Οταν για επτά στους δέκα έλληνες το ευρώ είναι φετίχ δεν φταίει η κυβέρνηση που δεν έφτασε σε ρήξη, έτσι δεν είναι;...

Δεν πιστεύω ότι η άμεση ρήξη με τους ευρωπαίους θα οδηγούσε σε έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. ή σε διάλυση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Από αυτήν την άποψη η κυβέρνηση είχε το περιθώριο να καταλήξει σε καλύτερη συμφωνία από αυτή που υπόγραψε και η οποία θυμίζει χρησμούς τής Πυθίας: μπορούμε να περιμένουμε τα καλύτερα, αλλά και τα χειρότερα γι' αυτό και είναι πολύ κρίσιμο να δούμε πώς θα εξειδικευτούν τα μέτρα που προτείνονται στη συμφωνία. Ας υποθέσουμε, πάντως, ότι ο Αλέξης Τσίπρας κι ο Γιάνης Βαρουφάκης επέλεγαν τη σύγκρουση "αέρα πατέρα", η χώρα απομονωνόταν κι οδηγούμασταν σε έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε. Ο γράφων δεν θα είχε αντίρρηση να φτάναμε σε αυτήν τη ρήξη. Πόσοι, όμως, από τους επτά στους δέκα έλληνες οι οποίοι κάθε φορά που ρωτούνται από τους δημοσκόπους επιμένουν στο ευρώ πάση θυσία θα ήταν πρόθυμοι να πάψουν να το θεωρούν φετίχ και να συμπαραταχθούν σε μια ευθεία αντιπαράθεση με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά; Είναι εύκολο να κατηγορούμε την κυβέρνηση για το ότι δεν πέτυχε ένα σαφέστερο αποτέλεσμα, αλλά από την άλλη θα βγαίναμε στους δρόμους για να την υποστηρίξουμε αν έβαζε στο τραπέζι τής διαπραγμάτευσης την επιστροφή στη δραχμή; Γι' αυτό κι επιμένω να γράφω πως την κάθαρση στο δραμά δεν θα τη φέρει καμιά κυβέρνηση, αν δεν έχει από πίσω της ένα λαό που θα είναι διατεθειμένος να τη στηρίξει μέχρι τέλους στον πόλεμο με τις ελίτ, εγχώριες και διεθνείς...

Είναι θετικό ότι η κυβέρνηση πέτυχε να υπάρχει σαφής αναφορά στον κοινωνικό παράγοντα σε κάθε μεταρρύθμιση, όπως κι ότι τέθηκαν ζητήματα όπως τα εργασιακά και τα μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης τα οποία δεν υπήρχαν ούτε καν ως υποψία σε προηγούμενες συμφωνίες, Γι' αυτό και γελάω όταν ακούω ερείπια του πολιτικού παρελθόντος όπως ο Β. Βενιζέλος να επικρίνουν την κυβέρνηση επειδή συντάσσει η ίδια τις μεταρρυθμιστικές προτάσεις αντί να τις παίρνει έτοιμες από τους θεσμούς! Οπως κρατώ κι αυτό που είπε ο Αλέξης Τσίπρας στον Μίκη Θεοδωράκη, πως σε μια διαπραγμάτευση δηλαδή απαιτούνται τακτική κι ελιγμοί. Από την άλλη, όμως, αποτελεί δυσάρεστη εξέλιξη πως οποιαδήποτε αλλαγή, όπως η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, τα "κόκκινα" δάνεια και οι πλειστηριασμοί, θα πρέπει να τυγχάνουν της έγκρισης των ξένων για να υλοποιηθούν. Η κυβέρνηση δεν υπόγραψε ένα νέο μνημόνιο κι αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν καλά πριν προβούν σε οποιαδήποτε δημόσια κριτική όσοι αποδοκιμάστηκαν από τον ελληνικό λαό πριν ακριβώς ένα μήνα. Δεν υπογράψαμε, όμως, και την έξοδο από το μνημόνιο, γι' αυτό κι αναμένω κυβερνητικές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης που θα κάνουν να σιγήσουν οι Κασσάνδρες...

Η ευρωζώνη αργά ή γρήγορα θα αποτελέσει παρελθόν. Είναι ένα οικονομικό, νομικό και πολιτικό τερατούργημα που έρχεται σε αντίθεση με οποιαδήποτε αίσθηση λογικής. Εντελώς διαφορετικές κρατικές οικονομίες θέσπισαν ένα κοινό νόμισμα το οποίο, στην ουσία, δεν ωφέλησε κανέναν άλλο πέρα από τη Γερμανία, Εθελοτυφλεί όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό το μόρφωμα, η ζωή τού οποίου παρατείνεται μόνο χάρη σε αναπνευστήρες αφού όπως είναι οικοδομημένο δεν είναι δυνατό να ιαθεί, κάποια στιγμή θα πεθάνει. Και γι' αυτό δεν θα ευθύνονται ούτε ο Αλέξης Τσίπρας ούτε ο Γιάνης Βαρουφάκης. Ούτε, όμως, από αυτό το αδιέξοδο θα μας γλιτώσουν κόμματα όπως το ΚΚΕ, το οποίο πέρα από τις σταλινικές του εμμονές έχει δηλώσει έτσι κι αλλιώς απρόθυμο να κυβερνήσει σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, ακόμα κι αν ο λαός τού δώσει την πρώτη θέση στις εκλογές. Είναι, επομένως, χρέος τής παρούσας κυβέρνησης να μετατρέψει την εντολή για αλλαγές κι όχι για ρήξη που έλαβε στις 25 Ιανουαρίου σε ευθεία αντιπαράθεση με ατελέσφορες πρακτικές. Το είχα γράψει και προεκλογικώς πως ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να καλλιεργήσει από τότε το έδαφος για αίμα και δάκρυα με ορίζοντα, ωστόσο, πλήρους απεμπλοκής από τα μνημόνια. Δεν το έπραξε, υπονομεύοντας τώρα την πρωθυπουργία του. Δεν είναι, ωστόσο, αργά για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις στήριξης από τον ελληνικό λαό και για πιο ριψοκίνδυνες επιλογές. Η σύγκρουση, για παράδειγμα, με τους καναλάρχες θα είναι ένα πολύ καλό πρώτο βήμα...