Τη συνείδησή σου να την ακούς, ακόμα κι όταν έχει άδικο...

Ο Μανώλης Γλέζος με την πορεία ζωής του έχει βάλει πολύ ψηλά τον πήχη για τη συντριπτικότατη πλειονότητα των ελλήνων. Ενας άνθρωπος ο οποίος έχει πολεμήσει στην αρχή τους γερμανούς και στη συνέχεια τους γερμανοτσολιάδες, βρετανοτσολιάδες κι αμερικανοτσολιάδες που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο είναι λογικότατο να θεωρεί ήττα την όποια παραχώρηση στη διαπραγμάτευση σε ένα τραπέζι με γραβατωμένους γιάπηδες που καταλαβαίνουν μόνο από αριθμούς. Οταν έχεις αγωνιστεί με κίνδυνο της ζωής σου με διακύβευμα την ελευθερία, τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία κι όχι για το αν θα αγοράζεις προϊόντα από το σούπερ μάρκετ σε ευρώ ή σε δραχμές είναι κατανοητότατο να μην αντιλαμβάνεσαι ως επιτυχία τη μερική λύση που έχει επιτευχθεί μέχρι τώρα. Κι ο γράφων, άλλωστε, περιμένει με αγωνία πώς θα συγκεκριμενοποιηθούν οι αναφορές στο κείμενο της απόφασης του Eurogroup της Παρασκευής, ευελπιστώντας πως οι μεταρρυθμίσεις που ζητούνται δεν θα περιλαμβάνουν υπαναχωρήσεις από μέτρα για την καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης ή υφεσιακά μέτρα λιτότητας σε βάρος των ίδιων υποζυγίων, αλλά αλλαγές προς την κατεύθυνση της πάταξης της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, καθώς και της διοικητικής αναδιάρθρωσης. Αναγνωρίζω στην κυβέρνηση καλές προθέσεις, αλλά στο τέλος τής ημέρας όλοι θα κριθούν από το αποτέλεσμα...

Δεν με ενδιαφέρει αν η νέα συμφωνία που θα κάνουμε με τους δανειστές μας θα ονομάζεται μνημόνιο, κοινωνικό συμβόλαιο ή κάπως αλλιώς. Σημασία έχει τί θα περιέχει αυτή κι από το κείμενο της Παρασκευής δεν προκύπτουν ούτε λιτότητα, όπως περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ούτε απρόσιτα πρωτογενή πλεονάσματα ούτε νέα χαράτσια για το λαό. Από τη στιγμή που η διαπραγμάτευση είναι μια συνεχής διαδικασία δεν αποκλείω να προκύψουν δεινά στην πορεία. Σε αντίθεση με τους σαμαροβενιζέλους που παρουσιάζονται πως διαθέτουν σχέση συγγένειας με την Κασσάνδρα ώστε να προβλέπουν ένα δυσοίωνο μέλλον και τους διάφορους έλληνες-φιλέλληνες που σπεύδουν να υπερασπίζονται τη Γερμανία για το οτιδήποτε και να κατηγορούν την Ελλάδα για τα πάντα, δεν ξέρω πού θα καταλήξει η ιστορία. Κρίνω με τα δεδομένα που έχω στα χέρια μου κι αυτά, λυπάμαι Μανώλη Γλέζο, δεν με κάνουν να αισθάνομαι υποχρεωμένος να ζητήσω συγγνώμη για την προσπάθεια μιας κυβέρνησης να οδηγήσει τη χώρα σε μονοπάτια κοινωνικής δικαιοσύνης...

Η εναλλακτική τού "αέρα πατέρα", της αυτόματης εξόδου από την Ε.Ε. και την ευρωζώνη, της οικειοθελούς απομόνωσης σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον μου φαίνεται ατελέσφορη. Για μένα το ευρώ δεν είναι φετίχ και ούτε θα δεχθώ κάθε θυσία για να το έχω στην τσέπη μου (που δεν θα το έχω έτσι κι αλλιώς αν εξακολουθούν να μας συμπεριφέρονται σαν το γάιδαρο του Χότζα). Είναι προτιμότερο, όμως, η ηρωική μας έξοδος, εφόσον κριθεί απαραίτητη, να γίνει αφού πρώτα πείσουμε την οικουμένη ότι ο δρόμος τής λιτότητας δεν οδηγεί πουθενά τους λαούς κι ότι, για παράδειγμα, δεν ζητούμε διαγραφή τού δημόσιου χρέους για να απολαμβάνουμε αμέριμνοι τον ήλιο τής Μεσογείου, αλλά γιατί αυτή είναι ο μόνος τρόπος για να πάψουμε να αποτελούμε αποικία. Ενδεχομένως αυτή η έξοδος να καταστεί υποχρεωτική ακόμα και μέσα στις επόμενες ημέρες. Γιατί, όμως, να στρέφουμε μόνοι μας τη "βασίλισσα" του αντιπάλου προς τον "βασιλιά" μας και να μην περιμένουμε να δούμε πρώτα τις δικές του κινήσεις στη σκακιέρα;...

Ο Μανώλης Γλέζος είναι η συνείδηση της Αριστεράς. Κι ως τέτοια είναι υποχρεωμένος να χτυπά τα σήμαντρα όταν βλέπει τους λύκους να περιτριγυρίζουν το μαντρί. Κι αυτό είναι, άλλωστε, το μεγαλείο τής Αριστερής ψυχής. Ποιος κεντροαριστεροδεξιός, όταν κρατούσε ακόμα στα χέρια του τα γκέμια τής εξουσίας, βγήκε τα τελευταία πέντε χρόνια να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό γιατί οι κυβερνήσεις τις οποίες στήριξε δεν διαπραγματεύτηκαν όπως θα έπρεπε; Γι' αυτό και γίνονται ακόμα περισσότερο γραφικοί οι διάφοροι νεοφιλελεύθεροι, οι οποίοι τρέμουν ακόμα και στην ιδέα να πούνε κάτι που θα δυσαρεστήσει τη φράου Μέρκελ, όταν χρησιμοποιούν τον Μανώλη Γλέζο ως επιχείρημα σε βάρος τού ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που κυβέρνησαν με τον σβέρκο σκυφτό ψέγουν τώρα την Αριστερά γιατί δεν συντάσσεται με την αντίληψη Γλέζου περί σύγκρουσης σώμα με σώμα με το Βερολίνο. Κι από την άλλη υπάρχουν και κάποιοι Αριστεροί που δυσανασχετούν γιατί ο Μανώλης μίλησε δημοσίως κι όχι στα όργανα, ώστε να μη γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους εθελόδουλους. Αλίμονο, όμως, αν η άσκηση εξουσίας έχει διαβρώσει από τώρα τα αριστερά τους αντανακλαστικά. Αριστερά σημαίνει, ανάμεσα σε άλλα, "λέω τη γνώμη μου κι ας ενοχλεί την ηγεσία". Κι όσοι δεν το καταλαβαίνουν, μεθυσμένοι ακόμα από το γλυκό νέκταρ τής διακυβέρνησης, ας ξεσουρώσουν όσο το δυνατό συντομότερα. Γιατί αυτοί είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Αριστερά κι όχι ο, για μια ολόκληρη ζωή, ανυπότακτος Μανώλης Γλέζος, από τον οποίο ζητούν ύστερα από τόσες δεκαετίες στο κουρμπέτι να συνταχθεί απολύτως με θολές κομματικές γραμμές...