Λυπάμαι τους ανθρώπους που ντρέπονται για την πατρίδα τους, την όποια πατρίδα τους, και βλέπουν μόνο στις άλλες τον παράδεισο που υποτίθεται πως χάνουν στη δική τους. Φυσικά και είναι δικαίωμα του καθενός να μην αγαπά τη χώρα του και το λαό της, όπως είναι δικαίωμά του να μην αγαπά τη μάνα και τον πατέρα του, πόσω μάλλον όταν αυτοί δεν έχουν φερθεί με τον καλύτερο τρόπο στα παιδιά τους. Εχουν αναρωτηθεί, όμως, όλοι αυτοί οι αρνητές τού ίδιου τους του αίματος τί έχουν κάνει για να βελτιώσουν αυτόν τον τόπο πέρα από το να τον διασύρουν με τα λόγια και τις πράξεις τους; Προσκυνούν το διαφωτισμό και σαρκάζουν τη φουστανέλα λες και η Ευρώπη δεν στήριξε τον πολιτισμό της πάνω στον ελληνικό και σαν οι φουστανελάδες να μην έδωσαν και την ψυχή τους για την ελευθερία. Οι φραγκοπροσκυνημένοι είναι τόσο βαθιά κομπλεξικοί που απαρνούνται ακόμα και τη γλώσσα τους, χρησιμοποιώντας ένα λεκτικό ιδίωμα που παραπέμπει σε αμόρφωτες μαϊμούδες. Λατρεύουν τη Δύση κι απαρνούνται την Ανατολή όταν αυτός ο τόπος αποτέλεσε κι αποτελεί ένα αξιοθαύμαστο χωνευτήρι πολιτισμών, έχοντας αντλήσει θετικά (και πολλά αρνητικά βεβαίως) στοιχεία από όλους όσοι πέρασαν από αυτόν...
Μαζί σας κι εγώ στην αποστροφή στο συντηρητισμό, στον ωχαδερφισμό, στο ραγιαδισμό, στην ευθυνοφοβία, στην αναξιοκρατία που μαστίζουν αυτόν το λαό. Εχω ταξιδέψει, όμως, αρκετά κι έχω γνωρίσει ανθρώπους από διάφορους λαούς, ομολογουμένως με προτερήματα όπως η οργανωτικότητα κι ο προγραμματισμός που λείπουν από τη δική μας φυλή, για να μπορώ να πω πως αν κάποιοι ξέρουν να απολαμβάνουν τη ζωή αυτοί είναι οι έλληνες. Σε αυτόν τον τόπο οι άνθρωποι μιλούν, γελούν, διασκεδάζουν, εκδηλώνονται χωρίς να γκρεμίζουν τα πάντα στο μεθυσμένο πέρασμά τους. Ακόμα και τώρα που τα εισοδήματά τους έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο δεν κλείνονται από τις επτά το βράδυ στα σπίτια τους, δεν συμπεριφέρονται politically correct ακόμα κι όταν είναι με την οικογένεια ή τους φίλους τους, αρνούνται να υποκύψουν στην προτεσταντική μιζέρια τής "πολιτισμένης" Δύσης. Σπάμε πλάκα όχι γιατί είμαστε ανεπρόκοποι, αλλά γιατί έχουμε αντιληφθεί ότι η ζωή είναι μικρή και είναι κρίμα να τη σπαταλάμε αγιοποιώντας την κατάθλιψη. Και τα καταλαβαίνουμε όλα αυτά μολονότι δεν έχουμε περάσει διαφωτισμό. Ή, ίσως, και γι' αυτό...
Ζήσαμε τόσα χρόνια σκυφτοί, όπως είπε κι ένας φίλος, που μας φαίνεται παράξενο τώρα που στεκόμαστε όρθιοι. Διαπραγματευόμαστε για πρώτη φορά ένα διαφορετικό οικονομικό μοντέλο από αυτό που έχει αποτύχει οικτρά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη επιβλήθηκε ο γερμανικός οικονομικός ιμπεριαλισμός. Γι' αυτό και είναι λογικό κάποιοι να πιστεύουν ότι το αυτονόητο, όπως δηλαδή το ότι μια φρέσκια κυβέρνηση μένει σταθερή στις προεκλογικές της δεσμεύσεις, είναι επικίνδυνο και μπορεί να καταλήξει σε καταστροφή. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έλαβε την καθαρή εντολή από τον ελληνικό λαό μόλις πριν μία εβδομάδα να βάλει τέλος στην άγρια, ταξική λιτότητα, στα μνημόνια, στη λαϊκή κι εθνική υποδούλωση με το πρόγραμμα που παρουσίασε και το οποίο επικροτήθηκε στην κάλπη. Κι αυτό κάνουν ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Από πού κι ως πού, επομένως, έχει το δικαίωμα ο αποδοκιμασθέντας από τη λαϊκή ετυμηγορία Αντ. Σαχλαμαράς να ζητά συγγνώμη από τον Γ. Ντάισελμπλουμ; Την ώρα που οι πολίτες, όπως φαίνεται ακόμα κι από μια απλή συνομιλία μαζί τους, τάσσονται με χαρά στο πλευρό των στρατηγών τους σε αυτόν τον πόλεμο οι ξεπεσμένοι λακέδες τής ελίτ εξακολουθούν να υψώνουν τη σημαία τής εθελοδουλίας και της υποτέλειας. Ας το πάρουν, όμως, χαμπάρι πως σε αυτήν τη μάχη όσοι τη δώσουμε ή θα νικήσουμε ή θα χάσουμε. Αυτοί που όχι μόνο δεν την έδωσαν αλλά και την πρόδωσαν είναι υπόλογοι πάνω από όλους κι από όλα στην Ιστορία, η οποία τους έχει κατατάξει ήδη στη χορεία των χαμένων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου