Ακόμα, όμως, κι αν η κυβέρνηση επιστρέψει με άδεια χέρια ή με μια επαχθή συμφωνία, όσοι την αντιπολιτεύονται δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα να επιχαίρουν. Κι αυτό όχι μόνο γιατί τη δεδομένη χρονική στιγμή μια αποτυχία τής Αριστεράς θα είναι κι αποτυχία τής χώρας, αλλά γιατί κανένας δεν μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του νικητή αποκλειστικώς γιατί ο αντίπαλός του πολέμησε κι έχασε. Εκείνοι που δεν έδωσαν καμία μάχη παρά μόνο για τα δικά τους συμφέροντα και της ελίτ την οποία εκπροσωπούν σε πολιτικό επίπεδο είναι προτιμότερο να αποχωρήσουν από τα οφίτσιά τους όσο πιο σιωπηλά γίνεται. Είναι, έτσι κι αλλιώς, απαξιωμένοι στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Είναι ντροπή, για παράδειγμα, η Ν.Δ., η οποία δεν έθεσε ποτέ θέμα μη βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους, να κατηγορεί τον Γιάνη Βαρουφάκη για υποχώρηση όταν ο τελευταίος παίζει απλώς με τις λέξεις προκειμένου να επιτύχει τον εθνικό στόχο τής ανακούφισης από ένα σισύφειο άχθος. Και είναι, επίσης, εξευτελιστικό για τη νοημοσύνη μας να μας λέει ο Β. Βενιζέλος πως οι μόνοι που διαπραγματεύτηκαν ήταν ο ίδιος κι ο Αντ. Σαχλαμαράς (αλήθεια, πού χάθηκε αυτή η ψυχή;) και πως αυτό που λαμβάνει χώρα το τελευταίο χρονικό διάστημα είναι ένα παιχνίδι περιφερειακών εντυπώσεων. Θα του θυμίσω, απλώς, τους καβαφικούς στίχους: "Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες την πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες"...
Επιτρέψτε μου να είμαι αισιόδοξος για την έκβαση της διαπραγμάτευσης, πόσω μάλλον όταν διακρίνω τη βούληση μη ευρωπαϊκών παραγόντων να συνδράμουν την Ελλάδα σε περίπτωση που η Ανγκ. Μέρκελ θελήσει να βάλει τα χεράκια της και να βγάλει τα ματάκια της. Οταν ο Μπ. Ομπάμα στέλνει ολόκληρο επιτελείο στην Αθήνα για τη διαχείριση της κατάστασης κι ο Βλ. Πούτιν εμφανίζεται πρόθυμος να μας παράσχει βοήθεια δέκα δισεκατομμυρίων ευρώ ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι είναι στο χέρι τής Ευρώπης να μην αναγκάσει την Ελλάδα να στραφεί αλλού για βοήθεια. Ανήκουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια, προτιμώ μια ευρωπαϊκή λύση κι αρνούμαι από αποικία χρέους τού Βερολίνου να μετατραπώ σε αποικία (εκ νέου) των ΗΠΑ ή της Ρωσίας. Η κυβέρνηση, ωστόσο, πολύ καλά κάνει κι ανοίγει το παιχνίδι ώστε να πετύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για το λαό της...
Αυτές τις ημέρες, άλλωστε, παίζονται πολλά περισσότερα από μια απλή συμφωνία άντλησης ρευστότητας μέχρι το Μάιο. Γίνεται προσπάθεια η χώρα μας να επανακτήσει τη λαϊκή της κυριαρχία και την εθνική της αξιοπρέπεια και η πολιτική να επανανοηματοδοτηθεί από μια στημένη επικοινωνιακή διαχείριση της άδικης κι άνισης κατανομής τού πλούτου σε έναν αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη με την ενεργό συμμετοχή τού λαού. Αφήστε με, επομένως, να εκτιμώ πως έπρεπε να ζήσουμε τα χειρότερα, τα πέντε μνημονιακά δηλαδή χρόνια-συνέπεια της καπιταλιστικής απληστίας, για να έρθουν τα καλύτερα, δηλαδή η ανατροπή τής πελατειακής λογικής που χαρακτήριζε την κεντροαριστεροδεξιά σχέση τού μεγάλου κεφαλαίου με τη μεσαία τάξη και η αντικατάστασή της με πολιτικές που δεν επιτρέπουν την οποιαδήποτε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κοντός ψαλμός αλληλούια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου