσαλονίκη. Οσο για το σεβασμό που εμπνέει στον ελληνικό λαό, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις "τρολιές" που κυκλοφορούν από χθες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να αντιληφθεί ότι ο Λ. Λαζόπουλος ή ο Μάρκος Σεφερλής προκαλούν λιγότερα γέλια με τα αστεία τους...

Ο Π. Παυλόπουλος δεν μου είναι αντιπαθής. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ψιλικατζή τής γειτονιάς μου, τον οποίο όμως ποτέ δεν θα σκεφτόμουν να προτείνω για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κι αυτό όχι γιατί είναι κακός επαγγελματίας, αλλά γιατί δεν διαθέτει την προσωπικότητα για να εμπνεύσει ένα ολόκληρο έθνος την ώρα που ετοιμάζεται να ριχτεί σε μια ακόμα μεγάλη μάχη για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την αξιοπρέπειά του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Ν. Αλιβιζάτο, το σημιτάνθρωπο που προτείνουν Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ. Το ότι ο Πρόεδρος δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες δεν σημαίνει πως σε αυτήν την θέση θα πρέπει να τοποθετούμε τον οποιοδήποτε έχει τύχει να ασκήσει εξουσία σε αυτήν τη χώρα. Με τον Π. Παυλόπουλο θα μπορούσα να συζητώ επί ώρες για διοικητικό δίκαιο και για τις αναμνήσεις του από τις υπηρεσίες που πρόσφερε σε πρωθυπουργούς και Προέδρους της Δημοκρατίας. Για "Πρώτο Πολίτη", ωστόσο, της χώρας μου θα προτιμούσα κάποιον με μια στοιχειώδη πυγμή, με προσωπικότητα και κύρος το οποίο να αναγνωρίζεται κι από τους ξένους. Γι' αυτό και η επιλογή Παυλόπουλου από την κυβέρνηση Τσίπρα αποτελεί το πρώτο μεγάλο λάθος της. Αναγνωρίζω ότι η πολιτική είναι η τέχνη των συμβιβασμών και κατανοώ τους λόγους για τους οποίους ο πρωθυπουργός σε μια τόσο δύσκολη συγκυρία κάνει άνοιγμα στην κεντροδεξιά. Αλλά όχι και τον Πάκη Αλέξη μου, όχι και τον Πάκη...

Βεβαίως, το σπουδαιότερο διακύβευμα αυτήν την εβδομάδα δεν είναι η επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Προέχει η κατάληξη σε μια συμφωνία με τους ευρωπαίους με την οποία θα εξασφαλίζεται ότι για τους επόμενους μήνες τουλάχιστον θα δοθεί η δυνατότητα στη χώρα να προχωρήσει στην εφαρμογή πολιτικών κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως αυτές που ανακοίνωσε στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του ο πρωθυπουργός για τους πλειστηριασμούς ακινήτων και τις 100 δόσεις. Από την άλλη, κανένα παιχνίδι με τις λέξεις δεν πρόκειται να με πείσει ότι θα είναι επιτυχία το "πάγωμα" των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε αντάλλαγμα για τη χρηματοδότηση μέχρι το καλοκαίρι. Αυτό, στην ουσία, θα σημαίνει επέκταση των επαχθών μνημονιακών δεσμεύσεων, τις οποίες ο Αλέξης Τσίπρας έχει δεσμευτεί προεκλογικώς και μετεκλογικώς να ακυρώσει. Ο λαός έχει ήδη παραταχτεί αποφασισμένος για τη μεγάλη σύγκρουση. Θα είναι κρίμα η ηγεσία του να αποσύρει το στράτευμα λίγο πριν αρχίσει η μάχη τής ζωής μας. Η επιλογή Παυλόπουλου μπορεί να συγχωρεθεί, η μετονομασία τού μνημονίου και η νέα ήττα τού λαού μας όχι...