Η ιδέα τού πρότυπου σχολείου δεν είναι φασιστική,είναι όμως ο τρόπος που εφαρμόζεται στην Ελλάδα...

Ο υπουργός Παιδείας, Αρ. Μπαλτάς υπερβάλλει όταν χαρακτηρίζει τα πρότυπα πειραματικά σχολεία χιτλερικά κατασκευάσματα. Φασιστικό δεν είναι να δημιουργείς "θερμοκήπια αρίστων", όπως κάποιοι τα αποκαλούν υποτιμητικώς, αλλά όταν αναγκάζεις τους άριστους να συμβιώνουν εκαιδευτικώς με μέτριους, με αποτέλεσμα στο τέλος να μην παράγεις τίποτα άλλο από μετριότητες, με ορισμένες απλώς ανάμεσά τους να είναι "χρυσές". Από την άλλη, όμως, ο τρόπος που λειτουργούν σήμερα τα πρότυπα σχολεία δεν παύει να έχει πολλά ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Το κυριότερο, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, είναι ότι στην ουσία ταυτίζουν την αριστεία με τις πολύ καλές επιδόσεις στα μαθήματα θετικής κατεύθυνσης. Οταν οι εξετάσεις εισαγωγής σε αυτά τα σχολεία περιλαμβάνουν μαθηματικά, φυσική και γλώσσα γίνεται από όλους κατανοητό ότι προκρίνονται τα θετικά μυαλά σε βάρος των θεωρητικών. Άριστος, ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτός που το μυαλό του ομοιάζει με του Αϊνστάιν, αλλά κι εκείνος που ξεχωρίζει στην τέχνη, στον αθλητισμό, στις τεχνικές εργασίες, στην κοινωνική προσαρμοστικότητα ή διαθέτει αξιοσημείωτη συναισθηματική νοημοσύνη. Αυτά τα παιδιά, που ενδεχομένως να μη διακρίνονται για την ικανότητά τους να επιλύουν εξισώσεις ή θεωρήματα, γιατί θα πρέπει να συνωστίζονται μαζί με μετριότητες σε σχολεία που παράγουν αυτιστικούς ακόλουθους ενός σάπιου συστήματος; Γιατί θα πρέπει να τραβάμε όλους τους μαθητές προς τα κάτω αντί να τους βοηθούμε να πετούν ψηλά, διακρίνοντάς τους όχι με βάση το πορτοφόλι των γονιών τους αλλά με την αξιοσύνη τους σε οποιοδήποτε τομέα; Κι αυτή η αιχμή μου δεν αφορά μόνο τους φέροντες δεξιές αντιλήψεις, αλλά κι εκείνους που εξομοιώνουν την Αριστερά με την ισοπέδωση, αμαυρώνοντας την έννοια του προοδευτικού πολίτη...

Σε αυτό το πλαίσιο προτείνω τη μετεξέλιξη όλων ανεξαιρέτως των σχολείων σε πρότυπων, το καθένα σε μια συγκεκριμένη κατηγορία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όσοι φοιτούν σε αυτά δεν θα λαμβάνουν κι ευρύτερες γνώσεις, πέρα από αυτές που είναι πιο κοντά στα ενδιαφέροντα και στα ταλέντα τους. Και με αυτό δεν εννοώ, για παράδειγμα, πως το μάθημα της γλώσσας σε ένα σχολείο θετικής κατεύθυνσης θα πρέπει να γίνεται όπως όπως και χωρίς να εξετάζεται στο τέλος τής χρονιάς ισότιμα με τα άλλα μαθήματα. Εχοντας θητεύσει ως μαθητής σε πάλαι ποτέ δημόσιο Κλασικό Λύκειο, όπου κανένας δεν ενδιαφερόταν για τα μαθηματικά ή τη φυσική για παράδειγμα αφού αυτό δεν είχε καμία επίπτωση στην εισαγωγή του σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ, δεν επιθυμώ την αντικατάσταση του σημερινού (με τις αλλαγές, βεβαίως, που έχουν επέλθει από τα μέσα της δεκαετίας τού 1990) μονοδιάστατου εκπαιδευτικού συστήματος με ένα ίδιας κοπής δήθεν μοντέρνο. Οπως, όμως, δεν είναι δυνατό να φορτώνουμε τα παιδιά με όλες τις γνώσεις τού κόσμου στο κεφάλι τους άλλο τόσο καταστροφικό είναι να βγαίνουν στην κοινωνία άνθρωποι οι οποίοι θα μπορούν, π.χ., να δίνουν απαντήσεις για τα μυστήρια του σύμπαντος αλλά που δεν θα είναι σε θέση να αντιλαμβάνονται το πώς αυτή η γνώση είναι σε θέση να ωφελήσει την ανθρωπότητα...

Οποιος θηρεύει εύκολες απαντήσεις ενδεχομένως να τις βρει στη διαμάχη που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία τού υπουργείου Παιδείας και στην εκπαιδευτική κοινότητα και η οποία διαπνέεται από ιδεοληψίες τής μίας πλευράς κι από καιροσκοπισμούς κι ελιτισμούς της άλλης. Κρατώ, επομένως, ως μια καλή αρχή την τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα όταν ρωτήθηκε για το θέμα από τον Στ. Θεοδωράκη πως τίποτα δεν έχει αποφασιστεί ακόμα κι όλα θα γίνουν με διάλογο. Αλίμονο, όμως, αν κι αυτός ο δημόσιος διάλογος καταντήσει ατέρμονος, όπως κι όσοι προηγήθηκαν, κι ακόμα πιο αλίμονο αν η νέα κυβέρνηση υποκύψει σε αντιλήψεις και πιέσεις που δεν συνάδουν με την αναδιαμόρφωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος προς την κατεύθυνση της δημιουργίας συνειδητοποιημένων πολιτών κι όχι άβουλων πελατών τής κομματοκρατίας. Με βάση την Ελλάδα που παρέδωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις θα ήταν άτοπο να περιμένουμε από την κυβέρνηση της Αριστεράς κάτι παραπάνω από έναν έντιμο κι επωφελή για τα λαϊκά κι εθνικά συμφέροντα συμβιβασμό στο οικονομικό πεδίο, στο οποίο η χώρα είναι υποχρεωμένη να συμβιώνει με άλλα κράτη. Στον εκπαιδευτικό, όμως, τομέα δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην προχωρήσει άμεσα σε ρήξεις με σαπισμένες κατεστημένες νοοτροπίες που δεν μας αφήνουν να ξεκολλήσουμε από τη λάσπη. Γι' αυτό και οι προτάσεις για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και, κυρίως, η υλοποίησή τους θα αποτελέσουν ένα από τα σημαντικότερα κριτήρια πάνω στα οποία θα εξαχθεί το συμπέρασμα, όταν έρθει η ώρα, για το αν πέτυχε η κυβέρνηση της Αριστεράς ή όχι...