Οταν παίζουν Ελλάδα-Γερμανία είμαι με την Ελλάδα, ακόμα κι αν δεν μου αρέσουν οι παίκτες της. Εσύ;...

Κανένας πατριώτης δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνεί απολύτως με τη διαπραγματευτική τακτική που ακολουθεί η κυβέρνηση. Ουδείς τέλειος, άλλωστε, ώστε να είναι τέλεια και η πολιτική του. Οταν, όμως, η εθνική Ελλάδας κατεβαίνει στο γήπεδο για να αγωνιστεί κόντρα στην εθνική Γερμανίας κανένας πατριώτης δεν μπορεί να μεμψιμοιρεί για την ενδεκάδα ή τη στρατηγική που ακολουθεί ο προπονητής μας, αλλά οφείλει να χειροκροτεί τις προσπάθειες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος για να το σπρώξει προς τη νίκη. Μόνο όταν λήξει το ματς και θα ξέρουμε το αποτέλεσμα θα μπορούμε να μιλάμε με μια σχετική σιγουριά για το αν οι επιλογές που έγιναν ήταν οι καλύτερες δυνατές ή αν θα μπορούσαμε να παίξουμε αλλιώς. Εχουμε, όμως, από τώρα μερικά δεδομένα: πρώτον, η τακτική που ακολούθησαν οι προηγούμενοι κόουτς μάς οδήγησαν σε βαριές ήττες με σκορ 7-0 και πάνω. Οπότε ελάχιστη σημασία δίνω στις τακτικές αναλύσεις που κάνουν οι αποτυχημένοι για να μη χάσουμε με 9-0 το ματς που δίνουμε τώρα. Δεύτερον, όσοι την ώρα που η εθνική Ελλάδας δίνει τη μάχη απέναντι σε έναν ισχυρότερο αντίπαλο όχι μόνο αποδοκιμάζουν τις προσπάθειες των παικτών της αλλά και χειροκροτούν αυτές των γερμανών, με συγχωρείτε πολύ αλλά μπορεί να είναι πολλά πράγματα, όπως για παράδειγμα γερμανοτσολιάδες. Πατριώτες, πάντως, δεν είναι κι όσοι ανάμεσά τους, μάλιστα, ανήκουν στο προλεταριάτο και στους μικρομεσαίους δεν διαθέτουν καν ταξική συνείδηση...

Επιθυμώ η χώρα να παραμείνει στην ευρωζώνη. Οχι όμως με οποιοδήποτε τίμημα, αλλά με όρους που θα της επιτρέπουν να εξέλθει της σημερινής ανθρωπιστικής κρίσης και να μπορέσει να ξανασταθεί στα πόδια της πάνω σε πιο γερά θεμέλια, τα οποία θα είναι χτισμένα με υλικά κοινωνικής δικαιοσύνης. Γι' αυτό και βρίσκω ενδιαφέρουσα την πρόταση του πρώην προέδρου της Γαλλίας, Β. Ζισκάρ Ντ' Εστέν για ένα φιλικό "Grexit" από τη στιγμή που το "σκληρό" ευρώ δεν αφήνει πολλά περιθώρια στη χώρα μας να αναδιοργανώσει την οικονομία της, όπως για παράδειγμα με την υποτίμηση του εθνικού της νομίσματος, κι όταν, προσθέτω, περνάμε κάθε τρεις και λίγο το μαρτύριο της σταγόνας. Αν η Γερμανία δεν είναι διατεθειμένη να "κουρέψει" ή έστω με κάποια άλλη τεχνική φόρμουλα να ελαφρύνει το δημόσιο χρέος κι αν επιμένει να μας δανείζει λεφτά όχι για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας αλλά για να πληρώνουμε στο 100% παλαιότερα δάνεια και υποχρεώσεις που δόθηκαν με τοκογλυφικούς όρους και, μάλιστα, συνοδεία ενός νέου μνημόνιου άγριας λιτότητας τότε είμαστε υποχρεωμένοι να της πούμε "Vielen Dank aber Auf Wiedersehen". "Ευχαριστούμε πολύ", δηλαδή, "αλλά αντίο" γιατί ανάμεσα στην εξόντωση της πλειονότητας του ελληνικού λαού και τη στάση πληρωμών απέναντι στους διεθνείς πιστωτές, από την οποία βεβαίως θα χάσει και το Βερολίνο, η επιλογή μου είναι αυτονόητη. Κι αυτή προσδοκώ πως θα είναι και της κυβέρνησης...

Τί, επομένως, υποστηρίζουν στην ουσία όσοι ηδονίζονται, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν οι νοικοκυρές που διαβάζουν ή βλέπουν τις "50 Αποχρώσεις του Γκρι", κάθε φορά που ακούνε την Ανγκ. Μέρκελ ή τον Β. Σόιμπλε να επιτίθενται στην Ελλάδα; Τη συνέχιση μιας αυτοκτονικής πολιτικής που θα μας οδηγήσει έτσι κι αλλιώς στο "Grexit" και υπό πολύ χειρότερους όρους. Θα συμβούλευα, επομένως, όσους ντρέπονται για την ταξική ή εθνική τους καταγωγή να απευθυνθούν στη συνδρομή κάποιου ειδικού ψυχοθεραπευτή, ο οποίος ίσως και να τους βοηθήσει να επιλύσουν ζητήματα αρνησιπατρίας, ευρωλιγουρισμού, ξενομανίας κι εθελοδουλίας από τα οποία υποφέρουν. Αυτοί που ειρωνεύονται τον Π. Καμμένο για το Κούγκι, λες και θα έπρεπε να ντρεπόμαστε για μια ηρωική στιγμή τού ελληνικού έθνους, καλό θα είναι να τα βρουν πρώτα με τον εαυτό τους γιατί από εκεί ξεκινούν και τελειώνουν όλα τα δεινά. Η καγκελάριος της Γερμανίας ζητά την αποπομπή τού Γιάνη Βαρουφάκη κι ο υπουργός Οικονομικών της λυπάται τους έλληνες, αλλά οι εγχώριοι υποτακτικοί τους πανηγυρίζουν φορώντας φράκα σερβιτόρων, όπως ο γκεμπελίσκος τού ΣΚΑΙ Μπ. Παπαδημητρίου, αντί να εξεγείρονται. "Βάστα Ρόμελ" φώναζαν οι δοσίλογοι όταν τα παλικάρια τού ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ αγωνίζονταν για τη λευτεριά. "Βάστα Σόιμπλε", κραυγάζουν σήμερα οι από την ίδια κοπή απόγονοί τους όταν για πρώτη φορά τα τελευταία πέντε χρόνια μια ελληνική κυβέρνηση επιτέλους διαπραγματεύεται την απεμπλοκή μας από τα μνημόνια κι όταν ο προσφάτως εκλεγμένος πρωθυπουργός απαιτεί το αυτονόητο: "Αφήστε με να ακολουθήσω το πρόγραμμά μου για ένα εξάμηνο κι ελάτε μετά να με κρίνετε", υποστηρίζει ο Αλέξης Τσίπρας έχοντας τη συμπαράσταση της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Πείτε μου "αγαπημένα" μου σκυφτά ανθρωπάκια, πού κατοικεί ο παραλογισμός και πού η λογική;... 

Υ.Γ. Οι εκλεπτυσμένοι επικριτές όσων συνδέουν τη σημερινή γερμανική πολιτική με αυτή που οδήγησε την ανθρωπότητα σε δύο παγκοσμίους πολέμους ενδεχομένως να βγάλουν φλύκταινες και με τη φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το άρθρο. Βλέπετε, δεν είναι "politically correct" να υπενθυμίζει ο γράφων ότι κάποτε σε αυτόν τον τόπο έζησαν οκτάχρονα παιδιά τα οποία προτίμησαν τον θάνατο από το να καταδώσουν τον πατέρα τους. Λογικό αν κάνει κάποιος τη σύγκριση με ενήλικες οι οποίοι με πλήρη συνείδηση προδίδουν σήμερα το λαό και την πατρίδα τους για να μη χάσουν τον παράδεισο που έφτιαξαν αποκλειστικώς για τον εαυτό τους και για μια δράκα ολιγαρχών ή, το ακόμα ταπεινωτικότερο και γλοιωδέστερο, για να μην απολέσουν τα αποφάγια που τους πετούν τα αφεντικά τους...